'Tijd niet gezien. Wat leuk, de baby is er! Wat een snoetje! Hoe ging de bevalling?' Ik aarzel en zeg dat de bevalling niet zo goed is gegaan. Ik zie dat de andere moeder schrikt en lief als ze is, probeert ze mij gerust te stellen. 'Joh, maakt niet uit. Zolang het maar geen keizersnede is geworden'. En laat dat nou wel het geval zijn. Een spoedkeizersnede.
Ik merk dat het ongemakkelijk word omdat ik even stil blijf. 'Nee, dat gelukkig niet' antwoord ik. En de andere moeder glimlacht. We gaan verder over de baby en dat was het. Ik voelde me opgelaten en durfde niet te zeggen dat het wel een keizersnede is geworden. Was dat dan zo erg?
Wachten op de baby
40 weken zwanger en de baby is er 'nog' niet. Een heel normale termijn, maar op de één of andere manier zat ik te wachten op de baby. Ik was er zo van overtuigd dat hij eerder geboren zal worden. En gehoopt. De voorweeën startte bij 38 weken en ik was hoopvol dat de baby snel zou komen. Ik zat immers thuis met 24 weken zwangerschap vanwege bekkeninstabiliteit. Lopen, zitten, liggen, alles deed pijn. En doordat ik weinig kon, mij thuis verveelde en weinig bewoog, werd ik voor mijn gevoel tonnetje rond. Ik was er helemaal klaar mee! Die baby moest eruit en dan zou ik mij ook weer goed voelen. De voorweeën bleven doormodderen en ik haalde de 40 weken. Nu kon het écht niet lang meer duren.
'Wil je gestript worden?' vroeg de verloskundige. 'Ja, graag!' Alles om de bevalling op te wekken. Zo dronk ik veel bitter lemon en at veel ananas. Hoe dan ook, het werkte niet. Ook het strippen niet. Als de baby dit weekend niet geboren zou worden, dan zou ik ingeleid worden.
“Dit kind leek maar niet te willen komen, het had het fijn bij mama. En hoezeer ik ervan baalde, ergens vond ik het ook een schattig idee. Een moederskindje, nu al!”
De baby komt!
Achteraf bleek de baby het helemaal niet zo fijn meer bij mama te hebben. In de nacht van zondag op maandag braken mijn vliezen. Ik werd wakker en dacht dat ik had geplast in bed. Ik voelde water langs mijn benen en stapte het bed uit. Flats! Nog meer water. Snel heb ik mijn man wakker geschreeuwd en die heeft een bakje gepakt zodat we het vruchtwater konden opvangen. Geen idee trouwens waarom ik zo tegen hem stond te schreeuwen. Arme man van mij! In ieder geval handelde hij snel en in het bakje zagen we dat het vruchtwater groen/bruinig van kleur was. De baby had in het vruchtwater gepoept. Dat betekende dat we hoe dan ook in het ziekenhuis moesten bevallen.
Eenmaal in het ziekenhuis blijven de weeën zich snel achter elkaar opvolgen. Ik probeer ze weg te zuchten zoals ik in de zwangerschapscursus heb geleerd. Mijn man puft met mij mee. Samen hebben we het puffen thuis geoefend. Hilarisch vonden we het. Want zonder weeën is het natuurlijk ook een beetje gek en grappig om samen te staan puffen. Maar nu niet. Ik vond het allesbehalve grappig en het deed zoveel pijn. Ik wist me geen houding meer te geven en ik voelde mij steeds misselijker worden.
Spugen! Daar gaat de banaan die thuis nog snel naar binnen had gewerkt. Een bevalling kan immers lang duren, dus ik dacht dat het slim was om gauw iets te eten. Dat was het achteraf dus niet. 'Ga maar liggen' hoor ik de verloskundige zeggen die nog even bij ons is gebleven. Maar ook op bed kan ik geen comfortabele houding vinden en ik vraag om een ruggenprik. Deze pijn houd ik niet vol en de weeën blijven komen. 'Je hebt een pittige weeën storm' zegt de verloskundige weer en ze probeert me te helpen door ook mee te puffen. Ik doe mijn best om rustig te blijven, maar het lukt niet. Spugen! Alweer!
'Ik wil persen' roep ik. Er komt een verpleegkundige bij. '4 centimeter' roept ze. Het mag nog niet. Maar ik voel dat de baby er nu uit moet. Ik word steeds witter en kan niet meer stoppen met trillen. Gelukkig is daar de anesthesist. Hij probeert de ruggenprik te zetten, maar dat gaat moeilijk. Ik moet stil blijven zitten, maar dat lukt me niet. Ik blijf trillen en door de weeën kan ik niet voorover blijven hangen. Mijn man en twee verpleegkundigen houden mij vast. Uiteindelijk lukt het toch en direct na de ruggenprik voel ik dat de scherpe randjes van mijn weeën eraf zijn. Heerlijk! Ik kan rustig op bed liggen. Ja, het doet nog steeds pijn. En ik heb nog steeds knalweeën, maar ik kan ze nu rustig wegpuffen. De verloskundige gaat met een gerust hart weg en we bedanken haar hartelijk voor haar hulp.
Het gaat mis
Ik heb het idee dat het goed gaat. Maar dat is niet zo. De verpleegkundige komt kijken hoe het gaat en constateert 5 centimeter ontsluiting. 'Het gaat snel!' zegt ze tevreden. Dan loopt ze naar de monitor om te kijken hoe het met de baby en de weeën gaat. Ze blijft stil en zegt bezorgd: 'Ik haal de arts erbij'. Mijn man en ik weten niet wat er aan de hand is en dan komt de verpleegkundige terug met gynaecoloog. Ze kijken naar de monitor en spreken in medische termen. Ik word onzeker en mijn man en ik kijken elkaar verward aan. Ze komen bij ons bed staan en de gynaecoloog legt uit dat de hartslag van de baby achteruit gaat. Het is normaal dat de hartslag na iedere wee iets terugzakt, maar na een wee hoort de hartslag weer te herstellen. En dat gebeurd niet.
Het kan een indicatie zijn dat de baby het niet fijn heeft. Maar omdat de ontsluiting zo snel gaat, wil de gynaecoloog weten of de baby de bevalling toch gaat volhouden. Een baby zou namelijk wat reserves hebben voor een bevalling. De gynaecoloog neemt een druppeltje bloed uit het hoofdje van de baby af. Daar kan hij bij omdat ik 5 centimeter ontsluiting heb. Hij maakt een klein sneetje in het hoofdje en bloed wat daar vanaf komt, wordt getest. 'Ik ben zo weer terug' zegt hij.Minuten later gaat de kamerdeur weer open. De anesthesist is terug, samen met de gynaecoloog en nog twee verpleegkundigen. Ze hebben een ander bed bij zich en de gynaecoloog bindt er geen doekjes om. 'De baby heeft zuurstof tekort in zijn bloed. Je krijgt een spoedkeizersnede'.
‘Ik vond het spannend en was bang dat een keizersnede pijn zou doen. Wat als ik het toch zou voelen als ze in mijn buik sneden? Wat als ze de baby raakte? ‘
Gefaald
De anesthesist legt nog iets uit over de operatie, maar ik krijg het niet meer mee. Ik moet iets ondertekenen en ik weet tot op de dag van vandaag nog steeds niet waar ik voor heb getekend. Het was alsof de tijd stilstond na de zin: 'je krijgt een spoedkeizersnede'. Hoe was het met de baby? Hoe kon het dat de baby het niet meer goed had? Het ging toch beter? Er gingen zoveel vragen door mij heen. Ik voelde me onzeker. Misschien kwam het wel door de ruggenprik. Ik voelde mij dan wel beter, maar de baby niet. Ik voelde me schuldig en vond dat mijn lijf gefaald had. Iedere vrouw kan bevallen, maar ik niet. Eerst die stomme bekkeninstabiliteit en nu een spoedkeizersnede.
Mijn lijf had mij in steek gelaten. Maar bovenal voelde ik de angst om mijn kindje te verliezen. Ik was bijna 42 weken zwanger. Ik had zolang op dit kindje gewacht. Zo vaak op zijn kamertje gezeten en gedroomd over zijn komst. En nu was daar de realiteit dat de baby een zwakke hartslag had en zuurstoftekort in zijn bloed. Een spoedkeizersnede omdat dit kindje anders zou sterven tijdens de bevalling. Mijn wereld stortte in en ik voelde mij machteloos en angstig. Ik ga toch niet naar huis zonder baby?
In de OK
Het ging snel. Heel snel allemaal. Ik werd op het andere bed getild en daar gingen we met snelle passen de gang door naar beneden. We reden meteen door naar de OK waar het team van artsen al klaarstond om de keizersnede uit te voeren. Mijn man kwam ook binnen in een blauw pak met mondkapje en haarnetje op. Stevig hield hij mijn hand vast. De anesthesist legde uit dat ik niet onder volledige narcose ging. Ik had al een ruggenprik en zat al vast aan een infuus. Door er een sterker medicijn aan toe te voegen, werd ik volledig verdoofd vanaf mijn navel tot aan mijn voeten. Ik vond het spannend en was bang dat het pijn zou doen. Wat als ik het toch voelde dat zij in mijn buik sneden? En wat als ze de baby raakte? Ik vond het spannend, maar wist ook dat het nodig was. Ik wilde hoe dan ook mijn kindje niet verliezen.
Er volgde een paar minuten geduw en getrek aan mijn buik. En daar kwam het kindje omhoog. Het bungelde, huilde niet en zag paars. De baby werd afgegeven en bij de kinderarts gebracht op een tafel iets verderop in de OK. 'Kom op, kom op! Huil! leef!' Dat was het enige dat ik dacht. Het doek ging omhoog en de buik wordt gehecht. Ik zag de gynaecoloog zo af en toe over het doek kijken naar de tafel waar mijn baby lag. Hier waren de artsen druk bezig om de baby in leven te houden. De apgarscore was een 1. Er was wel een hartslag, maar veel te zwak. Ademen deed de baby niet en hij reageerde ook niet op de testen van de artsen.
Vanaf de operatietafel kon ik niks doen voor mijn baby. Ik kon ook niet goed zien wat er precies gebeurde. Het waren 'maar' vier minuten dat de baby niet geademd heeft. Gevoelsmatig waren dat de langste vier minuten van mijn leven. En ik blijf het gek vinden dat mijn beleving daar op de operatietafel zo afweek met de realiteit. Zo koud, zo stil, zoveel angst en zo weinig tijdsbesef.
Je bent oké
Vier minuten dus. En toen ging er een duim van mijn man omhoog. Daar begreep ik niks van. Wat bedoelde hij nou?! En nog een keer. Hij kon hij daar nou staan met zijn duimen omhoog? En toen volgde er een korte kreet. Geen huilen, maar wel teken van leven. Vanaf dat moment kwam de anesthesist naar me toe: 'Gefeliciteerd, je bent moeder geworden'. Dezelfde anesthesist die hiervoor niks wilde vertellen. Wat een opluchting! De baby bleef nog even bij de kinderarts op tafel voor wat testen. Na een paar minuten werd de baby bij mijn hoofd gelegd. JE BENT ER! Tranen van geluk en een gevoel van voorstelbare liefde. Je bent oké! Deze baby gaat mee naar huis! 'De baby gaat met de kinderarts mee' zegt één van de artsen. En ik vind het prima. Hij leeft! Hij heeft zorg nodig, neem hem maar mee. 'Vind je het erg als ik mee ga?' vraagt mijn man. 'Ga, maar' zeg ik meteen. Wat een rust! Mijn baby is oké en gaat veilig met de kinderarts én mijn man mee. Ik laat het los en voel me opeens zo moe. Een arts vraagt hoe de baby gaat heten. 'Matías', antwoordde ik trots.
En als ik helemaal gehecht ben, ga ik naar de IC om bij te komen. De artsen houden mij nauwlettend in da gaten en ik val in slaap. Even bijkomen!
Mama is niet oké
De kraamperiode valt mij zwaar. Niks geen roze wolk. Ik kan amper lopen, staan of zitten. Het is wennen na de keizersnede. Alles voelt slap en die rammelende bekken helpen ook niet mee. Ik krijg fysio aan huis en probeer mijn best te doen zo snel mogelijk te herstellen. Ik wil voor mijn kindje zorgen! Maar ondanks dat het fysiek zwaar is om te herstellen, heb ik het mentaal ook zwaar.
'Huil je nou nog steeds?' vraagt mijn moeder verbaasd. 'Matías is er toch?' Ze heeft gelijk, maar de tranen stoppen niet. De verloskundige stelt tijdens een bezoekje voor om met een professional te gaan praten omdat de tranen blijven aanhouden en ik hyperventilerend op de bank zit. 'Geen sprake van. Dat zijn kraamtanen en die gaan weer voorbij' antwoord mijn schoonmoeder stellig die op dat moment ook op bezoek is. En het voelt dubbel.
Aan de ene kant wil ik praten over de spoedkeizersnede om het een plekje te kunnen geven. Maar ik voel veel onbegrip. Ook van de mensen die dicht bij ons staan. 'Oh nee, dat hoef je niet te vertellen hoor. Dat gaat ons niks aan' zegt mijn oma snel als ik geëmotioneerd raak wanneer ik vertel over de bevalling. Laat maar. En ik stop de emoties weg. En tegen de mensen die staan te springen om het 'sensatieverhaal' door te vertellen, zeg ik al helemaal niks. Want ik wil niet dat de buren, of roddeltantes om ons heen zouden praten over mijn bevalling als één of ander ordinair nieuwtje. Zo van: 'Nou die Michelle, het is wat! Die baby ging bijna dood hé tijdens de bevalling!' Dus voelde ik nergens ruimte om over deze ervaring te praten. Maar waar je niet over praat is er niet, toch? Helaas werkt het niet zo.
11 maanden later
Hoera, ik raakte weer zwanger. Hoe blij ik ook ben met de komst van de nieuwe baby, ik raak ook in paniek. Deze baby moet er straks uit! Wat als het weer misgaat? Ik huil veel en krijg weer last van hyperventilatie. Nee, dit is niet goed. Ik praat met de gynaecoloog, de verloskundige en een EMDR psycholoog. 'Je hebt een bevallingstrauma overgehouden van de spoedkeizersnede'. Dat vond ik zo moeilijk om te horen. Hoezo? De baby was toch niet dood? Maar schijnbaar hoeft dat ook niet om de ervaring van een spoedkeizersnede dusdanig traumatiserend te vinden.
Natuurlijk bevallen durfde ik echt niet, ondanks de hulp en gesprekken die ik had. Een geplande keizersnede gaf meer rust. Stap voor stap nam ik het door wat mij te wachten stond. En met steeds meer vertrouwen bereidde ik mij voor op de tweede keizersnede. En die ging goed! Noah huilde meteen en de baby mocht deze keer bij mij blijven vanaf het moment dat hij geboren werd. Wat een andere ervaring! Geen angst, maar een hele fijne ervaring. Zo kon het ook!
En nu ik weer zwanger ben van baby nummer drie, krijg ik weer een geplande keizersnede. Dat is voor mij mentaal beter, maar ook fysiek beter. Van de gynaecoloog zou ik wel natuurlijk mogen bevallen, maar hij zei er meteen bij dat hij dat spannend vind. Mijn vorige zoontje was 4,8 kilo en ook dit kindje wordt groot geschat. Ze weten niet of dat 'past' en daarbij is het risico op het scheuren van de baarmoeder groter na twee maal een keizersnede. Ik zou dan in het ziekenhuis moeten bevallen met een grote kans dat het toch een spoedkeizersnede zou worden. En dat wilde ik niet. Dan maar een geplande keizersnede voor de derde keer.
Een keizersnede is geen bevalling?!
Drie keer een keizersnede dus. Een natuurlijke bevalling is mij niet gelukt. Mentaal niet en fysiek is het ook niet meer aan te raden. Maakt mij dit minder moeder? Ik vind van niet. En een keizersnede vind ik net zo goed een bevalling als natuurlijk bevallen. Maar helaas denkt niet iedereen daar zo over.
In de groepsapp met vriendinnen gaat het over mannen en 'mannengriep'. Een bevalling doet meer pijn, reageert een vriendin. En ik beaam dat met de tekst: 'haha ja, als mannen eens zouden weten hoeveel pijn dat doet' met een lachsmiley erachter. Een andere vriendin reageert daarop dat ik het zelf ook niet weet omdat mijn bevalling niet meetelt. Hoezo?
Een paar maanden later bevalt een andere vriendin van mij. 'Weeën doen zoveel pijn Mies. Dat weet jij natuurlijk niet, maar man, wat een pijn!'
Of op een babyshower van de vrouw van een neef wordt er keihard geroepen: 'Bevallen is geen pretje, maar zolang het maar geen keizersnede wordt is het prima!'
Ik begrijp zulke opmerkingen niet. Eerlijk gezegd doet het mij pijn als mensen zulke dingen zeggen. Waarom zou een keizersnede minder zijn dan een natuurlijke bevalling? Omdat ik niet geperst heb en dus niks heb hoeven doen? Die heb ik namelijk ook gehoord. Dat een andere mama graag een keizersnede zou willen omdat het 'zo lekker makkelijk is'.
Maar dat is het helemaal niet. Het herstel duurt langer. En daarbij is de geboorte van een kind bij iedereen even ingrijpend. Hoe je ook mag bevallen. En soms loopt het gewoon anders dan je van te voren had bedacht. Ik had namelijk in mijn hele geboorteplan nergens bedacht dat ik ooit via een spoedkeizersnede zou moeten bevallen. En ik had al helemaal niet verwacht dat ik hier als nuchter mens mentaal zo mee kon zitten. De hele ervaring heeft mij namelijk veel verdriet gedaan. En dat maakt het extra pijnlijk als mensen achteraf roepen dat mijn bevalling niet mee telt. Want elke bevalling is een bevalling! Hoe dat ook gegaan is, dat maakt niet uit!
