Mijn goede voornemens

Het is ondertussen dertien januari. Het nieuwe jaar is al bezig aan zijn derde week en nu pas vind ik de tijd om even stil te staan. De afgelopen weken hebben we vele feestjes gepasseerd. Vele glaasjes . cava gedronken en een heleboel babbels gehad. Het was fijn om nog zo eens bij vrienden en familie te zijn. Bij te kletsen. Maar nu alle drukte gaan liggen is en mijn dochter - godzijdank - haar ritme terug gevonden heeft vond ik het tijd om even stil te staan bij mijn volgende blogpost. Want het is ondertussen een nieuw jaar. En een nieuw jaar associeer ik met 'goede voornemens'.

Ik ben altijd een persoon geweest die 'goeie voornemens' hypocriet vond. Wat heb je eraan om voornemens op te stellen, wetende dat je je er toch niet aan kan houden?! Bespaar me de moeite dan. Mensen die beweren hun leven plots veel gezonder te gaan aannemen en een week nadien weer hervallen. Gênant, lijkt mij. Daarom was ik zo iemand die niet mee deed aan 'goeie voornemens'.

Maar daar breng ik nu verandering in. Sinds ik mama ben geworden leer ik elke dag nieuwe dingen kennen. Zowel op vlak van kennis, vaardigheden, maar ook gevoelsmatig. Ik ben ondertussen aan jaartje twee bezig en ik moet zeggen dat ik hier veel uit heb geleerd. Bijvoorbeeld hoe belangrijk zelfzorg wel niet is voor een (kersverse) ouder. Ik heb geleerd dat ik voor mezelf moet leren zorgen. Want als ik nog niet in staat ben voor mezelf te zorgen, hoe kan ik dan voor een ander zorgen?!

Ik heb in de zomer van 2018 een korte mentale breakdown gehad. Pas op, mijn batterijen waren mentaal eventjes op. Maar een verplichte rust van drie weken hebben mij de rust gegund die ik toen nodig had. Ik ben dan ook dag bij dag weer beter geworden en ben snel 'genezen'. Maar ik spreek hier dus niet van zware psychische klachten of een burn out. Toch heb ik toen ontdekt hoe gevaarlijk het soms is. Te weinig aan zelfzorg doen. Teveel met anderen en voor anderen doen zonder naar jezelf te kijken. Daarom vind ik het belangrijk om dit jaar goed te waken over mezelf als mens en persoon.

Omdat ik dus in 2019 vooral wil waken over mijn opgeladen batterijtjes besloot ik om het erop te wagen. Mijn goede voornemens voor 2019. Dus voor de eerste keer in lange tijd ga ik mezelf geven wat ik al die andere jaren zo hypocriet vond. En door ze zo openbaar te gooien, hoop ik dat ze een reminder voor mezelf blijven.

Want mijn 'goal' voor 2019 blijft toch wel dat mijn batterijtjes voldoende opgeladen zijn voor die prachtige dochter van mij. Voor het moederschap en alle uitdagingen die hier mee in betrekking staan.

Dus bij deze, lieve lezers. Hier zijn alvast mijn goede voornemens voor het jaar 2019:

1. Ik ga trainen in 'geduld hebben'

Als er één ding is dat ik geleerd heb in het afgelopen jaar als mama, is het wel hoe fragiel geduld hebben, kan zijn. Slaaptraining, borstvoeding geven, leren lopen, .. het zijn allemaal vaardigheden die geduld vragen. En er zijn dagen dat ik er een hoge dosis van heb. Dat ik de rust zelf ben en mijn geduld onder controle heb. En er zijn dagen dat ik het kan uitschreeuwen, dat mijn geduld zoek is. Op zo een dagen schreeuw ik letterlijk naar mijn echtgenoot: neem het even over.

Ik had geen idee hoe geduldig een ouder soms wel niet moet zijn. Dus dit jaar ga ik mijn geduld trainen, of verder ontwikkelen. Ga ik iets meer mijn best doen om tot tien te tellen voor ik 'boos' wordt. Ga ik mijn dochter hierin iets meer ruimte geven. Want niets is zo verschrikkelijk als boos worden omdat je geduld op is. Ik zou hier gerust willen schrijven dat dit bij mij nooit het geval is, maar geloof me... Dan zou ik liegen. Er zijn momenten waarop mijn echtgenoot naar me kijkt en ik zo kan raden wat hij denkt: 'Ik neem het hier wel over'.

2. Ik ga meer tijd maken voor vrienden

Ik moet toegeven, het is soms lekker makkelijk, zo leven in een cocon. Zonder vrienden en zonder rekening te moeten houden met. Maar ik besef ook dat ik geen vriendschap van anderen moet verwachten als ik zelf de moeite niet doe. En ik moet ook toegeven dat ik ontzettend kan genieten van de tijd die ik dan heb met mijn vriendinnen.

Dus ik 2019 ga ik meer moeite doen. Ik ga meer energie steken in het onderhouden van vriendschappen. Al moet ik ook toegeven dat ik best goed bezig ben. Een afspraak regelen met mij gebeurd altijd met de kalender in de hand. Spontaan afspreken lukt niet altijd even goed, maar mijn kalender staat voor de volgende weken al goed vol.

Vaak zijn excuses zoals 'ze hebben het ook druk', gemakkelijk. En ze werken ook sussend. Maar ik neem mezelf ook voor dat je niet iedere week fysiek moet afspreken. Een telefoontje of een berichtje via Facebook zijn ook dingen die ik misschien veel te weinig deed, de laatste tijd. Dus bij deze. Als je plots veel telefoontjes van mij ontvangt ;-).

3. Ik ga mijn lichaam gezond blijven onderhouden

Zoals je kan lezen in één van mijn vorige blogposten ben ik het laatste jaar bewust bezig geweest met mijn fysieke gezondheid. Nadat ik mijn postnataal lichaam beu was heb ik meegedaan aan de 100 DoD - challenge van fitmom. Ook dit jaar wil ik hier verder mee doen. Want ik heb het resultaat zelf mogen ervaren.

Ik vind het belangrijk dat Annabel alles leert eten, proeven en zoveel mogelijk soorten groenten en fruit kent. De levenshouding van de fitmom boeken wil ik dan ook verder blijven onderhouden.

4. Ik ga mezelf meer rust gunnen

Iedereen die me persoonlijk kent weet dat deze een moeilijke zal worden. Als er één ding is dat niet gepaard gaat met mij, dan is het wel rust. In een dag zitten 24 uren, maar in mijn hoofd draai ik soms overuren.

Ik ben met zoveel verschillende dingen bezig dat ik soms geen einde meer zie aan mijn gekke denkkronkels. En iedere keer denk ik, oké nu even rust. Een boek nemen en verstand op nul. Maar tegen dat ik het boek effectief uit de kast heb gehaald komt er iets in me op, een idee, en begin ik met uitzoeken.

Wilt er iemand dit of dat doen, meestal antwoord ik enthousiast ja. Het gebeurd ook dat ik zelfs op zo een momenten tegen mezelf zeg: zwijg, stop. Jij niet. Laat een ander het doen, je doet al zoveel. Maar uiteindelijk zit ik mee aan tafel, startend met een nieuw project.

Ja, eerlijk waar. Deze zal één van de moeilijkste zijn in 2019. Zeker omdat er op dit moment al een heleboel projecten in mijn hoofd voorbij flitsen...

5. Ik ga mezelf niet langer schuldig voelen om wat me - time

Ik ben een hele dag bezig. Ik werk voltijds, ik geef na mijn werkuren acht uren (dans)trainingen, ik blog en ben ook wat uren bezig met smotherhoods. Ik ben graag weg met mijn gezin. Ik lees graag boekjes met mijn dochter. Ik ben een hele dag bezig. Een hele week lang. En op vlak van me - time mag ik niet klagen. Ik heb een geweldige echtgenoot die me helpt en me zowat me - time gunt. Maar ik ga stoppen met me er schuldig om te voelen.

Zo sta ik soms te genieten van een warme douche en hoor ik dat Annabel 'vervelend' doet. Ik hoor dat mijn echtgenoot soms gek wordt van haar wispelturige peuterkarakter; En dan denk ik, kom snel vanonder die douche dat ik hem kan helpen. Maar eigenlijk kan mijn echtgenoot dit perfect zelf. Dus in principe kan ik evengoed blijven genieten van die heerlijke douche. Zonder me schuldig te voelen.

Of de momenten dat ik kan uitslapen. Zaterdag is de dag waarop mijn echtgenoot uit zichzelf naar beneden gaat als onze dochter wakker is. Ik mag dan lekker lang blijven liggen. En soms hoor ik beneden dat Annabel bijvoorbeeld niet wilt luisteren of het weer lekker bont maakt. Maar soms hoor ik ook hoe ze plezier maken daar beneden onder hun tweetjes. En voel ik me schuldig, omdat ik hier in bed lig. Slaap in te halen in plaats van mee dans of speel.

Maar niet meer. Ik ga (proberen) stoppen met me hier schuldig over te voelen. Want geen enkele mama/papa zou zich hier schuldig over moeten voelen of zich moeten excuseren omdat ze tijd maken voor zichzelf.

6. Ik ga hulp leren aanvaarden

Ook met deze zullen mijn vrienden lachen. Ik die hulp gaat aanvaarden?! Ik besef maar al te goed dat ik dit veel te weinig doe. Hulp vragen is iets wat ik nooit zal doen, ik ga mezelf ook niets wijsmaken. Daarvoor ben ik te koppig. Maar hulp aanvaarden is wel iets dat ik ga proberen dit jaar.

Ik weet dat dit niet zo is, en dat het zelfs fout is. Maar ik associeer hulp aanvaarden als falen. Als toegeven dat ik zelf iets niet kan. En geloof mij, ik weet echt dat dit stom is. Te dom voor woorden. Maar het is nu eenmaal hoe dat ik het voel. Daarom dat ik er ook zo moeilijk mee om kan. Dus laten we beginnen met babystapjes. Kleine stapjes, op 't gemakske.

7. Ik ga wat vriendelijker worden voor mezelf

Scrollen over instagram en andere social media's kunnen mij snel al onbewust een minder goed gevoel geven. Moeders die er fit uitzien, moeders die de gekste plekken lijken te bezoeken, .. Pinterest dat van de kleinste huizen de mooiste interieurs toont. Keukenkasten die netjes georganiseerd zijn. Social media is ideaal om contacten te onderhouden maar het is ook een gevaarlijk medium voor onzekere moeders zoals mij.

In 2019 ga ik proberen te stoppen met spiegelen. Me niet langer aantrekken van wat ik niet lijk te kunnen, maar me te realiseren wat ik wel kan. Meer te appreciëren wat ik heb en nog zal bereiken. En misschien kan ik daar ook al eventjes de kantlijn bij tekenen dat ik niet te steng voor mezelf moet zijn. Als moeder, maar misschien ook met bovenstaande voornemens?

Of ik ze alle zeven zal waarmaken kan ik pas binnen 365 dagen melden. Maar over één ding ben ik zeker: 2019, ik ben klaar voor jou.

#smotherhoods #momblog #momblogger #motherhood #momlife #exercise #self-wellness #newyear

Hoe 'Plopsa' mij deed realiseren dat ik het moederschap nog (steeds) niet onder de knie heb

Er is geen betere manier om 2019 in te mogen gaan dan met mijn echtgenoot en dochter. Deze week heb ik genoten van een weekje verlof. Naast de feestdagen hebben we leuke uitstapjes gemaakt en hebben we écht genoten van de qualitytime onder ons drietjes. Het huishouden stond even on hold, de zorgen verschoven in een schuifje en het enige wat telden was: genieten. Na een overnachting in Hasselt maakten we een tussenstop in Plopsa Indoor. Een pretpark in teken van de Studio 100 figuurtjes. Aangezien onze Annabel zo gek van Bumba is, leek het ons een geweldige uitstap voor haar. Wat kon er misgaan? Een vrolijke peuter in een fantastische omgeving?!

Mijn verwachtingen lagen hoog. Ik was zo enthousiast, wetende dat we in de auto zaten richting Bumba. Annabel zat een beetje rond te staren op de achterbank en bewoog haar handjes op de geliefde Bumba - muziek.

'Ze moest eens weten', giechelde ik als een nerveuze puber.

En ook mijn echtgenoot was enthousiast. Samen keken we uit naar deze trip. Annabel kon niet anders dan dit ge - wel - dig vinden. Ze was helemaal in to de gele clown.

Als een netjes voorbereide moeder had ik de website van voor naar achter bestudeerd. Ik had de informatie doorgelezen en had alle belangrijke tijdstippen genoteerd. Om 14 uur de Bumba - show, een uurtje later een meet and greet, en als ze niet te moe was kon ze nadien nog gaan dansen met Kabouter Klus. Ik had de attracties bekeken die voor Annabel geschikt waren en de verzorgingstas was aangevuld met eten en drinken. (Klein applausje voor onszelf!)

Een en al fun (?!)

's Morgens maakte we nog een wandeling door Hasselt zodat Annabel nog wat kon slapen in haar buggy. Na haar dutje vertrokken we richting Plopsa. Wat waren we blij dat ze geslapen had, zo zou ze zeker een middagje Plopsa aankunnen... #fail ...

Als een trio van happy kiddos liepen we het park binnen. We werden meteen onthaald door Maya de bij en kabouter Plop. Uiteraard moest ik (zoals de meeste moeders, denk ik?) een foto hebben! Dus enthousiast liep ik naar die gele reuze bij. Annabel nieuwsgierig en blij. Kabouter Plop daar in tegen was een tegenvaller. Die vond ze te eng. Dus begon ze even paniekerig te huilen. Maar hey, geen zorgen. Ik kalmeerde haar en liet de foto voor wat hij was. Als zij er geen zin in had hoefde het toch niet. Alles onder controle...

Ik weet niet wie er blijer was, wij of Annabel. Als enthousiaste ouders kozen we de attracties uit die we perfect konden doen met onze dochter. Papa, zo fier als een gieter, schoof aan in de rij om op de paardenmolen te gaan. Sinds ons laatste bezoek aan de kermis een geliefde attractie voor Annabel. Maar dat aanschuiven leek al meteen een obstakel te zijn. Gelukkig kon ik haar even overpakken en kon ze ondertussen wat rondlopen. Geen zorgen dus, alles onder controle! Toen het dan aan papa & Annabel was om op de molen te kruipen was ons kleine mevrouwtje niet enthousiast. Ze wees en zeurde om de vliegende stoeltjes, een attractie waar ze - uiteraard! - niet op mocht vanwege haar kleine lengte. Paardenmolen was dus geen succes, maar nog steeds, geen stress. Alles onder controle ...

Misschien heeft ze honger?! Ja, daar zou haar 'zeurende houding' wel eens aan kunnen liggen. We zochten een plekje in het drukke restaurant. Gelukkig hadden we haar lievelingsmaaltijd mee, spaghetti. Daarmee konden we alleen maar scoren... Maar helaas, de overwinning was van korte duur. Want na vijf happen liet Annabel het al voor bekeken. Zij wou alleen maar rondlopen. Oké, geen honger dus. Laten we de mini - speeltuin uitproberen. En daar was het weer. Mijn gevoel van trots. Fierheid. Mijn kleine prachtige dochter die rondloopt tussen even grote wezentjes, waardoor mijn dochter ineens nog schattiger lijkt! De manier waarop ze speeltuigen verkent en de blik in haar ogen als ze naar andere kijkt. Het kopieergedrag dat ze uitvoert als ze andere kinderen nadoet. De manier waarop ze uitzoekt hoe ze nu van en op een bepaald tuig moet geraken. Mijn moederhart loopt weer over van trots.

Dus nu ik mezelf weer even herpakt heb en me weer realiseer dat ik alles onder controle heb, beslissen we om verder te gaan en een nieuwe attractie uit te proberen. De eendjes bijvoorbeeld zagen mij er wel erg leuk uit. Mijn man al een beetje voorzichtig, 'zouden we dat wel riskeren', en ik natuurlijk uiterst positief; 'Tuurlijk!'

Deze keer pakten we het slimmer aan. Ik schoof aan in de rij en papa bleef aan de zijkant met Annabel. Maar onze peuterende puber wou het uiteraard - hoe kan het ook anders?- andersom, dus nam ik haar bij mij. En ook hier had ze geen zin in. Dus besloot ze (zoals wij, ouders het noemen) een concert te geven. Krijsen, huilen en in het rondslaan.

Maar zoals elke pedagogisch handboek beschrijft, negeerde ik dit gedrag. Makkelijk? Neen. De blikken van de ouders rondom mij, die daar perfect stonden aan te schuiven in de rij, met hun nog perfectere en brave, geduldige kindjes, maakten het er niet makkelijker op. Dus de kronkels in mijn hoofd begonnen een eigen dialoog.

'Zie de mensen maar zien', medelijden, en misschien zelfs minachting. Fier dat zij niet diegene zijn die hier zo staan met een huilend kind. Met onbegrip, want wie blijft er nu in die rij staan terwijl het kind zo doet?! Loop toch gewoon weg, met een mantel van schaamte.

Eerlijk, ik wou de rij verlaten. Ik wou graag toegeven aan de 'perfect happy ouders' rondom mij. Maar ik ken mijn dochter. Dus de schaamte maakte plaats voor begrip. Uiteraard had mijn dochter van zeventien maanden geen zin in wachten. Hoe kon ze nog maar de term 'geduld' of 'wachten' kennen?! Natuurlijk begreep ze niets van het hele fenomeen waarom we daar moesten stilstaan in de rij. De schaamte maakte dus plaats voor begrip. Want ik kén mijn kind. Ik snap mijn dochter. En ik wist dat ze het een heel avontuur zou vinden die eendjes. Die kans ging ik haar niet ontnemen, dus ik bleef staan op mijn plekje, daar in de wachtrij, met een schreeuwende peuter. Op het moment dat het (eindelijk, halleluja!) aan ons was, hield het schreeuwen op. En had ik mijn avontuurlijk, nieuwsgierig kind terug.

Toen we naar het toilet gingen kon ik niet anders dan mijn dochter nog eens dik knuffelen. Wat zag ze er zo schattig uit in haar coole outfit en die leuke schoenen. En iets later sloeg ze mij in mijn gezicht omdat ze wou dat ik haar losliet.. Voor het Bumba - theater ergerde ik me dat ze steeds op die trap van het podium wou klimmen. Je weet wel, zo een trap waar duidelijk 'verboden te klimmen' opstaat, en mijn dochter mijn geduld uittest. Maar wat was het ook heerlijk haar gezichtje te zien stralen als die gele clown dan eindelijk het podium opkwam. Of die handjes die enthousiast begonnen te klappen bij het horen van het bekende deuntje.

De rollercoaster

Annabel was te klein om een rollercoaster te mogen doen. Maar bij het binnengaan van Plopsa indoor, ben ik die van het moederschap nog maar eens duidelijk ingestapt. Alhoewel we daar maar een half dagje zijn geweest, heb ik het gevoel alsof ik op die korte tijd zoveel heb meegemaakt, gevoelsmatig.

Vermoeiend zo een dagje Plopsa, al was het maar voor mijn hoofd en hart. Ik heb zoveel gevoeld en zoveel beleefd. Ik besef nog maar eens zo hard dat ik het moederschap nog lang niet onder controle heb. Ik dacht dat ik het allemaal voorzien had, dat mijn voorbereiding dit soort situaties zou hebben kunnen vermeden hebben. Maar de realiteit heeft me weer ingehaald. Plopsa indoor heeft me weer met beide voeten op de grond gezet, heeft deze mama weer eventjes terug wakker geschud.

Deze dag heeft me weer wat bewuster gemaakt. Van mij als moeder. Want ja, ik dacht echt wel dat ik ondertussen wel de je m' en fous- houding had aangenomen en ik ze meenden. Dat het me niet langer kon schelen wat andere ouders dachten van mij of ons. Want in die zeventien maanden had ik mezelf echt wel bewezen dat ik het kon, toch?!

Deze dag heeft me weer wat bewuster gemaakt. Van mijn dochter. Dat ik haar na zeventien maanden ken, maar dat ook zij nog steeds groeit en verandert. En als er één ding duidelijk is, dan is dat wel dat dat groeien nog wel enkele jaren zal duren. Dus haar kennen, het zal iets zijn waar ik nog enkele jaren over doe.

Tijdens al deze heisa van schreeuwen, slaan, roepen en tieren heb ik ook geleerd dat ik mijn dochter kan vertrouwen. Dat ik op haar kan vertrouwen en dat ik moet leren luisteren naar haar. Zij kan haar misschien nog niet helemaal uiten. Haar gevoelens kan ze nog niet verwoorden. Ik moet naar haar leren kijken en haar gedrag in vraag stellen. En daarmee bedoel ik niet dat ik alles door de vingers moet zien. Neen, zeker niet.

Een flop?

Was deze uitstap, die ons zo leuk leek, dan een flop? Kunnen we besluiten dat Plopsa indoor een misser van formaat was? Neen. Zeker niet. We hebben plezier gehad en we hebben genoten. We hebben gelachen en we hebben leuke foto's die ons eeuwig zullen herinneren aan deze leuke dag.

Waarom lijkt het dan alsof ik in deze blog alleen maar negatief ben? Waarom voel ik me dan schuldig als ik hier ook neerpen dat mijn dochter een woede-aanval kreeg in de wachtrij? Waarom schrijf ik dan over hoe onzeker ik mij voelde op dat moment, als moeder?

Want ik kon ook gewoon lekker positief zijn over het park. De leuke dingen neerpennen die we gedaan hadden. En toch besloot ik het anders aan te pakken.

Wel, zoals sommige gezien hebben, zijn wij voor twee dagen naar Hasselt getrokken. Hebben we overnacht in een super leuk hotelletje (waarvan later meer op de smotherhood website), en hebben we gezellig Grieks gaan eten. Een heleboel leuke ervaringen die ik trots gedeeld heb op (hoe kan het ook anders) Instagram. Een andere mama stuurde me hierop een berichtje, over hoe een 'brave' dochter ik had en dat het bij haar helemaal niet zo leek. Maar die mama zag alleen de 'goeie' kanten. Want natuurlijk neem ik geen foto's als mijn dochter geen zin heeft in een pauze in een gezellig caféetje. Dan ben ik ook helemaal niet met mijn G.S.M bezig...

Ik heb #smotherhoods opgericht om een eerlijke kijk in het moederschap mee te geven. Omdat ik me door sommige media's geflopt voelde. Omdat ik me soms minder goed voelde. En een ander het beter leek te doen. Die mama heeft me dan ook even doen beseffen dat het belangrijk is dat ik in mijn blogs ook de minder leuke kanten beschrijf.

Dus was Plopsa indoor een succes?! Zeker. We hebben genoten van Bumba en hebben ons bezoek afgesloten in de Plop-shop waar ik weer veel te veel geld heb opgedaan, en mijn dochter nadien nog 'boos' was omdat ze niet iets anders mocht meenemen (iets boven haar leeftijd...)

Ik heb ontzettend leuke foto's klaarstaan en ik kijk met veel plezier terug op deze dag. En deze dag was perfect voor mij. De huilbuien, de woede, het schreeuwen, ik neem ze er (daarom niet persé graag) bij. Maar ik besef maar al te goed dat ik op pad ga met een één - jarige. En dat ik niet hetzelfde gedrag kan verwachten als op stap gaan met iemand ouder. Want laat ons nu eerlijk zijn, een volwassenen heeft het soms al moeilijk met zich te gedragen :-)

Dus als ik antwoord dat het een leuke dag was, als mensen mij zouden vragen hoe het geweest is, spreek ik de waarheid. En leerrijk, voor mij als mama. Daarom bedankt, Plopsa indoor!

#smotherhoods #momblog #motherhood #plopsa #roadtrip #vacation #fun #familyfirst #familytime #qualitytime

Als mama terug moet gaan werken ...

27 december. Morgen is het exact één jaar geleden dat ik na een lange tijd weer aan het werk ging. Ik had zo maar eventjes een verlof van negen maanden gehad. Toen ik zwanger was moest ik meteen stoppen met werken omwille van een tekort aan antistoffen. Na mijn bevalling kreeg ik ook vijf maanden borstvoedingsverlof. Die maanden thuis leken soms lang te duren en 27 december stond nog ver weg in de agenda. En toch, plots, was die dag daar sneller dan verwacht. Week na week voelde ik het knagen binnenin. Het vervelende gevoel. En dat gevoel bleef groeien, werd steeds meer en stoorde me steeds harder. Ja, ineens was die 27 december daar.

Ik keek er stiekem naar uit, zo terug gaan werken. Terug weer een beetje mezelf zijn. Eventjes een afstand van de dagelijkse verzorging, weg van de luiers en de reflux. Terug weer een beetje Stephanie zijn. Creatief bezig zijn, activiteiten organiseren, babbelen met meer mensen dan enkel mijn echtgenoot of mijn dochter (die nog niet terug sprak... ). Ik was er klaar voor.

En toch vond ik het de verschrikkelijkste avond, op 26 december. Plots was ik niet meer zeker van mijn stuk. Die hele 'ik was er klaar voor' - attitude leek dikke zever te zijn. Ik begon te panikeren. Hoe kon ik nu uren verwijderd zijn van mijn kleine hulpeloze baby? Zij had mij nodig. Ik was diegene die haar door en door kende. Ik was diegene die haar kreetjes kon onderscheiden van elkaar. Dat wist wanneer ze honger had. Ik was ook de enigste die haar kon voeden omwille van de borstvoeding. Wat als er te weinig melk was voorzien?! Dan zou mijn dochter uithongeren!

Mijn dochter had mij nodig én meer nog, ik had haar nodig.

Want na vijf maanden zouden we afscheid moeten nemen van onze roze bubbel. De bubbel van ons tweetjes. Onze bubbel waarin we (of vaak toch) 24 op 24 samen in hebben geleefd. Waarin we elkaar hebben leren kennen. Waarin zij mij - en nog steeds doet - leerde mama worden. Onze bubbel waarin we vaak hebben gelachen met of om elkaar en waarin we samen hebben gehuild. Waarin we hebben gezocht naar elkaar. Vanaf morgen zou er een stukje van mezelf ontbreken, of toch tot 17 uur. Morgen zou ik haar voor de eerste keer een beetje afgeven, loslaten.

We hadden de afgelopen vijf maanden genoten, plezier gemaakt, we hebben gezocht. Vanaf morgen zouden we onze roze bubbel doorprikken. Maken we plaats voor nieuwe ervaringen, nieuwe uitdagingen. Ik was blij dat ik weer mezelf zou zijn, maar ik wist dat ik verdikke blij zou zijn om haar weer in mijn armen te nemen. Weer dichtbij mij. Ik keek ook al uit naar het moment dat ik kon terug thuiskomen bij haar.

Mijn omgeving wenste me alle succes. Maar toch blijft die eerste dag moeilijk. Daarom mama die terug aan het werk gaat, deze is voor jou, uit de grond van mijn hart. De tips die ik je kan meegeven op deze moeilijke eerste werkdag.

Lieve, terug werkende mama,

Misschien staat je werkzak al klaar, is je lunch al voorbereidt. Staat de luiertas ernaast, klaar om mee te geven aan de onthaalmoeder of aan de creche. Misschien heb je al eens een proefdagje gehad, misschien nog niet. Misschien ben je al wat langer gescheiden geweest van je prachtige baby, of misschien is morgen de eerste keer. Misschien heb je je jezelf een nieuwe outfit cadeau gedaan of ben je nog langs de kapper geweest. In elk geval, morgen staat jou 'back to work' - dag gepland. Je kan er niet langer onderuit. Misschien kijk je er kei hard naar uit of misschien helemaal niet.

Een jaar geleden was ik jou. Misschien niet helemaal. We hebben misschien een andere situatie, of een andere job inhoud. Maar ik was de mama die na bevallingsverlof moest gaan werken. Ben ik daarom dé ervaringsdeskundige?! Neen, absoluut niet. Maar ik heb wel geleerd uit de situatie. Ik heb dingen onthouden. Ik herinner me die dag nog alsof ik ze net heb meegemaakt, en kijk, we zijn een jaar later... Ik herinner me nog de kriebels in mijn buik van de spanning. En ook de kriebels van de stress. Daarom lieve, terug werkende mama. Dit wil ik je meegeven:

Een vreemde vertrouwen moet groeien.

Als jij terug moet gaan werken moet een ander voor je kind zorgen. Logisch. En het maakt niet uit wie of wat, die persoon is jou niet. Misschien gaat je kindje naar een vreemde, de onthaalmoeder of de creche. Of misschien gaat je kindje naar de oma of opa, of misschien wel gewoon bij je partner. Zoals ik al zei, die persoon ben jij niet. Terwijl jij terug gaat werken ga je moeten leren een ander te vertrouwen. En dat lieve mama, dat vertrouwen moet groeien. Het is dus 100% normaal dat je niet alle vertrouwen hebt in diegene.

Het is ook jou volste recht om tijdens de middagpauze te bellen naar de opvang, om te vragen hoe je kind het doet. Ik weet nog dat ik eerst niet durfde bellen, omdat ik niet wou overkomen als de 'ongeruste moeder' . Maar mijn collega's stelde me gerust dat dit echt wel toegelaten is, als kersverse moeder.

Vanaf vandaag zorgt een 'vreemde' voor diegene die de laatste maanden centraal in jouw leven stond. De volgende zeven/acht uren moet je iemand vertrouwen met de zorg van jouw kind. Vreselijk, maar het moet.

En wie weet lukt het vandaag nog niet en dat is ook oké. Vertrouwen moet groeien, ook in dit geval.

Mijlpalen

Mijn grootste angst? Een mijlpaal missen. Want wat als mijn dochter beslist te beginnen lopen als ik werken ben? Of dat ik haar eerste woordje mis?! Dat leek me ver - schrik - ke - lijk! Maar onthoud lieve mama, dingen leren vraagt tijd. Inclusief mijlpalen. Een eerste woordje is daar niet opeens. Een eerste stapje gebeurd niet zonder slag of stoot. Ja, de kans bestaat dat je het moment mist waarop ze haar eerste woordje uitspreekt. Maar wanneer zij dat woordje herhaalt en jij dit voor de eerste keer hoort, voelt dit even bijzonder. Dan ben jij zo trots, dat je je niet afvraagt of dit nu effectief de eerste keer is dat ze het woord 'bal' zegt. Voor jullie is dit de eerste keer en dat is het belangrijkste.

Shoutout naar het team

Terug gaan werken wordt een stuk makkelijker dankzij het geweldige team van collega's. De meeste hebben zelf kinderen en hebben deze dag al een keer (of meerdere keren) meegemaakt. Vertrouw er maar op dat zij er voor je zijn of willen zijn. Dat het toegelaten is dat je je hart mag luchten bij hen. Maak hier maar lekker gebruik van.

Shoutout naar het team, diegene die jou gaan afleiden vandaag of gaan (onder)steunen. Het team dat jou door deze dag gaat doortrekken.

Tijd slijt

Besef tot slot, terug werkende mama; de eerste werkdag is niet bepalend voor de rest van je carrière als werkende mama. De eerste dag kan verschrikkelijk lang duren, of zelfs verschrikkelijk zijn. Zwaar. Misschien ben je een hele dag bezig met je kindje. Maar de dag erna is er weer een nieuwe dag. En elke dag zal het beter lukken.

Deze foto is genomen op 26 december. Onze laatste 'thuisavond' samen.

27 december, heb ik 365 dagen geleden afscheid genomen voor de eerste keer van Annabel. Gaf ik haar nog een kusje en ging ik aan het werk. De eerste dag verliep beter dan verwacht. De derde dan weer niet. Ik vond het verschrikkelijk om te moeten vertrekken als Annabel huilde. Zolang ze sliep had ik er geen moeite mee. Maar ook hier groei je in.

Geef jezelf ook even de tijd om terug te wennen aan de nieuwe structuur in je leven. Geef jezelf ruimte en tijd. Het is ook oké als je eens iets vergeet mee te geven en het is logisch dat je op een bepaalde werkdag je kolfapparaat bent vergeten en in paniek schiet.

Werkdagen zijn soms zwaar. Een baby hebben maakt geen enkel verschil. Maar het thuiskomen, dat kan ik je beloven, is het leukste van heel de dag. De herkenning in de ogen van Annabel, haar glimlach als ze me ziet binnenkomen. Heerlijk.

Lieve terug werkende mama, ik wens je alvast ontzettend veel succes. En naast mijn raad geef ik je een virtuele dikke knuffel.

Liefs,

Stephanie

#smotherhoods #momblog #momlife #motherhood #backtowork #workingmom #leavingmykiddo #firsttime #motherhoodissues