Vakantieplannen: Tunesië met een peuter

Het zomeruur is nog maar net van start gegaan en ik voel me al een heel ander mens. Gelukkiger, vrolijker,.. Ik kan er geen naam op plakken. Zonet ging ik Annabel in haar bedje leggen en toen ik beneden kwam was het allesbehalve donker in mijn woonkamer. Door het raam kwam het felle licht van nog steeds felle zonnestralen.

De zomer komt dichterbij en dus ook het plannen naar onze vakantieplannen 2019. Een vakantie plannen met een peuter het is een heel gedoe. Maar wat een leuk gedoe. De weg erheen wil ik graag met jullie delen, lieve volgers van #smotherhoods. Hierbij neem ik jullie mee op onze zoektocht naar de perfecte vakantie voor ons drietjes. Wie weet halen jullie er inspiratie uit, of hebben jullie tijdens mijn zoektocht nog leuke tips?! Laat ze dan zeker achter in de comments!

Eén feit is zeker: uit ervaringen leer je. Daarom lijkt het mij dan ook normaal om te starten met een kleine #throwback naar vorig jaar, the summer of '18. Dan zal je ook te weten komen waarom een hotelvakantie doorstreept staat bij onze optie voor deze zomer. Vorige zomer trokken we naar het warme Tunesië. Hoe, wat, waarom, dat ontdek je in het eerste deel van mijn vakantieplannen.

Brief aan mijn lief

Via een advertentie op Facebook zag ik een wedstrijd van reisorganisatie TUI. Ze waren opzoek naar schrijvers van een liefdesbrief. De mooiste liefdesbrief won een citytrip. Ik waagde een poging en schreef 'een brief aan mijn lief' (die je ook trouwens hier kan terugvinden).

Ik had geen citytrip gewonnen. Maar een paar dagen later kreeg ik wel een verrassende mail in mijn inbox. Als tweede winnaar kreeg ik wel een cadeaubon van 350 euro die ik mocht spenderen op het volledige TUI - aanbod. Dus eigenlijk werden we een beetje verplicht om op vakantie te gaan, toch?! ;-)

TUI was nieuw voor ons. De afgelopen jaren zijn we steeds op vakantie gegaan met Sunjets - wat sinds vorig jaar ook onder TUI - valt. Maar dat was niet het enige nieuwe. We moesten niet langer opzoek gaan naar een reis voor twee personen. Deze keer moesten we rekening houden met een kleintje! Hoe zouden we dat aanpakken?!

Vliegvakantie

Sinds ik mijn echtgenoot heb leren kennen zijn we elke keer op reis gegaan met het vliegtuig. Ik haat auto's, aangezien ik snel auto ziek ben, én ik vind vliegen echt nog wel leuk. Mijn vakantie begint bij de aankomst op de luchthaven. Heerlijk vind ik het. De bagage afzetten, rond dwalen in de gates, tax free shoppen,... De max vind ik het.

Daarom opteerde ik ook deze keer voor een vliegvakantie. Het enige verschil was dat we nu rekening moesten houden met een buggy, verzorgingstas en het risico dat Annabel zich zou 'gedragen' op het vliegtuig.

Onze vakantiebestemming was dan ook afhankelijk van de vliegreis. Want het leek ons best slim om niet meteen vijf uur te vliegen. Zo kwamen we bij de optie Tunesië.

Tunesië was maar zo een drie uurtjes vliegen. Ideaal. Daarnaast waren we beide nog niet in Tunesië geweest en we zouden niet bang moeten hebben voor slecht weer. Want ergens dachten we wel; op reis gaan met een veertien maander'tje zou in teken staan van relaxmodus on.

Safira Palms

Reisbestemming, check. Binnen een half jaar zouden we daar met ons drietjes liggen chillen aan het zwembad. Nu nog opzoek naar het perfecte hotel. Het leek ons ideaal om te gaan voor een All in formule. Gewoon aanschuiven aan het buffet, heel de dag door drinken. Meer moet dat niet zijn. Er stonden geen uitstapjes op de planning aangezien dit ons onmogelijk leek met Annabel, dus een all in leek ons perfect.

Zo kwamen we terecht bij 'Safira Palms' in Zarzis. TUI beschreef dit hotel als een ideale accommodatie. Er was veel animatie, het eten was lekker, het zwembad zag er leuk uit én er was een privé strand aan. Het hotel scoorde een 9/10 dus twijfelde we niet lang.

De bestemming was gekozen, het hotel geboekt. In september was het zover; tien dagen Zaris voor dit enthousiaste gezin!

Ps: nadien kregen we er ook nog een extra reisgenoot bij, mijn papa. Die besloot om mee op vakantie te trekken met ons.

Hoe onze vliegreis verliep lees je hier!

We kozen speciaal voor goeie vluchturen, althans dat dachten we. Want we hadden geen rekening gehouden met Annabel. Onbewust, uiteraard. Op dat vlak keken we naar onze ervaring, of toch die van ons als koppel zonder kind. We stegen op om zes uur. Maar in realiteit moet je dan wel de wekker zetten om drie uur 's nachts om op tijd op de luchthaven te geraken. Dat was misschien niet zo een slimme zet. In het vervolg zou ik dus ook eerder ergens in de ochtend of middag vertrekken. Zodat ik Annabel haar nachtrust niet moet doorbreken. Deze tip neem ik dus zeker naar onze vakantie 2019 mee!

Onze vlucht verliep best oké. Toch keek ik uit naar het moment dat we aankwamen in het hotel. Even bekomen op de kamer en Annabel rust gunnen in haar eigen bedje. Maar toen we effectief bij ons hotel toekwamen konden we nog niet op de kamer. We moesten een uurtje geduld hebben. Dus besloten we iets te drinken en even te wachten.

Maar een uurtje werden twee uren, en twee uren werden drie uren. Door een slechte organisatie konden we vier uur later effectief op de kamer. Maar na alle heisa en nodige discussies konden we ein - de - lijk genieten van onze welverdiende vakantie.

Annabel was veertien maanden. Ze kon nog niet zelfstandig lopen én was into stappen met een loopkarretje. Ze at nog een paar flesjes per dag en we deden nog steeds aan roomsharing. (= slapen in dezelfde kamer). Onze bestemming kende één uur tijdverschil met België. Op zich was dit niet zo storend voor ons of Annabel.

Er was dus niet veel spraken van verandering. We zouden ons dagritme aanpassen aan Annabel en gewoon genieten van het moment. Niet teveel stress dus.

Middagdutjes

Onze ochtenden begonnen vroeg. Annabel was vaak wakker rond zes. De eerste seconden had ik echt geen zin in opstaan. Maar - net zoals thuis- verdwijnt dit vervelende gevoel snel als je het lachende gezichtje ziet kijken naar je. Ik maakte me snel klaar en glipte dan stilletjes buiten zodat Wesley nog wat kon slapen.

En ik moet eerlijk toegeven dat dit best wel ontspannend was, die ochtendwandelingetjes met ons tweetjes. Moeder en dochter in een - vaak nog - lege omgeving. De rust, de opkomende zon, de hier en daar een 'good morning' van personeel die starten aan hun werkdag. Dankzij die vroege vogel van mij, starte ik de dag vaak in alle rust.

Het enige nadeel: de bar opende pas om tien uur én het restaurant was pas open om acht. Dus soms was het ook wel honger lijden tot dan. Want in de omgeving van het hotel waren géén winkeltjes. Had ik de omgeving maar wat beter uitgedokterd, heb ik veel gedacht. Ook deze tip noteer ik voor de vakantie van dit jaar!

Tegen de tijd van het ontbijt was mijn echtgenoot en mijn papa vaak wakker en konden we samen gaan ontbijten. Het ontbijt verliep altijd vlot. Annabel is een echt ochtendmens. Bovendien was ze ook fan van pannenkoeken én die waren er elke ochtend.

Na het ontbijt gingen we terug naar de kamer of gingen we naar het zwembad. Tijdens de lunch gaven we steeds groentepapjes die we in België gekocht hadden. Gelukkig maar. Want het buffet van het hotel was niet zo sterk. Het eten was vaak koud en slecht gebakken. Zo had Annabel toch een goeie maaltijd. Na het middagmaal was het tijd voor het middagdutje. Gemiddeld sliep Annabel twee uurtjes. Hierin hadden we een afwisselingssysteem.

De ene middag dut bleven ik en mijn echtgenoot op het terrasje zitten en babbelde we een beetje of genoten we van de zon. Soms bleef ik alleen en las ik een goed boek. Of bleef mijn echtgenoot en nam ineens ook een extra middag dut. Maar ook vaak bood 'bompa' (= mijn vader) zich vrijwillig aan, die nooit een genoeg had aan slaap. Dus tijdens die stiften konden ik en Wesley dan genieten van wat quality time met twee.

Let's go swimming in the pool

Overdag deden we geen te gekke dingen. Over het algemeen bestond onze vakantie vooral uit momenten aan het zwembad. Annabel was een echte waterrat. Het liefst van al zou ze een hele dag hebben liggen spetteren in het zwembad. Ook al kon Annabel nog niet stappen, in het zwembad leek ze dit wel te kunnen.

Ons hotel had drie zwembaden: één groot buiten zwembad, één kinderzwembadje buiten én één binnenzwembad. Maar dankzij het goeie weer hebben we daar - gelukkig - nooit gebruik van moeten maken. We wisselde wel steeds af tussen de twee zwembaden. In het kinderbad had Annabel geen badjes nodig aan haar armpjes en kon ze zich volledig laten gaan. Maar ook in het 'diepe' vond ze het fijn. We kochten een luchtmatras voor haar en in de armen van papa vond ze het meer dan oké.

Het enige nadeel was dat het soms moeilijk was om onze nieuwsgierige peuter onder controle te houden naast het zwembad. De vloer was vaak glad en uiteraard blijft een peuter niet mooi op een strandstoel zitten wachten. Of een reisparkje of iets van afbakening had geholpen? Dat denk ik persoonlijk niet. Annabel is niet stil te krijgen. Ze heeft energie voor tien en is nieuwsgierig, net zoals ikzelf. De wereld verkennen is haar ding. Dus op één plekje blijven zitten was misschien ook niet altijd zo ideaal. Ook dat neem ik mee naar de volgende vakantie: genoeg plekken en tijd om te bewegen. Zeker voor mijn - tegen dan - twee jarige.

Geen night outs meer voor ons

Voor Annabel begon onze vakantie pas na het avondeten. Ons opmaken, voordringen en uitgaan. Dansen en feesten om dan 's morgens vroeg terug te keren. Natuurlijk is dit fenomeen voorbij sinds de komst van Annabel. Maar ook op vakantie viel het nog maar eens op, hoe ons leven veranderd is. ( En dit bedoel ik dan niet alsof ik dit erg vid hé!)

Voor het avondeten tutten we ons nog steeds op. Om dan als gezin fancy te gaan dineren. Niet altijd even optimaal met een peutertje. Maar dankzij de draagbare DVD speler én Bumba de clown, konden we toch genieten van een rustige maaltijd. Niet elke keer even goed. Er waren bepaalde avonden dat we toch moesten splitsen. De ene die aan tafel bleef en de andere die dan met Annabel naar de inkomhal liep om haar af te leiden.

Na het eten gingen we naar de beachbar waar de Mini Disco plaatsvond. Dit vond ik geweldig. Uiteraard was Annabel hier nog veel te klein voor, maar dat hield ons niet tegen om met haar mee het podium op te kruipen. In onze ogen was ze de beste danseres...

Meestal bleven we niet voor de avond animatie. Die was gewoon niet vet of indrukwekkend. In plaats daarvan legden we onze vermoeide waterrat in haar bedje én zaten wij op het terrasje. We sliepen op de benedenverdieping dus kon één van ons makkelijk naar de bar lopen voor wat drankjes.

Geen dronken toestanden meer of geen avondjes op de dansvloer. Maar wel tornooitjes Rummikub en lange gesprekken. Heerlijk.

Tunesië, een aanrader?

Als ik enkel kijk naar de accommodatie waar wij verbleven zou ik Tunesië nooit aanraden. Maar dat zou niet eerlijk zijn. Misschien had ik de omgeving beter moeten uitdokteren? Er was bij ons niets te zien dan enkel zand en afval. Geen gezellige winkelstraatjes of geen locale dingen. Ook excursies waren volgens onze hostess van TUI niet aan te raden met een veertien maanden. Een gemiste kans. Want ik vermoed dat Tunesië meer te bieden had dan datgene wat wij zagen. Daarom zou ik voor onze volgende vakantie ook rekening willen houden met zelfstandigheid, of toch de mogelijkheid om iets te kunnen doen. Zonder te moeten afhangen van anderen.

Maar ook van het idee een 'all in vakantie', stap ik na deze ervaring af. Het was misschien handiger geweest om met bepaalde dingen niet te moeten rekening houden. Moest ik het huishouden ook moeten doen, ergens anders dan thuis, dan zou ik niet op vakantie gaan. Daarom koos ik ook altijd voor een all in. Maar een koffietje kunnen zetten zo vroeg op de dag had anders ook wel gesmaakt. Misschien moeten we daarom opzoek naar een gulden middenweg volgende vakantie?

Dus ik ga op reis en ik neem mee...

Zoals ik bij het begin van deze blog zei, we zijn dus opzoek naar een vakantie 2019. En daar zijn we al eventjes mee bezig. De weg erheen deel ik graag met jullie. En zoals ik ook al aangaf in het begin van dit bericht: uit ervaringen leer je. Daarom dat ik deze ervaring meegeef. Door datgene wat we hebben meegemaakt in Tunesië, zijn we weer wat sterker voorbereid naar onze volgende vakantie.

Dus we gaan op vakantie, dat staat vast. We gaan op reis en ik neem zeker mee:

- Rekening houden met vertrek - uren of reistijden. Zeker al geen nachten doorbreken. Maar wat is nu het slimste, reizen als Annabel slaapt, door bijvoorbeeld 's nachts te reizen? Of net bij de ochtend vertrekken, als ze klaarwakker is?

- De omgeving uitdokteren en niet enkel de accommodatie. Wat is er rond te doen?

- Zorgen voor voldoende bewegingsmogelijkheden voor Annabel.

- Genoeg mogelijkheden om zelf dingen te kunnen plannen, te doen, ... zonder constant afhankelijk te zijn van een reisorganisatie.

En de allerbelangrijkste: een gulden middenweg tussen all in én het huishouden van thuis te moeten doen op een andere locatie..

Dus als jullie benieuwd zijn naar mijn zoektocht naar een vakantie op maat van ons gezin? Blijf dan zeker volgen!

Liefs,

Stephanie

Mijn goede voornemens

Het is ondertussen dertien januari. Het nieuwe jaar is al bezig aan zijn derde week en nu pas vind ik de tijd om even stil te staan. De afgelopen weken hebben we vele feestjes gepasseerd. Vele glaasjes . cava gedronken en een heleboel babbels gehad. Het was fijn om nog zo eens bij vrienden en familie te zijn. Bij te kletsen. Maar nu alle drukte gaan liggen is en mijn dochter - godzijdank - haar ritme terug gevonden heeft vond ik het tijd om even stil te staan bij mijn volgende blogpost. Want het is ondertussen een nieuw jaar. En een nieuw jaar associeer ik met 'goede voornemens'.

Ik ben altijd een persoon geweest die 'goeie voornemens' hypocriet vond. Wat heb je eraan om voornemens op te stellen, wetende dat je je er toch niet aan kan houden?! Bespaar me de moeite dan. Mensen die beweren hun leven plots veel gezonder te gaan aannemen en een week nadien weer hervallen. Gênant, lijkt mij. Daarom was ik zo iemand die niet mee deed aan 'goeie voornemens'.

Maar daar breng ik nu verandering in. Sinds ik mama ben geworden leer ik elke dag nieuwe dingen kennen. Zowel op vlak van kennis, vaardigheden, maar ook gevoelsmatig. Ik ben ondertussen aan jaartje twee bezig en ik moet zeggen dat ik hier veel uit heb geleerd. Bijvoorbeeld hoe belangrijk zelfzorg wel niet is voor een (kersverse) ouder. Ik heb geleerd dat ik voor mezelf moet leren zorgen. Want als ik nog niet in staat ben voor mezelf te zorgen, hoe kan ik dan voor een ander zorgen?!

Ik heb in de zomer van 2018 een korte mentale breakdown gehad. Pas op, mijn batterijen waren mentaal eventjes op. Maar een verplichte rust van drie weken hebben mij de rust gegund die ik toen nodig had. Ik ben dan ook dag bij dag weer beter geworden en ben snel 'genezen'. Maar ik spreek hier dus niet van zware psychische klachten of een burn out. Toch heb ik toen ontdekt hoe gevaarlijk het soms is. Te weinig aan zelfzorg doen. Teveel met anderen en voor anderen doen zonder naar jezelf te kijken. Daarom vind ik het belangrijk om dit jaar goed te waken over mezelf als mens en persoon.

Omdat ik dus in 2019 vooral wil waken over mijn opgeladen batterijtjes besloot ik om het erop te wagen. Mijn goede voornemens voor 2019. Dus voor de eerste keer in lange tijd ga ik mezelf geven wat ik al die andere jaren zo hypocriet vond. En door ze zo openbaar te gooien, hoop ik dat ze een reminder voor mezelf blijven.

Want mijn 'goal' voor 2019 blijft toch wel dat mijn batterijtjes voldoende opgeladen zijn voor die prachtige dochter van mij. Voor het moederschap en alle uitdagingen die hier mee in betrekking staan.

Dus bij deze, lieve lezers. Hier zijn alvast mijn goede voornemens voor het jaar 2019:

1. Ik ga trainen in 'geduld hebben'

Als er één ding is dat ik geleerd heb in het afgelopen jaar als mama, is het wel hoe fragiel geduld hebben, kan zijn. Slaaptraining, borstvoeding geven, leren lopen, .. het zijn allemaal vaardigheden die geduld vragen. En er zijn dagen dat ik er een hoge dosis van heb. Dat ik de rust zelf ben en mijn geduld onder controle heb. En er zijn dagen dat ik het kan uitschreeuwen, dat mijn geduld zoek is. Op zo een dagen schreeuw ik letterlijk naar mijn echtgenoot: neem het even over.

Ik had geen idee hoe geduldig een ouder soms wel niet moet zijn. Dus dit jaar ga ik mijn geduld trainen, of verder ontwikkelen. Ga ik iets meer mijn best doen om tot tien te tellen voor ik 'boos' wordt. Ga ik mijn dochter hierin iets meer ruimte geven. Want niets is zo verschrikkelijk als boos worden omdat je geduld op is. Ik zou hier gerust willen schrijven dat dit bij mij nooit het geval is, maar geloof me... Dan zou ik liegen. Er zijn momenten waarop mijn echtgenoot naar me kijkt en ik zo kan raden wat hij denkt: 'Ik neem het hier wel over'.

2. Ik ga meer tijd maken voor vrienden

Ik moet toegeven, het is soms lekker makkelijk, zo leven in een cocon. Zonder vrienden en zonder rekening te moeten houden met. Maar ik besef ook dat ik geen vriendschap van anderen moet verwachten als ik zelf de moeite niet doe. En ik moet ook toegeven dat ik ontzettend kan genieten van de tijd die ik dan heb met mijn vriendinnen.

Dus ik 2019 ga ik meer moeite doen. Ik ga meer energie steken in het onderhouden van vriendschappen. Al moet ik ook toegeven dat ik best goed bezig ben. Een afspraak regelen met mij gebeurd altijd met de kalender in de hand. Spontaan afspreken lukt niet altijd even goed, maar mijn kalender staat voor de volgende weken al goed vol.

Vaak zijn excuses zoals 'ze hebben het ook druk', gemakkelijk. En ze werken ook sussend. Maar ik neem mezelf ook voor dat je niet iedere week fysiek moet afspreken. Een telefoontje of een berichtje via Facebook zijn ook dingen die ik misschien veel te weinig deed, de laatste tijd. Dus bij deze. Als je plots veel telefoontjes van mij ontvangt ;-).

3. Ik ga mijn lichaam gezond blijven onderhouden

Zoals je kan lezen in één van mijn vorige blogposten ben ik het laatste jaar bewust bezig geweest met mijn fysieke gezondheid. Nadat ik mijn postnataal lichaam beu was heb ik meegedaan aan de 100 DoD - challenge van fitmom. Ook dit jaar wil ik hier verder mee doen. Want ik heb het resultaat zelf mogen ervaren.

Ik vind het belangrijk dat Annabel alles leert eten, proeven en zoveel mogelijk soorten groenten en fruit kent. De levenshouding van de fitmom boeken wil ik dan ook verder blijven onderhouden.

4. Ik ga mezelf meer rust gunnen

Iedereen die me persoonlijk kent weet dat deze een moeilijke zal worden. Als er één ding is dat niet gepaard gaat met mij, dan is het wel rust. In een dag zitten 24 uren, maar in mijn hoofd draai ik soms overuren.

Ik ben met zoveel verschillende dingen bezig dat ik soms geen einde meer zie aan mijn gekke denkkronkels. En iedere keer denk ik, oké nu even rust. Een boek nemen en verstand op nul. Maar tegen dat ik het boek effectief uit de kast heb gehaald komt er iets in me op, een idee, en begin ik met uitzoeken.

Wilt er iemand dit of dat doen, meestal antwoord ik enthousiast ja. Het gebeurd ook dat ik zelfs op zo een momenten tegen mezelf zeg: zwijg, stop. Jij niet. Laat een ander het doen, je doet al zoveel. Maar uiteindelijk zit ik mee aan tafel, startend met een nieuw project.

Ja, eerlijk waar. Deze zal één van de moeilijkste zijn in 2019. Zeker omdat er op dit moment al een heleboel projecten in mijn hoofd voorbij flitsen...

5. Ik ga mezelf niet langer schuldig voelen om wat me - time

Ik ben een hele dag bezig. Ik werk voltijds, ik geef na mijn werkuren acht uren (dans)trainingen, ik blog en ben ook wat uren bezig met smotherhoods. Ik ben graag weg met mijn gezin. Ik lees graag boekjes met mijn dochter. Ik ben een hele dag bezig. Een hele week lang. En op vlak van me - time mag ik niet klagen. Ik heb een geweldige echtgenoot die me helpt en me zowat me - time gunt. Maar ik ga stoppen met me er schuldig om te voelen.

Zo sta ik soms te genieten van een warme douche en hoor ik dat Annabel 'vervelend' doet. Ik hoor dat mijn echtgenoot soms gek wordt van haar wispelturige peuterkarakter; En dan denk ik, kom snel vanonder die douche dat ik hem kan helpen. Maar eigenlijk kan mijn echtgenoot dit perfect zelf. Dus in principe kan ik evengoed blijven genieten van die heerlijke douche. Zonder me schuldig te voelen.

Of de momenten dat ik kan uitslapen. Zaterdag is de dag waarop mijn echtgenoot uit zichzelf naar beneden gaat als onze dochter wakker is. Ik mag dan lekker lang blijven liggen. En soms hoor ik beneden dat Annabel bijvoorbeeld niet wilt luisteren of het weer lekker bont maakt. Maar soms hoor ik ook hoe ze plezier maken daar beneden onder hun tweetjes. En voel ik me schuldig, omdat ik hier in bed lig. Slaap in te halen in plaats van mee dans of speel.

Maar niet meer. Ik ga (proberen) stoppen met me hier schuldig over te voelen. Want geen enkele mama/papa zou zich hier schuldig over moeten voelen of zich moeten excuseren omdat ze tijd maken voor zichzelf.

6. Ik ga hulp leren aanvaarden

Ook met deze zullen mijn vrienden lachen. Ik die hulp gaat aanvaarden?! Ik besef maar al te goed dat ik dit veel te weinig doe. Hulp vragen is iets wat ik nooit zal doen, ik ga mezelf ook niets wijsmaken. Daarvoor ben ik te koppig. Maar hulp aanvaarden is wel iets dat ik ga proberen dit jaar.

Ik weet dat dit niet zo is, en dat het zelfs fout is. Maar ik associeer hulp aanvaarden als falen. Als toegeven dat ik zelf iets niet kan. En geloof mij, ik weet echt dat dit stom is. Te dom voor woorden. Maar het is nu eenmaal hoe dat ik het voel. Daarom dat ik er ook zo moeilijk mee om kan. Dus laten we beginnen met babystapjes. Kleine stapjes, op 't gemakske.

7. Ik ga wat vriendelijker worden voor mezelf

Scrollen over instagram en andere social media's kunnen mij snel al onbewust een minder goed gevoel geven. Moeders die er fit uitzien, moeders die de gekste plekken lijken te bezoeken, .. Pinterest dat van de kleinste huizen de mooiste interieurs toont. Keukenkasten die netjes georganiseerd zijn. Social media is ideaal om contacten te onderhouden maar het is ook een gevaarlijk medium voor onzekere moeders zoals mij.

In 2019 ga ik proberen te stoppen met spiegelen. Me niet langer aantrekken van wat ik niet lijk te kunnen, maar me te realiseren wat ik wel kan. Meer te appreciëren wat ik heb en nog zal bereiken. En misschien kan ik daar ook al eventjes de kantlijn bij tekenen dat ik niet te steng voor mezelf moet zijn. Als moeder, maar misschien ook met bovenstaande voornemens?

Of ik ze alle zeven zal waarmaken kan ik pas binnen 365 dagen melden. Maar over één ding ben ik zeker: 2019, ik ben klaar voor jou.

#smotherhoods #momblog #momblogger #motherhood #momlife #exercise #self-wellness #newyear

Hoe 'Plopsa' mij deed realiseren dat ik het moederschap nog (steeds) niet onder de knie heb

Er is geen betere manier om 2019 in te mogen gaan dan met mijn echtgenoot en dochter. Deze week heb ik genoten van een weekje verlof. Naast de feestdagen hebben we leuke uitstapjes gemaakt en hebben we écht genoten van de qualitytime onder ons drietjes. Het huishouden stond even on hold, de zorgen verschoven in een schuifje en het enige wat telden was: genieten. Na een overnachting in Hasselt maakten we een tussenstop in Plopsa Indoor. Een pretpark in teken van de Studio 100 figuurtjes. Aangezien onze Annabel zo gek van Bumba is, leek het ons een geweldige uitstap voor haar. Wat kon er misgaan? Een vrolijke peuter in een fantastische omgeving?!

Mijn verwachtingen lagen hoog. Ik was zo enthousiast, wetende dat we in de auto zaten richting Bumba. Annabel zat een beetje rond te staren op de achterbank en bewoog haar handjes op de geliefde Bumba - muziek.

'Ze moest eens weten', giechelde ik als een nerveuze puber.

En ook mijn echtgenoot was enthousiast. Samen keken we uit naar deze trip. Annabel kon niet anders dan dit ge - wel - dig vinden. Ze was helemaal in to de gele clown.

Als een netjes voorbereide moeder had ik de website van voor naar achter bestudeerd. Ik had de informatie doorgelezen en had alle belangrijke tijdstippen genoteerd. Om 14 uur de Bumba - show, een uurtje later een meet and greet, en als ze niet te moe was kon ze nadien nog gaan dansen met Kabouter Klus. Ik had de attracties bekeken die voor Annabel geschikt waren en de verzorgingstas was aangevuld met eten en drinken. (Klein applausje voor onszelf!)

Een en al fun (?!)

's Morgens maakte we nog een wandeling door Hasselt zodat Annabel nog wat kon slapen in haar buggy. Na haar dutje vertrokken we richting Plopsa. Wat waren we blij dat ze geslapen had, zo zou ze zeker een middagje Plopsa aankunnen... #fail ...

Als een trio van happy kiddos liepen we het park binnen. We werden meteen onthaald door Maya de bij en kabouter Plop. Uiteraard moest ik (zoals de meeste moeders, denk ik?) een foto hebben! Dus enthousiast liep ik naar die gele reuze bij. Annabel nieuwsgierig en blij. Kabouter Plop daar in tegen was een tegenvaller. Die vond ze te eng. Dus begon ze even paniekerig te huilen. Maar hey, geen zorgen. Ik kalmeerde haar en liet de foto voor wat hij was. Als zij er geen zin in had hoefde het toch niet. Alles onder controle...

Ik weet niet wie er blijer was, wij of Annabel. Als enthousiaste ouders kozen we de attracties uit die we perfect konden doen met onze dochter. Papa, zo fier als een gieter, schoof aan in de rij om op de paardenmolen te gaan. Sinds ons laatste bezoek aan de kermis een geliefde attractie voor Annabel. Maar dat aanschuiven leek al meteen een obstakel te zijn. Gelukkig kon ik haar even overpakken en kon ze ondertussen wat rondlopen. Geen zorgen dus, alles onder controle! Toen het dan aan papa & Annabel was om op de molen te kruipen was ons kleine mevrouwtje niet enthousiast. Ze wees en zeurde om de vliegende stoeltjes, een attractie waar ze - uiteraard! - niet op mocht vanwege haar kleine lengte. Paardenmolen was dus geen succes, maar nog steeds, geen stress. Alles onder controle ...

Misschien heeft ze honger?! Ja, daar zou haar 'zeurende houding' wel eens aan kunnen liggen. We zochten een plekje in het drukke restaurant. Gelukkig hadden we haar lievelingsmaaltijd mee, spaghetti. Daarmee konden we alleen maar scoren... Maar helaas, de overwinning was van korte duur. Want na vijf happen liet Annabel het al voor bekeken. Zij wou alleen maar rondlopen. Oké, geen honger dus. Laten we de mini - speeltuin uitproberen. En daar was het weer. Mijn gevoel van trots. Fierheid. Mijn kleine prachtige dochter die rondloopt tussen even grote wezentjes, waardoor mijn dochter ineens nog schattiger lijkt! De manier waarop ze speeltuigen verkent en de blik in haar ogen als ze naar andere kijkt. Het kopieergedrag dat ze uitvoert als ze andere kinderen nadoet. De manier waarop ze uitzoekt hoe ze nu van en op een bepaald tuig moet geraken. Mijn moederhart loopt weer over van trots.

Dus nu ik mezelf weer even herpakt heb en me weer realiseer dat ik alles onder controle heb, beslissen we om verder te gaan en een nieuwe attractie uit te proberen. De eendjes bijvoorbeeld zagen mij er wel erg leuk uit. Mijn man al een beetje voorzichtig, 'zouden we dat wel riskeren', en ik natuurlijk uiterst positief; 'Tuurlijk!'

Deze keer pakten we het slimmer aan. Ik schoof aan in de rij en papa bleef aan de zijkant met Annabel. Maar onze peuterende puber wou het uiteraard - hoe kan het ook anders?- andersom, dus nam ik haar bij mij. En ook hier had ze geen zin in. Dus besloot ze (zoals wij, ouders het noemen) een concert te geven. Krijsen, huilen en in het rondslaan.

Maar zoals elke pedagogisch handboek beschrijft, negeerde ik dit gedrag. Makkelijk? Neen. De blikken van de ouders rondom mij, die daar perfect stonden aan te schuiven in de rij, met hun nog perfectere en brave, geduldige kindjes, maakten het er niet makkelijker op. Dus de kronkels in mijn hoofd begonnen een eigen dialoog.

'Zie de mensen maar zien', medelijden, en misschien zelfs minachting. Fier dat zij niet diegene zijn die hier zo staan met een huilend kind. Met onbegrip, want wie blijft er nu in die rij staan terwijl het kind zo doet?! Loop toch gewoon weg, met een mantel van schaamte.

Eerlijk, ik wou de rij verlaten. Ik wou graag toegeven aan de 'perfect happy ouders' rondom mij. Maar ik ken mijn dochter. Dus de schaamte maakte plaats voor begrip. Uiteraard had mijn dochter van zeventien maanden geen zin in wachten. Hoe kon ze nog maar de term 'geduld' of 'wachten' kennen?! Natuurlijk begreep ze niets van het hele fenomeen waarom we daar moesten stilstaan in de rij. De schaamte maakte dus plaats voor begrip. Want ik kén mijn kind. Ik snap mijn dochter. En ik wist dat ze het een heel avontuur zou vinden die eendjes. Die kans ging ik haar niet ontnemen, dus ik bleef staan op mijn plekje, daar in de wachtrij, met een schreeuwende peuter. Op het moment dat het (eindelijk, halleluja!) aan ons was, hield het schreeuwen op. En had ik mijn avontuurlijk, nieuwsgierig kind terug.

Toen we naar het toilet gingen kon ik niet anders dan mijn dochter nog eens dik knuffelen. Wat zag ze er zo schattig uit in haar coole outfit en die leuke schoenen. En iets later sloeg ze mij in mijn gezicht omdat ze wou dat ik haar losliet.. Voor het Bumba - theater ergerde ik me dat ze steeds op die trap van het podium wou klimmen. Je weet wel, zo een trap waar duidelijk 'verboden te klimmen' opstaat, en mijn dochter mijn geduld uittest. Maar wat was het ook heerlijk haar gezichtje te zien stralen als die gele clown dan eindelijk het podium opkwam. Of die handjes die enthousiast begonnen te klappen bij het horen van het bekende deuntje.

De rollercoaster

Annabel was te klein om een rollercoaster te mogen doen. Maar bij het binnengaan van Plopsa indoor, ben ik die van het moederschap nog maar eens duidelijk ingestapt. Alhoewel we daar maar een half dagje zijn geweest, heb ik het gevoel alsof ik op die korte tijd zoveel heb meegemaakt, gevoelsmatig.

Vermoeiend zo een dagje Plopsa, al was het maar voor mijn hoofd en hart. Ik heb zoveel gevoeld en zoveel beleefd. Ik besef nog maar eens zo hard dat ik het moederschap nog lang niet onder controle heb. Ik dacht dat ik het allemaal voorzien had, dat mijn voorbereiding dit soort situaties zou hebben kunnen vermeden hebben. Maar de realiteit heeft me weer ingehaald. Plopsa indoor heeft me weer met beide voeten op de grond gezet, heeft deze mama weer eventjes terug wakker geschud.

Deze dag heeft me weer wat bewuster gemaakt. Van mij als moeder. Want ja, ik dacht echt wel dat ik ondertussen wel de je m' en fous- houding had aangenomen en ik ze meenden. Dat het me niet langer kon schelen wat andere ouders dachten van mij of ons. Want in die zeventien maanden had ik mezelf echt wel bewezen dat ik het kon, toch?!

Deze dag heeft me weer wat bewuster gemaakt. Van mijn dochter. Dat ik haar na zeventien maanden ken, maar dat ook zij nog steeds groeit en verandert. En als er één ding duidelijk is, dan is dat wel dat dat groeien nog wel enkele jaren zal duren. Dus haar kennen, het zal iets zijn waar ik nog enkele jaren over doe.

Tijdens al deze heisa van schreeuwen, slaan, roepen en tieren heb ik ook geleerd dat ik mijn dochter kan vertrouwen. Dat ik op haar kan vertrouwen en dat ik moet leren luisteren naar haar. Zij kan haar misschien nog niet helemaal uiten. Haar gevoelens kan ze nog niet verwoorden. Ik moet naar haar leren kijken en haar gedrag in vraag stellen. En daarmee bedoel ik niet dat ik alles door de vingers moet zien. Neen, zeker niet.

Een flop?

Was deze uitstap, die ons zo leuk leek, dan een flop? Kunnen we besluiten dat Plopsa indoor een misser van formaat was? Neen. Zeker niet. We hebben plezier gehad en we hebben genoten. We hebben gelachen en we hebben leuke foto's die ons eeuwig zullen herinneren aan deze leuke dag.

Waarom lijkt het dan alsof ik in deze blog alleen maar negatief ben? Waarom voel ik me dan schuldig als ik hier ook neerpen dat mijn dochter een woede-aanval kreeg in de wachtrij? Waarom schrijf ik dan over hoe onzeker ik mij voelde op dat moment, als moeder?

Want ik kon ook gewoon lekker positief zijn over het park. De leuke dingen neerpennen die we gedaan hadden. En toch besloot ik het anders aan te pakken.

Wel, zoals sommige gezien hebben, zijn wij voor twee dagen naar Hasselt getrokken. Hebben we overnacht in een super leuk hotelletje (waarvan later meer op de smotherhood website), en hebben we gezellig Grieks gaan eten. Een heleboel leuke ervaringen die ik trots gedeeld heb op (hoe kan het ook anders) Instagram. Een andere mama stuurde me hierop een berichtje, over hoe een 'brave' dochter ik had en dat het bij haar helemaal niet zo leek. Maar die mama zag alleen de 'goeie' kanten. Want natuurlijk neem ik geen foto's als mijn dochter geen zin heeft in een pauze in een gezellig caféetje. Dan ben ik ook helemaal niet met mijn G.S.M bezig...

Ik heb #smotherhoods opgericht om een eerlijke kijk in het moederschap mee te geven. Omdat ik me door sommige media's geflopt voelde. Omdat ik me soms minder goed voelde. En een ander het beter leek te doen. Die mama heeft me dan ook even doen beseffen dat het belangrijk is dat ik in mijn blogs ook de minder leuke kanten beschrijf.

Dus was Plopsa indoor een succes?! Zeker. We hebben genoten van Bumba en hebben ons bezoek afgesloten in de Plop-shop waar ik weer veel te veel geld heb opgedaan, en mijn dochter nadien nog 'boos' was omdat ze niet iets anders mocht meenemen (iets boven haar leeftijd...)

Ik heb ontzettend leuke foto's klaarstaan en ik kijk met veel plezier terug op deze dag. En deze dag was perfect voor mij. De huilbuien, de woede, het schreeuwen, ik neem ze er (daarom niet persé graag) bij. Maar ik besef maar al te goed dat ik op pad ga met een één - jarige. En dat ik niet hetzelfde gedrag kan verwachten als op stap gaan met iemand ouder. Want laat ons nu eerlijk zijn, een volwassenen heeft het soms al moeilijk met zich te gedragen :-)

Dus als ik antwoord dat het een leuke dag was, als mensen mij zouden vragen hoe het geweest is, spreek ik de waarheid. En leerrijk, voor mij als mama. Daarom bedankt, Plopsa indoor!

#smotherhoods #momblog #motherhood #plopsa #roadtrip #vacation #fun #familyfirst #familytime #qualitytime