Een ode aan de werkende mama's

Once upon a time, het zal zoiets van een vijf jaar geleden zijn, zette ik als jonge vrouw mijn eerste stappen in het werkveld. Ik begon als begeleidster in het dagcentrum van Borgerstein, een voorziening voor volwassenen met een mentale beperking. Ik was 23, de spring - in - 't - veld, de brok aan energie, die de leefwereld van de mensen daar nog een tikkeltje mooier wou maken. Ik had plannen, zat vol goeie voornemens en handelde naar mijn enthousiasme. Mijn God ik zat vol goede moed, niemand zou me tegenhouden. Kon ik mezelf vijf jaar geleden maar even waarschuwen dat die houding niet voor altijd mogelijk zou blijven.

Want het feit is, ik heb met vele mama's gewerkt doorheen de jaren. Buiten mijn diensthoofd werken er alleen maar vrouwen in mijn team. Ik was één van de weinige die nog niet tot de mama - club behoorden. En ook al moet ik toegeven dat ik voor elke mama - collega een groot respect had, ik had geen flauw benul hoe het zou zijn, tot ik er zelf één werd.

Ik zag de mama - collega's starten om negen uur, opgelucht dat ze er op tijd geraakt waren. Nog snel even iets hun mond steken, omdat ze om één of andere reden daar thuis geen tijd voor leken gehad te hebben. Ik had geen flauw benul. Onwetende dat zij er al een hele ochtendshift op hadden zitten, op het thuisfront. Dat ze een strijd hadden gevoerd tegen de tijd, hun kinderen moesten voeden, aangekleed krijgen en dat ze op tijd op school aankwamen.

Ik zag de mama - collega's pronken met miljoenen foto's van hun kinderen, die er naar mijn mening exact hetzelfde uitzagen. Maar om één of andere reden smolt bij elke foto opnieuw hun hart. Ik zag de weinige interesse of het tekort aan uitdaging tijdens de vergaderingen of het brainstormen. Toen zag ik het als een tekort aan interesse, geen benul van het feit dat zij thuis veel grotere uitdagingen hadden. Dat er thuis veel grotere avonturen plaatsvonden.

Ik zag de mama - collega's klaarstaan wanneer het 17 uur was. Met jas aan, handtas in de hand en op een gehaaste manier liepen naar de tikklok. Ik had geen besef over het feit dat nu hun derde shift begon. Dat in hun hoofd werd gerekend met tijd en gebeden dat er niet teveel file onderweg zou zijn. Ik realiseerde me niet dat deze vrouwen nog een avondmaal moesten maken en tegelijkertijd alleen maar konden hopen dat hun kroost de maaltijd wou aanvaarden zonder teveel discussies. Dat wanneer ik in alle rust mijn zetel inkroop zij nog rekening moesten houden met het maken van boekentassen, agenda's moesten tekenen en dan nog ervoor konden zorgen dat hun turnkledij gewassen was.

Ik wist niet dat mama's zich zo schuldig konden voelen omdat ze enerzijds wouden werken en carrière maken en anderzijds gewoon thuis wouden blijven bij hun kinderen, of dat ze er vrede mee hadden dat zij niet diegene waren die een grote activiteit organiseerde. Dat ze het oké vonden om gewoon te doen wat er van hen verwacht werd, niet meer en niet minder.

Ik weet nog hoe mama's naar me keken als ik één of andere gekke opmerking maakte over wat voor een moeder ik ooit zou worden. Zij wisten beter. Ik had moeite met het onthouden van de namen van hun kinderen, laat staan hoe oud ze ook alweer waren. Ik moest mee lachen omwille van hun gestoef aan tafel tijdens de middagpauze als ze iets vertelde over hun kindjes. Maar ik had geen enkel idee hoe intens en liefdevol die band tussen moeder en kind was.

Ik herinner me de mama - collega's die zich afwezig belden omdat hun kind ziek was en of ik dit of dat voor hen wou overnemen. Ik had geen besef van hun schuldgevoel omwille van het feit dat ze moesten afwezig melden, maar ook omdat ze thuis moesten blijven omwille van een ziek kind. Over hoe moe ze waren van een nacht braaksel opkuisen, de luiers verschonen en het waken dat hun kindje iets of wat kon slapen, maar ook hoe opgelucht ze waren dat ze thuis konden blijven, al was het maar omdat braaksel op te kuisen.

Ik nodigde mama - collega's uit voor avondjes uit. En er waren er steeds die in mijn ogen wel een excuus hadden om niet aanwezig te moeten zijn. Toen, in die tijd vond ik dat zij diegene waren die iets gemist hadden. Ik had toen geen idee dat ik diegene was die iets mistte en niet zij.

Ik had geen, maar dan ook geen flauw benul van hoe geweldig zij het deden. Dat ze elke dag knalde op het werk en het moederschap dan ook nog eens ownde. En dat dat net datgene was waar zij zo onzeker over waren en zich afvroegen hoe ze het beter konden doen.