Als mama zijnde ben ik diegene die mijn kind dingen zou moeten leren. Maar nu ze bijna drie is realiseer ik me hoeveel mooie dingen mijn dochter mij heeft geleerd.

Mijn dochter wordt binnen één maand drie. Het lijkt wel alsof het gisteren was dat ik naar het ziekenhuis reed met weeën en hoe cliché het ook klinkt, zo voelt het effectief. De afgelopen drie jaren zag ik mijn kleine meid opgroeien van hulpeloze baby tot een meid met karakter en een overdosis aan charmes. Zo eentje die je met één blik rond haar kleine vingertje windt.

Terwijl mijn dochter in een sneltrein opgroeide, realiseer ik mij dat ik ook gegroeid ben als mama. De momenten van huilen, het onwetende, het getwijfel en de probeersels. Het gevoel van falen en overwinning, ze maakte mij tot de moeder die ik vandaag de dag ben.

“En alhoewel ik de moederrol op mij nam en veronderstelt wordt dingen te leren aan mijn kind, besef ik maar al te goed dat zij mij een heleboel geleerd heeft.”

Het is vreemd om te beseffen dat die kleine blonde meid, onwetend en zonder enig besef, zoveel impact op mij heeft gehad. Dat zij zonder het al dan goed te weten me zoveel moois geleerd heeft. Ik stond er nooit bij stil dat die kleine, glibberige baby, die ze daar drie jaar geleden op mijn borst legde, me zoveel kon bijleren. Maar dat deed ze effectief en daar kan ik haar alleen maar dankbaar voor zijn.

Mijn dochter wordt drie. Dat betekent dat we het hoofdstuk ‘peuter’ afsluiten en ik haar moet gaan zien als kleutertje. Hoe gek het ook klinkt. Hier zijn alvast vijf dingen die zij mij geleerd heeft.

#1. Als je hard genoeg doorzet, dan bereik je wat je wil.

Ik herinner me nog goed dat ik tegen mijn echtgenoot zei dat we moesten oppassen toen Annabel de peuterfase inging. Want vanaf dan zou ze onze grenzen gaan uittesten. Al snel werd duidelijk dat ze een koppig bezeke was die niet ophield voor ze haar zin kreeg. En alhoewel ik mijn echtgenoot vaak genoeg aansprak dat hij niet zo snel mocht toegeven, kon ik het hem niet kwalijk nemen. Want ze had op mij hetzelfde effect.

Ik ga niet beweren dat Annabel alles mag, maar ik moet wél toegeven dat ze veel mag. Vooral de dingen die ze erg graag wil, want daar gaat ze voor. Ze is niet bang om zich te laten horen en ik bewonder haar mate aan volhoudingsvermogen. Eentje waar ik alleen maar jaloers op kon zijn. Tot ik me begon te gedragen als zij. Want ergens heeft ze gelijk. Wie zegt er dat je tevreden moet zijn met een ‘neen’? Wie zegt er dat je moet vrede sluiten met het feit dat iemand zegt dat het niet gaat? En geloof me ik ben niet altijd even blij als ze deze houding aanneemt, maar ze heeft verdomd gelijk.

Zo startte ik negen maanden geleden met een opleiding aan de hogeschool als leerkracht secundair. In eerste instantie ging ik ervan uit dat het me nooit zou lukken. Vroeger waren er genoeg leerkrachten geweest die me zeiden dat een hogeschool niets voor mij zou zijn. Dat ik het niveau niet kon halen. Maar gisteren kreeg ik mijn resultaten en geloof mij, ik had zelfs nooit gedacht zoveel zeventienen te zien op mijn rapport.

#2. Geluk creëer je zelf.

Ik ben zo een moeder die geen speelgoedwinkel voorbij kan rijden zonder te stoppen. Hoorde ik nu net dat ze ‘Elsa’ vernoemd uit Frozen? De dag nadien doe ik haar een pop cadeau. Sprak ze nu over puzzels? Een dag later staat er een nieuwe doos klaar. Annabel krijgt alles, of toch het meeste. Want het enige wat ik wil is dat ze gelukkig is. Maar mijn dochter is geen verwend nest, integendeel. Ze vraagt niet om die dingen en ze wil die dan ook niet persé.

Geef haar een stuk weide en ze lacht zich te pletter als ik er als een gek achter loop. Zing ik een liedje met haar mee dan is ze in de zevende hemel. Mijn kleine meid leerde me dat je uit eender welke situatie plezier kan halen, dat je niet veel nodig hebt om gelukkig te zijn en dat je vooral zelf het beste uit een situatie kan halen.

Voor ik mijn dochter kreeg wou ik steeds op all – in vakantie. Voeten onder tafel en eten krijgen, een proper zwembad en een domein waar je uren kan wandelen. Maar Annabel bewees me dat dit niet nodig is. Een kleine caravan is genoeg. Een bed is voldoende en alle rest is overbodig.

#3. Iedereen verdient een vriendelijke glimlach

Zoals ik eerder al zei krijgt mijn dochter iedereen rond haar kleine vingertje. Tantes, mama’s vriendinnen, de juffen en zelfs vreemde tegenliggers op straat. Ik schrik er steeds van hoe snel ze met haar charme mensen voor haar kar kan spannen. Maar dan besef ik dat een glimlach veel kan doen.

Om de één of andere manier verdwijnt die spontane glimlach bij het ouder worden. Mensen begroeten elkaar niet langer en in plaats van naar elkaar te lachen kijken we weg. Dankzij mijn dochter hervond ik de kunst van een glimlach. Lach ik spontaan mee naar tegenliggers als ik naast haar loop. Dat onschuldig klein gebaar heeft een immens grote impact.

#4. Het leven is één groot feest

Het was midden in een rayon in de supermarkt in Frankrijk toen mijn dochter plots begon te dansen. Zomaar. Alsof de muziek haar in zijn macht had stond ze daar ongegeneerd te bouncen en te zwieren met haar armpjes in de lucht. Het leven is voor haar één groot feest, terwijl hetzelfde leven er voor een volwassenen er een pak serieuzer uitziet.

Waarom? Waarom zouden wij niet gewoon in het midden van de rayon liggen dansen? Waarom zouden wij het leven naast alle tegenslagen en struikelblokken niet omarmen als één groot feest?!

Zo van die momenten overvallen ons vaak als we met ons drietjes in de auto zitten. Zonder enige reden dansen mama en papa als twee gekken en Annabel begint luid te gillen en lachen. En de mensen rondom ons op de baan, die getuigen zijn van onze dansskills doen hetzelfde.

#5. Maar vooral: het leven is één groot avontuur

Geloof me als ik zeg dat de mooiste les is die je kunt leren; de wereld bekijken in de ogen van jouw kind. Mijn driejarige heeft me zo een mooie dingen getoond, dingen waarvoor ik mijn aandacht verloren was. Kikkervisjes, een bloem die uit elkaar vliegt als je erop blaast, een ballon die mee getrokken wordt door de lucht. De zee en het gevoel van zand tussen de tenen. Dingen waar ik geen aandacht voor had of zelfs een hekel aan had. Ze hebben voor mij weer die kinderlijke verbazing.

Dag dagelijks loop ik de trap op naar boven, zonder erbij stil te staan. Annabel toonde me hoe plezant dat wel kan zijn. Samen fietsen naar school en de miljoenen dingen die ze verwoord dat ze ziet. Terwijl ik dezelfde route al jaren doe en er nooit oog voor had. Het is schrijnend maar nu gezien fantastisch.

Mijn dochter wordt drie, dus sluiten we de peutertijd af. En ik ben als mama zo klaar om elke dag nog meer te leren van mijn lieve kleuter. Bring it on!