Aan al diegene die beweren dat ik mijn kind verwen.

Mijn dochter wil met me spelen. Vaak geef ik toe, soms zeg ik dat ik even iets anders moet doen. Om dan tien minuten later me toe te voegen in haar spel.

Mijn dochter wil Samson & Marie in de auto, terwijl ik de liedjes ondertussen wel van voor naar achteren ken en ik liever gewoon de radio op wil. Maar in plaats van mijn zin door te drijven luister ik voor de zoveelste keer “in de disco ooh – ooh – ooh”.

Mijn dochter had met Sinterklaas een hele lijst aan speelgoed. En dan bedoel ik eigenlijk dat alles op haar wenslijst stond wat ze zag passeren op reclamespots. Van babyspeelgoed tot speelgoed voor oudere kinderen. En ja, het meeste daarvan heeft ze gekregen. Met uitzondering op het babyspeelgoed en datgene waarvoor ze te jong is.

Verwen ik mijn kind? Waarschijnlijk. Maar ik vind het best een vreemd gegeven dat een buitenstaander zo makkelijk over mij oordeelt. Sterker nog; zomaar zichzelf de toestemming geeft om te concluderen dat mijn kind een verwend nestje zal worden.

Want raar maar waar hoor ik het vaak. Ik ben niet blind voor de spottende blikken als ik vertel dat ik iets nieuw heb gekocht voor haar.

Maar stel jezelf de vraag; hoe zou je het vinden als ik het omgekeerde zou doen?

Als ik bekritiserend naar jou zou kijken omdat je weinig tot niet met je eigen kind speelt?

Als jij jouw kinderen regelmatig op een ander laat slapen omdat je te veel werkt. Of omdat jij zelf beweert nooit iets te kopen voor je kind, maar dat de grootouders elke dag met iets nieuws aan de deur staan?

Hoe zou jij het voelen als ik zou uitspreken dat ik het vreselijk vind dat jij jouw kind om acht uur aan de schoolpoort afzet, terwijl je eigenlijk pas na de middag moet gaan werken? Dat ik het niet begrijp dat ouders hun kinderen wegdoen naar de onthaalmoeder terwijl ze gewoon zelf thuis zijn?

Dat ik een medelevende blik heb tegenover jouw kind omdat hij het “gewoon” is van alleen te spelen. Of dat hij zich duidelijk verveeld maar jij het belangrijker vindt om de afwas te doen of te strijken?

Ik kan je verzekeren dat het even oneerlijk zou aanvoelen dan jouw blik naar mij en mijn – in jouw ogen – verwende kind. Want dat is het ook, oneerlijk.

We zijn beide ouders, moeders, die het beste willen voor onze kinderen. We willen alle twee zelfzekere kinderen de wereld insturen. We willen hen doen opgroeien tot individu’s die ooit deze harde wereld aankunnen. En de manier waarop, die we zelf invullen, is perfect. Zolang deze maar goed aanvoelt voor jou en je kind.

Ik kan je verzekeren dat het echt niet moeilijk is, naar een andere moeder kijken zonder vooroordeel.

Want ik kan me perfect inbeelden dat wanneer het werk je overlaadt, je soms tegen je kind moet zeggen dat je nu geen tijd hebt.

Ik kan me perfect inbeelden dat het handig is om de kinderen ergens te laten slapen en jij ’s morgens zonder veel stress naar het werk kan gaan. Ik denk dat het heel fijn is dat jouw kind grootouders heeft die elke dag met iets nieuws aan de voordeur staan en jij dan de rol van “verwende ouder” niet moet innemen.

Ik kan het begrijpen dat jij structuur belangrijk vindt, of dat je kind gewoon graag op tijd aan de schoolpoort staat. Sterker nog, het lijkt mij ook fijn moest ik dit kunnen zodat ik wat extra me – time zou hebben voor mezelf.

Net hetzelfde dat ik het ook normaal vindt dat ouders soms hun kinderen naar de onthaalmoeder brengen terwijl ze gewoon thuis zijn. Want ik kan eerlijk toegeven dat het soms handiger is om het huishouden te doen als de kinderen van huis zijn.

Uiteraard denk ik soms ‘ocharme het kind dat gewoon is om altijd alleen te spelen’. Net zoals jij hetzelfde denkt over mijn over - verwend kind. Maar het punt blijft, dat het niet mijn taak is om over jou te oordelen. Misschien wil jij een zelfstandig kind opvoeden?

Misschien heb jij je redenen voor een bepaalde keuze en dan is het niet aan mij om daar een oordeel over te vellen. Dus de volgende keer dat jij een opmerking over mijn ouderschap geeft of nog maar denkt dat je beter bent dan mij, kijk dan in de spiegel.

Niemand van ons is perfect, en dat is helemaal oké. Want we doen allemaal datgene wat wij denken dat goed is voor ons kind.