Exposure - therapie; omdat EMDR niet genoeg is.
In januari vertelde ik jullie over mijn angststoornissen en de effecten die deze hadden op mijn dagelijkse leven. Drie maanden later heb ik er een aantal EMDR - sessies opzitten, die voor mij - helaas - niet goed genoeg waren. Ik verwekte het één en ander, maar mijn angsten die zitten er nog steeds. Ga ik deze ooit onder controle krijgen? Verdwijnen ze ooit nog? En wat nu?
Een lichte teleurstelling voel ik als ik naar mijn auto stap. Ik loop niet, ik bel mijn partner niet. Ik blijf kalm terwijl ik mezelf betrap op hoe ik de omgeving controleer. Lopen er mensen op straat? Moet ik iemand passeren in het naar mijn auto gaan? Mijn hartslag versnelt en ik probeer mezelf weer kalm te krijgen met een ademhalingsoefening die ik geleerd heb van mijn therapeute.
Aangekomen in mijn auto doe ik de deuren vast en adem ik nog een paar keren diep in en uit. Alhoewel ik grote stappen vooruit heb gemaakt ben ik teleurgesteld omdat de therapeute me zonet vertelde dat ze me wil doorverwijzen. De afgelopen drie maanden ging ik wekelijks op consultatie voor EMDR, in de hoop af te geraken van die belachelijke angsten. Vandaag zei ze dat ze me wil doorverwijzen naar een andere therapeut en een ander soort therapie.
Diepere en complexere angsten
Ik heb de afgelopen maanden stappen vooruit gemaakt, dat besef ik. Maar naar mijn beleving waren deze stappen te klein. Ik had gehoopt af te zijn van mijn angsten. Ik had misschien wel gehoopt op een magische therapie die me op een dag af zou helpen van deze angsten en ik had gehoopt dat het die EMDR zou zijn.
Maar mijn angsten zitten dieper en complexer in elkaar. Pure EMDR is goed voor traumaverwerking, maar mijn trauma is te ver ontwikkelt.
Uiteraard heb ik dankzij de EMDR een aantal trauma’s een plek kunnen geven. Mijn paniekaanval in Tunesië bijvoorbeeld of de dood van mijn zusje. Er zijn avonden dat ik mijn bed inkruip en binnen enkele tellen al in slaap val. Maar er zijn ook nog avonden dat ik wakker lig, muisstil. Wachtend op één of ander geluid dat me van slag kan brengen.
“Het ging een tijdje goed het inslapen. Totdat ik een bericht in de Facebookgroep zag verschijnen van onze woonwijk, dat er vreemde mannen rondliepen en aanbelden.”
Niet genoeg voor mij
De afgelopen weken kreeg ik tal van ademhalingsoefeningen die ik moest doen om mezelf weer rustig te maken. Deze oefeningen zouden het stressgehalte of de angsten in mijn hersenen weer onder controle blijven. En dat heeft gewerkt. Maar voor mij niet voldoende. Mijn angsten zitten er nog steeds en ook al krijg ik mezelf weer onder controle, het is voor mij niet genoeg.
Ik durf al fietsen zonder tegenliggers te wantrouwen, maar ik zet nog steeds een ladder achter mijn kamerdeur zodat ik kan horen of er iemand zou binnenkomen. Ik doe nog steeds de deur tussen de gang en leefruimte op slot zodat inbrekers geen schijn van kans hebben. Ik slaap nog steeds iedere nacht met een hamer onder mijn hoofdkussen.
Al deze obstakels die me veiligheid geven kan ik niet zomaar negeren of uitschakelen. Ik zet ze zonder erover na te denken. Sterker nog, als ik mezelf ’s avonds voorneem een obstakel of hindernis niet te zetten, panikeer ik op voorhand. Dan maak ik mezelf wijs dat ik karma over me heen krijg en dat ik het mijzelf nooit zou vergeven moest er plots een vreemde in huis zijn. Dan is dat mijn eigen schuld. Dus zet ik de ladder weer achter de deur, zet ik de camera’s aan.
Exposure therapie
Dwangmatig gedrag, zo noemt mijn therapeute het. En daar geraak ik niet vanaf door enkel EMDR. Ik kreeg de keuze of ik even rust wou nemen of verder wou gaan. Uiteraard ga ik verder, want ik ben nog niet waar ik wil zijn. Dus drie maanden na mijn eerste EMDR – sessie word ik doorverwezen naar een ander soort therapie; exposure.
Teleurgesteld ben ik in mezelf, dat ik nog niet daar ben waar ik gehoopt had. Tijd heelt alle wonden en ik besef dat sommige zullen denken dat ik te veel verwacht, dat ik nog maar enkele maanden bezig ben. Maar ik zit al veel langer in dit proces en ik had gehoopt dat dit de eindhalte van mijn angsten zou zijn.
Dus vandaag ben ik teleurgesteld en morgen contacteer ik de nieuwe therapeute voor het vervolg. En dan begin ik weer vol goede moed. Hopend op een zo snel mogelijke verbetering. Voor mezelf en voor mijn gezin.