Een vakantie voor mama, zonder gezin. - Bijzondere mama met een bijzonder verhaal (2)

Mama zijn... 24 uren in een dag zijn niet voldoende. Altijd is er wel iets dat nog moet gebeuren. Ondanks de veel te weinig uren in een dag, blijf je als mama presteren.

Mama van twee zonen ben ik. De oudste is er achttien en de jongste zestien. Oh, zal je denken, die is al uit de pampers. Inderdaad, dat klopt. Maar maak je geen illusies. Mijn zonen zijn dan misschien al wat ouder, mijn dag telt nog steeds te weinig uren. De dagdagelijkse beslommeringen minderen niet.

Ik doe het nu al achttien jaar. De opvoeding, het zorgen voor de zonen, het rijden van hier naar daar, het huishouden.. Deze mama verdiende het wel om eens kei hard op de pauzeknop te duwen. Dus dat deed ik. Ik liet alles achter me en vertrok op vakantie. Alleen. Zonder zonen, zonder manlief, zonder iemand. Me, myself and I. Deze mama trok erop uit. Deze mama had een 'mamavakantie zonder kinderen'.

Een samenwerking tussen smotherhoods en Karen,

Een bijzondere mama met een bijzonder verhaal:

‘Deze mama gaat op vakantie: alleen, zonder haar gezin’.

De egoïst

'Waarom ga je niet eens alleen weg?', vroeg manlief.

Ik moet eerlijk bekennen, dat idee spookte wel al een hele tijd door mijn hoofd. Een mamavakantie, voor mama. Alleen voor mama. Geen kinderen, geen echtgenoot. Gewoon lekker op mezelf. De gedachte was me meermaals gepasseerd, maar steeds vond ik de moed niet. Ik had het lef niet. Want wat gingen de mensen zeggen?! Die moeder laat haar gezin in de steek?! Was ik egoïstisch om te verlagen naar een vakantie voor mij alleen? Maar had ik het ook gewoon niet verdiend?! Ik ben een goeie mama, daar ben ik van overtuigd. Ik doe alles wat ik kan en mijn grootste verlangen is dat mijn gezin gelukkig is. Neen, een vakantie alleen zou van mij geen egoïst maken. Integendeel.

Dus waarom ook niet?! Ik gunde mezelf geen tijd om te twijfelen en boekte op nog geen 30 minuten een reis naar het warme Agadir. Ik had nood aan vitamine zee, zon, strand, cocktails en rust. Ik ging geen weekendje Ardenne boeken voor mij alleen. Neen, als ik de uitdaging aanging, dan deed ik dat voor de volle 100 procent.

De bestemming, Agadir, schrikte me niet af. Eerder had ik Marrakech bezocht en ik vond de cultuur heerlijk. Het enige verschil was dat ik toen op vriendinnentrip was en nu zou ik alleen gaan. Zou ik toch nog even wat vriendinnen optrommelen en hen overtuigen? Zo alleen is maar alleen... Maar dat is net waar ik nood aan had. Gewoon mezelf. Met niets of niemand rekening houden, kijk dat leek me nu eens een ervaring!

Ik boekte een week all in naar Agadir. Zeven volledige dagen. Ik moet eerlijk toegeven dat na de euforie toch twijfels de kop opstaken. Wat had ik nu weer gedaan?! Serieus Karen?! Ik alleen, naar Marokko?! Maar die angst verdween elke dag meer en meer. En die angst werd vervangen door een groeiend enthousiasme. Dat enthousiasme werd iedere dag groter.

De reacties

'Zou je dat wel doen?!',

'Zo helemaal alleen in een vreemd land?',

'Wauw, ik ben jaloers! ',

'Oh, dat zou ik niet durven. '

De reacties waren uiteenlopend. Er waren enthousiastelingen bij, mensen die jaloers op me waren en er waren waarschijnlijk ook mensen bij die mijn keuze niet konden begrijpen. Maar daar liet ik me niet van de wijs doorbrengen.

De enige meningen die er voor mij toededen waren die van mijn gezin. Die stonden als één team achter mijn keuze. Ik had ook niet anders verwacht. Mijn jongste zoon was in eerste instantie wel wat ongerust. Zijn mama helemaal alleen in een vreemd land. Wat als er iets zou gebeuren met haar?Maar ik verzekerde hem dat ik, omwille van mijn drie mannen in huis, genoeg training had gehad en dat ik mijn 'mannetje' wel degelijk kon staan. En mijn oudste? Die zag het volledig zitten, mama een week weg. Een week geen gezond eten op tafel, hij maakte geen bezwaar.

Drie weken na de bewuste avond, dat mijn man met het 'geniale' idee afkwam, was het moment daar. Na een hele zaterdag wassen, strijken, boodschappen doen, kuisen, en ervoor zorgen dat het thuisfront klaar was voor een week zonder mij, kon ik eindelijk starten aan mijn valies. Plots was het moment daar... Voor echt. Was ik er wel klaar voor?!

Die nacht sliep ik slecht. Ik twijfelde, kreeg wat stress, bang... Waar ging ik in hemelsnaam aan beginnen?!

'Een tafel voor één, alstublieft'

Na afscheid nemen van mijn gezin zat ik daar op de luchthaven. Aan de incheck stonden allemaal families en koppels. Ook mama's met kinderen. En de enige reactie die ik had: liever zij, dan ik. Ik zag de blik in haar ogen. De stress, de zenuwen, de hoop dat haar kindje zich zou 'gedragen' op het vliegtuig.. Het enige waar ik me druk over hoefde maken was dat ik wel genoeg leesboeken meehad.

Ik moet niet liegen, in het begin was het heel vreemd. Zo alleen op het vliegtuig zitten, niemand in je buurt die je kent. Niemand waarmee je een gewone babbel kan doen. Het landen, de strenge controles, het zoeken naar de juiste bus. Het voelde vreemd. Maar als je thuis een huishouden kan runnen, dan is dit bovenstaande allemaal een makkie. Dan lukt dit je met je vinger in de neus.

Toen ik aankwam in het hotel voelde ik me ook zo ontzettend ontspannen. Het ging me goed af, zo op vakantie alleen. Pas 's avonds bij het eetmoment voelde ik me weer even ongemakkelijk. Daar sta je dan in de eetruimte.

'Een tafel voor hoeveel?'

'Voor één persoon alstublieft'.

In het begin keken de obers me aan met wat medelijden. Maar ik moet toegeven, zo alleen zitten aan een tafel, het had ook wat voordelen. De obers leerde me al snel kennen, ze stelde de vraag niet meer en ik werd extra verwend. Alleen eten had zijn voordelen. Vanop een afstand observeerde ik de andere hotelgasten. Ik at en vertrok wanneer ik zelf wou. Ik hoefde op niemand te wachten. Hier kon ik best gewoon aan worden.

De sociale solist

Ik had me voorgenomen meer te doen dan enkel aan het zwembad te liggen. Ik verplichte mezelf minstens één excursie te doen. Tijdens de - klassieke - bijeenkomst van de touroperator bleek ik niet de enige Belg te zijn. In de ruimte zat nog een gezin met drie kinderen, een koppel en twee vriendinnen. Om één of andere bijzondere reden begonnen we met elkaar te overleggen welke excursie we met z'n allen konden doen. Om één of andere reden was er een bijzondere klik, tussen - toen nog - dat hoopje onbekende voor elkaar.

De dagen daarop varieerde ik tussen momenten alleen en momenten met deze nieuwe mensen. Deze nieuwelingen bekeken me ook niet als die zielenpoot alleen. Ze gaven me geen gevoel van medelijden, integendeel. Door hen voelde ik me, ondanks dat deze solo - vakantie volledig mijn idee was, gesteund. Ik kon op hen rekenen als ik dit nodig had.

Karen, de levensgenieter

Ik heb me geen moment verveeld. Ik heb letterlijk en figuurlijk op de pauzeknop geduwd. Ik genoot van het feit dat ik kon doen wat ik zelf koos. Van het niet rekening te hoeven houden met anderen. Ik moest niet langer 24 op 24 klaarstaan voor iemand. Die 24 uren op een dag, kon ik tijdens mijn vakantie alleen in teken van mezelf invullen. En dat voelde heerlijk. Ik was niet langer Karen, de fulltime mama. Ik was terug Karen, de levensgenieter.

En wat dan met het thuisfront?! Uiteraard mistte ik mijn jongens thuis. Maar lang leven de technologie anno 2019. Lang leven FaceTime of WhatsApp. Wanneer ik mijn jongens te hard mistte kon ik hen even appen. Maar ik heb hen nooit gevraagd hoe ze het thuis deden, zo zonder mij. Niet omdat het me niet boeide. Ik wou me gewoon even afsluiten van die 'huismoederrol'. Mijn jongens leefden nog en dat was het enige wat er toe deed.

Eens terug thuis verviel ik snel terug in de realiteit. Koken, wassen, strijken.. De dagdagelijkse sleur had al snel zijn plek weer ingenomen in mijn leven. De dagdagelijkse routine was al snel terug gevormd en mijn mannen waren blij dat ik terug thuis was. Toegeven dat ze me gemist hadden was iets teveel van het goede, maar ik zag dat ze blij waren dat mama, de alles - regelaar terug was.

Van de ene bijzondere mama naar de andere...

Mijn vakantie alleen was hemels. Ga je alleen op stap, of op vakantie, dan beleef je dit anders dan een gewone gezinsvakantie. Geen rekening te hoeven hebben met anderen, is een verademing geweest voor mij. Had ik zin om uit te slapen of de wekker lekker vroeg te zetten, er was niemand die er moeilijk over deed. Wou ik gaan liggen aan het zwembad, of gaan lopen op het strand... Geen haan die kraaide. Kortom: ik deed gewoon mijn eigen zin én dat voelde verdomd goed.

Elke mama verdient het volgens mij om op deze manier even een pauze in te lassen. Het vraagt veel lef en durf, maar het is het zo waard. Een week kan eerst lang lijken, maar ik kan zeggen dat ik absoluut geen spijt had van die bewuste avond, dat mijn echtgenoot met zijn geweldige idee afkwam. In tegendeel, mijn batterijen waren na die week volledig opgeladen.

Dat Karen een bijzondere mama is daar bestaat geen twijfel over. Ik heb zoveel bewondering voor haar durf en lef. Wie weet heb ik ooit ook de 'ballen' om er alleen tussenuit de knijpen. Dankzij Karen zal die grens voor mij al iets minder groter zijn. Heb jij net zoals Karen een bijzonder mama verhaal? Klik dan hier en wie weet komt jouw verhaal ook in onze column.