18 weken zwanger, als mijn partner mij verlaat voor een andere vrouw - bijzondere mama met bv (9)
Twee jaar geleden had ik net de kaap van achttien weken zwangerschap bereikt wanneer mijn leven volledig onderuit werd gehaald. Mijn roze wolk, waar ik eindelijk na drie maanden ziek zijn, begon op te kruipen, werd doorprikt van het ene op het andere moment. Mijn toenmalige partner, waar ik tien jaar een relatie mee had, en met wie ik bewust voor een kindje had gekozen, kwam op een avond bij me zitten om me te vertellen dat hij bij me weg zou gaan. Ik wist niet hoe of wat, ik kon het niet begrijpen. Mijn wereld stortte in, zonder het op dat moment te beseffen. We hadden wel onze problemen door de langdurige verbouwingen in ons huis en nog andere dingen, maar dat hij bij me weg zou gaan kwam geheel onverwacht.
Ik kwam in een bubbel terecht en leefde verder op een soort van overlevingsmechanisme. Even later zou blijken dat hij iemand anders had.
Wanneer we in een relatie zitten komt het punt daar waarop je iets lijkt te missen, alsof het tijd is dat er iets wordt toegevoegd aan je relatie, een upgrade. Het is moeilijk te omschrijven maar plots ben je allebei klaar voor een toevoeging aan jullie tweetjes, het mooiste wat er is: een kindje. Liefde is datgene wat zich verdubbelt als je het deelt. En dan lijkt plots je partner een ander te hebben. Om de één of andere reden beslist die ook nog eens om je te verlaten. Zwanger. Terwijl jij jullie kindje draagt lijkt jouw partner het op een ander beter te hebben gevonden en alles achter te laten. Deze bijzondere mama vertelt haar bijzondere verhaal.
Mijn verdwenen ideaalbeeld van een gezin
Maanden lang bleef ik trappelen in een surrealistische wereld. Ik was innerlijk ontzettend kwaad op mijn ex maar leek hem niet los te kunnen laten. Hij en die andere vrouw hadden me alles afgepakt. Ik was overduidelijk mezelf niet meer en toch bleef ik alles uit de kast halen om zo een "normaal mogelijke" zwangerschap te beleven. Ik kon me immers niet inbeelden dat ik een alleenstaande mama zou zijn die naar zwangerschapscursussen zou gaan, dat ik alleen moest bevallen en alles alleen zou moeten beleven. Achteraf bleek uit vele sessies bij de psycholoog dat ik het ideaalbeeld van een normaal gezin met mama en papa nog even wilde ervaren.
Ondanks al het verdriet heb ik me tijdens mijn zwangerschap vaak sterk kunnen houden. Achter gesloten deuren was het heel wat anders, maar dat deel zie je als buitenstaander niet. Ik kreeg van mijn omgeving vaak te horen dat ik een sterke vrouw was e ze me hiervoor bewonderde. Maar eerlijk? Had ik een andere keuze? Het kindje in mijn buik heeft me letterlijk doorheen de volgende maanden gesleurd. Voor hem heb ik volgehouden en voor hem zou ik het zo opnieuw doen.
's Avonds luisterde ik vaak naar muziek en kon ik genieten van de vele stampjes in mijn buik. Deze momenten waren een uitlaatklep voor al mijn verdriet dat ik doorheen de dag verdrong en zich hierdoor opstapelde. Door de hele situatie kreeg ik het gevoel dat ik de maanden die volgde nog een intensere band kreeg met mijn ongeboren zoontje.
Het is vanzelfsprekend dat het een hele zware zwangerschap werd met veel angst, verdriet en pijn. Daarnaast moest ik ook opboksen tegen sociale media, waarbij de nieuwe vriendin van mijn ex hun verliefdheid in de kijker zette. Dit voelde als een extra slag in mijn gezicht, waar ik moest tegen vechten om er niet aan onder door te gaan. Ik stelde me vaak de vraag waaraan ik dit had verdiend.
Niet langer mijn zoontje en ik
Op 35 weken zwangerschap heeft mijn lichaam het lange "vechten' opgegeven en werd ik opgenomen in het ziekenhuis met vruchtwaterverlies. Het was die dag kerstavond en ik ging er al van uit dat ik een kerstkindje op de wereld zou zetten. Maar gelukkig heb ik nog een week kunnen volhouden. Tijdens deze week probeerde de vriendin van mijn ex me te plezieren met cadeautjes, maar deze wou ik het liefst van al uit de raam gooien.
Deze laatste, intense week heeft me min of meer voorbereid op de bevalling. Iets waar ik ontzettend tegen op zag. Zolang ik zwanger was, was het enkel ik en mijn zoontje. Van zodra ik zou bevallen, zijn, zou ik hem moeten delen met de rest van de wereld en daar was ik helemaal niet klaar voor. Uiteindelijk schonk ik op 31/12/2017 het leven aan mijn zoontje, Milan.
Mijn ex was bij de bevalling aanwezig. Het lijkt misschien gek, maar op dat moment voelde zijn aanwezigheid als iets normaal. Ik had me ook niet kunnen inbeelden dat ik daar alleen zou bevallen van ons kindje. Ik droomde nog steeds van mijn ideaalbeeld, hoe het zou horen te zijn
. Op de nacht van 31 december op één januari kwam zijn vriendin langs, mijn ex stond erop. Milan lag op dat moment in de couveuse. Ik kon er absoluut niet mee lachen en heb heel de nacht liggen huilen. Ik was volledig gebroken. Gelukkig gebeurde dit éénmalig en mocht ze enkel toekijken vanachter het glas. De vroedvrouwen konden ook niet lachen met deze situatie en gaven ook aan dat dit niet kon. Ik bleef op mijn kamer maar achteraf gezien heb ik spijt dat ik toen niet de 'ballen' had om hen op te wachten.
Het blijvende litteken
De eerste maanden bleef Milan bij mij. Wou mijn ex zijn zoontje zien, dan moest hij tot bij ons komen. Vandaag de dag is Milan 19 maanden oud en ondanks dat ik mijn leven terug in handen heb genomen en een nieuwe partner heb, vecht ik nog steeds tegen het litteken dat de situatie met zich heeft meegebracht.
Het blijft moeilijk om de manier waarop ik mijn zwangerschap heb moeten beleven, een plaatsje te geven. Het voelt alsof deze mooie, unieke periode, wat een zwangerschap toch hoort te zijn, van mij afgepakt is geweest.
Ook het feit dat ik een nieuwe relatie heb en mijn leven vandaag de dag verder zet, lijkt mensen de indruk te geven dat alles goed gaat. Wat zij niet weten is dat het nog steeds moeilijk gaat, vooral mentaal dan. Ik heb er immers niet voor gekozen om op deze manier een kind op de wereld te zetten.
Ik schrijf mijn verhaal als een stukje verwerkingsproces. Ik heb het, vandaag de dag, nog steeds moeilijk met de manier waarop mijn zwangerschap en bevalling heb moeten doorstaan en dit een plaatsje te geven. Ik heb hier nog steeds psychologische hulp voor. Misschien dat ik er nog ergens moet inkomen en mij er nog bij moet neerleggen dat het zo gegaan is.
Tijdens mijn zwangerschap kreeg ik ook enorm veel ondersteuning van vrienden, familie en mijn persoonlijke vroedvrouw van "De Wolk". Ik was echt blij dat ik op die momenten iemand had. De periode dat mijn ex me aankondigde dat hij iemand nieuw had en hij ons verliet ben ik opgenomen in het ziekenhuis. Mijn buik was volledig weg van de stress. Ik heb toen vijf dagen aan een infuus gelegen om te bekomen.
Dat deze mama in het rijtje past tussen de bijzondere mama's van smotherhoods, daar bestaat geen twijfel over. Mijn bewondering is groot voor haar. Ik kan me inbeelden dat zij dit zelf niet in zichzelf ziet, maar wat een sterke vrouw. Het is een eer haar verhaal te mogen delen voor de andere mama - volgers. Wil jij ook je verhaal kwijt? Klik dan hier en wie weet komt jouw verhaal ook in onze column!