Een liefdesbrief aan mijn twee fantastische borsten.

Terwijl ik op mijn twaalf ontdekte dat ik best wel fijne borsten had, stond ik er nooit bij stil hoe belangrijk deze twee in mijn leven zouden zijn. Dus misschien wordt het wel eens tijd dat ik hen bedank? Voor al datgene dat we samen hebben meegemaakt?

De knobbel

April 2020. Heel het land staat op zijn kop omwille van de veiligheidsraad die een lockdown afriep. Deuren werden gesloten en buiten op straat mijden tegenliggers elkaar. Winkels en restaurants gingen dicht, de bevolking haastte zich naar de supermarkt voor dertig pakken wc – papier en ik stond in mijn keuken toen ik plots een venijnige pijn voelde aan mijn rechterborst.

Ik voelde onder mijn bh wat dit was toen ik een soort van knobbeltje voelde. Paniek. Ik probeerde mijn huisdokter te contacteren maar die was op dat moment in zijn vakantieperiode dus werd ik doorverwezen naar een ander telefoonnummer. De onbekende arts nam op en bang vertelde ik hem mijn waarneming.

“Sorry mevrouw, maar door de Corona kan u niet tot hier komen, u zult moeten wachten tot uw eigen huisdokter terug is”.

Daar stond ik dan met mijn mond vol tanden. Een volle tien dagen wachtte ik vol spanning. De knobbel die ik eerder voelde werd steeds groter en transformeerde tot een soort van schijf die steeds meer pijn begon te doen. Vooral dan als mijn dochter met me wou spelen en er per ongeluk tegenaan botste. Toen ik eindelijk bij mijn eigen huisarts terecht kon, diagnocisteerde hij een cyste. Maar voor de zekerheid kreeg ik een doorverwijzing voor een echografie en een mammografie. Als de Corona – toestanden waren gaan liggen, kon ik naar het ziekenhuis gaan.

Borstonderzoek

De weken daartussen probeerde ik de gebeurtenis te negeren. De ene dag stelde ik me gerust dat mijn huisdokter wel gelijk zou hebben en dat ik me geen zorgen hoefde te maken. Op andere dagen was ik ervan overtuigd dat ik gemaakt was voor ongelukken, dat ik borstkanker had en dat dit misschien wel mijn laatste maanden zouden zijn. Wou ik weten dat ik zou sterven? Wou ik me er bewust van zijn dat dit mijn laatste maanden zouden zijn met mijn echtgenoot en kind?

Met een klein hartje maakte ik een paar maanden later de afspraak en liep ik het ziekenhuis in. Alleen, want door de huidige toestand mocht mijn partner niet mee. Mijn hart bonsde in mijn keel toen ik op de onderzoekstafel lag en mijn twijfels namen het over van mijn gezond verstand. Ik was erop voorbereid dat ik elk moment te horen zou krijgen dat ik een tumor had en zag ik mezelf al aftakelen.

Gelukkig was er van een tumor geen spraken. Ook een cyste was niet wat er zich gevormd had in mijn borst. Wel stelde men vast dat er spraken was van een te hoge hormoonwerking.

En terwijl ik zonet super goed nieuws had gehad was ik boos op mijn borsten. Want waarom moest mij dit overkomen? Waarom moest ik leren omgaan met een pijn die misschien voor altijd zou blijven?!

Maar nu weet ik beter. Veel beter. Nu apprecieer ik het feit dat ik twee gezonde borsten heb, die mijn dochter hebben doen groeien. En ben ik dankbaar voor alle momenten die we samen al hebben gehad.

Liefdesbrief aan mijn twee fantastische borsten

Mijn lieve borsten,

Ik herinner me nog de zomer waarin andere leerlingen op school opmerkte dat ik borsten kreeg. Ik herinner me nog de reactie van mijn vriendinnen die enerzijds met me lachte en anderzijds jaloers waren omwille van de aandacht die ik kreeg van de jongens. Ik weet nog goed dat ik me nooit schaamde omwille van mijn lichamelijke veranderingen. Integendeel, ik wist perfect welke topjes ik moest dragen om te pronken met mijn twee borstjes die groter werden. Ik was niet langer de seut met het brilletje en de beugel, ik werd een echte meid. En ik kon niet trotser zijn.

Ik herinner me nog goed dat in de kleedkamers van de turnles gepronkt werd tussen de meisjes hoe groot onze borsten waren. En hoe de andere meiden zeurde dat ze veel te kleine borstjes hadden. Maar jullie twee zorgde ervoor dat ik bij de populaire kliks hoorde op dat moment. Ik heb nooit moeten dromen over een borstvergroting.

Ik herinner me de moeilijke momenten in de lingeriezaken. Want terwijl mijn vriendinnen een gewoon, hip, goedkoop setje konden kopen in de H&M was ik genoodzaakt naar een gespecialiseerde winkel te gaan. Toch als ik wou dat jullie er niet zouden uitpuilen. Op die momenten had ik een verschrikkelijke hekel aan jullie.

Ik herinner me de zoektocht naar een trouwjurk. Eén van de grootste voorwaarden was dat mijn borsten goed zouden moeten zitten. En alhoewel ik de jurk van mijn dromen had gevonden, bleek het later een heel gedoe te zijn om de gepaste bh te vinden. Ik weet nog goed hoe hard mijn oma haar best deed de bh in mijn jurk te naaien. De hoeveelheid plakkers die erin werden gestoken om alles mooi recht te houden.

Ik herinner me mijn zwangerschap, dat mijn borsten nog groter werden dan dat ik me had kunnen inbeelden. Weer kon ik naar de speciaalzaak voor nieuwe bh’s en later weer voor borstvoedingbh’s. Nooit had ik kunnen voorspellen hoe handig deze zouden zijn, want het heeft lang geduurd voor ik nu echt doorhad hoe die dingen werkte.

Ik herinner me hoe belangrijk jullie waren in de eerste seconden na mijn bevalling. Hoe mijn prachtige kleine baby op me werd gelegd en zocht naar jullie twee. De eerste keer dat ik borstvoeding gaf, dat unieke bijzondere moment dat voor altijd in mijn geheugen staat gegrift.

Ik herinner me nog tijdens de eerste weken als mama, dat ik jaloers op jullie was. Bij elke groeispurt had mijn dochter jullie nodig in plaats van gewoon mijn aanwezigheid of een knuffel. Ze wou enkel jullie. En ik haatte het dat ik enkel mijn kind tevreden kon stellen met jullie, mijn borsten.

Ik herinner me nog hoe teleurgesteld jullie twee me hebben toen bleek dat mijn dochter niet genoeg was bijgekomen in gewicht. Ik voelde me gefaald en dat was – in mijn ogen - jullie schuld. Ik heb jullie gehaat toen het kolven niet meteen leek te lukken en ik was jullie dankbaar toen er steeds grotere flesjes melk werden gevuld.

Maar ik hield van de manier waarop jullie ervoor zorgde dat mijn dochter steeds groter werd. Dat jullie daar voor zorgde dat mijn kind gezond was. Groter werd. Dat ze getroost werd op een manier dat een ander nooit had kunnen doen. Ik was jullie dankbaar voor de intense band die ik kon creëren met haar.

Mijn twee fantastische borsten,

Bedankt om me door al deze jaren zoveel te steunen,

Om me bij te staan in al deze bijzondere momenten in mijn leven.

Het spijt me dat ik ooit boos op jullie ben geweest of ondankbaar. Ik heb nooit gerealiseerd hoe bijzonder jullie waren.