Een "dankwoordje" aan onze regering, van een mama die in de zorg staat.

De school vroeg op voorhand al om kinderen thuis te laten die hoesten of niezen. Dit uit solidariteit. Mijn dochter hoest al weken aan een stuk. Iedere ochtend en elke avond controleren we netjes haar temperatuur. Zolang ze geen verdere ziektesymptomen had, lieten we haar naar school gaan. Niet bepaald solidair, ik weet het.

Het ding is dat zowel ik en mijn echtgenoot in de zorg staan. We hebben niet de luxe om onze dochter zomaar thuis te laten. En alhoewel mijn collega’s het zouden begrijpen, lijkt het wel alsof wanneer je in de zorg staat, je jezelf ook niet makkelijk laat thuis schrijven door de dokter.

Hebben we hoofdpijn, dan nemen we een pijnstiller en gaan we werken. Zijn we zo mottig als een krab dan doen we koppig door. Want we weten dat wanneer één van ons thuis moet blijven, een ander het van ons moet overnemen. Zo zijn wij mensen uit de zorg, het moet verdomd slecht met ons gaan voordat we hieraan toegeven en beslissen naar de dokter te gaan.

Maar toen men donderdagavond even doodleuk meedeelde dat de kleuterscholen sloten had ik het verdomd moeilijk.

Begrijp me niet verkeerd, ik vond het op zich al een vreemd gegeven dat lager en secundair onderwijs werden afgeschaft en de kleuterjuffen maar moesten doordoen. Zij die dag in dag uit met kleine wezentjes en tal van snottenpieten moesten werken. Maar men had dan toch het besluit genomen om kleuterscholen op te houden, dus toen men op een donderdagavond op die beslissing terugkwam, voelde ik me serieus in ‘t zak gezet.

Wij werknemers uit de zorg hebben de optie niet om van thuis uit te werken. Dus die oplossing kon ik al schrappen. Coronaverlof werd om de één of andere reden bij ons in de voorziening niet georganiseerd. Daarom ging ik vrijdagmorgen met een klein hartje werken. Ik voelde me beschaamd toen ik de personeelsdienst contacteerde voor info en hulp. Vooral dat laatste, want ik had hulp nodig.

Mijn driejarige dochter naar een noodopvang sturen van de gemeente waar ze haast niemand kende was voor mij geen optie. Allesbehalve dat. Ik besef maar al te goed dat ik dankbaar moet zijn dat dit georganiseerd wordt, maar voor mijn verlegen, onzekere kleuter was dit not done. Ik kreeg nog twee mogelijkheden; mijn verlof inzetten of tijdelijke werkeloosheid aanvragen.

En weer begrijp me niet verkeerd, moest ik geen andere keuze hebben had ik mijn povere verlof ingezet. Verlof waar ik het liefst van al een zomervakantie mee overbrug, pedagogische studiedagen en de feestdagen. Dus koos ik voor het laatste, de tijdelijke werkeloosheid.

Vanaf maandag ben ik enkele dagen thuis, verlies ik 30 % van mijn maandloon maar ben ik een beetje gerust. Want mijn dochter is thuis, bij mij. Maar anderzijds voel ik me verdomd schuldig omdat ik mijn collega’s in de steek laat. Collega’s die ook kinderen hebben en het liefst van al willen thuiszijn maar zichzelf opofferen. Maar ik ben vooral boos op de overheid.

Een jaar geleden waren de mensen in de zorg superhelden, werd er elke avond geapplaudisseerd. Er werden toelagen belooft waarvan ik nog niets van heb gezien en dat hoeft zelfs voor mij niet. Als mama in de zorg had ik graag nu wat steun gezien. Maar die is er niet. En dat maakt me boos. Ik ben boos dat men om solidariteit vraagt maar deze niet teruggeeft aan die mensen die al vanaf het begin dag in dag uit blijven doorwerken, die elke dag opnieuw in aanraking komen met mogelijke besmettingen en die nooit klagen. Ik ben boos omdat door mijn afwezigheid andere moeten opdraaien. En dat ik vanuit de regering geen enkele solidariteit krijg.

Maar ik weet ook dat ik me weer herpak en volgende week mijn opvang geregeld heb. Dat ik weer vol positiviteit aan het werk ga, bewust van het feit dat ik weet dat de regering, ondanks hun loze beloftes, me hoogstwaarschijnlijk nog een keer voor deze keuze zullen zetten.

Ps: deze blog is geen beschuldiging tegenover thuiswerkende ouders, horeca of andere diensten die het moeilijk hebben. Mijn hart gaat naar jullie allen uit in deze bizarre, verschrikkelijke tijden. Mijn respect voor ieder is groot, inclusief de leerkrachten.