Graag zien, meer hoef je niet te doen.

Aan de mama die zich afvraagt of ze wel genoeg doet, het antwoord is ‘ja’.

Ik heb het al eerder geschreven op de blog, of het is vaak een statement dat ik maak; kinderen groeien zo snel op. Ik associeer de herfst graag met het begin van iets nieuws. De heerlijke zomermaanden zijn voorbij, de grote vakantie zit erop en de strakke ochtendspits vindt in vele huishoudens weer plaats. Schooltassen worden gemaakt en elke avond is het stressen of er wel brood in huis is voor die lunchboxen.

Verjaardagsfeestjes zijn ook van die symbolische nieuwe starts. We sluiten het afgelopen jaar af. Vol trots blikken we terug op de mijlpalen die ons kind het afgelopen jaar bereikt heeft en kijk je vol enthousiasme uit naar de nieuwe mijlpalen die je dit jaar zal meemaken.

Deze week vertelde een collega me over haar dochter die voor enkele maanden verhuist naar Zweden. Fascinerend luisterde ik naar haar verhalen. Over de laatste inkopen, het volproppen van de valies en het selecteren van wat er weer uit moest omdat ze over de limiet van bagage zaten. Voor mij was het een heerlijk verhaal, maar voor haar als moeder was het moeilijk. Ze was sterk in mijn ogen. Hoe ze vol trots vertelde over de aankomende avonturen van haar kind, die mijlenver van hen zou studeren. Gelukkig ligt dat toekomstperspectief met mijn driejarige dochter nog ver.

Zal ik het later goed doen?

Maar het verhaal zette mijn hersens aan het werk. Plots beeldde ik me in hoe het zou zijn, Annabel afzetten aan de luchthaven. Thuis stressvol wachten op een bericht dat ze veilig zou zijn aangekomen. Ik vraag me af of ik wel voldoende tijd met haar spendeer. Zullen we een sterke band ontwikkelen, zal ik genoeg met haar gaan shoppen, zou ik genoeg naar haar geluisterd hebben? Zal ze bij mij haar dromen kunnen vertellen, zal ik met haar opzoek gaan naar een manier deze te realiseren? Zou ik haar genoeg affectie gegeven hebben?

Zal ik haar niet te veel veroordelen als ze fouten maakt, of als ze in de war is? Zal ik haar alles kunnen zeggen wat ik wil? Zal ik al mijn gevoelens, al mijn gedachten met haar delen, die ik heb gehad toen men haar voor het eerste in mijn armen legde?

Ik vraag me vele dingen af, net zoals elke moeder wel doet. Misschien doe jij het ook, terwijl je deze blogpost leest? Dus misschien moet ik tegen mezelf zeggen wat ik tegen jou zou doen?

Zie je kinderen graag. Houd onvoorwaardelijk van hen, op de mooie momenten maar zeker ook op de diepe dalen. Hen graag zien is het enige wat telt. Een leven lang.

Mama - liefde

Uiteraard draait onze mama – liefde niet steeds op hoge toeren. Er zijn genoeg momenten dat kinderen je gek maken. Ik denk soms dat Annabel perfect weet hoe ze mijn geduld kan uittesten, dat ze perfect beseft hoe flexibel ze tussen het koord loopt als ze mijn grenzen aftast. En op dit moment kan ik hier nog niet over meespreken, maar ik ben me bewust dat ze me misschien ooit wel zal teleurstellen. Ik ben zelf ook een puber geweest, dus ik besef maar al te goed dat dit bij het ouder worden hoort.

Maar doorheen al die teleurstellingen, die misstappen, is grag zien het enige dat telt. Het is het enige dat je kan doen als mama. Het is ook het enige dat kinderen bijblijft. Waar ze ook zijn, hoe oud ze ook zijn, graag gezien worden neem je mee, je hele leven lang. Graag gezien worden dragen ze mee in hun hele leven, in hun ziel.

Het enige wat jij kan doen als mama is hen graag zien. Zodat ze altijd weten dat er thuis een plek voor hen is waar ze altijd welkom zullen zijn. Dat ze kunnen terugkeren voor nog meer liefde. Dus zie je kind gewoon graag, meer hoef je niet te doen.