27 december. Morgen is het exact één jaar geleden dat ik na een lange tijd weer aan het werk ging. Ik had zo maar eventjes een verlof van negen maanden gehad. Toen ik zwanger was moest ik meteen stoppen met werken omwille van een tekort aan antistoffen. Na mijn bevalling kreeg ik ook vijf maanden borstvoedingsverlof. Die maanden thuis leken soms lang te duren en 27 december stond nog ver weg in de agenda. En toch, plots, was die dag daar sneller dan verwacht. Week na week voelde ik het knagen binnenin. Het vervelende gevoel. En dat gevoel bleef groeien, werd steeds meer en stoorde me steeds harder. Ja, ineens was die 27 december daar.
Ik keek er stiekem naar uit, zo terug gaan werken. Terug weer een beetje mezelf zijn. Eventjes een afstand van de dagelijkse verzorging, weg van de luiers en de reflux. Terug weer een beetje Stephanie zijn. Creatief bezig zijn, activiteiten organiseren, babbelen met meer mensen dan enkel mijn echtgenoot of mijn dochter (die nog niet terug sprak... ). Ik was er klaar voor.
En toch vond ik het de verschrikkelijkste avond, op 26 december. Plots was ik niet meer zeker van mijn stuk. Die hele 'ik was er klaar voor' - attitude leek dikke zever te zijn. Ik begon te panikeren. Hoe kon ik nu uren verwijderd zijn van mijn kleine hulpeloze baby? Zij had mij nodig. Ik was diegene die haar door en door kende. Ik was diegene die haar kreetjes kon onderscheiden van elkaar. Dat wist wanneer ze honger had. Ik was ook de enigste die haar kon voeden omwille van de borstvoeding. Wat als er te weinig melk was voorzien?! Dan zou mijn dochter uithongeren!
Mijn dochter had mij nodig én meer nog, ik had haar nodig.
Want na vijf maanden zouden we afscheid moeten nemen van onze roze bubbel. De bubbel van ons tweetjes. Onze bubbel waarin we (of vaak toch) 24 op 24 samen in hebben geleefd. Waarin we elkaar hebben leren kennen. Waarin zij mij - en nog steeds doet - leerde mama worden. Onze bubbel waarin we vaak hebben gelachen met of om elkaar en waarin we samen hebben gehuild. Waarin we hebben gezocht naar elkaar. Vanaf morgen zou er een stukje van mezelf ontbreken, of toch tot 17 uur. Morgen zou ik haar voor de eerste keer een beetje afgeven, loslaten.
We hadden de afgelopen vijf maanden genoten, plezier gemaakt, we hebben gezocht. Vanaf morgen zouden we onze roze bubbel doorprikken. Maken we plaats voor nieuwe ervaringen, nieuwe uitdagingen. Ik was blij dat ik weer mezelf zou zijn, maar ik wist dat ik verdikke blij zou zijn om haar weer in mijn armen te nemen. Weer dichtbij mij. Ik keek ook al uit naar het moment dat ik kon terug thuiskomen bij haar.
Mijn omgeving wenste me alle succes. Maar toch blijft die eerste dag moeilijk. Daarom mama die terug aan het werk gaat, deze is voor jou, uit de grond van mijn hart. De tips die ik je kan meegeven op deze moeilijke eerste werkdag.
Lieve, terug werkende mama,
Misschien staat je werkzak al klaar, is je lunch al voorbereidt. Staat de luiertas ernaast, klaar om mee te geven aan de onthaalmoeder of aan de creche. Misschien heb je al eens een proefdagje gehad, misschien nog niet. Misschien ben je al wat langer gescheiden geweest van je prachtige baby, of misschien is morgen de eerste keer. Misschien heb je je jezelf een nieuwe outfit cadeau gedaan of ben je nog langs de kapper geweest. In elk geval, morgen staat jou 'back to work' - dag gepland. Je kan er niet langer onderuit. Misschien kijk je er kei hard naar uit of misschien helemaal niet.
Een jaar geleden was ik jou. Misschien niet helemaal. We hebben misschien een andere situatie, of een andere job inhoud. Maar ik was de mama die na bevallingsverlof moest gaan werken. Ben ik daarom dé ervaringsdeskundige?! Neen, absoluut niet. Maar ik heb wel geleerd uit de situatie. Ik heb dingen onthouden. Ik herinner me die dag nog alsof ik ze net heb meegemaakt, en kijk, we zijn een jaar later... Ik herinner me nog de kriebels in mijn buik van de spanning. En ook de kriebels van de stress. Daarom lieve, terug werkende mama. Dit wil ik je meegeven:
Een vreemde vertrouwen moet groeien.
Als jij terug moet gaan werken moet een ander voor je kind zorgen. Logisch. En het maakt niet uit wie of wat, die persoon is jou niet. Misschien gaat je kindje naar een vreemde, de onthaalmoeder of de creche. Of misschien gaat je kindje naar de oma of opa, of misschien wel gewoon bij je partner. Zoals ik al zei, die persoon ben jij niet. Terwijl jij terug gaat werken ga je moeten leren een ander te vertrouwen. En dat lieve mama, dat vertrouwen moet groeien. Het is dus 100% normaal dat je niet alle vertrouwen hebt in diegene.
Het is ook jou volste recht om tijdens de middagpauze te bellen naar de opvang, om te vragen hoe je kind het doet. Ik weet nog dat ik eerst niet durfde bellen, omdat ik niet wou overkomen als de 'ongeruste moeder' . Maar mijn collega's stelde me gerust dat dit echt wel toegelaten is, als kersverse moeder.
Vanaf vandaag zorgt een 'vreemde' voor diegene die de laatste maanden centraal in jouw leven stond. De volgende zeven/acht uren moet je iemand vertrouwen met de zorg van jouw kind. Vreselijk, maar het moet.
En wie weet lukt het vandaag nog niet en dat is ook oké. Vertrouwen moet groeien, ook in dit geval.
Mijlpalen
Mijn grootste angst? Een mijlpaal missen. Want wat als mijn dochter beslist te beginnen lopen als ik werken ben? Of dat ik haar eerste woordje mis?! Dat leek me ver - schrik - ke - lijk! Maar onthoud lieve mama, dingen leren vraagt tijd. Inclusief mijlpalen. Een eerste woordje is daar niet opeens. Een eerste stapje gebeurd niet zonder slag of stoot. Ja, de kans bestaat dat je het moment mist waarop ze haar eerste woordje uitspreekt. Maar wanneer zij dat woordje herhaalt en jij dit voor de eerste keer hoort, voelt dit even bijzonder. Dan ben jij zo trots, dat je je niet afvraagt of dit nu effectief de eerste keer is dat ze het woord 'bal' zegt. Voor jullie is dit de eerste keer en dat is het belangrijkste.
Shoutout naar het team
Terug gaan werken wordt een stuk makkelijker dankzij het geweldige team van collega's. De meeste hebben zelf kinderen en hebben deze dag al een keer (of meerdere keren) meegemaakt. Vertrouw er maar op dat zij er voor je zijn of willen zijn. Dat het toegelaten is dat je je hart mag luchten bij hen. Maak hier maar lekker gebruik van.
Shoutout naar het team, diegene die jou gaan afleiden vandaag of gaan (onder)steunen. Het team dat jou door deze dag gaat doortrekken.
Tijd slijt
Besef tot slot, terug werkende mama; de eerste werkdag is niet bepalend voor de rest van je carrière als werkende mama. De eerste dag kan verschrikkelijk lang duren, of zelfs verschrikkelijk zijn. Zwaar. Misschien ben je een hele dag bezig met je kindje. Maar de dag erna is er weer een nieuwe dag. En elke dag zal het beter lukken.
27 december, heb ik 365 dagen geleden afscheid genomen voor de eerste keer van Annabel. Gaf ik haar nog een kusje en ging ik aan het werk. De eerste dag verliep beter dan verwacht. De derde dan weer niet. Ik vond het verschrikkelijk om te moeten vertrekken als Annabel huilde. Zolang ze sliep had ik er geen moeite mee. Maar ook hier groei je in.
Geef jezelf ook even de tijd om terug te wennen aan de nieuwe structuur in je leven. Geef jezelf ruimte en tijd. Het is ook oké als je eens iets vergeet mee te geven en het is logisch dat je op een bepaalde werkdag je kolfapparaat bent vergeten en in paniek schiet.
Werkdagen zijn soms zwaar. Een baby hebben maakt geen enkel verschil. Maar het thuiskomen, dat kan ik je beloven, is het leukste van heel de dag. De herkenning in de ogen van Annabel, haar glimlach als ze me ziet binnenkomen. Heerlijk.
Lieve terug werkende mama, ik wens je alvast ontzettend veel succes. En naast mijn raad geef ik je een virtuele dikke knuffel.
Liefs,
Stephanie
#smotherhoods #momblog #momlife #motherhood #backtowork #workingmom #leavingmykiddo #firsttime #motherhoodissues