Aan mijn petekind - ik hou van je alsof je het mijne was

Liefste petekind van mij,

Zes december 2017 staat in mijn geheugen gegrift. Ik zie jouw ouders nog steeds iets of wat nerveus binnenkomen met cadeautjes. Voor Annabel, was hun excuus.

Ik kon er op dat moment geen naam op plakken, maar zowel je mama als papa deden vreemd. Of toch vreemder dan normaal. Ik zag de blikken die ze tussen elkaar wisselde. Zonder woorden voerde ze conversaties. Alsof ze tekens aan elkaar gaven. Alsof ze spraken in een code taal die enkel zij twee konden begrijpen.

Er was al spraken van je. Binnen toen en enkele weken stond je geboorte gepland. En ik keek er naar uit.

Ik en mijn echtgenoot, jouw nonkeltje, hielden zoveel van je grote zus. Maar haar hebben we pas ontmoet toen ze een jaar of drie was. De impact die ze op ons leven had - en nog steeds heeft - was immens. Dus ik wist al bij de aankondiging van jouw mama's zwangerschap dat jouw komst, mijn leven nog extra zou verrijken.

We zaten met ons allen in de zetel. Annabel kroop over de grond en jouw zus was - zoals een echte grote nicht hoort te doen - een groot voorbeeld voor mijn kleine meid. Mijn dochter was gefascineerd aan het kijken naar de gekke bewegingen die jouw grote zus aan het maken was.

Het was tijdens één van die momenten dat je mama een crème kleurige enveloppe uit haar handtas nam. In eerste instantie dacht ik dat ze me jouw echo fotootjes ging showen. Als fan vanop de eerste rij, verwachte ik na elke consultatie bij de gynaecoloog een verslag van jouw ontwikkeling. Liefst met foto's. Maar toen - eindelijk! - jouw 3D - foto's gepland stonden, had ik er geen enkele te zien gekregen. Ik probeerde mijn misnoegen te verstoppen, maar ik weet ook dat jouw mama mij door en door kende. Dus toen ze me de enveloppe gaven dacht ik eindelijk een nog duidelijker beeld te krijgen, van mijn favoriete baby uit 2018.

Tot je mama zei, dat dit je geboortekaartje zou worden. Ik en mijn echtgenoot zouden op voorhand al een blik mogen werpen op jouw kaartje. En dus ook jouw naam. Verwonderd opende we de enveloppe en zagen we jouw prachtige naam staan. Gedrukt.

'Janne'.

Alsof dat nog niet genoeg was opende ik de kaart en las ik de geschreven woorden. Vooral de zin onderaan bracht me volledig van mijn melk. Achter de aankondiging van 'meter' zag ik mijn naam staan. En terwijl ik dit schrijf, voel ik dat ik dat emotionele moment terugkomen. Voel ik letterlijk mijn hart overstromen van liefde en dankbaarheid. En trots. Nadien volgde dan de 3D foto in een traditioneel kadertje dat nog steeds staat te blinken in mijn living.

Op die dag maakten jouw ouders duidelijk dat ze mij de rol wouden geven van meter of peetouder. Dat ze mij voor de rest van hun leven, hun dochtertje, jou, zouden toevertrouwen. Dat jij én ik, altijd een groot deel van elkaars leven zullen horen te zijn.

Mijn lief petekind,

de dag dat jouw ouders mij kozen als je meter, hoop ik dat ze dit gedaan hebben omdat ze toen al wisten wat jij nog zult moeten ontdekken. Dat ik als meter altijd diegene zal zijn die in jou het beste ziet. Dat ik diegene ben waarbij je niets zal kunnen fout doen, want ik ben nu eenmaal bevooroordeeld als meter.

Dat ik altijd diegene zal zijn die van jou zal houden, alsof je het mijne bent. Want in mijn hart voelt dit ook effectief zo. Ik heb je niet gebaard, ik heb je niet gedragen en al het harde werk was voor je mama. Maar woorden kunnen niet omschrijven hoe bijzonder mijn liefde voor jou is.

Dat ik diegene ben die er altijd voor je zal zijn. Die over je zal waken, vanop een afstand maar ook van dichtbij. Dat ik diegene ben - althans dat hoop ik - waarbij je weet dat er altijd een plekje zal zijn voor jou. Dat je op ons adres een extra thuis hebt. Een thuis waar je meer dan welkom bent, op weekdagen, in het weekend, overdag of 's avonds laat. Hier zal altijd een plekje zijn voor je aan tafel, of zelfs in mijn eigen bed als je dat nodig hebt.

Je hebt geweldige ouders, een fantastische zus en leuke thuis. Je hebt een fantastische familie en later zul je ook geweldige vrienden hebben. Maar ik hoop dat je nooit zult vergeten dat daar ergens tussen ook een meter fladdert die je bij elke stap die je zet in je leven, volgt. En die bij elke mijlpaal fier zal zijn, overlopen van trots.

Dat wanneer het minder met je gaat of je ziek bent je een meter hebt die ongerust is. Die haar moet inhouden niet elke seconden van de dag je mama lastig te vallen om te checken hoe het met je gaat. Dat ik me mee zorgen maak als je een moeilijkere periode hebt of dat ik me mee zorgen maak als je mama dit doet.

Dat ik mee droom over jou en je toekomst. Dat ik hoop dat je alles mag bereiken wat je wilt. Al is het advocaat, arts, danseres of dat je van plan bent de uitvinder van de eeuw te worden. Dat je de wereld wilt gaan uitzoeken en vertrekt met de rugzak. Bij elk scenario, mijn lieve schat, sta ik aan de zijlijn mee te supporteren. Zoek ik mee een weg met jou om te bereiken waarvan je droomt.

Maar ook als je het even niet meer ziet zitten, of geen uitweg duidelijk lijkt, hoop ik dat je weet dat ik er ben. Dat ik zonder vooroordelen zal luisteren en je proberen te ondersteunen waar nodig. Wanneer je gewoon wilt babbelen en nood hebt aan een luisterend oor, zal ik er zijn.

Ik fantaseer mee over hoe een vrouw je later zult worden. Wat je hobby's zullen zijn, je voorkeuren of wensen. Dat ik me mee afvraag hoe je zult zijn tijdens het opgroeien. En ik hoop dat ik doorgaans die weg, in elke fase een toeschouwer mag zijn.

Misschien als je ouder wordt heb je geen zin meer in die verplichte familiebezoeken, of momentjes bij je meter. Misschien heb je in je pubertijd wel even een hekel aan me of ben je mijn aanwezigheid beu. Alles kan en alles mag. Misschien zijn er momenten dat jij geen nood aan mij hebt of in je drukke jeugd geen plaats hebt voor mij. En dat is oké. Dat zal ik je nooit kwalijk nemen, ik ben ook zo geweest. Weet wel dat er bij mij, voor jou, altijd plaats zal zijn.

Bedankt, dat jij in mijn leven bent.

Dikke knuffel en heel veel liefs,

jouw meter.