Aan de mama die de wereld - even - niet meer aankan

Lieve, onzekere, nieuwe mama.

Ik herken de bik van schuldgevoelens en de druk die op je ligt. Fysiek en mentaal. Zichtbaar en ook niet. Je voelt je slecht omwille van de weinige gevoelens die je hebt. Je kijkt naar het gezicht van je - prachtige - babytje en je weet ergens dat je 'meer' zou moeten voelen. Dat je gevoelens zou moeten hebben van gelukzaligheid en alsof je de wereld aankan.

Maar - op dit moment - kan je de wereld niet aan.

Je ziet je babytje graag, daar bestaat geen twijfel over. Maar op dit moment wenste je dat je al die negatieve gevoelens kon wegwassen, van je kon afspoelen. Dat je de douche kon ingaan en er vrolijker zou uitkomen. Maar helaas, dit kan je niet.

Het schuldgevoel weegt. Want jij wilt de blije mama zijn; Maar dit ben je niet.

Je wou dat je de energie had om met je kindje te spelen. Om er op uit te trekken, naar het park of de zoo. Maar jij blijft liever binnen. Jij verkiest je veilige cocon. Daar waar in je je niet hoeft op te maken of moet rondlopen in een strakke jeans. Neen, die pyjama zit veel beter. En die warme badjas maakt het helemaal compleet. Je blijft binnen. Maar 's avonds voel je je schuldig. Je voelt je tekort gedaan tegenover je kindje.

Vandaag kan je de wereld - eventjes - niet aan. En dat is oké.