Aan de zwangere mama die haar kindje verloor

In 2005 verloor ik mijn zus. Het verschrikkelijke verdriet, het onverwachte afscheid heb ik allemaal meegemaakt, als zus. Ik kon me toen niet inbeelden hoe het moest zijn voor mijn moeder. Vaak genoeg hoorde ik mensen zeggen: 'je moet verder, je hebt nog twee kinderen rondlopen'. Tot dat ik zelf moeder werd kon ik me niet inbeelden hoe het moest zijn als moeder. Maar ook vandaag de dag weet ik niet hoe het moet voelen als je je kind verliest. Ik weet niet hoe het voelt, ik kan me niet inbeelden hoe de stekende pijn moet aanvoelen. Het accepteren dat je eigen kind overleden is. Wat ik wel weet is hoe pijn het me deed als ik hoorde dat er iemand uit mijn dichte omgeving haar baby verloor. Ik had geen flauw idee hoe ik haar kon troosten, hoe ik kon helpen de pijn te verzachten. Ik schreef toen deze en vandaag post ik hem.

Lieve mama die haar kindje tijdens de zwangerschap verloor,

Ik hoorde de verschrikkelijke pijn in je stem toen je me aan de telefoon het verschrikkelijke nieuws vertelde. Mijn hart brak in miljoenen stukjes en ik kon me alleen afvragen waarom het leven zo cru moest zijn, dat jij dit moest meemaken? Waarom moest dit jou gebeuren, waarom maken mama's dit mee? Ik wou zo graag je pijn wegnemen en je vasthouden. Ik wou dat ik het verdriet van je over kon pakken zodat jij er niet mee hoefde te dealen.

Maar dat kan ik niet. De enige manier waarop ik iets of wat kan helpen is door je te steunen tijdens deze verschrikkelijke periode, in de mate dat jij dit wilt. Ik kan voor je bidden, je eten brengen, er zijn voor je. Maar je moet nu rouwen. Je moet door deze gevoelens van pijn, verlies en verdriet, samen met jouw partner. Mentaal, emotioneel en fysiek. Jullie zijn goed voor elkaar en ik ben ervan overtuigd, dat jullie op één of andere manier, samen dit verlies een plekje zullen geven. Maar het vraagt tijd. Tijd en pijn om te genezen.

Heb je iemand nodig om bij je te zitten, zeg het mij en ik ben daar. Als je nood hebt dat iedereen je gerust laat, zeg het mij en ik hou iedereen op afstand. Als je iemand nodig hebt om voor jou een groep te vinden van mensen die hetzelfde hebben meegemaakt, zeg het mij en ik vind ze. Heb je een therapeut nodig, zeg het mij en ik maak de afspraak. Als er boodschappen gedaan moeten worden en jij geen zin hebt om het huis te verlaten, zeg het mij en ik koop de hele winkel leeg voor je.

Heb je afleiding nodig, zeg het mij en ik zoek de meest belachelijke series voor je op, ik kijk ze met je mee als dat is wat je nodig hebt. Wil je uit het huis gaan, verwittig mij, en ik boek een afspraak voor je bij één of andere massage.

Ik reageer op wat je nodig hebt, ik doe alles voor je. Alles om je door deze verschrikkelijke tijd te krijgen.

Maar misschien wil je alleen maar ruimte. Dat is oké. Meer dan oké. Dit is een hartverscheurende situatie en misschien heb je nood aan ademruimte. Ik ga je niet overvragen maar ik zal je dagelijks blijven sturen.

Omdat ik wil dat je weet dat ik er ben voor je, dag en nacht. Ik wil dat je weet dat je niet alleen bent en dit niet alleen hoeft te doorstaan.

Ik wenste dat ik de pijn kon wegnemen. Of je een reden geven waarom dit jou moest overkomen. Maar de waarheid blijft dat ik geen idee heb, niemand weet waarom dit mama's overkomt. Wat het alleen maar harder maakt om grip te krijgen op de situatie. En misschien hoeft het ook gewoon niet om antwoorden te krijgen op de waarom - vraag. Misschien is het enige wat moet, je door deze tijd te krijgen.

Doe wat je moet doen om dit alles een plek te geven. Doe waar jij je goed bij voelt. Zonder je af te vragen of het toegelaten is.

Deze tijd draait om jou en om niemand anders. De wereld blijft doordraaien, ook al is jouw wereld op dit moment daarmee gestopt. Maar dat neemt jouw pijn niet weg. Het is zelfs mogelijk dat andere hun leven verder gaat en je dat meer pijn doet. Alsof jouw pijn onzichtbaar is voor anderen.

Misschien denk je dit zelfs over mijn leven. Dat mijn leven doorgaat, zie je foto's verschijnen van mij en mijn dochter. En denk je: had ik dit ook maar. Maar weet dat jouw verdriet en pijn niet onzichtbaar zijn voor ons. Maar we gewoon niet weten wat het juiste is om te doen voor jou. En daarom is het belangrijk dat je weet dat we er zijn voor jou. Dat het oké is om me te roepen als je me nodig hebt. Het is oké om te denken en te zeggen: 'Ik weet dat jouw leven gewoon doorgaat, maar ik heb je nodig'.

Want het is oké dat je hulp nodig hebt,

het is oké om mensen toe te laten,

ik weet dat het niet makkelijk is, maar het is oké.

Ik ben hier wanneer je me nodig hebt. Ik huil met je mee, ik voel mee jouw pijn - ook al is dat moeilijk om het je in te beelden en ervaar ik niet hetzelfde als jou - mijn hart breekt mee voor jou.

En samen komen we dit door.

Liefs.