Sorry, ik had graag willen langskomen, maar ik heb het zo druk. Herkenbaar? Betrap jij jezelf er ook wel eens op? Op dat eeuwenoude excuus? Want laat ons nu even eerlijk zijn. Hebben we het écht te druk, of liggen onze prioriteiten gewoon ergens helemaal anders?
Soms zie ik het eens verschijnen in één of andere Facebook - groep. Een vrouw die op zichzelf een reis maakt als soort van 'herontdekking'. Om in alle rust aan zelfreflectie te doen. Waar staat ze in het leven? Wat wil ze nog bereiken? Wat laat ze achter en wat, maar vooral wie, neemt ze mee?
Op een schaal van één tot tien; hoe gelukkig ben jij met het leven dat je leidt?
In tegenstelling tot mijn eerste bevalling, ervaarde ik nu een oase van rust. Oké op medisch vlak heb ik een groter deel moeten recupereren, maar emotioneel stond ik zoveel sterker dan vijf jaar geleden. Ondertussen was ik al een keertje mama. Ik had voor mezelf die rol al ingekleurd. Ik had een mama - visie en ook de jaren gaven me best wel wat wijsheden met zich mee. Dat is sterker in mijn schoenen stond na de geboorte van Max, dat was een zekerheid.
Wanneer mensen me vroegen of het nu moeilijk was zo mama van twee zijn, kon ik alleen maar trots meedelen dat ik het heerlijk vond. Al die bullshit waar ik de eerste keer mee te maken had leek nu een stuk minder zwaar te zijn. Al die hormonale zaken, het verlangen naar bevestiging van anderen, de nood om goedkeuring van mede - mama's, de negatieve gevoelens die ik had omtrent mijn postnatale lichaam, ... Al die dingen, daar had ik geen enkele last van.
Voor de eerste keer mama worden veranderde mijn leven. Het was zelfs de grootste verandering in mijn leven. En ik heb lang gedacht dat een tweede keer mama worden, dat niet deed. Maar ik was fout. Zo fout. Want potverdorie wat sta ik anders in het leven sinds ik mama ben van twee.
Zo druk, sorry!
Twee maanden geleden schreef ik voor het laatst een blog op Smotherhoods. De afgelopen weken heb ik vaak gedacht; oh nee, ik moet dringend nog eens aan het schrijven gaan. Straks haken mijn lezers af, heb ik geen visibiliteit meer en was al mijn werk van de afgelopen jaren voor niets geweest. Maar iedere keer dacht ik ook weer; neen, ik heb andere dingen te doen. Ik heb geen tijd. Ik heb het zo druk.
Max is ondertussen zeven maanden jong. En nog steeds staat er hier een doos met overblijfsels van suikerbonen voor de mensen die zouden langskomen. Ik heb vaak gedacht, misschien moet ik wat meer moeite doen en de telefoon nemen. Hen bellen en vragen wanneer ze nu precies willen langskomen? Wanneer ze Max willen ontmoeten en tijd hebben? Maar ja, we hebben het allemaal zo druk ...
Ik ben ondertussen gestart aan mijn nieuwe job in het onderwijs, eentje die ik trouwens ontzettend graag doe. Ik had gedacht dat ik die eerste week mijn vriendinnen wel zou nodig hebben, je weet wel, voor steun, raad, gevoelens en gedachten te filtreren. En ook al dacht ik soms, kom ik zal ze vanavond eens bellen ... Besloot ik in plaats daarvan te werken aan de voorbereiding van de lesdagen nadien. Te druk.
Mijn weekenden zitten vol met activiteiten voor mijn gezin. Annabel die op zaterdag haar hobby heeft. Het huishouden dat nog steeds - jammer genoeg! - hier niet door kaboutertjes wordt gedaan en zijn aandacht nodig heeft. Ik die ook soms nood heb aan gewoon een avond in de zetel hangen met mijn echtgenoot.
Een avondje op stap gaan? Gho daar zeg ik niet meteen instant enthousiast 'ja' op. Want eerlijk? Ik ben moe. Na zeven maanden ben ik nog steeds moe met twee kinderen. Overdag gaan werken, na school mijn aandacht schenken aan Annabel en Max. Maar vooral de nachten, oh de nachten ... Want Max die komt nog graag zo een keer of vier aan de borst. Dus neen, ik kies vaak om thuis te blijven. Zodat ik om 21 uur mijn bed kan inkruipen en kan starten aan mijn toch wel best stevige nacht.
Andere prioriteiten.
Maar de waarheid is, dat ik het helemaal niet te druk heb. Nu ja, ik heb het misschien wel druk. Maar mijn leven wordt op dit moment overheerst door een aantal prioriteiten. Prioriteiten die ik zelf gekozen heb, die ik belangrijk vind. En dat ik daarvoor andere dingen moet loslaten of moet 'laten vallen', daar heb ik vrede mee.
Dus ook dit keer heb ik door het mama worden weer een wijze les geleerd, over het zogezegde druk zijn. Ik heb de laatste maanden geleerd voor wie wij een prioriteit zijn. Ik ben iemand die vriendschappen bijvoorbeeld altijd heel belangrijk vond. Ik was vaak de organisator van weekendjes of uitstapjes. Maar het afgelopen half jaar had ik het even 'te druk', neen sorry, lag mijn prioriteit bij het mama zijn. En dankzij dat heb ik ontdekt voor wie wij prioriteit zijn.
En hoef ik daarvoor boos te zijn? Het mensen kwalijk te nemen? Neen, integendeel. Want dat mensen jou niet tot hun prioriteiten beschouwen, betekent niet automatisch dat dit geen 'vrienden' meer zijn. Soms kan het ook helemaal oké zijn om aan bepaalde mensen of zaken een minder groot belang te hangen.
Zo maak jij weer ruimte voor nieuwe prioriteiten of tot het besef te komen welke dingen er écht toe doen.
Oh en heb jij Smotherhoods gemist? Of althans de blogs? Dan heb ik goed nieuws, want i'm back. Nu voor echt. Want het is ook helemaal oké om na een pauze van iets weer je prioriteit te maken indien je weer beseft hoe belangrijk iets voor je was.
Liefs,
Stephanie
