De nieuwste challenge: het moederschap in tijden van corona.

Het mama zijn is op zich de grootste uitdaging van ons leven, want in normale omstandigheden, zijn we constant in gevecht met tijdschema’s, opzoek naar succeservaringen, hen te leren omgaan met emoties en vaardigheden, structuur te geven en vooral ruimte vrij te houden voor plezierige dingen.

Het moederschap was in mijn ogen altijd al een uitdaging .Sinds dat ik mijn dochter ter wereld bracht, heeft niets me zo uitgedaagd als haar opvoeding en mijn beleving ervan. We overwonnen samen de borstvoeding, de groeispurten en sinds kort zijn we ook succesvol tot de zindelijkheid geraakt. Applausje voor mezelf, ik vond dat ik weer even rust verdiend had. En dan kwam corona in ons leven…

Vandaag de dag wordt ons leven overspoeld met informatie omtrent het nieuwste virus en hoe hard we ook proberen, dat hele corona – gedoe is niet langer de ver van onze bed show. De onzichtbare jager opzoek naar prooien circuleert tussen ons. Zonder dat we het doorhebben. Mijn man neemt het me soms kwalijk dat ik te laks ben, dat ik me te weinig zorgen maak en over alles sceptisch reageer.

Maar de waarheid is, dat ik gewoon geen tijd heb om mij in te lezen in alle informatie, alle artikels die door de media gaan. Ik heb het op dit moment druk met maar één ding: het moederschap in tijden van corona.

Momenteel zit ik 24/24 thuis met een tweejarige die heel wat entertainment vraagt. Hoe pak ik het aan? Hoe combineer ik mijn huishouden, mijn studies, mijn peuter haar activiteiten met elkaar waarbij ik mezelf niet uit het oog verlies? Hoe ga ik om met de dagdagelijkse rollercoaster aan gevoelens van plezier, trots en de momenten waarin ik mijn ongeduld verlies. Want ook al lijkt het misschien op mijn instastory niet zo, er zijn momenten waarop ik het liefst van al zou willen schreeuwen en waarin mijn man meteen zegt; rustig, ik pak het over. Ja, ik mag me gelukkig prijzen met een partner als hij.

Ik ben zelf nog zoekende, maar doorheen de eerste week heb ik een kleine samenvatting gemaakt gebaseerd op wat zelfreflectie. Die eerste week was zoeken naar handvatten. Maar die zijn er niet. Toch neem ik volgende dingen mee naar week twee.

Schrap alle ‘moetjes’

De overheid heeft ons ouders goed liggen. Alhoewel ik volledig achter de motivatie sta, sluiten ze de scholen en zadelen ze ons op met het werk. Zorg ervoor dat kinderen geen vakantiegevoel krijgen, zorg ervoor dat kinderen geen leerachterstand hebben, zorg ervoor dat ze thuisblijven, zorg ervoor dat ze zo weinig mogelijk in contact komen met anderen, zorg ervoor dat je alles onder controle hebt. Leerkrachten doen hun uiterste best met schoolwerk door te mailen, zelfs wij, met een peuter krijgen dagelijks ondersteuning van een fantastische juf met activiteitjes en educatieve spelletjes. En ook de turnmeesters sturen enkele leuke challenges door waardoor kinderen in beweging blijven.

Allemaal goedbedoeld maar op sommige momenten heb ik het gevoel alsof ik verzuip in al deze goedbedoelde initiatieven. Ik wil mijn dochter ze laten uitvoeren, ik wil haar motiveren en stimuleren, ik wil haar ondersteunen. Maar al snel vervormen al deze kleine leuke, goedbedoelde intenties zich om tot ‘moetjes’. En het is net dat wat mij som een gevoel tot verstikking geeft.

Doe ik het wel goed? Zal mijn dochter gewoon meekunnen in de klas als ze terug gaat? Loopt ze geen achterstand op? Moet ik harder mijn best doen?

Deze week schrap ik die moetjes, althans ik ga me er minder mee bezighouden. Ik vind het fijn om te zien hoe ouders van klasgenootjes er wel in lijken te slagen alles te doen, maar soms geeft het mij een gevoel alsof ik faal. Als ik kijk naar Annabels ontwikkeling wil ik haar alle opdrachten laten doen, zodat ze niet achterop geraakt. Maar als moeder zie ik dat mijn dochter hier niet altijd zin in heeft, dat ze er niet altijd even klaar voor is, dat ze er geen nood aan heeft.

Feit is geen van ons ouders heeft dit eerder meegemaakt. Niemand weet hoe hij hier mee moet omgaan en we doen allemaal ons stinkende best. We zijn allemaal opzoek naar de rol die we spelen. Die van vervangende leerkracht of die van moeder? Elk gezin vormt zijn unieke, persoonlijke inbreng in dit gebeuren. Wat werkt voor het ene gezin kan tegenslagen voor het anderen.

Dus ja het ziet er fijn uit die gezinnen die naar het park trekken, ik wou dat ik het ook kon. Maar ergens durf ik toegeven dat ik liever binnen blijf en haar alleen laat spelen in onze tuin.

Wat maakt het uit dat anderen met elk taakje meteen in actie schieten die de juf doorstuurt en ik ze liever doorheen de week plan, op ons eigen ritme en tempo?

Wat maakt het uit dat anderen om negen al aangekleed klaar staan voor alle opdrachten en Annabel in haar pyjama op de iPad zit terwijl ik mijn schoolwerk doe?

Ik heb voor mezelf voorgenomen alle moetjes even aan de kant te schuiven. Ik experimenteer wel hoe het lukt voor ons. Ik zal rekening houden met wat vandaag niet lukt, morgen of de dag erna altijd kan. En ik ben bereid open te staan om foute te maken die ik nadien dan beter doe.

Wegcijferen helpt niet

Middenin deze chaotische tijden zijn er naast de moetjes een aantal dingen die we moeten losmaken, waar we ons niet druk in kunnen maken. Om de één of andere bizarre reden, hebben wij moeders het aangeboren instinct om dat eerste wat we wegcijferen, onszelf is. Maar onze kinderen hebben ons nu meer dan ooit nodig én daarom is het van levensbelang dat we onszelf ook hoog plaatsen. Want een gezonde moedergeest, in een gezond moederlichaam, dat is van essentieel belang.

Whatever er voor nodig is om jou goed te laten voelen, is prioriteit. Hoe sneller we onszelf wegcijferen hoe sneller we geïrriteerd geraken, hoe sneller ons geduld op is.

Hoe kunnen we voor onze kinderen zorgen als we niet eens in staat zijn om voor onszelf te zorgen? Hoe kunnen we begrip en geduld tonen als we dat niet eens voor onszelf kunnen opbrengen? Zonder iets of wat energie ben je gewoon niet in staat om het juiste te doen. Oververmoeid, prikkelbaar en dan een peuter met een driftbui. We weten allemaal dat we het dan niet kunnen opbrengen om er ons naast te zetten en hem of haar te kalmeren. Op dat moment worden we sneller boos en tonen we allesbehalve begrip.

Mama’s knuffels zijn life savers. Maar ze moeten oprecht zijn.

Als ik ervoor wil zorgen dat mijn dochter deze periode rustig doorloopt, mag ik mezelf dat gevoel niet ontnemen. Dus ja, soms laat ik haar wat langer op de iPad en soms serveer ik een diepvriespizza in plaats van een verse groenteschotel a la Pinterest. Als dit ervoor zorgt dat ik ’s avonds een warme douche kan nemen en geen afwasmachine moet leegmaken, dat zet ik die joker met veel plezier in. Als ik ’s morgens in bed kruip bij Annabel omdat ze voor zeven uur wakker is en ik haar met mijn GSM laat spelen, terwijl ik nog even kan snoozen, dan doe ik dat. Want ik weet dat dat kwartier extra rust mij een dosis energie geeft voor de rest van de dag.

Functioneren zonder jezelf weg te cijferen kan ervoor zorgen dat je je soms egoïstisch voelt. Want zo zit het moeder zijn nu eenmaal in elkaar. We zijn snel geneigd om ons heel snel slecht te voelen als we onszelf aandacht willen geven. Houd daarom altijd in het achterhoofd dat zelfzorg uiterst belangrijk is tijdens de driftbuien van je kindje.

Focus op datgene wat wél mogelijk is

We kunnen niet op playdate bij mijn petekind, we kunnen niet naar het ballenbad, we kunnen niet naar het zwembad en we kunnen niet ergens gezellig iets gaan eten. We tellen de gedurende tijd af naar het moment dat we weer onder de mensen mogen komen. Het is zo makkelijk om de slachtofferrol aan te nemen, zie ons hier nu zitten tussen vier muren? Maar misschien vergemakkelijkt het ons leven als we ons focussen op datgene wat we wél kunnen doen.

Brainstorm met jullie gezin, wees creatief, think out of the box. Er zijn zoveel leuke dingen die je wél kan doen in deze periode. Hoe kan je bewegen zonder hiervoor naar het zwembad te gaan? Hoe kan je ervoor zorgen dat je het gevoel krijgt alsof je op restaurant zit zonder hiervoor naar buiten te gaan? Hoe kan je ervoor zorgen dat je plezier maakt zonder hiervoor naar het ballenbad te hoeven gaan?

Hoe verwarrend deze situatie ook is, hoe minuscuul ons aandeel is in deze situatie, er zijn dingen die we wél onder controle krijgen. Mijn echtgenoot haat het om in deze periode boodschappen te moeten doen en ik begrijp zijn frustratie. Wij zijn het gewoon om onze boodschappen als gezin te doen. Vandaag gaat één van ons alleen, de andere blijft bij Annabel. Ons winkellijstje bevat enkel de benodigdheden voor ons weekschema waarbij we rekening houden dat niet alles in de winkel is. Daarom voorzien wij twee extra gerechten zodat we voor die week alles hebben. We kunnen zagen en klagen, over het feit dat sommige vreemde wezens aan het hamsteren zijn geslagen en de winkels zo goed als leeg zijn. En alhoewel ik weinig begrip heb voor dit hele hamstergedoe, leg ik me neer bij het tekort aan intelligentie van deze personen en houd ik er rekening mee.

Niets wat wij in deze periode doen is permanent of voor altijd. De dagen die we vandaag doormaken gaan binnen snel genoeg tijd een ver verleden lijken. Dan worden het herinneringen waarmee we lachen; ‘weet je nog toen’? Binnenkort – en dan hoop ik écht binnenkort – vervormd ons leven zich tot de normale gang van zaken, wordt dit corona virus beschreven in geschiedenisboeken, waar wij getuige van zijn. Tot dan: neem het van dag tot dag. Focus op het gene wat lukt en laat de rest gaan.