Mijn weg naar verbinding tijdens een driftbui.

Pas op het moment dat ik bewust doorhad wat een driftbui inhield, kwam ik tot verbinding met mijn kind.

Even eerlijk; ik dacht echt dat die peuterpuberteit hier best nog wel meeviel. Onze dochter had soms wel eens een dramatiek momentje, deed soms wel eens wat koppiger, of weigerde te doen wat we vroegen. Maar driftbuien daar had ik nog nooit mee te maken gehad. Tot een paar weken geleden…

Mentaal zwaar.

Zoals je al kon lezen op de blog verliep de start van Annabels schoolcarrière niet van een leien dakje. Het afscheid aan de schoolpoort was vaak zwaar. Maar dankzij een hoge dosis begrip en verbinding geraakten we hierdoor. Het was fantastisch om te zien dat mijn kind niet langer het huilende kind aan de schoolpoort was en veranderde naar een meid die zelfzeker de schoolpoort inliep. De speeltijdmomenten daarentegen liepen nogal moeizaam.

Annabel is sowieso al een kind die niet houdt van luide geluiden. Passeert er een bus op straat dan houdt ze standaard haar handen op haar oren. Het geluid van een brommer brengt haar van haar stuk. In grote groepen verstopt ze zich stevig in mijn armen en duurt het een half uurtje voor ze ontdooit. Het was voor ons dan ook geen grote schok dat die drukke speeltijdmomenten moeilijk voor haar zouden zijn.

De juf deed ontzettend hard haar best om Annabel hierin te begeleiden. Ze visualiseerde met pictogrammen wanneer het tijd was om buiten te spelen, en ook wij probeerde het moment bespreekbaar te maken via spel. We probeerden alles om het voor haar zo voorspelbaar mogelijk te maken.

Die periode was best zwaar voor Annabel. De drie grote momenten op de speelplaats zorgden voor vele tranen en verdriet.

Een 'echte' driftbui

Het was dan ook best logisch dat in deze periode Annabels eerste driftbui ontstond. En ik bedoel dan een echte driftbui, zo eentje die ik nog nooit had meegemaakt. Eentje die me volledig van mijn stuk bracht. Het begon op een weekdag na school. Ze was al stiller dan anders. Zoals elke avond speelde ik met haar en op het einde wou ze graag nog een spelletje spelen. Ze was niet tevreden met de keuze van het spel en ze werd boos. In eerste instantie dacht ik dat we dit wel konden omkeren, zelfs papa deed mee.

Maar hoe harder we ons best deden om haar wat op te fleuren, hoe bozer ze werd. Roepen, stampen, zwieren met de armpjes, we hadden geen flauw idee hoe we dit konden oplossen.

In onze ogen leek het ook alsof Annabel gewoon uitgeput was. Omdat niets ons lukte legden we haar in bed. Ze wilde geen verhaaltje, geen knuffel, ze was alleen maar boos. Uit de babyfoon hoorde we al snel geen geluiden meer en het leek alsof ze als een blok in slaap viel. Maar drie uur later was het duidelijk dat we als ouders een verkeerde inschatting hadden gemaakt. Uit de babyfoon keerden de geluiden terug van onze boze dochter.

Mijn weg naar verbinding.

Begripvol, althans dat dacht ik.

Liep ik de kamer binnen en wilde ik haar troosten. Met de intentie dat ze snel weer zou slapen want morgen was het school, anders zou ze veel te moe zijn.

Vermoeidheid.

Want hoe hard ik ook probeerde, niets hielp. Ik kreeg haar niet rustig.

Ergernis.

Ik had het stilaan gehad met haar attitude. Mijn begripvolle houding, althans die ik dacht dat ik had, hielp niet. Ik was het stilaan beu aan het worden. Misschien moest ik maar wat strenger zijn?

Boosheid.

NU IS HET GEDAAN! ZEG ME WAT ER AAN DE HAND IS ANNABEL?! Even haar boos toespreken zou toch moeten helpen? Maar het had net zoals al mijn andere pogingen geen effect. Gelukkig zijn ik en mijn echtgenoot een goed team op dit vlak. Zonder woorden merken we van elkaar wanneer er een bepaalde grens bereikt is. Spontaan nemen we de taak van elkaar dan over.

Gefrustreerd.

Terwijl mijn echtgenoot de kamer binnenkomt sta ik recht. Ik erger me aan het feit dat hij het moet overnemen, ook al ben ik me bewust dat mijn grens even bereikt is. Maar ik erger me aan het feit dat ik dit moet toegeven. Dat ik faal als moeder en dat ik moet toegeven dat de beste keuze voor mij uit de kamer gaan is. En terwijl ik me geërgerd neerleg in de zetel hoor ik hoe mijn echtgenoot haar rustig toespreekt.

Demotivatie.

Ook hoor ik nog steeds de driftbui van Annabel. Hoe rustig mijn man ook is, niets lijkt te helpen. Waarom kunnen wij dit niet?!

Onwetendheid.

Ik had al zoveel boeken gelezen, zoveel workshops gevolgd. Waarom kon ik haar niet gewoon begeleiden in deze driftbui?! Waarom was ik zo dom? Ik had ondertussen zoveel geleerd over de ontwikkeling van het kind. En toch voelde ik me op dat moment zo dom.

Motivatie.

We moesten haar helpen. We moesten zo goed mogelijk reageren op deze driftbui, haar gepast begeleiden in deze rollercoaster aan gevoelens die ze meemaakte. Dus ging ik op het internet opzoek naar wat een driftbui nu weer precies inhield.

Begrip.

En deze keer voor echt. Want ik las dat kinderen moeite hebben met de juiste woorden te plakken op hun gevoelens. Waarom had ik in godsnaam haar toegeroepen dat ze me moest vertellen wat er aan de hand was?! Ik las dat een kind zich begrepen moest voelen, dat we haar boosheid serieus moesten nemen. En dat hadden we tot nu toe niet gedaan.

Empathie.

Tijdens een driftbui is het belangrijk dat de kleuter zich overstuur en hulpeloos mag voelen, dit zonder oordeel van de ouders. Dus dat deed ik. Samen met mijn echtgenoot bleven we bij haar zitten. Ik zei haar dat ze boos mocht zijn, dat we bij haar zijn en er voor haar zijn. Ik benoemde haar gevoelens.

Verbinding.

En zo kwamen we tot verbinding. We zagen hoe de boosheid minderden. Annabel liet ons steeds dichter toe. Het wild rond haar stampen hield op. We mochten haar troosten, haar snottenbellen afvegen. Ze legde zich neer op het kussen en – zoals alleen hij dat kan – mocht papa over haar haartjes wrijven. Dat moment was pure verbinding.

Ik ga niet beweren dat ik uitkijk naar de volgende driftbui, ik ga zelfs niet ontkennen dat ik volgende keer weer fouten ga maken. Maar tot dan ben ik trots. Dat ik in deze emotionele rollercoaster de eindhalte behaalt heb.

Ben ik een slechte mama omdat mijn kind alleen moet spelen?

Ik vind het op dit moment één van de zwaarste en moeilijkste uitspraken die ik hanteer; ‘nee lieverd, nu moet je even alleen spelen. Mama gaat iets anders doen’. Het kan aan de blik liggen in haar puppy – oogjes, maar ik voel me instant schuldig als ik haar voorstel afwimpel. Is het echt zo fout om haar alleen te laten spelen? Maakt dit mij een slechte moeder die geen aandacht heeft voor haar kind? Neen. Gelukkig niet, en vandaag vertel ik jullie waarom.

Ik weet niet hoe het bij jullie zit, maar hier bij ons thuis loopt een energieke driejarige rond die houdt van spelen. Ik mag dan nog maar net thuiskomen van het werk, ze moet mij nog maar zien en de eerste vraag die ze stelt; mama gaan we spelen? Eerlijk toegeven, volgens mij is er geen idealere ontspanning na een drukke dag, dan een half uurtje bij mijn kind te gaan zitten en mee op te gaan in haar fantasierijke wereld.

Maar ik moet eerlijk toegeven dat ik in het weekend minder enthousiast sta te springen om de hele dag me voor te doen als Ana van Frozen, haar tegenspeler te zijn bij de Bumba – memory en het paard waarop ze een hele dag mag klimmen. Soms heb ik in het weekend nood aan iets anders te doen. Te genieten van een kopje koffie op mijn gemak, of mijn wasgoed te sorteren zonder constant de vraag te krijgen of ik kom meespelen.

Ik vind het op dit moment één van de zwaarste en moeilijkste uitspraken die ik hanteer; ‘nee lieverd, nu moet je even alleen spelen. Mama gaat iets anders doen’.

De waardevolle betekenis van verveling

In mijn ogen amuseert mijn dochter zich in haar spel als ik of papa meedoen. Maar vanaf dat ze alleen moet spelen lijkt het alsof ze zich verveelt. Is dat verkeerd? Neen, helemaal niet. Want een kind moet zich nu eenmaal leren vervelen.

Wist je trouwens dat vervelen een aantal voordelen heeft?

Een kind leert zijn eigen voorkeuren en nuances kennen door verveling. In het begin voelt het best onaangenaam maar het doet hen ontdekken wie ze zijn, met wat ze graag spelen, naar waar hun voorkeuren uitgaan. Zo kan het perfect mogelijk zijn dat jouw kind een half uur geleden nog stond te zeuren dat hij zich verveelde, en je hem dan bezig ziet met een indrukwekkend bouwwerk of helemaal opgaand in een fantasiespel. Door deze innerlijke ‘drive’ leren ze zichzelf kennen. Daarnaast wakkert verveling ook de creativiteit aan van je kind. Want de beste ideeën ontstaan vaak uit verveling.

Ik groeide vroeger op met mijn twee nichtjes. In de weekends mocht ik vaak gaan spelen bij hen of logeren. Ik herinner me nog goed dat we ons vaak met drie verveelden. En toen schreven we op gele post – its suggesties op wat we konden doen. Daarna trokken we een kaartje of overliepen we onze ideeën. De uren nadien hadden we alvast een heleboel plezier!

Verveling zorgt ervoor dat kinderen zelfsturend spelen. Ze kiezen zelf hoe ze hun tijd spenderen en met wat. Door deze nieuwe manier van vermaken zelf in handen te hebben, zullen kinderen ook gelukkiger zijn. En tot slot werkt verveling ook erg motiverend. Want het zorgt ervoor dat kinderen probleemoplossend denken. Zie je wel dat verveling dus erg waardevol is?

Hoe leer je een kind alleen spelen?

Alhoewel ik zelf al getuige ben geweest van de voordelen van verveling bij Annabel, zijn er ook zeker momenten dat ze niet tot spel aankomt. Het kan ook soms gebeuren dat ik tien volle minuten ( Amen!) de tijd heb voor mijn wasmachine leeg te maken, voordat ze daar al terug staat met dezelfde vraag. Elk kind is anders, de tijdsindeling van ‘alleen spelen’, is afhankelijk van jouw kind. Ook zijn er genoeg momenten waarbij Annabel helemaal niet weet hoe om te gaan met het alleen spelen. Maar ook hier heb ik zo mijn tips and tricks.

1. Keuzestress

Soms heeft Annabel het moeilijk met starten omdat zij niet kan kiezen. Aan de hoeveelheid speelgoed zal het niet liggen, maar er zijn momenten dat ze niet weet met wat ze nu net wil spelen. Daarom ondersteun ik haar bij dit proces. Wij werken hier thuis met speelgoedbakken. Ik neem zelf een bak uit het schap en zet deze bij mij in de buurt, zo kan ze zelf beginnen rommelen en op ontdekkingstocht gaan. En geloof me, in elke bak zit wel iets waardoor ze zich gefascineerd voelt. Soms helpt het ook om opties te geven; ‘Wil je met de blokken spelen of kleuren?’.

2. Duidelijkheid en structuur

Na school krijgt Annabel standaard haar koekje en drank. Vervolgens speelt ze met papa en als ik thuiskom dan weet ze dat ik ook nog een half uurtje haar partner in crime ben. Op een zondag sta ik op met haar en moet ze ’s morgens alleen spelen. Ik hoef al niet meer uit te leggen waarom, want dan zegt ze; ‘mama moet voor school werken’. Door deze vaste structuur, bieden we als ouders duidelijkheid. Ze weet wat er van haar verwacht wordt.

3. Niet negeren

Een kind alleen laten spelen betekent niet dat we ons kind gaan negeren. Je moet zeker geen bang hebben om af en toe eens dichterbij te gaan en bijvoorbeeld een complimentje te geven. Ga niet het kind negeren omdat je bang bent dat hij dan bijvoorbeeld terug jouw aandacht gaat opeisen. Houdt de aandacht kort. Wanneer Annabel alleen speelt dan zet ik steeds één speelbak in de keuken, dat heeft ze het liefste. Het gebeurt dan regelmatig dat ze roept; ‘mama, kijk eens’. Ik reageer hierop en kan daarna gewoon verder werken.

4. Niet te veel in één keer verwachten

Alleen spelen is een principe dat kinderen moeten leren. Bouw dit dan ook op. Als je merkt dat het moeilijk gaat kan je ook werken met een soort van wekkertje. Vooral tijdens de eerste lockdown zijn wij dit beginnen doen. Annabel vroeg een hele dag aandacht en die kon ik haar helaas niet geven. Wij gebruikte toen een dagbord met pictogrammen, waarvan er één aangaf dat het tijd was om alleen te spelen. Ze kreeg dan ook een keukenwekkertje, zodat ze wist wanneer het speelmoment voorbij was. Nu hoeven we dit niet meer te doen.

Dus lieve mama, voel jij je volgende keer schuldig omdat je geen ‘tijd’ hebt om met jouw kindje te spelen? Niet nodig. Want alleen spelen is waardevol, net zoals verveling dat is. Zoek de juiste balans tussen alleen spelen en samenspelen. Want ook dat laatste is waardevol. Samenspelen is ook ontzettend goed voor de taalontwikkeling en de band tussen ouder en kind. De juiste mix vinden is dus ‘the key’.

5 dingen die mijn peuter mij heeft geleerd.

Als mama zijnde ben ik diegene die mijn kind dingen zou moeten leren. Maar nu ze bijna drie is realiseer ik me hoeveel mooie dingen mijn dochter mij heeft geleerd.

Mijn dochter wordt binnen één maand drie. Het lijkt wel alsof het gisteren was dat ik naar het ziekenhuis reed met weeën en hoe cliché het ook klinkt, zo voelt het effectief. De afgelopen drie jaren zag ik mijn kleine meid opgroeien van hulpeloze baby tot een meid met karakter en een overdosis aan charmes. Zo eentje die je met één blik rond haar kleine vingertje windt.

Terwijl mijn dochter in een sneltrein opgroeide, realiseer ik mij dat ik ook gegroeid ben als mama. De momenten van huilen, het onwetende, het getwijfel en de probeersels. Het gevoel van falen en overwinning, ze maakte mij tot de moeder die ik vandaag de dag ben.

“En alhoewel ik de moederrol op mij nam en veronderstelt wordt dingen te leren aan mijn kind, besef ik maar al te goed dat zij mij een heleboel geleerd heeft.”

Het is vreemd om te beseffen dat die kleine blonde meid, onwetend en zonder enig besef, zoveel impact op mij heeft gehad. Dat zij zonder het al dan goed te weten me zoveel moois geleerd heeft. Ik stond er nooit bij stil dat die kleine, glibberige baby, die ze daar drie jaar geleden op mijn borst legde, me zoveel kon bijleren. Maar dat deed ze effectief en daar kan ik haar alleen maar dankbaar voor zijn.

Mijn dochter wordt drie. Dat betekent dat we het hoofdstuk ‘peuter’ afsluiten en ik haar moet gaan zien als kleutertje. Hoe gek het ook klinkt. Hier zijn alvast vijf dingen die zij mij geleerd heeft.

#1. Als je hard genoeg doorzet, dan bereik je wat je wil.

Ik herinner me nog goed dat ik tegen mijn echtgenoot zei dat we moesten oppassen toen Annabel de peuterfase inging. Want vanaf dan zou ze onze grenzen gaan uittesten. Al snel werd duidelijk dat ze een koppig bezeke was die niet ophield voor ze haar zin kreeg. En alhoewel ik mijn echtgenoot vaak genoeg aansprak dat hij niet zo snel mocht toegeven, kon ik het hem niet kwalijk nemen. Want ze had op mij hetzelfde effect.

Ik ga niet beweren dat Annabel alles mag, maar ik moet wél toegeven dat ze veel mag. Vooral de dingen die ze erg graag wil, want daar gaat ze voor. Ze is niet bang om zich te laten horen en ik bewonder haar mate aan volhoudingsvermogen. Eentje waar ik alleen maar jaloers op kon zijn. Tot ik me begon te gedragen als zij. Want ergens heeft ze gelijk. Wie zegt er dat je tevreden moet zijn met een ‘neen’? Wie zegt er dat je moet vrede sluiten met het feit dat iemand zegt dat het niet gaat? En geloof me ik ben niet altijd even blij als ze deze houding aanneemt, maar ze heeft verdomd gelijk.

Zo startte ik negen maanden geleden met een opleiding aan de hogeschool als leerkracht secundair. In eerste instantie ging ik ervan uit dat het me nooit zou lukken. Vroeger waren er genoeg leerkrachten geweest die me zeiden dat een hogeschool niets voor mij zou zijn. Dat ik het niveau niet kon halen. Maar gisteren kreeg ik mijn resultaten en geloof mij, ik had zelfs nooit gedacht zoveel zeventienen te zien op mijn rapport.

#2. Geluk creëer je zelf.

Ik ben zo een moeder die geen speelgoedwinkel voorbij kan rijden zonder te stoppen. Hoorde ik nu net dat ze ‘Elsa’ vernoemd uit Frozen? De dag nadien doe ik haar een pop cadeau. Sprak ze nu over puzzels? Een dag later staat er een nieuwe doos klaar. Annabel krijgt alles, of toch het meeste. Want het enige wat ik wil is dat ze gelukkig is. Maar mijn dochter is geen verwend nest, integendeel. Ze vraagt niet om die dingen en ze wil die dan ook niet persé.

Geef haar een stuk weide en ze lacht zich te pletter als ik er als een gek achter loop. Zing ik een liedje met haar mee dan is ze in de zevende hemel. Mijn kleine meid leerde me dat je uit eender welke situatie plezier kan halen, dat je niet veel nodig hebt om gelukkig te zijn en dat je vooral zelf het beste uit een situatie kan halen.

Voor ik mijn dochter kreeg wou ik steeds op all – in vakantie. Voeten onder tafel en eten krijgen, een proper zwembad en een domein waar je uren kan wandelen. Maar Annabel bewees me dat dit niet nodig is. Een kleine caravan is genoeg. Een bed is voldoende en alle rest is overbodig.

#3. Iedereen verdient een vriendelijke glimlach

Zoals ik eerder al zei krijgt mijn dochter iedereen rond haar kleine vingertje. Tantes, mama’s vriendinnen, de juffen en zelfs vreemde tegenliggers op straat. Ik schrik er steeds van hoe snel ze met haar charme mensen voor haar kar kan spannen. Maar dan besef ik dat een glimlach veel kan doen.

Om de één of andere manier verdwijnt die spontane glimlach bij het ouder worden. Mensen begroeten elkaar niet langer en in plaats van naar elkaar te lachen kijken we weg. Dankzij mijn dochter hervond ik de kunst van een glimlach. Lach ik spontaan mee naar tegenliggers als ik naast haar loop. Dat onschuldig klein gebaar heeft een immens grote impact.

#4. Het leven is één groot feest

Het was midden in een rayon in de supermarkt in Frankrijk toen mijn dochter plots begon te dansen. Zomaar. Alsof de muziek haar in zijn macht had stond ze daar ongegeneerd te bouncen en te zwieren met haar armpjes in de lucht. Het leven is voor haar één groot feest, terwijl hetzelfde leven er voor een volwassenen er een pak serieuzer uitziet.

Waarom? Waarom zouden wij niet gewoon in het midden van de rayon liggen dansen? Waarom zouden wij het leven naast alle tegenslagen en struikelblokken niet omarmen als één groot feest?!

Zo van die momenten overvallen ons vaak als we met ons drietjes in de auto zitten. Zonder enige reden dansen mama en papa als twee gekken en Annabel begint luid te gillen en lachen. En de mensen rondom ons op de baan, die getuigen zijn van onze dansskills doen hetzelfde.

#5. Maar vooral: het leven is één groot avontuur

Geloof me als ik zeg dat de mooiste les is die je kunt leren; de wereld bekijken in de ogen van jouw kind. Mijn driejarige heeft me zo een mooie dingen getoond, dingen waarvoor ik mijn aandacht verloren was. Kikkervisjes, een bloem die uit elkaar vliegt als je erop blaast, een ballon die mee getrokken wordt door de lucht. De zee en het gevoel van zand tussen de tenen. Dingen waar ik geen aandacht voor had of zelfs een hekel aan had. Ze hebben voor mij weer die kinderlijke verbazing.

Dag dagelijks loop ik de trap op naar boven, zonder erbij stil te staan. Annabel toonde me hoe plezant dat wel kan zijn. Samen fietsen naar school en de miljoenen dingen die ze verwoord dat ze ziet. Terwijl ik dezelfde route al jaren doe en er nooit oog voor had. Het is schrijnend maar nu gezien fantastisch.

Mijn dochter wordt drie, dus sluiten we de peutertijd af. En ik ben als mama zo klaar om elke dag nog meer te leren van mijn lieve kleuter. Bring it on!