Een brief aan mijn Doulagraaf.
Credits Doulagraaf.be
Lieve Cynthia,
Ik herinner me ons eerste contact nog, ons telefoongesprek. Om de één of andere reden had ik meteen een vertrouwd gevoel bij jou. Geen idee waarom. Misschien was het je 'gekke' accent of de warmte in je stem? Of de liefde die je zo hoorde, als je sprak over je beroep.
In normale omstandigheden zouden we elkaar eerst in real life ontmoet hebben. Die kans hadden we niet. Maar toch doorheen de zwangerschap kon ik altijd op je rekenen. Na elk bezoek bij de gynaecoloog bracht ik je op de hoogte. Want plots bleek je een deel van ons avontuur te zijn tijdens de aftelling naar de komst van #babygarnaaltje.
Ik had je dan nog nooit in het echt gezien, ik heb altijd het gevoel gehad dat je mij beter kenden dan anderen. Je was één van de weinige die door mijn stoere attitude doorprikte, je was één van de weinige die écht doorhad hoe bang ik was voor een inleiding. Jij had me door en vanop kilometers afstand maakte je me ook altijd weer rustig. Want je had vertrouwen in de situatie, alles zou goed komen en zoals je vaak zei; je kende nog een heleboel trucjes zodat het wél goed zou moeten komen.
Samen telden we stiekem af naar 24 februari, aangezien je één van de weinige was die de datum op voorhand wist.
En mijn echtgenoot, die had eerlijk gezegd best wel wat stress. Want zo een 'vreemde' mee bij onze bevalling, was dat nu écht wel nodig? Hij had bang dat je een betweter zou zijn of dat je hem op de vingers zou tikken moest hij iets niet goed doen. Eerlijk, hij stond er niet voor te springen, een doula die dan ook nog eens foto's kwam nemen. Maar zoals dat meestal in ons huishouden gaat, krijg ik mijn goesting. Want mijn vertrouwen had je al, en ik was er 100 % van overtuigd dat je ook zijn vertrouwen zou winnen. Wat je uiteindelijk ook gewoon vanaf de eerste seconde deed.
Je kwam binnen en het voelde voor ons alsof we nu compleet waren om dit avontuur aan te gaan. Er was meteen die klik, die ik al voelde van daarvoor. Er viel nooit een gênante stilte en eveneens voelde wij nooit de druk om constant te moeten babbelen.
Mijn weeën begonnen en alhoewel je voornamelijk bij ons was voor de geboortefotografie, kwam je doula - zijnde al snel naar boven. Je deelde alle tips and tricks. Je gaf ons duidelijke uitleg. Je nam ons mee doorheen de pieken en dalen. Je hielp zowel mij als mijn echtgenoot. En ik geef eerlijk toe, alhoewel ik erg koppig ben, ik weet nooit of ik het zonder epidurale had kunnen doen, zonder jou en mijn man.
Credits Doulagraaf.be
Ik heb het moeilijk gehad, voornamelijk tegen het einde aan. En toch kijk ik met veel plezier terug op de uren die we met drie daar in de kamer aan het aftellen waren. Oké, voornamelijk ik die constant op de klok keek. Ik begin spontaan te lachen als ik denk aan onze gesprekken tussen de weeën door, de pauzes die ik hield omdat ik een wee moest opvangen, en mijn "ja, 't is in orde" - boodschap als ze weer over was.
Ik heb je nooit in real life kunnen bedanken, want tegen de tijd dat ik uit narcose kwam, bleek dat jij moest vertrekken. En daarom schrijf ik je deze brief. Omdat ik vind dat je nu eenmaal een dikke merci verdient.
Bedankt voor alle lieve, bemoedigende woorden. Bedankt voor alle tips. Bedankt voor het kammetje, het opkomen voor onze wensen, voor het vullen van het bad en het afdekken van de klok. Bedankt om mijn echtgenoot op te vangen wanneer ik weg werd gebracht.
Maar vooral; woorden zullen nooit kunnen omschrijven hoe een impact jij hebt achtergelaten op ons gezin. Als ik aan Max haar geboorte denk, dan denk ik automatisch terug aan jou. Bedankt voor de warme sporen die je achtergelaten hebt op onze bevalling.
We gaan je nooit nog vergeten.
Liefs,
Stephanie