Bye 2020; zelfs een pandemie verslaat ons mama's niet!

2020, het jaar waarin mama’s in mijn omgeving baby’s kregen. Schattige, snoezige lieverds, die ik weinig tot nog nooit gezien heb in het echt. Het jaar waarin twee van mijn nichten zwanger waren, bevielen en waarbij elk van hen mijn plannen voor geheimzinnige babyborrels bleven bij schrijfkronkels op papier.

Het jaar waarin kersverse mama’s het alleen moesten doen. Bezoeken aan de gynaecoloog zonder partner. Het bevallen en de eerste dagen samen, in een eigen cocon. Zonder trotste grootouders, zonder vrienden en familie die hun baby mochten ontmoeten. Zonder toeters en bellers, maar dankbaar moesten zijn met hun eigen, kleine privé – feestje.

Het voorstellen van nieuwe baby’s gebeurde via schermen en het internet. Newbornshoots werden gemaakt achter het vensterraam, wat trouwens prachtige foto’s opleverde, maar niet hetzelfde effect hadden. Want foto’s pronken aan families werden gedaan op dezelfde manier als de kennismaking. Via een scherm.

Babyborrels worden uitgesteld, nieuwe datum onbekend. Maanden gaan voorbij, de plannen voor de uitgestelde babyborrel maken plaats voor een eerste verjaardag. Maar ook deze vindt plaats tussen gesloten muren, of als je geluk had in kleine minieme bubbels. Suikerbonen blijven onaangeroerd in de kast opgeborgen.

En ondanks het best fijn was om te wennen aan het nieuwste gezinslid in intieme sferen, verhoogt het verlangen alleen maar om jouw baby te delen met de wereld.

2020, het jaar waarin mijn dochter startte op school. Om vier weken later te vernemen dat scholen sloten. Het jaar waarin mama’s nog nooit zo flexibel moesten zijn als het afgelopen jaar. Kinderen mochten niet langer naar grootouders, opvang sloot en voor de meeste onder ons, werd er wel verwacht dat je gewoon bleef doorwerken. Flexibel en creatief moesten we zijn, om ervoor te zorgen dat onze kinderen ergens terecht konden.

Om nog maar te zwijgen van het schuldgevoel waar we vaak genoeg mee rondliepen, want het liefst van al zorgde we in deze bizarre tijden het liefst van al zelf voor ons kind.

De rust die terugkeerde als vakanties voorbij waren werden opgeborgen. Als mama’s werden we mentaal, fysiek en emotioneel serieus uitgedaagd.

We promoveerde – ongewild – van mama naar leerkracht. Want naast het huishouden, opvangregeling en voldoende entertainment, mochten we ons ook gaan verdiepen in leerstof. Leerstof die onze kinderen moesten kennen en die wij hen moesten leren. Wiskunde, taal, zelfs de lessen lo kwamen op ons bord.

Hobby’s verdwenen één voor één. Sociale contacten voor onze kinderen werden steeds minder. Hoogtepunten waar we naar uitkeken werden steeds waziger en waziger, tot het besef dat deze gebeurtenissen nooit zouden plaatsvinden, of toch niet snel. Een tropische vakantie naar Thailand waar we zolang voor hadden gespaard, de 90ste verjaardag van de oma. Het werd allemaal iets wat nooit zou plaatsvinden. 2020, het jaar waarin we geen afscheid mochten of konden nemen. Waarin ieder individu zijn verdriet deelde met zichzelf en de kans niet had het te delen met anderen.

2020, een schrikkeljaar, getypeerd door lockdowns en berenwandelingen. Waarin #blacklifematters een statement werd en evenementen als Tomorowland, de Ronde van Vlaanderen en de Olympische feesten werden gecanceld. Waarin de kleur rood niet langer geassocieerd wordt met liefde maar met risicogebieden en TikTok vele huiskamers charmeerde met zijn ludieke dansjes en vrolijke melodietjes.

Maar 2020 was vooral het jaar waarin – in mijn ogen – het weer maar eens duidelijk maakte hoe sterk wij mama’s zijn. Hoe harde doorzetters mama’s zijn en hoe hard ze hun best doen, elke dag opnieuw. Mama zijn is op zich al een gigantisch avontuur van vallen en opstaan. En iedere keer doen we het weer; we staan op. We herpakken ons en gaan door.

En niets brengt ons van ons voetstuk, zelfs geen fucking pandemie.

Ps: Graag wil ik iedere mama een hart onder de riem steken, een virtuele knuffel geven of een zoen vanop anderhalve meter afstand. Ook aan de echte mama's die hun foto met mij deelden om deze blogpost nog echter te maken.

Het leven van mama Stephanie

Ben jij ook zo iemand die graag eens binnen piept bij de buren? Wel, dankzij onze nieuwste rubriek op Smotherhoods kan je dit zonder enige gene doen. Want vanaf nu verschijnt er iedere week ‘Het leven van mama…’, waar een mama jou meeneemt in haar leven als moeder en het reilen en zeilen in haar huishouden. Wat is volgens onze mama de ultieme momhack? Welke hotspot is volgens haar kidsproof en welk gerecht is bij hen thuis een groot succes? Je leest het hier.

Vandaag start ik de rubriek ‘Het leven van mama’, en dat doe ik met mezelf. Want in sommige hun ogen lijkt het alsof ik veel weet en het moederschap onder de knie heb, maar geloof me, de waarheid is verre van. Voor diegene die me nog niet kennen, een kleine opfrissing. Ik ben Stephanie, 29 en mama van een fantastische dochter Annabel Julie. Ik werk fulltime in de gehandicaptensector en schrijf regelmatig op mijn blog ‘Smotherhoods’, Mama Baas en Blogzine.be. En ohja, sinds kort ook auteur van mijn eerste boek ‘Meer dan alleen mama’.

Mijn ultieme momhack

Mijn dochter is drie en enig kind. In mijn ogen maakt dit het huishouden regelen iets makkelijker. We zijn na drie jaar perfect op elkaar afgestemd. Mijn echtgenoot werkt ’s nachts, maar gelukkig krijg ik ’s morgens wel vaak zijn hulp, want geloof het of niet, ik ben een echte uitsteller. Ik kick op tijdsdruk en presteer dan het beste. Daarom kan het wel eens lijken alsof ik om acht uur mijn huis uitvlieg alsof ik me overslapen heb. Terwijl ik eigenlijk veel te lang getreuzel heb bij enkele koppen koffie.

Mijn ultieme momhack is de tip die ik al eerder op mijn Instagram deelde. Elke zondagavond leg ik vijf pakketjes kledij klaar voor de rest van de week, inclusief ondergoed en sokken. Dit bespaart me in de ochtendrush een heleboel stress. Ben ik trouwens de enige waarbij twee identieke sokken vaak een zware opdracht is?!

Mijn favoriete kidsproof gerecht

Eerlijk waar, op vlak van eten mogen wij niet klagen. Annabel eet alles, behalve erwten. Hier vinden we het wel belangrijk dat ze zo gevarieerd mogelijk eet. Zelf ben ik vegetariër maar dat wil bijvoorbeeld niet zeggen dat Annabel geen vlees krijgt. Dankzij de komst van Annabel eten wij ook veel meer verschillende groentes zoals pastinaak of courgette, dingen die wij vroeger niet eens kochten. Maar mijn favoriete kidsproof gerecht is toch wel spaghetti, omdat Annabel er zot van is. Onze saus komt gewoon uit een bokaal, want om één of andere reden ben ik geen fan van verse spaghettisaus, sorry. Annabel zou elke dag spaghetti kunnen eten als ze mocht kiezen. Daarom staat het standaard één keer gepland in ons weekschema.

Ons slaapritueel

Ook op vlak van slapen hebben we het met Annabel getroffen. Pas op, Annabel durft ’s nachts nog wel eens huilen of brabbelen, maar naar bed gaan is geen enkel probleem. We hanteren al van toen Annabel een paar maandjes was een slaapritueel. Na het douchen smeert mijn echtgenoot Annabel altijd in met Nivea, haar momentje met papa. Na de massage poetsen we de tanden en het bedmoment is vaak iets waarvoor ze mama kiest.

Zij kiest iedere avond het boekje dat dan kruipen we samen in bed. Na ons verhaaltje babbelen we nog een beetje. Annabel kiest meestal zelf over wat ze praat. De avond sluiten we af met ons slaapliedje. Een liedje dat ik ook zelf gemaakt heb tijdens de vele huiluurtjes as ze nog baby was. Ondertussen kent ze de tekst ook, dus dat zorgt ervoor dat iedere avond mijn hart smelt.

Een kidsvriendelijke hotspot is volgens mij …

Het bos! Annabel is drie en nu we midden in de lockdown zitten moesten we opzoek gaan naar alternatieven. Voor het hele coronagebeuren gingen we vaak naar het zwembad of de binnenspeeltuin. Maar sinds de lockdown hebben we de magie van het bos ontdekt. Annabel kan zich uren amuseren in het bos. Gewoon wandelen en opzoek gaan naar stokken, klimmen in de bomen, of restaurantje spelen met modder. Als ze moe is kruipt ze in de draagzak en we proberen ook altijd een kleine picknick te voorzien. Pret verzekerd.

Waar heb ik als mama nood aan?

Ik heb vooral nood aan mijn eigen mamasquad. Vriendinnen, soortgenoten waar ik mezelf mag zijn en die anderen ook iets gunnen. Soms vind ik het echt moeilijk om eerlijk te praten over de twijfels die ik heb. Omdat ik vaak het gevoel heb dat dit bij sommige mensen het signaal geeft dat je niet zo een goede mama bent zoals zijzelf. En dat vind ik lastig. Daarom ben ik ook gierig op mijn vriendschappen. Alleen maar het beste.

Vanaf nu komt elk weekend een nieuwe mama aan het woord. Wil jij zelf ook jouw ervaringen delen? Dat kan! Stuur een mailtje naar smotherhoods@gmail.com en wie weet verschijn jij binnenkort in deze rubriek.

Welkom in de kleuterklas van de mama's

Welkom nieuweling. Je bent zwanger, dus dat betekent dat je automatisch in de wereld hoort van de mama’s. Heerlijk toch, samen praten, dromen, fantaseren over hoe het leven er binnen enkele maanden gaat uitzien? Jij met jouw kindje?

Om het je makkelijk voor te stellen bevind jij je in de ‘peuterklas’ van de mama’s, of de zomerschool. Je bent nog nooit bevallen dus dat zorgt ervoor dat je nog niet helemaal hoort in de eerste, tweede of derde kleuterklas. Maar geen zorgen, in deze branche voorziet men een moderne versie van onderwijs. Je zit in een groep gemengd met soortgenoten die net zoals jou voor de eerste keer zwanger zijn, maar er zijn ook mama’s aanwezig met ‘meer’ ervaring. Diegene die zwanger zijn voor de tweede, derde, … keer. Maar geen zorgen nieuweling, deze nieuwe methode zorgt voor vele voordelen. Nieuwelingen leren van elkaar en de meer ervaren mama’s, hoe leuk is dat?

Vanaf nu krijg je raad van klasgenoten die hetzelfde meemaken als jou, of die het al eerder hebben meegemaakt. Is dat niet aardig? En die raad krijg je gratis en voor niets. Sterker nog, er zullen momenten zijn dat je niet eens vraagt om raad. En toch zullen ze jouw klasgenoten paraat staan, dag en nacht, met goedbedoelde raad. Neen, excuseer me. Echt veel goeds is er niet aan die zogezegde ‘goedbedoelde’ raad. Het is soms zelfs geen “raad”. Men legt jouw dingen op, informatie, opvattingen en overtuigingen. Is dat niet super aardig?

Ja jij bent de nieuweling. Welkom. Iedereen staat paraat om jou op te vangen en jou te begeleiden in de volgende maanden, jaren, van het moederschap. Zelfs de klasgenoten die maar enkele dagen langer zwanger zijn dan jij. Misschien hebben sommige al een kind, misschien meerdere. Ze zijn er alvast sterk van overtuigt dat ze meer kennis of wijsheden hebben dan jij. Alsof ze de allesweters zijn. Want in hun ogen zijn ze al geslaagd voor het examen en dat ben jij – in hun ogen – zo zonder baby, nog niet.

Maar geloof me als ik zeg; het is niet omdat het hen eerder gelukt is, dat ze jou de volledige waarheid gaan vertellen. Dit moet je weten over de klassfeer en de openheid. Alles wordt gretig vertelt, er wordt voldoende gestoeft. Maar de moeilijkere momenten die we allemaal door moeten, en die zij ook hebben meegemaakt, daar wordt over gezwegen. Is dat niet aardig?

Lieve nieuwe mama, welkom in de kleuterklas van de mama’s. Welkom op de plek waarin de meesten een talent hebben in het verbloemen van feiten, in het verzwijgen van details of de minder mooie kantjes. Welkom in de klas waarin men jou gaat belonen met complimenten, zolang je mee in het rijtje loopt. Zolang je knikt en hun uitspraken kopieert. Doe je dit niet, dan word je zoals in elke klas buitengesloten. Dan mag jij niet langer in het clubje van de “alleswetende moeders”. Nog steeds aardig toch?!

Ja nieuwe mama, nieuwe klasgenoot, het citaat zegt vaak; “It takes a village to raise a child”. Maar dat dorp waarover men spreekt, is vaak niet het populaire moederclubje. Niet diegene die de klasgespreken vaak onderbreken met hun opinie. Met hun overtuigingen of hun mening.

Neen, het zijn de andere mama’s, de klasgenoten die vaak in kleinere groepjes, stil aan de zijkant van de klas. Het zijn die mama’s die je naar elkaar ziet luisteren. Die respectvol tegenover elkaar zijn. Die open staan voor elkanders ervaringen en verhalen. Die mama’s die luisteren naar de minder mooie kanten in een verhaal en er niet meteen op afspringen alsof het jouw eigen schuld is dat je baby veel huilt of moeilijk eet. Daar waar je vrede ziet.

Lieve nieuwe mama, welkom in de kleuterklas van de mama’s. Het is overweldigend je eerste dagen hier in de klas, dat begrijp ik. Je zult zelf de komende dagen moeten onderzoeken wie welke rol in de groep inneemt. Maar je zult zelf snel genoeg merken waar jij je goed voelt, waar jij jezelf mag zijn. Je zult zelf ontdekken wie er bij de zogezegde ‘moedermaffia’ hoort en bij wie je jouw hart oprecht kan luchten. Soms zal je botsen met andere klasgenoten en dat is oké. Soms zal je jezelf laten overdonderden en er zullen momenten zijn dat je luistert naar de goedbedoelde raad die langs geen kant werkt voor jou. Nadien zal je ook lachen met jezelf, dat je luisterde naar raad waar je eigenlijk niets aan had. Of raad die niet werkt voor jou.

Je zult verhalen geloven, je zult de roze bubbel rond deze verhalen niet doorprikken. En hierdoor zal je soms aan jezelf twijfelen. Geloof me, ik zit al voor mijn derde jaar in deze klas en ik doe het nog steeds. De zogezegde beweringen dat een kind op twee zindelijk hoort te zijn, ik was er ook mee weg. Of binnenkort sta ik bij de volgende opinie; dat een kind van drie hoort haar fopspeen af te geven aan de Sint. Het is een constant, innerlijk gevecht met wat men zegt en wat jij voelt. Geloof me, het is vermoeiend. Het maakt me soms schoolmoe.

Maar er zijn ook mooie dingen aan deze klas. Want doorheen de jaren vond ik vriendinnen tussen de klasgenoten. Die mama’s waar ik openlijk mijn mening durfde delen zonder dat ik er commentaar op kreeg. Ik ben ook positief geïnspireerd door anderen, ik heb andere klasgenoten mogen inspireren. Ik heb mogen huilen bij klasgenoten, ik heb andere mogen troosten. In de grote klasgroep heb ik effectief mijn zogezegde “village” gevonden. En ik hoop voor jou hetzelfde. Succes.