Mijn dochter is nu vier en half. Als ik andere over ons samen slapen vertel dan krijg ik nog vaak de opmerking dat het geen goede gewoonte is die ik aanleer. Dat ik er spijt van ga hebben en dat ik nadien niet moet klagen. Spijt? Klagen? Elke keer denk ik weer; huh?

Ik moet eerlijk bekennen dat Annabel haar slaapkamertje klaarstond toen ik zo een zes maanden zwanger was. Er werd een nieuw plafond gestoken, de kamer was geschilderd en alle meubeltjes stonden klaar. De decoratie hing op. Wanneer ik zou bevallen zou de slaapkamer klaar zijn voor haar. En toen beviel ik.
In het ziekenhuis werd er van mij verwacht dat ik mijn pasgeborene in zo een plastieken bakje zou leggen. Als je mijn mama - verhalen al even volgt dan weet je dat dit niet naar onze zin was. En ik schrijf nu bewust 'onze'. Want zowel Annabel als ik hadden totaal geen voorkeur voor dat plastieken bakje dat moest dienen als babybed. Neen, sliepen deed ze op mijn borst of arm. Zolang het maar dichtbij mij was, dan werd ze rustig en vond ze de slaap.
Vanaf haar geboorte waren er vroedvrouwen die zeiden dat dit geen goed idee was. Dat de baby beter in het 'bedje' zou slapen. Anderen stimuleerde het dan weer, want welke plek is beter dan dichtbij mama? Mij als kersverse mama maakte het alleen maar in de war. Want was het dan zo verkeerd dat mijn baby bij mij sliep?
Nog voor we naar huis gingen liet ik mijn schoonvader een co - sleeper gaan kopen. Geen haar op mijn hoofd dat er aan dacht mijn kleine, hulpeloze baby in een grote kamer apart te leggen, weg van mij. Maar zelfs dan waren de eerste weken een issue op vlak van slapen voor Annabel. Zolang ze dichtbij of op mij lag was er geen vuiltje aan de lucht. Vanaf dat ze in de co - sleeper gelegd werd, huilde ze en vond ze geen slaap. Dus de eerste weken maakte we een soort van nestje met het borstvoedingskussen. Dit legden we bovenaan het bed, iets hoger dan onze hoofdkussens. Bij elke krimp legde ik of mijn echtgenoot onze hand op haar, en sliep ze weer rustig verder.
Na een maand vond ze het vertrouwen in de co - sleeper en nog steeds stelde ik haar gerust met een aanraking als ik 's nachts merkte dat ze onrustig werd. Dankzij de borstvoeding gebeurde het ook wel dat ze tegen de morgen gewoon mee in ons bed lag. Toen ze te groot werd voor de co - sleeper besloten we het bed, dat al maanden klaarstond in haar eigen kamer, naar onze kamer te verhuizen. Het bed werd naast me gezet en dit was onze eerste stap naar wat 'afstand' 's nachts.
Vanaf de leeftijd van 1,5 is Annabel verhuist naar haar eigen kamer. Maar sinds een paar maanden werkt mijn echtgenoot 's nachts en lig ik daar alleen in het grote bed. Zij in haar kleine bed. En het lijkt wel alsof we beiden die nachten onrustig slapen door de afwezigheid van papa. Dus we slapen weer samen. Elke avond als papa werken moet, dan beseft ze maar al te goed dat ze onze kamerdeur in mag lopen. Dan lees ik haar voor, knuffelen we en verlaat ik de kamer. Net zoals elke andere avond ze in haar eigen bedje slaapt. Nadien kom ik de kamer binnen en leg ik mij er naast. Soms slaapt ze gewoon lekker door, andere avonden schrikt ze even, voelt ze met haar handje of ik er lig en dan snurkt ze gewoon verder.
Mijn dochter is nu vier en half. Als ik andere over ons samen slapen vertel dan krijg ik nog vaak de opmerking dat het geen goede gewoonte is die ik aanleer. Dat ik er spijt van ga hebben en dat ik nadien niet moet klagen. Spijt? Klagen? Elke keer denk ik weer; huh?
Want hoe verschrikkelijk kan het zijn dat mijn kind rust vind in mijn slaapkamer? Dat ze heerlijk inslaapt in mijn veel te grote bed, terwijl papa ’s nachts gaan werken is.
Hoe een grote schande is het dat wij streven naar de primaire basisbehoefte van liefde en veiligheid en deze twee doortrekken doorheen de jaren? Dat wij hier nog steeds aandacht voor hebben?
Wat voor een schande is het dat ik als moeder de hele nacht lang mijn arm beschermend rond mijn kleine meisje leg? Instictief, zonder hierover na te denken.
Hoe verschrikkelijk is het dat wij als gezin goed slapen, ook al is dit in hetzelfde bed? Is het dan beter voor onze ‘nachtrust’ als we met twee apart liggen, helemaal alleen? Terwijl we zoveel beter slapen, samen.
Het moet verschrikkelijk erg zijn, iedere keer dat ik ’s nachts haar kleine handje voel op mijn schouder, ter controle dat ik er nog ben. Of het feit dat ze dichter kruipt en haar voetjes tegen mijn benen nestelt. Een ramp.
Het moet een schande zijn dat ik meteen haar kan troosten als ze me nodig heeft en ik niet eerst naar boven moet gaan. Dat ze direct troost vindt en weer in slaap kan vallen. ’T is echt erg.
Geen zorgen, mijn kind valt vanzelf in slaap. Ik leg haar in mijn bed, lees haar voor en knuffel haar nog eens voor ik de kamer verlaat. Geen zorgen, mijn relatie met mijn echtgenoot is nog steeds on point, moest je je daar zorgen over maken. Ik ben even zot van hem en ons seksleven dat lijdt er allesbehalve onder. Mijn nachtrust? Die is niet verstoord, integendeel. Ik slaap alleen maar beter met haar naast mij.
Er zijn vele mama's die apart slapen met hun kids, en dat is helemaal oké. Laat me duidelijk zijn; in welk 'slaapteam' je ook hoort, iedere ouder doet wat het beste is voor zijn/haar gezin. Samen of apart slapen maakt je geen betere of slechtere moeder in de zogezegde ranking.
Anno 2022 ben ik het beu, dat mama's zich nog steeds moeten verdedigen om het feit dat ze samen slapen. Alsof we een excuus nodig hebben om deze 'gewoonte' te verklaren? Want pas als er iets zou zijn met ons kind, zou het oké zijn om samen te slapen?!
Geloof me, probeer me te overtuigen van het tegendeel. Dat het zo ‘slecht’ moet zijn, samen slapen met je kind. Maar er is geen enkel argument dat het wint tegen ontwaken en de dag starten met haar lieve glimlach en ‘goeiemorgen mama’.