Er is geen betere manier om 2019 in te mogen gaan dan met mijn echtgenoot en dochter. Deze week heb ik genoten van een weekje verlof. Naast de feestdagen hebben we leuke uitstapjes gemaakt en hebben we écht genoten van de qualitytime onder ons drietjes. Het huishouden stond even on hold, de zorgen verschoven in een schuifje en het enige wat telden was: genieten. Na een overnachting in Hasselt maakten we een tussenstop in Plopsa Indoor. Een pretpark in teken van de Studio 100 figuurtjes. Aangezien onze Annabel zo gek van Bumba is, leek het ons een geweldige uitstap voor haar. Wat kon er misgaan? Een vrolijke peuter in een fantastische omgeving?!
Mijn verwachtingen lagen hoog. Ik was zo enthousiast, wetende dat we in de auto zaten richting Bumba. Annabel zat een beetje rond te staren op de achterbank en bewoog haar handjes op de geliefde Bumba - muziek.
'Ze moest eens weten', giechelde ik als een nerveuze puber.
En ook mijn echtgenoot was enthousiast. Samen keken we uit naar deze trip. Annabel kon niet anders dan dit ge - wel - dig vinden. Ze was helemaal in to de gele clown.
Als een netjes voorbereide moeder had ik de website van voor naar achter bestudeerd. Ik had de informatie doorgelezen en had alle belangrijke tijdstippen genoteerd. Om 14 uur de Bumba - show, een uurtje later een meet and greet, en als ze niet te moe was kon ze nadien nog gaan dansen met Kabouter Klus. Ik had de attracties bekeken die voor Annabel geschikt waren en de verzorgingstas was aangevuld met eten en drinken. (Klein applausje voor onszelf!)
Een en al fun (?!)
's Morgens maakte we nog een wandeling door Hasselt zodat Annabel nog wat kon slapen in haar buggy. Na haar dutje vertrokken we richting Plopsa. Wat waren we blij dat ze geslapen had, zo zou ze zeker een middagje Plopsa aankunnen... #fail ...
Als een trio van happy kiddos liepen we het park binnen. We werden meteen onthaald door Maya de bij en kabouter Plop. Uiteraard moest ik (zoals de meeste moeders, denk ik?) een foto hebben! Dus enthousiast liep ik naar die gele reuze bij. Annabel nieuwsgierig en blij. Kabouter Plop daar in tegen was een tegenvaller. Die vond ze te eng. Dus begon ze even paniekerig te huilen. Maar hey, geen zorgen. Ik kalmeerde haar en liet de foto voor wat hij was. Als zij er geen zin in had hoefde het toch niet. Alles onder controle...
Ik weet niet wie er blijer was, wij of Annabel. Als enthousiaste ouders kozen we de attracties uit die we perfect konden doen met onze dochter. Papa, zo fier als een gieter, schoof aan in de rij om op de paardenmolen te gaan. Sinds ons laatste bezoek aan de kermis een geliefde attractie voor Annabel. Maar dat aanschuiven leek al meteen een obstakel te zijn. Gelukkig kon ik haar even overpakken en kon ze ondertussen wat rondlopen. Geen zorgen dus, alles onder controle! Toen het dan aan papa & Annabel was om op de molen te kruipen was ons kleine mevrouwtje niet enthousiast. Ze wees en zeurde om de vliegende stoeltjes, een attractie waar ze - uiteraard! - niet op mocht vanwege haar kleine lengte. Paardenmolen was dus geen succes, maar nog steeds, geen stress. Alles onder controle ...
Misschien heeft ze honger?! Ja, daar zou haar 'zeurende houding' wel eens aan kunnen liggen. We zochten een plekje in het drukke restaurant. Gelukkig hadden we haar lievelingsmaaltijd mee, spaghetti. Daarmee konden we alleen maar scoren... Maar helaas, de overwinning was van korte duur. Want na vijf happen liet Annabel het al voor bekeken. Zij wou alleen maar rondlopen. Oké, geen honger dus. Laten we de mini - speeltuin uitproberen. En daar was het weer. Mijn gevoel van trots. Fierheid. Mijn kleine prachtige dochter die rondloopt tussen even grote wezentjes, waardoor mijn dochter ineens nog schattiger lijkt! De manier waarop ze speeltuigen verkent en de blik in haar ogen als ze naar andere kijkt. Het kopieergedrag dat ze uitvoert als ze andere kinderen nadoet. De manier waarop ze uitzoekt hoe ze nu van en op een bepaald tuig moet geraken. Mijn moederhart loopt weer over van trots.
Dus nu ik mezelf weer even herpakt heb en me weer realiseer dat ik alles onder controle heb, beslissen we om verder te gaan en een nieuwe attractie uit te proberen. De eendjes bijvoorbeeld zagen mij er wel erg leuk uit. Mijn man al een beetje voorzichtig, 'zouden we dat wel riskeren', en ik natuurlijk uiterst positief; 'Tuurlijk!'
Deze keer pakten we het slimmer aan. Ik schoof aan in de rij en papa bleef aan de zijkant met Annabel. Maar onze peuterende puber wou het uiteraard - hoe kan het ook anders?- andersom, dus nam ik haar bij mij. En ook hier had ze geen zin in. Dus besloot ze (zoals wij, ouders het noemen) een concert te geven. Krijsen, huilen en in het rondslaan.
Maar zoals elke pedagogisch handboek beschrijft, negeerde ik dit gedrag. Makkelijk? Neen. De blikken van de ouders rondom mij, die daar perfect stonden aan te schuiven in de rij, met hun nog perfectere en brave, geduldige kindjes, maakten het er niet makkelijker op. Dus de kronkels in mijn hoofd begonnen een eigen dialoog.
'Zie de mensen maar zien', medelijden, en misschien zelfs minachting. Fier dat zij niet diegene zijn die hier zo staan met een huilend kind. Met onbegrip, want wie blijft er nu in die rij staan terwijl het kind zo doet?! Loop toch gewoon weg, met een mantel van schaamte.
Eerlijk, ik wou de rij verlaten. Ik wou graag toegeven aan de 'perfect happy ouders' rondom mij. Maar ik ken mijn dochter. Dus de schaamte maakte plaats voor begrip. Uiteraard had mijn dochter van zeventien maanden geen zin in wachten. Hoe kon ze nog maar de term 'geduld' of 'wachten' kennen?! Natuurlijk begreep ze niets van het hele fenomeen waarom we daar moesten stilstaan in de rij. De schaamte maakte dus plaats voor begrip. Want ik kén mijn kind. Ik snap mijn dochter. En ik wist dat ze het een heel avontuur zou vinden die eendjes. Die kans ging ik haar niet ontnemen, dus ik bleef staan op mijn plekje, daar in de wachtrij, met een schreeuwende peuter. Op het moment dat het (eindelijk, halleluja!) aan ons was, hield het schreeuwen op. En had ik mijn avontuurlijk, nieuwsgierig kind terug.
Toen we naar het toilet gingen kon ik niet anders dan mijn dochter nog eens dik knuffelen. Wat zag ze er zo schattig uit in haar coole outfit en die leuke schoenen. En iets later sloeg ze mij in mijn gezicht omdat ze wou dat ik haar losliet.. Voor het Bumba - theater ergerde ik me dat ze steeds op die trap van het podium wou klimmen. Je weet wel, zo een trap waar duidelijk 'verboden te klimmen' opstaat, en mijn dochter mijn geduld uittest. Maar wat was het ook heerlijk haar gezichtje te zien stralen als die gele clown dan eindelijk het podium opkwam. Of die handjes die enthousiast begonnen te klappen bij het horen van het bekende deuntje.
De rollercoaster
Annabel was te klein om een rollercoaster te mogen doen. Maar bij het binnengaan van Plopsa indoor, ben ik die van het moederschap nog maar eens duidelijk ingestapt. Alhoewel we daar maar een half dagje zijn geweest, heb ik het gevoel alsof ik op die korte tijd zoveel heb meegemaakt, gevoelsmatig.
Vermoeiend zo een dagje Plopsa, al was het maar voor mijn hoofd en hart. Ik heb zoveel gevoeld en zoveel beleefd. Ik besef nog maar eens zo hard dat ik het moederschap nog lang niet onder controle heb. Ik dacht dat ik het allemaal voorzien had, dat mijn voorbereiding dit soort situaties zou hebben kunnen vermeden hebben. Maar de realiteit heeft me weer ingehaald. Plopsa indoor heeft me weer met beide voeten op de grond gezet, heeft deze mama weer eventjes terug wakker geschud.
Deze dag heeft me weer wat bewuster gemaakt. Van mij als moeder. Want ja, ik dacht echt wel dat ik ondertussen wel de je m' en fous- houding had aangenomen en ik ze meenden. Dat het me niet langer kon schelen wat andere ouders dachten van mij of ons. Want in die zeventien maanden had ik mezelf echt wel bewezen dat ik het kon, toch?!
Deze dag heeft me weer wat bewuster gemaakt. Van mijn dochter. Dat ik haar na zeventien maanden ken, maar dat ook zij nog steeds groeit en verandert. En als er één ding duidelijk is, dan is dat wel dat dat groeien nog wel enkele jaren zal duren. Dus haar kennen, het zal iets zijn waar ik nog enkele jaren over doe.
Tijdens al deze heisa van schreeuwen, slaan, roepen en tieren heb ik ook geleerd dat ik mijn dochter kan vertrouwen. Dat ik op haar kan vertrouwen en dat ik moet leren luisteren naar haar. Zij kan haar misschien nog niet helemaal uiten. Haar gevoelens kan ze nog niet verwoorden. Ik moet naar haar leren kijken en haar gedrag in vraag stellen. En daarmee bedoel ik niet dat ik alles door de vingers moet zien. Neen, zeker niet.
Een flop?
Was deze uitstap, die ons zo leuk leek, dan een flop? Kunnen we besluiten dat Plopsa indoor een misser van formaat was? Neen. Zeker niet. We hebben plezier gehad en we hebben genoten. We hebben gelachen en we hebben leuke foto's die ons eeuwig zullen herinneren aan deze leuke dag.
Waarom lijkt het dan alsof ik in deze blog alleen maar negatief ben? Waarom voel ik me dan schuldig als ik hier ook neerpen dat mijn dochter een woede-aanval kreeg in de wachtrij? Waarom schrijf ik dan over hoe onzeker ik mij voelde op dat moment, als moeder?
Want ik kon ook gewoon lekker positief zijn over het park. De leuke dingen neerpennen die we gedaan hadden. En toch besloot ik het anders aan te pakken.
Wel, zoals sommige gezien hebben, zijn wij voor twee dagen naar Hasselt getrokken. Hebben we overnacht in een super leuk hotelletje (waarvan later meer op de smotherhood website), en hebben we gezellig Grieks gaan eten. Een heleboel leuke ervaringen die ik trots gedeeld heb op (hoe kan het ook anders) Instagram. Een andere mama stuurde me hierop een berichtje, over hoe een 'brave' dochter ik had en dat het bij haar helemaal niet zo leek. Maar die mama zag alleen de 'goeie' kanten. Want natuurlijk neem ik geen foto's als mijn dochter geen zin heeft in een pauze in een gezellig caféetje. Dan ben ik ook helemaal niet met mijn G.S.M bezig...
Ik heb #smotherhoods opgericht om een eerlijke kijk in het moederschap mee te geven. Omdat ik me door sommige media's geflopt voelde. Omdat ik me soms minder goed voelde. En een ander het beter leek te doen. Die mama heeft me dan ook even doen beseffen dat het belangrijk is dat ik in mijn blogs ook de minder leuke kanten beschrijf.
Dus was Plopsa indoor een succes?! Zeker. We hebben genoten van Bumba en hebben ons bezoek afgesloten in de Plop-shop waar ik weer veel te veel geld heb opgedaan, en mijn dochter nadien nog 'boos' was omdat ze niet iets anders mocht meenemen (iets boven haar leeftijd...)
Ik heb ontzettend leuke foto's klaarstaan en ik kijk met veel plezier terug op deze dag. En deze dag was perfect voor mij. De huilbuien, de woede, het schreeuwen, ik neem ze er (daarom niet persé graag) bij. Maar ik besef maar al te goed dat ik op pad ga met een één - jarige. En dat ik niet hetzelfde gedrag kan verwachten als op stap gaan met iemand ouder. Want laat ons nu eerlijk zijn, een volwassenen heeft het soms al moeilijk met zich te gedragen :-)
Dus als ik antwoord dat het een leuke dag was, als mensen mij zouden vragen hoe het geweest is, spreek ik de waarheid. En leerrijk, voor mij als mama. Daarom bedankt, Plopsa indoor!
#smotherhoods #momblog #motherhood #plopsa #roadtrip #vacation #fun #familyfirst #familytime #qualitytime