Aan alle tantekes in ons leven, bedankt.

De feestdagen komen weer dichterbij en ik realiseer me dat mijn cadeautjeslijst elk jaar weer wat langer wordt. Voor ik mama werd hoefde ik enkel mijn lijstje af te vinken. Nu ben ik ook verantwoordelijk voor dat van Annabel. Want oké, een tweejarige hoeft misschien geen cadeautjes te voorzien, in mijn opzicht moet dit wel. Er zijn doorheen de jaren een aantal mensen die haar lever verrijken met liefde. Dus tijdens die dagen voorzie ik niet alleen een pakje voor haar grootouders, meter en peter, maar ook haar tantekes.

Want doorheen de jaren heeft Annabel al een heel lijstje mooie momenten beleeft. Vele daarvan heeft ze te danken aan haar tantekes. Tante Chantal zorgde ervoor dat ze alle kinderliedjes kon zingen en dansen, waaronder 'handjes draaien'. Tante Ingrid creëerde steeds één of andere rust als ze een papje aan Annabel gaf. Tante Brigit zorgt ervoor dat in het autozitje vastgemaakt worden één groot feest werd. Tante Jill zorgde voor haar allereerste ritje op de paardenmolen. Tante Rani stond dag en nacht klaar wanneer de borstvoeding fout leek te lopen of ikzelf op instorten stond. Tante Debby leerde haar de beginselen van poetsen. Tante Sandra verwent haar met knuffels en speelgoed. En dan heb je nog tante Kim, tante Joyse, tante Kaylee. En heb ik je al vertelt over tante Mina die meteen recht sprong van de ontbijttafel omdat Annabel de zee in wou gaan?

Mijn punt: Annabel heeft een heleboel schatten van tantekes, en eerlijk waar: zonder hen zou Annabel nooit zo een mooi leven hebben, zouden zij er niet zijn. Wanneer ik haar foto's toon dan noemt ze elk van bovenstaande personen 'tante', en begint mijn hart meteen te smelten. Dat Annabel hen als familie ziet.

Want ik kan eerlijk toegeven: dat moederschap wordt een stuk vergemakkelijkt als er mensen rondom mij zijn die me een handje helpen. Dankzij de tantekes kan ik tijdens een familiefeestje soms gewoon in alle rust genieten van mijn glas wijn, en ben ik niet altijd diegene die buiten mee voetbalt omdat Annabel daar zin in heeft. Haar tantekes staan te springen om de rol even over te nemen. En daar ben ik hen ontzettend dankbaar voor!

Vele van de bovenstaande geluksbrengers in ons leven zijn er omwille van de bloedband. Mijn tantes werden ook die van Annabel, en mijn nichtjes kregen er een extra rol bij. Maar tante Mina en tante Rani, die behoren tot mijn framily. Vriendinnen die doorheen de jaren familie zijn geworden. Zij waren er vanaf het begin van mijn zwangerschap, hebben de maanden met me mee afgeteld, naar de geboorte en ons eerste glas wijn samen (na lange negen maanden!) De maanden na dat, en de vele glazen wijn, bewezen nogmaals hoe dankbaar ik ben met mijn vriendinnen.

Eerlijk is eerlijk, aan alle bovenstaande vrouwen die ik hierboven genoemd heb: bedankt dat jullie zo een fantastische tantekes zijn voor mijn dochter.

Bedankt, op alle momenten waarbij ik niets hoefde te vragen, jullie het van mij overnamen. Om haar hand vast te nemen en haar mee te nemen, zodat ik in alle rust mijn maaltijd kon opeten. Bedankt om met haar te spelen terwijl ik de afwasmachine kon inladen.

Bedankt dat ze bij jullie terecht kon als de onthaalmoeder een weekje vrij had en ik me moest wringen in tienduizenden bochten om het geregeld te krijgen. Voor de foto's doorheen de dag die mij iets meer gerust stelde dan dat ik zelf had gehoopt.

Bedankt voor jullie aanwezigheid en positieve invloed op haar leven. Voor de tientallen knuffels, de cadeautjes en de lieve woorden. Voor jullie inspiratie en de manier waarop jullie haar graag zien.

Annabel heeft op dit moment - nog - geen broer of zus. Sommige noemen het egoïstisch. Maar ik ben getuige van de relatie die mijn dochter heeft met haar vele tantekes én dat is één van de mooiste geschenken die ik kan krijgen. Het feit dat wij zo een sterke vrouwen in ons leven 'tantekes' mogen noemen is een levenslang geschenk.