#Facebookmoms

'It takes a village to raise a child', weerklinkt een Oud Afrikaans gezegde. En gelijk hebben ze. Een kind opvoeden doe je niet alleen. Ik kan me perfect inbeelden dat vroeger, kleinere gemeenschappen samen zorgden voor een kind. Lijkt me ook niet meer dan normaal. Want dat doen we vandaag de dag toch ook? Al maken we nu niet langer gebruik van een gemeenschap of dorp. Anno 2019 voeden wij samen onze kinderen op, met behulp van internet of sociale media. Vandaag de dag zien we die 'village' zeker nog, maar dan wel online.

Ik heb een facebook account. En ik ben lid van verschillende kindgerelateerde facebookgroepen. Tijdens mijn eerste weken was ik lid van een groep veilig slapen, een groep voor borstvoeding, een groep voor groentenpapjes, een groep voor uitstapjes, ... Kortom: veel te veel. Na enkele weken ben ik dan ook beginnen snoeien in mijn aantal groepen. Want trop is trop, ook online.

Maar in het begin, tijdens die kersverse weken van mijn leven als moeder, had ik al deze groepen wel nodig. Ik voelde me allesbehalve de allesweter en deze groepen hielpen mij erdoor. Een mengeling van al hun tips and tricks hebben mij als mama mee gevormd tot de mama die ik nu ben. Wanneer je dan wat zelfverzekerder wordt is het dan ook normaal dat je na een tijdje niet langer de nood hebt om in deze groepen te zitten. Maar daarom ben ik niet minder dankbaar dat ze bestonden.

'Ik word mama in 2017'

Mijn dochter is ondertussen achttien maanden oud. Vandaag zit ik nog steeds in de facebookgroep waarmee het achttien maanden geleden begon. Ik was net zwanger toen ik de facebookgroep ontdekte: ik word mama in 2017.

Het voelde alsof ik de jackpot had gewonnen. Een groep vol vrouwen die hetzelfde als mij meemaakte. Die net zoals ik zwanger waren en waar we elkaar konden helpen en ondersteunen. Onze maandelijkse bezoekjes bij de gynaecoloog werden besproken, we stoeften met foto's van onze nieuwe babykamers of outfitjes die we hadden gekocht. We hielden elkaar op de hoogte bij kortingen of aanbiedingen. Het kon zo gek niet klinken, maar de facebookmoms die waren er, dag en nacht.

Maar meer en meer begon ik te merken dat er negativiteit circuleerde in de groepen. Mama's begonnen elkaar af te breken en te kwetsen. Ikzelf hield me hier meestal buiten en wou totaal geen energie spenderen aan mensen met zo een houding. Tot ik me één keer liet meegaan in de negativiteit van anderen.

Een mama had tickets kunnen bemachtigen voor Tomorrowland. Net rond die periode hadden de kranten een artikel gepost waarbij men onderzoek deed naar de gehoorschade van een baby, die nog in de buik zat. Men wou onderzoeken of er een verband was tussen gehoorschade en de prenatale omgeving. Elke 'facebookmama' had hier haar mening over. Maar er was er eentje die er boven uitsprong. Ze begon de mama die de vraag had gesteld, uit te schelden voor egoïste en slechte moeder. Ze beschuldigde de mama ervan Tomorrowland te verkiezen voor haar ongeboren baby.

Dingen waar deze mama geen nood aan had, en al zeker niet verdiende. Deze mama ging een dagje naar Tomorrowland en wou haar 'plezier' met ons meedelen. Deze mama wist goed genoeg om niet tussen de dronken groepen te gaan staan of niet naast de muziekboxen. Maar in plaats van haar blijdschap met ons te delen, kreeg ze de wind van voren. Een heleboel mama's zijn samen met mij, op de trein gesprongen, om deze mama te verdedigen. Ik ben ervan overtuigd dat deze mama haar gesteund voelde. Maar ik ben er ook van overtuigd dat deze mama het gevoel dat - in dit geval - de aanvalster haar had gegeven, nooit van zich zou kunnen afschudden.

Vanaf toen merkte ik de groeiende negativiteit en ook onder de mama's, de rotte appels. Een mama postte trots haar opgemaakt babybedje dat klaarstond en ze kreeg een heleboel kritiek over haar. Die knuffel die ze daar gezet had moest uit het bed, verstikkingsgevaar.

Een mama die haar mening gaf over vaccinaties, die kreeg de wind van voren als ze niet mee met de groep was. Meer en meer subgroepjes ontstonden en het ging zelfs zo ver dat er privé conversaties waren waar ze mama's afbraken.

Ik had het gevoel me meer en meer op te fokken. Het gevoel van mijn gevonden jackpot verdween. De oordelen, de verwijten, ik was in schok. Ik schrok ervan hoe een moeder tegenover een moeder kon doen. En ik realiseerde me dat ik me druk maakte in mensen die ik eigenlijk van haar of pluim ken. Voor mij was het genoeg. Ik wou geen deel uitmaken van een groep mama's die ervan genoten een onzekere vrouw nog dieper te duwen. Daarvoor pas ik.

'Ik werd mama in 2017'

Gelukkig waren er nog mama's die er hetzelfde over dachten, en dan in het bijzonder Lize Cans. Zij had de moed een nieuwe groep op te richten, eentje die subgroepjes zou verbieden. Die onrespectvol gedrag niet zou aanvaarden. Een groep waarbij elke mama zichzelf kon en mocht zijn.

Als kersverse mama ben je zo gevoelig aan ervaringen, oordelen, raad van anderen. Een kersverse mama zou in groepen als de vorige niet mogen horen. Ze zou in zo een giftige omgeving niet mogen zitten. Maar het blijft het internet, en zoals algemeen geweten, zijn mensen achter hun scherm verbaal veel sterker. Lijkt het alsof al hun vormen van beleefdheid zijn verdwenen en voelen ze zich meerdere die kan typen wat hij/zij wilt.

Mama's die lid zijn van een groep op het internet.

Een facebookmama moet alert blijven tegen negativiteit en moet kunnen ventileren. Andere mama's geven graag raad, maar probeer niet alles klakkeloos over te nemen. En het moeilijkst van al: laat anderen je geen slecht gevoel geven, zeker als ze je niet kennen. Mama's beoordelen ook heel graag of gemakkelijk, heb ik de indruk. Alsof enkel het juist is als je doet wat zij doen.

Ik spreek voor mezelf als ik zeg dat ik over het algemeen, best wel respect heb voor andere hun opvoedingsmethodieken. Ik ben er zeker niet altijd akkoord mee, maar ik denk wel steeds: dit is niet mijn kind. Ik denk dat een open houding nooit verkeerd is. Als andere mama's raad vragen geef ik mijn ervaring. Maar ik leg ze niet mijn mening op. Dat is een verschil wat vele wel eens durven vergeten.

Dankzij Lize heb ik weer het gevoel van de jackpot te gevonden te hebben. Ik heb terug mijn groep 'facebookmoms' gevonden die me bijstaan. Met raad en daad, en dan vooral: zonder vooroordelen. Iedereen heeft respect voor elkaar en onze opvoeding. We zullen het zeker niet altijd eens met elkaar zijn, maar we hebben respect. Dat is het belangrijkste.

Ik heb weer mijn team, squad, mijn 'village' gevonden. En daar ben ik blij om.