Gemis aan mijn onbekende sterrenkindjes - Bijzondere mama met een bijzonder verhaal (3)

Toen ik Stephanies oproep zag voor mama's met een bijzonder verhaal, wou ik meteen, impulsief als ik ben, reageren. Toch dacht ik even na... Mama's met een bijzonder verhaal... Mama's...

Laat nu net dat wat een 'mama' onderscheidt van een 'gewone vrouw', hetgeen zijn wat ik niet heb: een kind. Of toch voor de buitenwereld. Want mijn kindjes zijn niet langer zichtbaar.

Met een klein hartje heb ik gereageerd. Bang omwille van reacties die zullen komen. Angst voor negatieve feedback. Angst om geweigerd te worden in het clubje van de mama's, omdat ik geen 'mama' zou zijn in sommige hun ogen.

Maar deze dappere vrouw, die haar bijzondere verhaal wilt delen met de lezers van smotherhoods is - zonder enige twijfel - een échte mama. En wat voor één. Deze bijzondere mama blijft liever anoniem en dat respecteren we. Meer nog, we zijn blij dat zij haar verhaal wilt delen met onze lezers. Dat zij haar boodschap wilt delen met misschien wel nog mama's die in soortgelijke situatie zitten.

Een samenwerking tussen smotherhoods en deze mama, een bijzondere mama met een bijzonder verhaal:

'Gemis aan mijn onbekende sterrenkindjes'

Een korte voorstelling van mezelf: Een meisje (vrouw klinkt zo volwassen :-)) van 27, getrouwd met de liefde van mijn leven, wonend in ons droomhuis met een harige baby: ons hondje. Ik kom uit een warm nest, heb de meest liefdevolle ouders die je je maar wensen kan. Ik kan trouwens geen dag zonder hen gehoord of gezien te hebben.

Ik heb lieve, fantastische vrienden, die me steunen door dik en dun, er altijd zijn. Ik werk in een voorziening voor personen met een beperking. Iedere dag ga ik met een hart vol liefde werken en kom met nog een voller hart weer thuis. (En soms ook met zere voeten of hoofdpijn, maar ja, dat nemen we er met plezier bij). Ik werk samen met de meest fantastische collega’s; werken, lachen, wenen, elkaar steunen...

Kort samengevat: voor de buitenwereld leid ik het perfecte leventje.

De buitenwereld ziet natuurlijk niet wat er zich achter die “façade” afspeelt. De buitenwereld ziet niet dat wij hunkeren naar een kleintje van onszelf, al anderhalf jaar lang. De buitenwereld ziet niet dat wij al 2x heel gelukkig geweest zijn, om kort daarna weer neer te storten in verdriet.

De eerste keer, eerlijk gezegd de pijnlijkste keer, weet ik nog heel goed. Kort daarvoor lieten we een onderzoek doen om te kijken of mijn eileiders oké waren; alles was in orde, het moest lukken. En ineens... Ik testte positief na een heerlijke week vakantie en bovendien op de verjaardag van mijn mama... Mooier kon niet, dacht ik. Eindelijk werd ons geduld beloond, want geef toe, als je naar iets verlangt, duurt een jaar eindeloos (ook al weet ik intussen al een beetje beter). Ik begreep meteen wat wordt bedoeld met “onvoorwaardelijke liefde”, vanaf dan stond ons kindje, want hoe klein ook: dat was ons kindje, op de eerste plaats.

Na een zalig weekendje aan zee en ja, na de eerste babyspulletjes gekocht te hebben, moest ik toch nog eens langs de dokter voor een bloedonderzoek, ter controle. In mijn achterhoofd hield ik er rekening mee dat er nog steeds dingen mis konden gaan, maar mijn hart luisterde niet: hoe kan de natuur zo wreed zijn? Ons zo lang laten wachten om het dan af te nemen? Nee nee, dat zal wel niet.

Het was dan ook met een gerust hart dat ik de dokter belde voor de uitslag van mijn bloed.

Aan de grond genageld stond ik. Mijn mond viel zelfs een beetje open en alle kleur onttrok zich van mijn gezicht. Mijn ogen gevuld met tranen en een hart: volledig in shock. “Sorry lieveke”, was het enige wat tot me doordrong van de uitleg van de dokter. Mijn man nam de telefoon en stond 2 minuten later met dezelfde emotie naast mij, aan de grond genageld. Beiden klaar om in te storten.

Eenmaal thuis, ben ik heel diep gegaan. Ik kon niet vatten dat mijn lichaam ons zo in de steek liet. Kwaad was ik, op alles en iedereen, maar vooral op mezelf. Machteloos, verscheurd van emoties. De dagen erna heb ik beleefd in een roes. Tot ik dacht: raap jezelf bij elkaar en kom buiten.

Ik heb geleerd dat mensen heel hard kunnen zijn, hoe goed ze het ook bedoelen.

“Ach, je was nog niet zo ver”, “je bent nog jong”, “volgende keer beter!”.

Na een tijdje geloofde ik dat zelf ook, ik dacht dat ik mezelf aanstelde en zette een “happy-masker” op. Tot ik enkele weken later de weerbots voelde: diep vanbinnen, want naar de buitenwereld toe durfde ik daar niet voor uit te komen. Ik huilde als niemand het zag en was helemaal verscheurd tussen hoop en wanhoop, hoe moest ik in godsnaam uitleggen dat ik een kindje miste dat nooit iemand gezien heeft.

Aan iedere mama die door hetzelfde verdriet heen moet: neem je tijd, je stelt je niet aan! Oké, er zullen -altijd- ergere dingen zijn, maar op dat moment ga je door een hel, want datgene wat jij het liefste ziet, het hardst naar verlangd hebt, zelfs boven je eigen leven plaatst, wordt je ontnomen... zonder enige reden, hooguit dikke, brute pech.

2 Cyclussen later voelde ik het opnieuw, datzelfde gevoel. Mensen uit mijn omgeving merkten ook bepaalde dingen op en toen was er weer: die hoop. Ik testte veel te vroeg, maar toch was er een vage, maar positieve streep.. en hoe vreemd het ook mag klinken: ik kon niet euforisch zijn, uit zelfbescherming, denk ik. Ik wachtte nog even af, maar de symptomen logen er niet om. Ik ging over tijd en testte opnieuw: terug een vaag, maar wel positief streepje.

Ik wist het zeker, maar durfde niet naar de dokter voor een bloedtest, omdat het dan ‘zo echt’ zou worden. Pure angst om teleurgesteld te worden, door mijn eigen lichaam weliswaar.

Een week heb ik gewacht, toen het uiteindelijk toch ook weer mis is gegaan... Vandaar dat ik beschreef dat de eerste keer de meest pijnlijkste was. Ik probeerde hier niet te lang bij stil te staan, om mezelf te beschermen, omdat ik wist hoe diep ik vorige keer ben gegaan.

Maar ik ontken niet dat het er geweest is: een tweede sterretje.

Intussen zijn we enkele maanden verder en geloof me als ik zeg dat dat helse verdriet slijt, maar onvoorzichtige opmerkingen; mooie, volle, dikke buikjes; schattige kindjes; je uitgerekende datum die nadert raken je tot in het diepst van je ziel. Die pijn voelt telkens als een steekje, diep in je hart.

Maar er is zeker hoop: volgende week starten wij met inseminatie.

Ik verwacht er niet te veel van, om mezelf niet te hard teleur te stellen.

Met een bang hartje schreef ik mijn verhaal, dus:

Dank je, lieve mama, om mijn verhaal te lezen.

Dank je, om mij niet te veroordelen, ik weet dat er -altijd- ergere dingen zijn, maar bij een miskraam staat men toch te weinig stil, vind ik.

Dank je, aan alle mensen die ons steunen, ons graag zien en er zijn voor ons.

Veel liefs,

Een 🌟🌟-mama.

——————————————————

Dat deze mama een bijzondere mama is daar bestaat geen twijfel over. Deze mama is een evenwaardige mama als ikzelf. Mijn bewondering voor deze sterke vrouw is groot. Ik wou dat ik voor haar iets kon doen. Maar helaas heb ik die macht niet. Dankbaar ben ik, dat ze haar verhaal bij smotherhoods kwijt kon. Wil jij ook je verhaal kwijt? Klik dan hier en wie weet komt jouw verhaal in onze column!