Is er een mooiere en duidelijkere beschrijving dan bovenstaande foto? Want deze toont de harde realiteit van de laatste maand dat je zwanger bent. De afgelopen acht maanden heb je afgeteld naar de geboorte van jouw kindje, maar geen enkele maand was je er zo hard mee bezig dan nu, die laatste negende maand. Binnen – ongeveer – een maand is eindelijk de dag daar waar je naar uitkeek: de ontmoeting met jullie kindje.
De laatste loodjes wegen het zwaarst. Alsof het verschrikkelijke overgewicht die de baby in je buik met zich meebrengt nog niet genoeg is, loop je er soms bij als een kip zonder kop. Je bent vergeetachtiger, dromerig en sommige vrouwen zijn in deze fase wat meer in zichzelf gekeerd. Al deze gedragingen zijn normaal. Er staat je heel wat te wachten en dit brengt angstige gedachten met zich mee. Hoe zal het zijn? Hoe ga jij als mama zijn? Kan je het wel aan? Heb je voldoende voorbereiding gedaan? Zal alles vlot verlopen? Ik heb zelfs gedacht: wat als ik dit kindje niet graag ga zien? Wat voor een moeder maakt mij dat?!
Je bent moe, fysiek op. Dankzij die fantastische buik waar je maand na maand zo trots op was, slaap je tijdens de laatste weken niet meer echt fantastisch. Het is niet langer meer een pronkstuk maar een stoorzender. Tijdens de laatste maand heb je het echt wel gehad. Het lijkt alsof je nog weinig zelf kan doen, je schoenen aantrekken wordt soms lastiger en zelfs je vanonder scheren is een onbegonnen taak.
‘De laatste maand, wat komt er allemaal bij kijken, wat moet je nog doen en hoe pak je het aan? ‘
Wij stellen jullie lieve volgers, Lana voor. Lana is 30 jaar en heeft een relatie met Mathias (27). Alhoewel Lana al heel snel klaar was voor kinderen en ervan overtuigd was dat Mathias haar droomvent was, die ook later de papa van haar kinderen zou worden, zorgde ze ervoor dat haar leven helemaal kidsproof was. Zo behaalde ze naast een fulltime job een diploma als verpleegster, genoten ze met volle teugen van het leven als koppel en verhuisde ze van hun appartement naar het ideale huis.
De volgende weken neemt Lana ons mee in de laatste maand van haar zwangerschap. De ups-and-downs, de realiteit en vooral de waarheid. Volgen jullie Lana’s avontuur mee?
1. Meet mommy Lana
Hallo, ik ben Lana. Een jonge spring – in – ‘t – veld, in de fleur van mijn leven en binnen exact een maand – hopelijk – mama van ons eerste kindje.
Op mijn achttiende vertrok ik thuis, ik wou de grote wereld ontdekken. Ik begon als zorgkundige in een bejaardentehuis en vond voor mijzelf een knus appartementje in het centrum van Mechelen. Toen ik negentien was ontmoete ik Mathias voor het eerst. In het begin hadden we totaal geen oog voor elkaar, hij was drie jaar jonger dan mij en ik was vooral bezig met genieten van mijn zelfstandige leventje. Tot plots de vonk oversloeg en hij niet veel later bij mij introk.
Ik wist al vrij snel dat ik snel kinderen wou, maar ik wist ook dat je hier als koppel met twee moest achterstaan. “Eerst het kot en dan een varken”, zei hij altijd. Dus dat was waarvoor we zorgde, al had ik wel aangegeven dat ik voor mijn 30ste mama wou worden. De eerste jaren genoten we van het leven. Na vijf jaren in de zorg te staan besloot ik om naast het werken, een opleiding tot verpleegkundige te volgen. Het waren drie helse jaren met veel up’s and down’s, maar ik heb het gehaald. Sinds anderhalf jaar werk ik dan als verpleegkundige in het ziekenhuis op de geriatrie. Zes maanden later kochten we ons eigen huis.
‘We hadden ons ‘kot’ gevonden, dus dan was het eindelijk zover voor ons varkentje’.
Mijn zogezegde moederklok marcheerde al heel vroeg. Maar aangezien Mathias hier nog niet klaar voor was, probeerde ik het verlangen naar een kindje steeds weg te duwen. Die tikkende moederklok kwam en verdween dan weer voor een tijdje naar de achtergrond. Toen we op reis vertrokken naar Egypte, mei 2019, was ik bezig aan de laatste strip van mijn pil. Het was dan dat ik het onderwerp weer ter spraken bracht. Waar stonden we nu in ons leven, en dan vooral waar stond hij? Was hij ondertussen klaar om papa te worden of zou ik na de vakantie weer de pil aankopen voor een jaar? Het was toen dat Mathias aangaf dat hij ook klaar was voor de volgende stap in ons leven. Alsof het moment daar – eindelijk – voor ons beiden was, dat we klaar waren voor het grootste avontuur voor ons als koppel. We besloten aan kinderen te beginnen.
Vanaf de dag dat we besloten om de pil achterwegen te laten voelde ik mij als een hele nieuwe persoon. Het was alsof er een nieuwe wereld voor me openging, ik had meer energie en zin in alles. Ik herkende mezelf niet meer, zo gelukkig dat ik was.
In het begin was ik heel hard bezig met zwanger worden. Elk minuscule vreemde gevoel in mijn lichaam, was voor mij het signaal dat ik zwanger was. Al beweerde ik tegen omstaanders dat ik er absoluut niet mee bezig was. Na het stoppen van mijn pil kwam mijn menstruatie één keer door. Daarna niet meer. Ik had het gevoel dat het zover was, dat ik zwanger was. Helaas gaf de predictor maar één streepje aan en de bloedtest toonde later ook aan dat ik niet zwanger was.
Toch bleven mijn maandstonden weg. Ik downloadde op aanraden van vrienden een app om mijn cyclus te volgen en zo weet te hebben van mijn vruchtbaarste periode. Maar mijn maandstonden bleven, ondanks een negatieve zwangerschaps- en bloedtest weg. Dus die app was al moeilijk te volgen. Door die tegenstrijdigheden verloor ik mijn moed en interesse. Ook de klassieke tips van omhoog liggen met je benen na de vrijpartij deed ik niet meer, het haalde toch niets uit? Mijn maandstonden bleven weg, maar ik had zwart op wit het bewijs dat ik niet zwanger was. Dit zorgde ervoor dat ik tegen mezelf “foert” zei. Het maakte toch niet uit…
Mijn maandstonden bleven nog een maand weg en rondom mij leek het alsof iedereen haar zwangerschap aankondigde. Dit maakte mij boos, want het leek bij iedereen zo makkelijk te gaan, behalve bij mij. Ik die dit al zolang wou en die zo graag mama wou worden.
Alhoewel ik een negatieve test had gehad kreeg ik wel een klein buikje. Maar aangezien ik nogal slecht naar toilet kan gaan, dacht ik dat dit hier aan lag. Na het innemen van enkele Movicols en een enkele toiletbezoeken bleef dat kleine buikje. Toen ik een foto nam van mijn buikje en deze doorstuurde naar mijn beste vriendin Ellen zei zij dat ik zwanger was. Ook Mathias begon te twijfelen en zei me dat ik een nieuwe zwangerschapstest moest doen. Maar aangezien ik vorige keer ook geen succes had gekend vertrouwde ik de tests niet. Kon ik niet beter meteen een afspraak maken bij de gynaecoloog?
Het werd augustus en mijn maandstonden bleven weg. Mijn omgeving zei dat dit niet klopte. Het bleef ook door mijn hoofd spoken: wat als? Voor één van mijn late werkdienst in het ziekenhuis kocht ik dan toch een zwangerschapstest. Ik kon niet wachten tot thuis dus deed ik de test.
‘Daar op de toiletten in het ziekenhuis deed ik de zwangerschapstest en verschenen de twee roze streepjes, ik was effectief zwanger! ‘
Daar stond ik dan, bibberend over mijn ganse lichaam, met tranen in mijn ogen. Ik wist met mezelf geen blijf. Ik was écht zwanger?! Ik riep meteen een collega erbij want ik moest dit nieuws met iemand delen. Daarna haalde ik nog een tweede zwangerschapstest, zodat ik 100 procent zeker was. Ook deze test gaf een positief resultaat, ik was zwanger. Ik stuurde een berichtje naar Mathias dat hij mij direct moest bellen als hij kon. Hij zou die avond gaan fitnessen, dus toen hij me belde zei ik dat hij zeker moest gaan. Hij antwoordde een beetje niet begrijpend dat dat de planning was en ik reageerde uiterst enthousiast dat hij écht moest gaan. Hij vroeg zich af waarom ik zo vreemd deed maar toen ik aankondigde dat hij papa werd, geloofde hij me niet. Hij dacht dat ik één of ander grapje met hem uithaalde. Toen ik hem verzekerde dat ik effectief zwanger was en even hard in shock was als hij, was hij – na de verwerking – super blij. Achteraf gezien had ik misschien beter nog even gewacht met het nieuws mee te delen, zodat ik hem kon verrassen. Maar ik besef dat ik dit nooit had gekund. Ik was zo gelukkig en ik wou dit moment met niemand anders delen dan met hem.
Via een dokter in opleiding vroeg ik een bloedonderzoek waarbij het labo kon controleren of ik effectief zwanger was. Ook deze reactie was positief. Bij het eerste bezoek bij de gynaecoloog gaf ik meteen aan dat ik al maanden geen maandstonden meer had en dat ik vorige keer een negatieve uitslag had. Maar deze keer bevestigde hij de verschillende tests die ik had gehad, ik was effectief vier weken zwanger.
Voor ik wist dat ik effectief zwanger was voelde ik me licht grieperig, ik dacht dat dit lag aan mijn maandstonden die moesten doorkomen. Ik kon nog altijd alles eten, al had ik wel vaker last van maagzuur. Toen ik dan zwanger bleek te zijn, veranderde er niet zo heel veel in mijn leven, ik bleef even hard doorwerken als daarvoor. Ik wist wel dat ik geen zware dingen mocht tillen of agressieve patiënten mocht doen, maar het waren vooral mijn collega’s die me in het oog hielden. Wanneer zij zagen dat ik weer dingen optilde die te zwaar waren stonden ze al snel naast mij om het over te nemen. Gelukkig was ik thuis vaak alleen omdat Mathias ging werken waardoor ik mijn zin kon doen, zonder wakende ogen die op mij gericht stonden. Nu ik acht maanden zwanger ben doe ik het rustiger aan omdat ik wel sneller aanvoel dat mijn rug het niet aankan.
‘Tot nu toe verliepen die acht maanden zwangerschap van een leien dakje. Ik zeg vaak; als het zo iedere zwangerschap verloopt, dan kan ik wel tien kinderen nemen’.
Alhoewel ik sneller en vaker moe ben en soms last heb van een kwaaltje ben ik de vrouw die bij de gelukkige hoort. Mijn beste vriendin is drie weken na mij uitgerekend – zwanger van mijn metekind! - en zij was vaak ziek en moest overgeven. Als ik dit hoor weet ik dat ik mijn twee pollekes mag kussen. Het enige waar ik echt mee sukkelde was mijn bloeddruk, waarvoor ik dan ook twee keren per dag medicijnen voor neem. Hierdoor heb ik vaker last van hevige hoofdpijn en een opgedraaid gevoel. Die dosering is verhoogd met drie medicijnen per dag, omwille van de bijwerkingen. In de afgelopen acht maanden ben ik één keer in paniek geschoten omdat ik ons kindje niet meer zo hevig voelde als anders. Maar na een bezoekje aan de monitor bleek alles in orde te zijn met ons kindje.
De afgelopen acht maanden leefde ik op een roze zwangerschapswolk. Ik heb altijd al een geweldige partner gehad, maar nu Mathias papa wordt ik hij veel bezorgder. Hij is zorgzamer geworden en af en toe ook wat strenger. Dat hij nu het hele huishouden op zich neemt is ook altijd mooi meegenomen 😉. Ik voelde tijdens mijn zwangerschap al heel snel de zogezegde ‘plofjes’, en rond twaalf weken voelde ik de baby duidelijk bewegen.
Ik kijk iedere keer ontzettend uit naar ons bezoek aan de gynaecoloog. Te weten komen hoe het daar binnenin mij gaat, hoe de baby groeit en hoeveel hij bijgekomen is, het zijn de hoogtepunten van mijn zwangerschap. Toch voelt het een beetje onwerkelijk dat er in mij ons kindje groeit. De voet die ondertussen tegen mijn buikwand duwt, maakt de situatie dan weer reëel.
Alhoewel ik er een fantastische zwangerschap heb opzitten en zo wel tien kinderen wil baren heb ik toch al meteen besproken wat er na moet gebeuren met de gynaecoloog. Aangezien ik deze keer vlot zwanger leek te worden, zie ik het nog niet meteen zitten om aan een tweede kindje te beginnen. Ik heb dan ook meteen ter sprake gebracht dat ik terug aan de pil wil na de bevalling. Laat me maar even genieten van ons eerste kindje. De countdown naar de laatste maand kan beginnen.
2. Maagzuur en kortademigheid
Aan het einde van deze week is het baby’tje weer flink wat bijgekomen. Ondertussen leert hij daarbinnen zijn eigen immuniteitssysteem opbouwen. Alles is nog goed knus daarbinnen en je baby zit helemaal op zijn gemak. De mama daar in tegen krijgt weer te maken met een heleboel ongemakjes.
De baarmoeder heeft op dit moment in de zwangerschap het hoogste punt bereikt, wat zorgt voor kortademigheid en maagzuur. De ligging van de baarmoeder zorgt ervoor dat er een druk wordt gevormd op mama’s longen en maag. Vandaar deze ongemakken. Zwaar eten en stevige inspanning zijn nu dingen die je beter vermijd. Ook duizeligheid en appelflauwtes komen voor in dit stadium van de zwangerschap.
Relax, take it easy, zong de Franse zanger Mika, en die song is nu jouw lijflied.
Je hebt de afgelopen maanden als zwangere mama je stinkende best gedaan, nu is het tijd om die zetel in te kruipen en te rusten van de laatste onverstoorde momenten. Misschien heb je er op dit moment geen nood aan of zin in, maar nadien zal je dankbaar zijn dat je deze rustmomenten hebt ingelast.
Ik mag eerlijk waar niet klagen over mijn zwangerschap, maar uiteraard verliep deze niet vlekkeloos. Vooral met de hoofdpijnen en de hoge bloeddruk had ik het moeilijk. Daarnaast is het soms ook wel even moeilijk omtrent mijn gewichtstoename.
Alhoewel ik me ervan bewust ben dat het er nu eenmaal bij hoort is het soms moeilijk te aanvaarden dat ik van mijn 52 kilo naar 64 ben gegaan. Er zijn periodes waarin ik hier hard mee geworsteld heb en ik denk vaak aan mijn postnatale lichaam. Ga ik weer snel op mijn gewone gewicht zitten? Ik heb de afgelopen weken me vaak er zelf aan moeten herinneren dat de gewichtstoename voor een goed doel waren, de groei van mijn baby.
Zwanger zijn in tijden van COVID – 19 is uiteraard niet zo een fijne afsluiter. In eerste instantie maakte ik mij niet al te druk in het hele corona – gedoe. Maar nu het zo frequent aanwezig is en de gevolgen elke dag duidelijker worden, maakt dit mij bang voor de gezondheid van mijn kleintje. Op zes maanden zwangerschap moest ik stoppen met werken. Ik keek er al naar uit, aangezien de lente dan zou arriveren, ik zou kunnen genieten van het buiten zitten, een terrasje en de zon. Nu we allemaal in lockdown zitten slaat dit wel wat tegen, natuurlijk. Bovendien weet ik nu al dat als ik één van deze beval van ons kindje, we geen bezoek mogen ontvangen. Dat vind ik oprecht heel spijtig, want het liefst van al wil je als kersverse ouder toch dat de familie en vrienden het kindje mogen komen bezoeken. Gelukkig bestaat er nog zoiets als videochatten.
‘Enerzijds vind ik het ontzettend jammer dat familie en vrienden niet op kraambezoek kunnen komen omwille van COVID – 19. Langs de andere kant vind ik het dan ook weer fijn dat die eerste dagen echt alleen voor ons drietjes zullen zijn’
Het duurt nu nog – normaal gezien! – een maand voor ons kindje ter wereld komt. De babykamer staat helemaal tip top in orde dankzij mijn goede vriendin, die heel veel voor mij betekent, Karlien. Terwijl ik Pinterest afging opzoek naar inspiratie, had ik al snel door dat de inrichting niets voor mij was. Ik wist totaal niet hoe ik hier aan moest beginnen. Karlien stelde voor om hierin te helpen. Ze kreeg carte blanche. Zo gezegd zo gedaan en een paar dagen later stond ze hier in huis de kamer in te richten voor ons kindje.
‘Het uiteindelijke resultaat ziet er prachtig uit. Ik was op één slag verliefd! Als je mij zou laten doen zat ik elke dag in de babykamer, vol bewondering en liefde’.
Aangezien het ons eerste kindje is, waren de afgelopen maanden ook ineens onze laatste tijd als koppel. Uiteraard willen we later die tijd terug oppakken, maar ergens realiseer ik me dat we binnenkort niet enkel een koppel, maar ouders zijn. Toen ik tien weken zwanger was gingen we voor de laatste keer samen op reis, naar Mallorca. De vakantie was heerlijk, maar op de terugvlucht hadden we enkele problemen waardoor mijn hormonen een ritje maakte op de rollercoaster; het ene moment lachte ik en het andere moment zat ik te huilen. In tijden van lockdown leven Mathias en ik 24 op 24 bij elkaar, dat geeft soms wat spanningen. Er zijn momenten dat één van ons wat korter is dan anders, maar stiekem geniet ik wel van de tijd dat we bij elkaar zijn. Alleen slaat de verveling wel toe.
Op dit moment heb ik vaker last van maagzuur. Een glas melk en Gaviscon helpt. Ook let ik erop dat ik ’s avonds koude drank met bruis vermijd en niet te pittig eet. Aangezien onze toilet boven is begint de weg erheen wat zwaarder te worden, zeker als je twintig keer op een dag naar de WC moet. Gelukkig is dit afhankelijk van dag tot dag. Ik heb nog steeds veel last van een te hoge bloeddruk en dit baart me best wel wat zorgen. Op een bepaald moment kreeg ik ook bang dat ik omwille van de bloeddruk niet normaal kon bevallen en een keizersnede zou krijgen. Gelukkig verzekerde de gynaecoloog dat dit niet het geval was. Het enige gevolg kan zijn dat hij me vroeger zou moeten inleiden.
‘Normaal gezien kan ik perfect natuurlijk bevallen. In geval van nood sta ik zeker open voor een keizersnede. Als verpleegkundige vind ik niets leuker dan peuteren en keuteren in wonden en vieze dingen, maar het gedacht dat ze in mij gaan snijden maakt me misselijk’.
Een paar maanden voor ik effectief zwanger was hadden we een echo afgedrukt en een klein grapje uitgehaald met mijn schoonmoeder. Toen het effectief zover was kochten we een doos donuts met een echo ingeplakt waarbij stond ‘niet alleen mama dik mag worden’. Eerst geloofde ze er niets van, maar toen ze doorhad dat we deze keer geen grapje uithaalde met haar was ze super gelukkig. Ze wou al lang een kleinkindje, en dat kreeg ze nu echt. Ze huilde van geluk. Ook voor mijn ouders hadden we een doos donuts voorzien. Mijn stiefzus Sanne was de eerste die het doorhad, we hebben echt moeten zeggen dat ze de doos helemaal open moesten doen. Mijn stiefmoeder had in eerste instantie alleen oog voor de inhoud van de doos. Toen de echo zichtbaar was, waren ook zij uiteraard heel blij en gelukkig.
‘Het geslacht maakte we bekend in november, tijdens onze jaarlijkse familietraditie pannenkoeken eten. Aangezien mijn familie net op de radio geweest was omwille van acht keren een viergeslacht te hebben, was het spannend om te weten dat wij die traditie verder gingen zetten’.
Langs mijn kant van de familie overheerst het vrouwelijke geslacht. Zowel ik als Mathias hadden graag een jongetje gewild, maar het belangrijkste was dat ons kindje natuurlijk gezond is. Het was tijdens onze samenkomst in november dat we een ballon hadden voorzien. Wanneer deze werd opengeprikt zou er blauwe of roze confetti uitvallen, die dan het geslacht zou verklappen. Het was één van de twee meters, die de eer kreeg om de ballon te doorprikken. Toen de blauwe confetti op de grond viel was iedereen uiterst enthousiast. Eindelijk nog eens een jongen in de familie! Langs de kant van Mathias zijn familie mocht de andere meter de ballon doorprikken. Ook daar was de reactie één en al enthousiasme.
Vandaag zijn we exact één maand verwijderd van mijn uitgerekende datum en ik voel me fysiek best oké. Ik rust veel en haal af en toe een frisse neus in de tuin. We hebben vandaag ook het park samen in elkaar gezet, nu staat alles dus klaar voor ons ventje. Ik ben ondertussen ook op controle geweest bij de gynaecoloog. Ons ventje doet het super. Momenteel meet hij 45 cm en weegt hij 2,5 kilogram. De gynaecoloog denkt dat het een klein baby'tje zal worden met veel haar. Mijn bloeddruk is nog steeds aan de hoge kant, dus zondag moet ik mijn urine 24 uren bijhouden. Op maandag gaan ze dan bloed trekken en moet ik aan de monitor. De laatste maand lijkt meer dan maar dertig dagen te tellen en ik heb het gevoel dat het nu wel lang genoeg geduurd heeft. Het liefst van al zou ik ons ventje willen ontmoeten.
Meet daddy:Mathias
Of je nu samen een baby ter wereld zet of je kiest voor het alleenstaande ouderschap, een baby maak je niet alleen. Ik hoef je daarvoor niet de hele biologie – theorie uit te leggen. Er zijn twee mensen nodig om de baby te verwekken. Lana en Mathias vormen een koppel sinds 6 december 2010.
Alhoewel ze dus al bijna tien jaar een sterk koppel vormen en al heel wat waters samen hebben door zwommen staan ze nu voor het grootste gezamenlijke avontuur. Het zal dan ook pas na de geboorte van hun kindje duidelijk worden hoe hard hun leven verandert. Lana en Mathias krijgen niet alleen een nieuwe rol als ‘mama’ en ‘papa’, ook hun leven als koppel wordt op hun kop gezet. Het belangrijkste is dat ze blijven onthouden dat ze samen voor deze baby kozen en dat ze er ook nu samen door zullen geraken. Met een open communicatie waarbij er goed naar elkaar geluisterd zal worden, zullen ze deze vuurproef als twee krijgers doorstaan.
Toen ik Mathias vertelde dat hij papa ging worden geloofde hij er in eerste instantie niets van. Hij liet me beloven dat ik geen grapje met hem uithaalde en dus serieus was over dit onderwerp. Net zoals ik was hij in de zevende hemel bij de positieve zwangerschapstest. Dat Mathias een geweldig goeie papa gaat worden, dat weet ik nu al met zekerheid. Op zich spreekt Mathias niet veel tegen mijn buik, maar als hij het doet smelt mijn hart. Hij richt zich dan tot mijn navel, alsof hij door één of andere microfoon spreekt. Zo schattig! Ik weet nu al dat die twee een sterk duo gaan vormen en ons zoontje verwend gaat worden door zijn papa. Wanneer we samen in de zetel liggen wrijft hij ook af en toe over mijn buik, maar reageert ons zoontje hier niet echt actief op. Hij is een echte voetballer daar binnenin mij, maar vanaf mensen contact zoeken via een hand op mijn buik te leggen stopt hij meteen. Ik vrees dat hij op dit moment nog een beetje mensenschuw is 😊.
‘Er zijn mannen die last hebben van couvade of het zogezegde mannenkraambed. Hierbij vertoont de partner dezelfde zwangerschapssymptomen als de vrouw; klagen over rugpijn, gewichtstoename of zelfs tegen het einde aan last van weeën. Mathias behoort tot de mannen die dit verschijnsel niet hebben.’
Wel heeft Mathias, zoals de meeste betrokken partners, soms stress om wat er gaat komen. Gaan we dit wel kunnen, zo zorgen voor een fragiel mensje? Ook is hij vaak bezig met het feit dat ik in het begin meer ga kunnen omdat ik het al kan, zoals bijvoorbeeld een pamper aandoen. Voor hem is alles nieuw, hij heeft geen enkele ervaring. Maar ik verzeker hem dat ik net zo nieuw in dit hele gegeven sta als hem. Ik heb ervaring met volwassen luiers, maar niet met die babyformaten.
We staan dus samen als leken in dit avontuur. En toch weet ik dat we het gaan aankunnen, want we zijn een topteam. Dat zijn we altijd geweest als koppel en dat zullen we blijven als ouders.
Mathias is ook heel bezorgd over mij. Als ik rugpijn heb, dan beveelt hij me meteen te gaan liggen en hij helpt waar hij kan. Hij is ontzettend betrokken bij het hele gebeuren.
Aangezien mijn partner een echte gymfanaat is, heeft hij altijd consequent gelet op zijn voeding. Ook tijdens onze zwangerschap doet hij dit nog steeds. Ik bewonder hem er des te meer voor, want ik maak het hem op dit moment niet makkelijk. Ik ben een echte snoepkont geworden sinds ik zwanger ben, dus dat toont nog maar eens aan hoe een sterk persoon hij is.
Vanaf de eerste consultatie bij de gynaecoloog was Mathias er bij. Door zijn werk heeft hij maar één raadpleging gemist. Op de controle van 33 weken mocht hij omwille van de hele corona – toestand niet mee. Dit was best moeilijk voor ons. Maar om discussie in het ziekenhuis te vermeiden bleef hij thuis. Binnenkort hebben we onze volgende consultatie en dan sta ik erop dat hij meegaat. Het zal één van de laatste keren zijn dat er een echo wordt genomen en dan wil ik gewoon dat hij erbij is.
We zijn er ons beide van bewust dat de baby een andere insteek gaat geven op ons individuele leven en dat van ons als koppel. Toch zien we geen van beide de baby als een bedreiging voor onze relatie. We zijn ervan overtuigd dat we dit ook gaan aankunnen. De enige angst die er heerst is dat ons kindje een zogezegde ‘huilbaby’ gaat zijn. De druk die hierbij komt kijken, zal ons op de proef stellen als koppel. Maar ook hier zijn we er rotsvast van overtuigd dat we dit gaan aankunnen. Misschien met vallen en opstaan, maar zeker niet dat één van ons opgeeft.
‘Sinds ik gestopt ben met de pil, kreeg ons seksleven een heel andere wending’.
Ik had plots veel meer energie en meer zin in seks. In eerste instantie dacht ik dat dit kwam omdat ik zo graag zwanger wou geraken. Maar ik besefte al snel dat veel lag aan het feit dat ik gestopt was met de pil. Moest ik geen kinderen meer willen zou ik me na de bevalling meteen laten steriliseren. Want ik weet dat vanaf ik weer start met de pil, mijn seksleven zijn oude gewoonte gaat aannemen en dat vind ik oprecht spijtig. Ik heb zonder pil gewoon veel meer zin en energie. Op dit moment is ons seksleven ook minder actief, maar in de staat dat ik me nu bevind lijkt me dit ook normaal. Ik voel de baby meer bewegen en ik ben me bewuster van ons baby’tje zijn aanwezigheid. Nu seks hebben geeft me een beetje vreemd gevoel. Alle facetten die aan mijn lichaam veranderde en die ik in eerste instantie geweldig vond, zie ik nu als een last. Ik voel me allesbehalve nog sexy met die buik. We hebben uiteraard nog wel seks, maar de frequentie is lager dan een aantal maanden geleden.
Het klink misschien cliché, maar van mij mag ons kindje op alle vlakken lijken op Mathias. Ik ben zo trots op mijn partner, dat ik alleen maar dankbaar kan zijn voor alle uiterlijke en innerlijke eigenschappen dat ons kindje van zijn papa heeft. Of misschien niet alles… Ik hoop dat hij zijn neusje van mij heeft. Want – ook al bestaat de kans dat Mathias me gaat vermoorden om deze uitspraak – mijn neus is veel fijner dan de zijne. 😊 Daar buiten mag hij alles erven van zijn papa.
Een paar dagen geleden moest ik aan de monitor omwille van mijn te hoge bloeddruk. Ook deden ze een urinetest. Op dit moment is alles in orde met mij en de baby. Donderdag moet ik terug aan de monitor.
Zorgen en twijfels
Doordat jouw lichaam je tijdens de laatste weken verplicht tot rust, creëren we de ideale gelegenheid tot doemdenken en onszelf te overladen met een heleboel zorgen en twijfels. Ons lichaam ligt dan misschien stil, onze gedachten doen dit niet. Door je zorgen verbaal uit te spreken zal je als het ware een afstand creëren tussen de zorgen in je hoofd en de werkelijkheid. Er zullen momenten zijn waarop je dan beseft dat die zorgen en twijfels nutteloos zijn. Een mama die zichzelf vragen stelt en twijfelt is een mama die bewust bezig is met de aankomende verandering in haar leven en dat is dus iets goeds. Laat je zeker niet leiden door ongecontroleerde angsten en situaties die onnodig zijn.
Vele aanstaande mama’s zijn tijdens de eerste periode bang voor een miskraam. Ikzelf was hier niet echt mee bezig. Ik ging ervan uit dat moeder natuur haar best zou doen voor ons en ons kindje. Dat maakte het eerste trimester aangenamer omdat ik me niet druk maakte hierin. Ook toen we wachtte op de resultaten van de NIPT – test maakte ik me niet al teveel zorgen. Via de stagiaire dokter op het werk kreeg ik de resultaten nog voor de gynaecoloog mij opbelde. Het enige wat ik wou weten: is het een jongen of een meisje? Toen een collega me nadien vroeg of voor de rest alles in orde was met de baby realiseerde ik me dat ik het niet eens nagevraagd had. Snel liep ik terug naar de arts en die verzekerde me dan dat alles oké was.
Waarover ik me wel zorgen maakte was mijn toenemende gewicht. Ik was het altijd gewoon van kilogram te wegen en op de weegschaal zag ik dat cijfer steeds meer en meer toenemen. Aangezien ik op voorhand wist dat ik makkelijk vocht zou ophouden ging ik er vanuit dat ik dik zou worden. Uiteindelijk viel dit goed mee. Mijn heupen hebben zich uitgezet en ik heb wat meer last van cellulitis. Soms heb ik mij hier aan gestoord, maar ik heb me voorgenomen dat wanneer ik bevallen ben ik weer kei hard aan mezelf ga werken.
Ook rond mijn buik ben ik steeds strak en mager geweest. Ergens ben ik bang dat ik dit kwijt ben na het baren van ons kindje. Maar uiteindelijk heb ik geen glazen bol, dus ik wacht vol spanning af. Alhoewel ik mij dus wel wat zorgen maakte omtrent mijn buikomtrek moet ik eerlijk toegeven dat ik trots ben op mijn zwangere buik. Hij is mooi rond en strak. En terwijl er zich al snel een zichtbaar buikje vormde in het begin en ik dus dacht dat ik echt overdreven dik zou zij tegen het einde, valt dit ook weer allemaal mee.
‘Ik doorging de zwangerschap met weinig zorgen en twijfels. De afgelopen maanden ben ik één keer in paniek geslagen, toen ik ons kindje niet meer voelde bewegen. Maar afgezien van dit moment, ging ik ervan uit dat mijn lichaam sterk genoeg was om dit te doen’.
Zwanger zijn vond – en vind ik nog steeds – heerlijk. Naast de hoofdpijn en het regelmatig last hebben van maagzuur, vind ik dat ik weinig te maken had met kwaaltjes. Ik kon alles perfect uitvoeren en voelde me weinig tot niet ziek. De bewegingen die ik binnenin mij voel, die ons kindje uitvoert, maakt voor mij veel goed. Door deze prachtige, unieke belevenis relativeer ik makkelijker en besef ik maar al te goed tot welke wonderbaarlijke dingen ons lichaam in staat is.
Sommige vrouwen krijgen hoe dichter ze bij de bevallingsdatum komen, plotse stress. Ze vragen zich ineens af of ze een goeie mama zullen zijn. Ik heb zeker geen bang dat ik een slechte moeder ga worden, integendeel. Ik weet van mezelf dat ik elke dag opnieuw, mijn uiterste best ga doen om de beste mama te zijn voor ons kindje. Toch ben ik me ervan bewust dat ik op bepaalde momenten uitgedaagd zal worden en het ook moeilijk ga kunnen hebben. Maar ik weet dat dit er nu eenmaal bij hoort.
Ook voor de bevalling was ik nooit bang, maar nu we nog maar een paar weken verwijderd zijn van onze D – day begint de stress, en de bijkomende angsten, te komen. Ik weet dat het pijn zal doen maar het meest heb ik bang omwille van het onbekende. Ik heb nog nooit een kind ter wereld gebracht, dus ik weet gewoon niet wat ik kan verwachten en net dat maakt me wat bang.
‘Wanneer ik bang krijg voor de bevalling probeer ik me steeds te kalmeren met het feit dat sommige vrouwen wel vier kinderen ter wereld brengen. Waarom zouden vrouwen kiezen voor meerdere kinderen, als de bevalling zo pijnlijk is? Dan zal ik het ook kunnen, toch?!’
Zo een 50 tot 80% van de pas bevallen vrouwen krijgen te maken met de zogezegde kraamtranen. Vooral rond de 3de of 4de dag na de bevalling worden ze overspoeld met een geprikkeld humeur, vele tranen, slecht slapen of een slecht humeur. Hier heb ik uiteraard ook wat bang voor. Als ik nu op TV naar programma’s kijk waar ze kinderen ter wereld brengen begin ik spontaan te huilen. Ik heb me er dus op voorbereid dat ik die dagen een minder goeie versie van mezelf zal zijn, maar ik ben er klaar voor.
Over het algemeen probeer ik me dus niet teveel zorgen te maken. Ik probeer steeds te denken dat ik toch geen controle heb over de situatie. Ik moet Moeder Natuur en mijn eigen lichaam leren vertrouwen.
Vandaag zijn we negentien dagen verwijderd van mijn uitgerekende bevallingsdatum. Elke dag komt het dichter en dichterbij. Elke dag wordt het een beetje ‘echter’. Fysiek krijg ik wel meer last, vooral aan mijn ribben voel ik pijn en dit is dan vooral ’s nachts. Door het minder goed slapen ben ik sneller moe en kruip ik graag wat vroeger mijn bedje in. Mijn bloeddruk lijkt beter te gaan. In plaats van drie pilletjes moest ik er vandaag maar ééntje innemen, dus dat is zeker fijn.
Gedaan met werken
Vanaf week 36 heeft de baby alle plek binnen de baarmoeder ingenomen. De kans dat de baby nog zelfstandig draait in ligging is miniem. De baarmoeder is hier te krap voor geworden. De meeste baby’s liggen gelukkig in de juiste richting, de achterhoofdsligging en start de indaling. Dit voel je dus ook wel gemakkelijk op de blaas. Je zal dus sneller het gevoel hebben dat je moet plassen. Door deze indaling zal je wel meer ruimte in de longen en maag krijgen waardoor die kwaaltjes verminderen.
Vanaf 36 weken mag je normaal gezien, wettelijk, niet meer werken. In sommige branches moet je al veel eerder stoppen, zoals bijvoorbeeld in de zorgsector. Ik had te weinig antistoffen waardoor ik instant mijn gerief bij elkaar zoeken en het werk letterlijk moest neerleggen. Het einde van deze week is ook trouwens een goal. Want vanaf dan is de baby voldragen en kan hij perfect geboren worden. Het wordt dus ook tijd dat je stilstaat bij het hele bevallingsgebeuren. Vanaf nu kan het elk moment gebeuren.
Ik stopte met werken op zes maanden. Rond die periode merkte ik ook zelf dat het werk zwaarder begon te worden en dat ik bijvoorbeeld sneller moe was. Ik kon in het begin echt genieten van de rust, het in de zetel liggen, het niet persé moeten opstaan. Maar dankzij COVID – 19 is de invulling van mijn zwangerschapsverlof toch anders dan dat ik gedacht had. Ik dacht dat het fijn zou zijn om een terrasje te gaan doen, buiten te komen, eens het beter weer zou worden. Maar nu we allemaal in ons kot moeten blijven, heb ik het wel zowat gehad. Niet gaan werken doet mij mijn routine missen en ook gewoon het werken zelf.
Alhoewel ik begrijp dat ik niet tot nu had kunnen blijven werken, zou ik het ook verschrikkelijk gevonden hebben moest ik langer thuis zitten. Dat zou echt niets voor mij geweest zijn.
Tijdens de eerste dagen geniet je van de rust, niets moet en niksen mag. Maar al snel maakt die levenswijze plaats voor verveling. Nu de bevalling steeds dichterbij komt ben ik weer iets optimistischer. Alles staat hier ondertussen klaar, dus dat hoef ik ook niet meer te doen.
Zoals elke mama in spé fantaseer ik over mijn bevalling. Ik ben een heel nuchter persoon en voor mij mag de bevalling verlopen zoals het zal gaan. Ik heb geen geboorteplan of bepaalde eisen. Zolang ons ventje gezond ter wereld komt ben ik gelukkig. Uiteraard droom ik soms, of denk ik er meer over na. Mocht ik kunnen kiezen wil ik het liefst natuurlijk bevallen, vlot en zonder epidurale. Maar wie weet kom ik daar op dat moment wel gewoon op terug.
Anno 2020 valt de term ‘doula’ meer in Vlaanderen. Een doula creëert als het ware een emotioneel veilige omgeving, waarbij je als toekomstige mama leert luisteren naar jouw eigen lichaam. Tijdens de bevalling biedt ze emotionele ondersteuning en begeleidt ze moeder en partner. Vele vrouwen en partners gaven aan dat de bevalling een eenzame, stressvolle ervaring kan worden. Daardoor worden doula’s meer en meer geboekt.
Ikzelf koos hier niet voor. In mijn ogen, en in die van Mathias, is de geboorte van ons kindje, iets tussen ons tweetjes. Wij hebben dit wonder gemaakt en wij zullen er samen voor zorgen dat het helemaal goedkomt. Ik heb alle vertrouwen in Mathias en in de manier waarop hij mij gaat ondersteunen tijdens de arbeid.
Ook wordt er tegenwoordig meer gebruik gemaakt van een fotograaf die een geboortereportage maakt. Ook dit hoeft voor ons niet. Als Mathias er op dat moment niet aan zal denken, zullen er niet al te veel foto’s gemaakt worden. Maar dat maakt me, eerlijk gezegd, niet zoveel uit. Op dat moment zijn er veel belangrijkere dingen; de komst van ons kindje.
Rond 30 weken is ons kindje met zijn hoofd naar beneden gedraaid. Volgens de gynaecoloog hoeven we ons dus geen zorgen te maken. Vandaag de dag ligt ons kindje perfect om geboren te worden en dat stelt me gerust. De kans op een natuurlijke bevalling is hierdoor groot en daar ben ik dankbaar om. Ik ben ook aan de monitor gemoeten en alles is daar binnen nog dik in orde.
Bevallingsstress?
Aangezien het op het einde van deze week perfect mag dat de baby geboren is wordt het tijd dat je toch over het één en ander nadenkt. Wanneer je als vrouw klaar bent om aan kinderen te beginnen, dan wil je dit ook zo snel mogelijk. Doorheen de pogingen van het zwanger geraken ben je dan ook helemaal buiten extase als die predictor twee roze streepjes aangeeft. Je geluk kan niet op!
En dan sijpelt het besef binnen dat bij een zwangerschap ook een bevalling hoort. Hoe kan je je daarop in godsnaam op voorbereiden?
Als het je eerste zwangerschap is dan heb je totaal geen idee hoe een bevalling verloopt of hoe dit gaat aanvoelen. Maar weet je, er zijn miljarden vrouwen je voor geweest. Dus dan kan jij het zeker ook aan!
Op de bevalling zelf heb ik me totaal niet voorbereid. Ergens hoop ik op een natuurlijk, vlotte bevalling zonder epidurale, maar zoals eerder vermeld ben ik een nuchter persoon. Het zal gaan hoe het hoort te gaan. Ik heb voor mezelf besloten alles op me te laten afkomen. Vroeger ging dit ook zo, zonder voorbereidingen, dus ik heb vertrouwen in mijn lichaam, in mezelf als persoon, in de artsen en in ons kindje.
Wat ik wel op voorhand geregeld heb is een vroedvrouw die me na de bevalling kan begeleiden. In eerste instantie dacht ik gewoon raad te vragen aan vriendinnen van mij, maar door COVID – 19, werd ik genoodzaakt toch dienst te doen op een vroedvrouw. Zo ben ik 100 % zeker dat ik na de bevalling iets van begeleiding heb. Aangezien de kans bestaat dat we snel naar huis moeten in deze periode, geeft me dit een geruststellend gevoel. Achteraf bekeken ben ik ook blij met de keuze van een vroedvrouw te nemen, nu kan ik met mijn vragen en twijfels bij één iemand terecht. Dan krijg ik ook één antwoord en geen tien verschillende antwoorden, waardoor ik nog meer zou twijfelen.
Nu de bevallingsdatum dichterbij komt, tel ik de dagen af. Toch houd ik er in mijn achterhoofd rekening mee dat ik over tijd kan gaan. Die mogelijkheid bestaat zeker. Zolang ons ventje gezond is en de medische toestand het toelaat mag hij van mij zolang als hij wilt blijven zitten. Wanneer de uitgerekende datum passeert hoeft men de bevalling niet persé in gang te zetten.
‘Als ik overtijd ga, wilt dit alleen maar zeggen dat ons ventje zich goed in mijn buik voelt. Dat hij zijn tijd maar neemt, ik maak me er geen zorgen over of hoeft persé een bevalling te hebben die in gang gezet moet worden’.
De vliezen van de vruchtzak waarin de baby de afgelopen negen maanden in rondzwemt, zitten vast aan de wand van de baarmoeder. Indien er al enige ontsluiting is, kan de gynaecoloog met de vingers in de baarmoederwand naar binnen. Dit noemt men 'strippen'. Voorzichtig maakt hij dan een ronddraaiende beweging rondom het hoofdje van de baby. Hierdoor komen de vliezen rondom de baarmoeder los. Door deze handeling maakt ons lichaam prostaglandine aan, wat er dan weer voor zorgt dat de baarmoedermond zachter en weker zal worden. Na deze handeling ga je gewoon naar huis en bestaat de kans dat de weeën niet meer lang op zich laten wachten. Er bestaat geen garantie dat door deze handeling de bevalling sneller op gang komt. Voor mij hoeft dit dus niet gedaan te worden. Wel als de gynaecoloog het nodig vindt, als ik te lang over tijd ga bijvoorbeeld. Maar zolang hier geen spraken van is, zal ik er zelf niet naar vragen. Laat de natuur zijn ding maar doen.
Aangezien dit ons eerste kindje is ben ik me niet bewust hoe een echte wee aanvoelt. Ik weet dat men bij krampjes die snel over zijn, spreekt van een oefenwee. Eén keer had ik een hevige steek waarbij ik niet verder kon lopen. Op dat moment dacht ik echt: ‘wauw, wat is dit,!’ Maar die ging dan weer voorbij. Ik heb wel al momenten gehad dat ik bepaalde krampen had, maar ik ging er altijd vanuit dat ons zoontje actief was. Achteraf gezien kunnen dit wel eens oefenweeën geweest zijn, wie weet?
‘Ik heb totaal geen idee wat ik mij moet voorstellen bij de start van de bevalling. Ga ik meer naar toilet moeten? Ga ik hardere, langdurige krampen hebben? Ik ga er gewoon vanuit dat mijn lichaam mij duidelijk zal aangeven dat het zover is. ‘
Wanneer mijn water breekt, denk ik dat dit een duidelijk signaal is dat de bevalling effectief gestart is. Maar er zijn vele vrouwen waarbij het water pas later breekt, als de weeën al heviger zijn. Bij sommige vrouwen wordt het water nadien nog gebroken door een arts. Ik ben dan ook niet bezig mt eventuele voorbereidingen hierin. Een doek op het bed of een zeil in de auto, het lijkt mij niet nodig. Ik zie wel wanneer het zover is. Ik heb wel altijd gehoopt dat mijn water niet zal breken in de winkel, maar dankzij COVID – 19, kan ik deze situatie uitsluiten. Het enige wat ik dan nu nog hoop, is dat mijn water breekt als Mathias bij me is.
Want vanaf dan gaat het voor mij een wake – up – call zijn, dat het nu echt wel zover is. Vandaag zeg ik dat wanneer ik voel dat de weeën gestart zijn, ik zo lang mogelijk thuis wil blijven. Misschien kan ik de last verminderen door een warme douche of een warm kersenpitkussen? Ik zou de weeën timen en vanaf dat ik merk dat er nog maar vijf minuten tussen zit, zou ik naar het ziekenhuis willen gaan. Maar ook hier maak ik de kantlijntekening; alles zal afhangen hoe ik mij op dat moment voel.
Hetgeen wat ik in eerste instantie echt niet wou, dat was een ruggenprik. Ik had echt zoiets van; vroeger kon men dit ook zonder, waarom zou ik dat dan niet kunnen?! Maar nu mijn bevalling dichterbij komt, krijg ik toch wel wat bang. Ik voel dat de angst vooral toeneemt omtrent de pijn die ik ga voelen. Ga ik die pijn wel aankunnen?! Toch probeer ik me voor te nemen het zonder een ruggenprik te doen. Ik neem sowieso een kersenpitkussen mee en hoop dat dit me gaat helpen tegen de pijn.
Maar als ik het echt niet meer aankan en ik de pijn niet langer kan verdragen, heb ik vrede met een ruggenprik. Het is er nu ook eenmaal voor een reden. Stel dat ik urenlang pijn heb en de vroedvrouwen twintig keren in mij moeten komen “rommelen”, dan zal ik met veel plezier een ruggenprik vragen.
‘Ik geef eerlijk toe dat ik bang heb voor de pijn. Maar ik weet ook waarvoor ik sta en dat dit me zal lukken. Het kindje is erin geraakt, dan krijg ik het er ook wel weer uit’.
Reflexen komen tot stand
Ook al is de baby zo goed als voldragen en kan hij perfect gezond geboren worden, toch blijft de baby gewicht aanmaken. Vooral vet rond de knieën en elleboogjes worden nu gevormd. Ook is hij nu bezig met het aanleren van zijn reflexen zoals de belangrijke zuigreflex. Dit zal hem helpen tijdens zijn eerste voeding die jij hem geeft. Op dit moment wordt het wel tijd dat je een beslissing gaat nemen wat voor voeding jij wilt geven.
Die keuze ligt bij de toekomstige moeder. Of je kiest voor borstvoeding of flesjes, weet dat er geen foute beslissing is. Het is ook helemaal oké om te veranderen van keuze. Weet dat er wel een aantal dingen zijn waar je rekening mee kan houden om die keuze te vergemakkelijken. Denk bij borstvoeding bijvoorbeeld maar aan een kolfmachine of bij flesjesvoeding aan een flesverwarmer. Voor meer tips klik hier.
Sowieso wil ik eerst graag borstvoeding een kans geven en hoop ik ook dat dit me zal lukken. Al houd ik er wel rekening mee dat het zwaar zal zijn en dat ik hierom ook snel zou willen afkolven. Zo kan Mathias ook eens een voeding geven en ik eventueel wat rusten. Wanneer ons zoontje vijf maanden is start hij in de crèche. Tegen die tijd zou ik dan ook willen stoppen met borstvoeding. Het klinkt misschien egoïstisch maar ergens verlang ik ook terug naar mijn oude leven en de genietmomentjes zoals het drinken van een goede cocktail. Dit wil ik dan ook doen zonder rekening te moeten houden met afkolven of borstvoeding.
Mathias steunt me in de beslissing om borstvoeding te geven. Hij vind dit een super keuze en vindt het een belangrijk voor ons kindje. Maar hij doet ook helemaal niet moeilijk over kunstvoeding. Hij begrijpt mijn gedachtegang en staat vooral achter alles wat ik doe.
“Naast enkele folders die hier liggen op de kast heb ik geen research gedaan naar borst- of kunstvoeding. Ik ben van mening dat het wel zal lopen hoe het moet lopen. “
Voor de borstvoeding kocht ik een speciaal borstvoedingskussen en enkele borstvoeding bh’s. Een kolfmachine overweeg ik nu nog niet te kopen omdat ik eerst wil zien hoe het borstvoeding geven me afgaat. Het zijn wel serieuze prijskaartjes die hier aan hangen, dus wacht ik nog even af. Want als ik al snel de overstap maak naar kunstvoeding, heb ik dit voor niets aangekocht. Wel heb ik een vroedvrouw ingehuurd die me na de bevalling ondersteunt. Zo ben ik zeker dat ik bij iemand terecht kan. Indien ik het niet nodig zou hebben kan ik dit nog altijd afzeggen. Maar op dit moment ben ik al blij dat ik iemand ga hebben die ik dag en nacht mag bellen voor steun of raad. Aangezien ze werkt met 3de betalingssysteem hoef ik me ook niet bezig te houden met papierwerk.
Bij baby’s die borstvoeding krijgen raadt men aan niet te snel een fopspeen aan te bieden. Pasgeborene zuigen graag, ze doen niet liever. Het zuigen aan een tepel zorgt er niet alleen voor dat ze voeding binnenkrijgen, maar de tepel heeft ook een tweede belangrijke functie: troost. Het is dus perfect mogelijk dat mama net een uur borstvoeding gaf en de baby tien minuten later alweer huilt. Hem aan de borst hangen lost het probleem meteen op, want hij heeft zijn troost. Daarom neigen mama’s vaak naar een fopspeen. Maar aan een fopspeen zitten ook een aantal nadelen. Baby’s die dan een fopspeen of tutje aangeboden krijgen creëren een andere zuigtechniek waardoor er verwarring kan ontstaan. In sommige gevallen hangt de baby tijdens een voedingsmoment niet meer aan. Elk moment dat je het tutje aanbiedt en dus niet de borst, zorg je ervoor dat de productie van de melk achteruit gaat. Maar dit is – zoals bij elk kind – anders.
Wij hebben in onze valies een fopspeen steken. Maar ik heb al van anderen gehoord dat dit negatief kan zijn voor de borstvoeding. Daarom willen we zeker wachten met het fopspeentje aan te bieden in het geval dat hij het echt nodig zou hebben. Wel hebben we er rekening mee gehouden om een fopspeen te kopen in de vorm van de tepel.
Ons ventje heeft nu al een fijn gewichtje dus ik vermoed dat hij meer voedingen zal nog hebben dan de standaard voedingen. Ik ga er wel vanuit dat als hij ’s nachts doorslaapt ik hem gewoon ga laten slapen. Ik wil mijn kindje niet zomaar wakker maken om te eten. Mijn mening is: wat slaapt, dat laat je slapen. Maar alles zal uiteraard afhangen van hoe goed hij bijkomt.
Vaarwel goeie nachtrust
Hoewel je nog maar een dikke week verwijderd bent van de uitgerekende datum kan de baby perfect ter wereld worden gebracht. Als je de mijlpaal van 37 weken hebt behaald kan dit ook thuis gebeuren. De baby kan er nu elk moment genoeg van hebben, maar hij kan het ook evengoed knus vinden in de baarmoeder. Dat houdt in dat je als ouders nog wat geduld moet hebben. Hoe gezelliger de baby het binnenin jou heeft, hoe langer je zal moeten wachten. Die laatste weken zijn geen pretje. Je hebt moeite met een goede slaaphouding te vinden, je houdt vocht op en geraakt niet meer in je schoenen, en zo zijn er nog een aantal dingen die de volgende dagen je leven een hoop onaangenamer maken.
In deze periode maak je je meer zorgen. Het is dan ook heel normaal dat wanneer je eindelijk slaap vindt, je verstoord wordt door nachtmerries. Deze zijn te wijten aan de zorgen die je doorheen de dag en nacht hebt, hier is niets abnormaals aan. Het enige wat je hier tegen kan doen is slapen zoveel je kan, op welk moment van de dag dan ook.
Ons ventje heeft zijn eigen kamer klaar staan. Mathias wilt echt dat hij op zijn eigen kamertje gaat slapen en dat hij dit direct gewoon wordt. Maar ik ben er nog niet honderd procent van overtuigd. We zien wel hoe het loopt, denk ik. Boven staat er ook een slaapbank dus als ik moe ben kan ik daar ook slapen. We zien wel hoe het loopt denk ik.
“Aangezien ik graag borstvoeding wil geven zullen de voedingen ’s nachts voor mij zijn. Dat zal nog wel wat zoeken worden. “
We hebben geen bevallingsplan opgesteld omdat ik er vanuit ga dat alles komt hoe het komt. Wel begin ik meer zenuwen te krijgen, gezonde stress voor de bevalling. Vooral omdat ik totaal geen idee heb wat me te wachten staat. Ik heb wel al nagedacht over een eventuele episiotomie. Al zou ik het liever niet hebben, verkies ik toch liever dat ze me inknippen dan dat ik scheur. Ze knippen tijdens een wee dus er is mij vertelt dat je dat niet voelt.
Voorbereiding op het kraam/raambezoek
Nu de bevalling stilaan dichterbij komt wordt het tijd dat je samen met je partner nadenkt over het kraambezoek. Ieder koppel vult dit in hoe zij dit willen, maar bespreek het zeker op voorhand, want als het moment daar is, heb je er geen tijd meer voor. Wij lieten de eerste dag enkel onze ouders langskomen en peetouders. De dagen nadien waren een hel. Wij hebben – zonder overdrijving – bezoek gehad van minstens 40 individuen op een dag. Hoe goedbedoeld dit ook is, het vergt heel wat energie van jouw en van de baby. Bespreek dus zeker hoe jullie het willen aanpakken. Ik ken ook koppels die kiezen voor een babyborrel en die tot dan geen mensen bij de baby laten. In iemand zijn ogen kan dit vreemd lijken, maar het belangrijkste is dat de ouders doen waar zij zich goed bij voelen.
Nu ons leven overheerst wordt door COVID – 19 merk ik hier uiteraard de gevolgen ook van met betrekking tot de geboorte van ons kindje. Ik vermoed dat de sfeer op de kraamafdeling toch een tikkeltje afwijkt dan de normale gang van zaken. De kans dat binnen een week de lockdown opgeheven wordt is miniem, dus ik heb me er ook op voorbereid dat we geen kraambezoek gaan mogen ontvangen.
Langs de ene kant vind ik het spijtig dat ik na al die tijd niet ga kunnen pronken met ons ventje bij familie en vrienden. Maar anderzijds lijkt het me ook wel fijn om gewoon te genieten met ons drietjes. Zonder dat we ons hierbij verplicht voelen om hem te moeten delen. Die eerste dagen – en misschien wel weken – zullen heel intiem verlopen en dat heeft ook zeker zij voordelen.
‘Omwille van COVID – 19 ben ik me er bewust van dat we de eerste weken geen bezoek zullen mogen ontvangen. Al hoop ik wel dat mijn familie ons ventje snel zullen mogen ontmoeten en dat dit niet pas binnen zes maanden zal zijn’.
Lang leven Facebook en whatsapp, want op deze manier kunnen we ons ventje tenminste tonen. Er zal wel veel aan videochat gedaan worden. Maar gelukkig weet ik wel dat Mathias bij ons kan zijn. Hij mocht kiezen tussen twee opties. Ofwel kwam hij één keer per dag op bezoek tijdens de bezoekuren waarbij hij niet van de afdeling mocht, ofwel blijft hij net zoals ik, volledig in afzondering op de kraamafdeling. Niet naar huis gaan is dan de keuze die hij gemaakt heeft. Hierdoor zullen onze geboortekaartjes veel later op de post worden gedaan en ook de suikerbonen zullen nog wat geduld moeten hebben.
Mocht er nu geen spraken zijn van de COVID – 19 maatregelen dan had ik me voorgenomen dat het toelaten van bezoek in het ziekenhuis, zou afhangen van mijn bevalling. Moest die goed verlopen zou iedereen van me mogen langskomen, zou ik een zware bevalling achter de rug hebben zou ik geen bezoek toelaten. Als er dan bezoek zou komen zou ik hen zeker de baby laten vasthouden, maar nu op dit moment geef ik mijn baby aan niemand.
Ik realiseer mij dat dit uiteraard ook heel spijtig is voor de grootouders en de peter en de meters. Ze waren zo enthousiast toen we hen vroegen als peter en meters. Bij de peter voorzagen we een pot met snoep, en voor mijn stiefzus Sanne hadden we een puzzel voorzien. Op beide stond dan: wil jij mijn peter/meter worden? Helaas zullen ook zij nog even moeten wachten om hun petekind face – to – face te mogen ontmoeten.
De voortekenen van de grote dag
Officieel gaat de laatste week in, de kans is groot dat je – onbewust – enkele voortekenen van de bevalling hebt gehad. Regelmatige samentrekking van de buik, diarree, misselijkheid of zelfs het verliezen van de slijmprop, het zijn allemaal voortekenen. Helaas zijn dit geen betrouwbare graadmeters die aangeven dat het einde nabij is. Iemand kan zijn slijmprop twee weken op voorhand verliezen en nog steeds niet op bevallen staat. Vele vrouwen proberen de bevalling ook op te wekken door vele trappen te lopen, of ananas sap te drinken. Blijven bewegen is in deze fase enorm belangrijk.
Alhoewel je hoofd er misschien niet naar staat is het belangrijk enkele administratieve zaken op orde te stellen. Misschien heb je dit al gedaan? Controleer zeker of alles hier rond in orde is. Ook al is dit niet het meest aantrekkelijke klusje, het moet nu eenmaal gebeuren.
Onze ziekenkostenverzekering is al lang in orde, ik hoefde gewoon een mailtje te sturen met mijn vermoedelijke bevallingsdatum en klaar. Sinds kort heb ik de applicatie gedownload en kan ik nadien ook gewoon alles makkelijk versturen. De geboortepremie was ook makkelijk in orde te brengen. Dankzij het attest van de gynaecoloog en wat opzoekwerk op Google kon ik dat deeltje op mijn to do lijst ook afvinken. Nadat is zes maanden zwanger was stond de premie ook netjes op de bankrekening.
Ons kindje aangeven aan de gemeente zal iets minder soepel verlopen. Dankzij de corona zullen we, denk ik, niet samen mogen binnengaan. Maar we gaan hem gewoon aangeven vanaf dat we uit het ziekenhuis zijn. Anno 2020 zijn er vele kindjes met een dubbele achternaam of de achternaam van de moeder, maar op dit vlak ben ik nog al klassiek. Geen discussie mogelijk; ons ventje draagt de achternaam van Mathias. Twee achternamen vind ik persoonlijk een beetje vreemd.
‘Het spijtige is dat ik zelf nog maar één zus heb met onze achternaam. We zijn ook de laatste in de familie met deze achternaam dus die wordt niet veder gezet.’
Nadat ik zwanger was hebben we al snel werk gemaakt van een crèche te zoeken. Op een paar honderd meter van ons huis is een crèche waar we een plekje hebben gereserveerd. Hier is wel enkel plaats op woensdag en vrijdag. Dus dat vraagt wel wat organisatie. Op maandag is Mathias thuis dus dan kan ons zoontje gewoon thuisblijven. Op donderdag blijft hij bij mij. Dinsdag gaat hij tijdelijk naar de oma totdat er weer een plekje vrij is in de crèche. Aangezien ik in het ziekenhuis ook weekendshifts heb en Mathias als kapper ook op zaterdag werkt gaat hij om de veertien dagen naar mijn schoonmoeder.
Na de geboorte blijf ik een vijf maanden thuis. Aangezien ik hier een uitkering voor krijg zijn we wel al een beetje voorzien van een kleine spaarpot, voor het geval dat er iets zou gebeuren. Als ik het goed berekend heb zou ik vanaf één oktober weer aan het werk gaan. Vanaf dat ik het werk hervat neem ik ouderschapsverlof op en ga ik 80% werken. Zo ben ik toch één dagje extra thuis bij ons zoontje en verlies ik niet al teveel loon. Mathias heeft in tegenstelling tot mijn vijf maanden, maar tien dagen vaderschapsverlof. Ik heb eigenlijk geen idee of hij al dan niet recht heeft op ouderschapsverlof. Wel weet ik dat hij recht heeft op tijdskrediet, maar dat moeten we nog eens deftig uitdokteren.
Vandaag voel ik me ook weer best oké, al begin ik nu wel ongeduldig te worden naar de komst van ons kindje. Tot nu toe heb ik nog niet iets gevoeld van: het is zover! Bij de consultatie ontdekte we ook dat ons ventje de laatste dagen goed gegroeid is. Hij weegt nu 3,1 kilogram en meet ongeveer 50 centimeter. Ons kindje is ook ingedaald maar een opening is er nog niet gemeten. Maandag moet ik terug gaan, als tegen dan de geboorte nog niet begonnen is.
Tijd om afscheid te nemen van je zwangere buik
De laatste week is aangekomen. Tijd om stilaan afscheid te nemen van je leven als zwangere vrouw. Hoe hard je ook de laatste dagen hebt gevloekt hebt op die buik, de toestand, het maagzuur en andere kwaaltjes zal je deze fase in je leven missen. Het enige wat je nu kan doen is genieten van je laatste momentjes zonder kind. Fysiek kan je geen hoge inspanningen meer doen, maar binnen een paar dagen draait je hele leven rond dat van je kindje. Geniet.
Neem nog een aantal laatste foto’s met je buikje & schrijf een brief voor je ongeboren kindje. Koester deze en geef hem later aan je kindje af. Het zal niet alleen een mooi geschenk zijn voor je kind, het zal je ook terugbrengen naar dit moment.
Bij deze willen we mama Lana ook bedanken, voor ons de laatst weken mee te nemen in haar avontuur. We wensen haar dan ook het allerbeste en een vlotte bevalling toe. We zijn er alvast van overtuigd dat de wereld, binnen dit en een aantal dagen, weer wat mooier is.
