En toen werd ik pleegouder - Bijzondere mama met een bijzonder verhaal (10)

Jolien werkt als begeleidster in een leefgroep van het Centrum voor kinderzorg en gezinsondersteuning. In haar leefgroep wordt ze individueel begeleidster van een meisje die meteen haar hart steelt. Maar dan moet ze door rugproblemen veranderen van job en besluit ze zich aan te melden voor pleegzorg. Hoe dat proces verliep en haar ervaring, dat lees je in deze nieuwste column van een bijzondere mama met een bijzonder verhaal.

In mei bezoekt Jolien een info – avond rond de verschillende vormen van pleegzorg. Spontaan. Haar vriend Dries heeft geen idee. Maar Jolien zit daar met een missie, ze wil graag meer te weten komen over de ondersteunende vorm van pleegzorg, specifiek voor twee bepaalde kinderen. Kan dat zomaar? En hoe reageert haar partner op dit idee? Je leest het hier in de getuigenis van onze bijzondere mama, Jolien.

"We zijn meteen eerlijk geweest; wij willen niet de rol van mama overnemen. Wij willen de kinderen een extra warme thuis geven."

Een paar weken na de info – avond kreeg ik plots telefoon van de contextbegeleider van het CKG, ze waren opzoek naar de persoon die meer informatie wou over het broertje en zusje. Doordat ik mijn gegevens was vergeten doorgeven, wisten ze enkel dat het iemand uit Mechelen was. Gelukkig hadden ze mij gevonden, want ze waren opzoek naar een pleeggezin voor de kinderen die ik graag een warme ‘thuis’ wou geven. Ik was meteen enthousiast, al moest ik nog één iemand zien te overtuigen, mijn partner…

Dries overtuigen ging niet vanzelfsprekend. Hij twijfelde ontzettend hard. Hij wist dat ik dit avontuur met beide handen wou aannemen, maar hij was daar niet zo zeker van. Naar zijn beleving hadden we het al moeilijk genoeg. We werkten beide in het onderwijs, ik studeerde ook nog, we hadden ons huishouden, een hond … Het ging hier bovendien ook niet over één kindje, maar meteen over twee. We hadden het al zo druk, zouden we dit wel aankunnen? Ik maakte meteen duidelijk dat ik niet nog twee jaar gewoon wou werken en studeren. Een eigen gezin was nog niet meteen aan de orde, en toch wilde ik graag iets meer doen dan enkel dat wat we toen deden. Na veel discussies en lange gesprekken vonden we elkaar en besloten we om ervoor te gaan.

De eerste ontmoeting.

In december komen we terecht in een stroomversnelling. Ik kende de kinderen en de leefgroep al, doordat ik er gewerkt had. Voor Dries was het allemaal nieuw. De eerste keer dat hij de kinderen zou ontmoeten bezochten we de leefgroep in het algemeen. De bedoeling was dat we alle kinderen zouden leren kennen en dat de focus niet meteen op hen twee zou liggen. Het tweede bezoek vond ook plaats in de leefgroep, maar dan was dit een ontmoeting tussen ons viertjes. Tijdens dit bezoek werd er aan de kinderen verteld dat wij hen graag zouden verwelkomen in ons gezin, als in pleegzorg. De kindjes waren meteen super blij.

Vervolgens kwam er een dagbezoek waarbij de kindjes bij ons thuis op bezoek kwamen. Aangezien onze hond geen kinderen gewoon was, was het ook voor hem even wennen. We gingen samen wandelen en zo kon iedereen wat wennen aan elkaar. Het was een hele fijne dag.

"Er komt ook zoveel bij kijken, waar je op voorhand niet over hebt nagedacht. Hoeveel snoepjes mogen ze bijvoorbeeld? Het zijn zaken waar wij nog niet over hadden nagedacht"

Onwennige eerste nacht

We wilden dit proces rustig aanpakken. Zo spraken we af dat de kindjes één nachtje op de drie weken kwamen logeren. Na mijn werk ging ik de kinderen ophalen en reden we zo naar huis. Ze bleven dan tot de avond nadien. Dan deden we ze terug naar de leefgroep. De eerste nacht was best vreemd. Het deed me beseffen dat alhoewel ik altijd voor hen gezorgd had in de leefgroep, het toch een ander gegeven was als ze nu bij mij thuis waren. Het was onwennig, zeker.

Er komt ook zoveel bij kijken, waar je op voorhand niet over hebt nagedacht. Hoeveel snoepjes mogen ze bijvoorbeeld? Het zijn zaken waar wij nog niet over hadden nagedacht. Na de eerste nacht vroeg ik me toch af of ik niet de verkeerde keuze had gemaakt voor Dries. Had ik niet te veel van hem verwacht? Had ik hem te veel gepusht?! Op school had hij al zo een zware klas dit schooljaar en dan kwam ik nog eens thuis met twee wildvreemde kinderen?!

Maar we hadden gewoon tijd nodig, wij alle vier. Als ik ons nu bezig zie in de weekends kan ik alleen maar trots op ons zijn. Al is het niet altijd rozegeur en maneschijn. Gelukkig zitten we nu nog in de beginfase, de kinderen zijn nog verlegen. Het afscheid is ook niet altijd makkelijk. Het gebeurde wel eens dat het meisje van de twee me stevig vasthield en smeekte om nog een nachtje te mogen blijven. Dan breekt mijn hart. Voor zo een zaken ben ik veel te emotioneel. Gelukkig is Dries daar rationeler in. We zijn een goede balans voor elkaar.

Wat met de échte mama?

Ik leerde de kinderen kennen toen ik zelf werkte in het CKG. Als individuele begeleidster van het meisje kende ik de biologische mama al goed. Toen we ons hadden aangemeld als pleegouders, was mama ook blij dat haar kinderen bij ons terecht zouden komen. Omdat ze wist dat ik het beste voorhad met haar kinderen. We zijn ook meteen eerlijk geweest; wij willen niet de rol van mama overnemen. Wij willen de kinderen een extra warme thuis geven.

In het begin hebben we samen ook regels afgesproken en de overnachtingen. Mama is nog steeds de eerste persoon die beslissingen moet nemen in bepaalde mate. Daar hebben we respect en begrip voor. Er is ook gevraagd aan mama of ze op de hoogte wil gehouden worden over de weekends. Mama had dit graag. Daarom stuur ik na elk weekend een update door met wat foto’s. Ik zorg er steeds voor dat dit foto’s zijn van de kinderen of eventueel met de hond op. Maar nooit foto’s van ons erbij, want dat zou te confronterend zijn.

Soms vragen mensen zich af of we het niet eng vinden, dat de biologische mama ons adres en telefoonnummer kent. Maar ik ken mama al enkele jaren en we hebben altijd een goed contact gehad. De biologische mama staat achter de weekends bij ons, dus neen, zorgen maken doe ik niet.

Het financiële luik.

"Er is ons van in het begin duidelijk gemaakt dat het niet de bedoeling is dat kinderen in pleegzorg binnen een jaar alle pretparken bezoeken. Daar draait pleegzorg niet om. "

Pleegzorg maak je zelf zo duur als je wil. Wij betalen alles als ze bij ons zijn. Maar wat versta je onder ‘alles’? Er is ons van in het begin duidelijk gemaakt dat het niet de bedoeling is dat kinderen in pleegzorg binnen een jaar alle pretparken bezoeken. Daar draait pleegzorg niet om. We willen de kinderen een fijne tijd geven. Maar gaan wandelen met de hond, een bezoekje aan de speeltuin, … Het zijn allemaal gratis dingen die de kinderen leuk vinden. Meubels en kledij hebben we zelf aangekocht. De kledij blijft ook hier. Ik weet uit ervaring dat het in de leefgroep soms wat chaotisch verloopt.

De kinderen komen ondertussen al enkele keren bij ons. Het is leuk om te zien hoe ze zich steeds meer thuis voelen bij ons. Want ook voor hen is het wennen. Mij kennen ze al, maar Dries moesten ze leren kennen. Vaak vragen ze dingen aan mij, omdat ze dit nog niet durven aan Dries te vragen. Maar ik ben ervan overtuigt dat ook dit helemaal goed zal komen.

Ik weet niet of ik ooit nog aan pleegzorg zou doen als ons verhaal met deze kinderen stopt. Ik vermoed dat we dan zelf aan kindjes zouden beginnen. Maar wie weet, ooit, als we weer rust vinden kunnen we dit eventueel herdoen. Maar tot dan geniet ik van de tijd met onze twee pleegkindjes, die een bijzonder plekje in mijn hart hebben.

Heb jij ooit overwogen om je aan te melden als pleegouder? Of heb je het gevoel dat dit echt niets voor jou zou zijn? Heb je zelf nog vragen? Laat ze achter in de comments! Wil je zelf ook jouw bijzondere verhaal als bijzondere mama delen? Klik dan hier.