Een moeder zonder moeder, al leeft die nog wel - bijzondere mama met een bijzonder verhaal (7)

Er is geen enkele dag zo dubbel voor mij dan 'moederdag'. Enerzijds is het - of zo voelt het toch - een beetje mijn feestdag, waarbij ik in de bloemetjes wordt gezet door mijn zoontje en mijn partner. Maar anderzijds drukt deze dag me nog eens extra hard met mijn neus op de feiten: ik heb niemand die ik extra in de bloemetjes zet. Ik heb niemand waarnaar ik kan een berichtje sturen: hey mams, fijne moederdag. Want ik heb geen moeder, of toch niet fysiek. Want mijn moeder leeft nog, al is ze sinds lange tijd niet meer mijn moeder.

Een samenwerking tussen smotherhoods en deze mama, een bijzondere mama met een bijzonder verhaal:

'Moeder zijn zonder moeder, al leeft die nog wel ', is een oprecht en eerlijk verhaal. De mama in kwestie vertelt haar verhaal liever anoniem. Herken jij je in haar situatie of wil je haar wat kwijt? Laat dan zeker een reactie achter op de website en waar zij deze kan lezen.

Mijn moeder is nog steeds een moeder, voor mijn zussen. Die zijn nog altijd gek van haar, of zien toch niets slecht in haar. Haar slechte gedrag minimaliseren ze, of ze negeren het. Ik kan het ze niet kwalijk nemen want dit gedrag was vaak gericht op mij. Ik kan dan ook begrijpen waarom mijn zussen dit niet zo zwaar hebben ervaren als ik. Maar laat ik vooral beginnen bij het begin.

Het zwarte schaap

Als oudste van drie ben ik de grote hulp in het gezin. Mijn vader heeft ons verlaten toen ik een jaar of zes was. Rond de leeftijd van veertien had ik weer contact met hem. Wat er tussen hem en mijn moeder gebeurd is laat ik in het midden. Ik heb er mij nooit mee gemoeid en ik heb steeds trachten geen partij te trekken voor één van beiden. Ik hield evenveel van mijn moeder als van mijn vader. Met momenten had ik wel eens mijn favoriet, maar welk kind had dit niet? Als ik van mama iets mocht was die de heldin, mocht het van papa was hij de nummer één. Ook mijn zussen hadden contact met onze vader, maar zij waren jonger. Ik vermoed dat mijn moeder me het altijd ergens kwalijk heeft genomen. Dat papa terugkeerden voor ons en niet voor haar.

Ik heb altijd een aangeboren loyaliteit gehad tegenover mijn moeder. Ze deed vaak dingen die ik niet kon plaatsen, de redenen dat ze boos werd op mij of de manier waarmee ze mij opvoeden. In mijn perceptie leek het alsof ik altijd alles gedaan had. Ik besef dat dit stom kan klinken, en dat ik het me misschien heb ingebeeld. Maar ergens weet ik wel beter. De dingen die mijn zussen deden die waren allemaal oké. Kwamen ze dronken thuis was er geen probleem. Deed ik dat was ik een maand gestraft. Kwamen mijn zussen met slechte punten naar huis, was ze even boos, maar hun straf duurde nooit zo lang. Die van mij was bijna over of ze vond wel een aanleiding om mijn straf te verlengen.

Wat ik ook deed, in haar ogen was het nooit goed. Ze kleineerde me, ze pestte me en soms had ik het gevoel dat ze me gewoonweg haatte. Haatte om de dochter die ik was. Alsof ik nooit goed genoeg ben geweest in haar ogen. Maar iedere keer, keek ik het door de vingers. Ze hoefde nooit 'sorry' te zeggen om de verwijten die ze me naar de kop slingerde, ze hoefde haar nooit te excuseren om de miljoenen keren dat ze me gekwetst had of gekleineerd. Als ze iets nodig had en ze was vriendelijk, stond ik er voor haar. Mocht ze me vragen wat ze wou, ik deed het.

Buiten gesmeten

Toen ik mijn huidige partner leerde kennen was hij in haar ogen perfect. Hij werd al snel een deel van ons gezinnetje en kreeg een huissleutel. Hij op zijn beurt deed ook erg veel voor ons. Hij reed naar de winkel, hij maakte dingen in orde,.. Maar op een dag leerde mijn moeder zelf iemand kennen en moest alles draaien om hem. De auto van mijn vriend mocht niet langer op de oprit staan, die moest vrij blijven voor die van hem en zo van die dingen. Wij waren niet langer nodig. Of enkel als het haar uitkwam. Dit scenario was mijn vriend - uiteraard - ook opgevallen. Maar als hij me erover aansprak kregen we ruzie, want ik kon het niet verdragen dat hij zo negatief over mijn moeder sprak. Maar diep vanbinnen gaf ik hem gelijk....

Mijn partner stoorde zich meer en meer aan mijn moeder. Maar hij zweeg om de vrede te bewaren. Toch begon hij ook meer te merken hoe geviseerd ze was op mij en mijn zussen alles toeliet. Toen we op een avond aan tafel zaten te eten en ze weer eens op mijn kop zat was hij het beu. Hij sprak haar hierover aan. Gevolg: hij werd aan de deur gezet en zou nooit meer mogen binnenkomen.

Daar zat ik dan, tussen twee vuren. Mijn moeder moest niets meer hebben van mijn partner en andersom was er ook nog weinig respect te bespeuren. Ik kon hem niets kwalijk nemen, het enige wat hij had gedaan was voor mij opkomen. Toch iemand dat het deed... Maar hoe boos ik ook was op mijn moeder, ik vergaf haar. Zonder woorden. Want ons leven liep thuis verder en op een dag deed ze weer normaal. Dus in plaats van hier koppig tegen in te gaan of de confrontatie met haar aan te gaan, ontving ik haar gedrag met open armen.

De tijd sleet en ik werd ouder. Op een bepaald moment kon de confrontatie tussen mijn moeder en mijn partner niet meer vermeden worden. We zouden afstuderen, naar het eindbal gaan, de zomervakantie zou starten. Doen alsof ze niet bestonden voor elkaar kon niet langer. Geen een van beiden zou hun ongelijk toegeven maar toch verlangde ik van mijn partner om de eerste stap te zetten. Ook hier sloeg mijn moeder erin om haar fout nooit te moeten toegeven.

Nooit genoeg

De zomervakantie was nog niet voorbij of ik had al een fulltime job in de pocket, ik kocht samen met mijn partner een eigen huis en hij vroeg me ten huwelijk. Ik leek alles te hebben waarop een moeder fier kon zijn. Maar die van mij kon je ook hier niet bij rekenen. Ik woon ondertussen vijf jaar in mijn huis en ik kan haar bezoekjes hier op één hand tellen. En op mijn huwelijk trok ze een gezicht tot op de grond omdat mijn vader daar rondliep.

En ondertussen wist ik het ook wel. Wat ik ook zou doen, wat ik ook had bereikt, in haar ogen was het nooit genoeg. Ik heb het haar ook ooit gevraagd, waarom ze niet fier op me kon zijn. Waarop zij antwoordde:

'Ik verwacht niet minder van je. Je bent mijn enige kind waarvan ik dit verwacht dat je dit bereikt. Dus ik hoef geen slingers op te hangen elke keer dat jij iets goed doet'.

De geboorte van mijn zoontje

Mijn loyaliteit bleef hoog. En toen ik zwanger was van ons zoontje leek het in eerste instantie dat ze niet blij was. Ze liep naar buiten, een sigaret roken. Ze had even tijd voor zichzelf nodig. In eerste instantie dacht ik dat dit haar deed terug denken aan mijn broertje, die dood geboren is. Dus in plaats dat ik van haar één of ander sprankeltje enthousiasme verwachte had ik begrip en medelijden. Ik voelde me zelfs schuldig. Schuldig omdat ik door mijn "goed nieuws" haar verdriet had aangedaan. Wat een slechte dochter was ik toch.

Tijdens mijn zwangerschap begon mijn moeder meer en meer interesse te tonen in haar kleinzoon. Het leek alsof we beter konden omgaan met elkaar. Misschien lag het wel gewoon aan mij? Zou ik nu als moeder haar beter begrijpen, zou ik haar gedrag van de afgelopen jaren kunnen plaatsen.

Maar zelfs tijdens de geboorte van mijn zoontje leek ze haar gevoelens en minachting tegenover mijn vader niet opzij te kunnen zetten. In plaats van haar aandacht op ons te schenken, op haar kleinzoon keek ze enkel minachting en gefrustreerd naar mijn vader, die dit wel kon.

Weer was ze eens een domper tijdens één van mijn belangrijkste momenten.

Flashback

Ik heb haar nooit iets kwalijk genomen, ik heb haar altijd vergeven en ik heb haar nooit aangesproken over haar gedrag. Integendeel. Ik zocht steeds een excuus. Maar mijn moeder veranderde niet. Ik kon na 33 jaar nog steeds niets goed doen. Het tekort aan moeite doen om mij te zien, mijn zoon te zien bleef. In plaats van langs te komen ging ze liever naar mijn zus.

Mijn zus die werkloos was en middenin de schulden zat. Daar wou ze gaan helpen, geld gaan lenen. Maar toen ik het even moeilijk had met de uitkering van de ziekenkas kreeg ik niets. Ik moest maar wat sneller gaan werken. Toen ze een avond babysitte op mijn zoon klaagde ze dat die heel de avond had liggen huilen. Ik voelde een flashback, eentje die ik niet wou overdoen.

Het was toen dat ik besliste dat ik afstand moest nemen van deze persoon. Want deze persoon zou mij nooit aanvaarden, ik zou nooit goed genoeg zijn. Never, jamais. En daar had ik vrede mee. Maar ik zou niet willen dat ze hetzelfde zou doen bij mijn zoon.

Ja ik ben de moeder die mijn zoontje zijn oma afpakte. Ik ben de moeder die de band tussen grootmoeder en kleinzoon ontneemt. Ja, dat ben ik. Maar ik ben ook een moeder die lang genoeg gezwegen heeft, aanvaard heeft, geaccepteerd heeft. En ik ben de moeder die weet hoe het voelt om niet goed genoeg te zijn, of toch te lijken als. Ik ben de mama die dit niet wenst voor haar zoon.

Je zou kunnen zeggen dat de vrouw, mijn biologische moeder, nooit een goed voorbeeld is geweest voor mij. Maar dat is ze wel. Ze heeft me getoond hoe het niet moet. En dat ik het beter zal doen. Dat is dan ook het enige waarvoor ik haar kan bedanken.

Dat deze mama een bijzondere mama is daar bestaat geen twijfel over. Het bewijst nogmaals dat we meer zijn dan mama alleen. We zijn dochters van, elk met onze eigen geschiedenis. . Dankbaar ben ik, dat ze haar verhaal bij smotherhoods kwijt kon. Wil jij ook je verhaal kwijt? Klik dan hier en wie weet komt jouw verhaal in onze column!