Hé, het is oké.

Het is een bijzonder vreemd hoe iets zo klein en fragiel, zo een immens grote impact heeft op je leven. In het begin lijkt het of je niets goed doet. Er zijn vele momenten geweest waarop ik dacht: 'help, dit is niets voor mij'. Het deed me dan ook deugd toen de vroedvrouw me zei van wel.

Je bent goed bezig mama. Het is hard en allesbehalve gemakkelijk. Maar het betert. Elke dag leer je je kindje beter kennen. Herken je de 'huiltjes' voor honger en die van verdriet. Op een dag lijk je alles onder controle te hebben. Maar de eerste zeven weken, die zijn het hardst. Het moeilijkst. Eens je voorbij week nummer zeven bent zal het beteren. Elke dag een beetje meer..

Ik kwam tot het besef dat hoe hard ik ook mijn best deed, het soms gewoon niet leek te lukken. Wanneer ik dacht iets door te hebben van het hele baby - gedoe besloot mijn dochter daar anders over. En het enige wat ik kon doen was mezelf proberen geruststellen dat het oké was.

Maar als (kersverse) mama denken we nog al snel dat iets onze schuld is. Bij het minste wat er mis lijkt te gaan kijken we automatisch naar onszelf. Inclusief ikzelf heb die fout vaak genoeg gemaakt, en maak deze nu nog.

Soms lijkt het ook gewoon of er een bladzijde in mijn handleiding van het moederschap ontbreekt. Bij een ander lijkt het allemaal zo simpel te gaan, loopt het van een leien dakje.

Zo heeft één van mijn favoriete vriendinnen twee kinderen. Een van vijf en eentje van één. Bij haar lijkt het allemaal zo vlot te gaan. Plannen we een uitstapje heeft ze alles gepland. Spreken we af, is ze altijd netjes op tijd. Stress... Nergens op haar gezicht te bespeuren.

En dan heb je mij. Moeder van één kind, vergeet het minste en mag al trots op mezelf zijn als ik maar een kwartiertje te laat ben. Terwijl ik het soms zo hard vond heb ik haar nooit horen klagen. Dus misschien is het daarom wel logisch dat ik de schuld bij mezelf leg? Want een andere mama blijkt het zo perfect te kunnen. Waarom ik dan niet?

Maar er zijn ook momenten waarop ik besef dat het niet mijn schuld is. En hoe makkelijk het ook lijkt dit te schrijven, moet ik me er zelf vaak genoeg van overtuigen dat ik het best oké doe. Het deed me ook zo goed toen mijn papa me op een dag - uit het niets - zei, dat hij trots was op mij en mijn echtgenoot. Dat we het goed doen. Dat hij ziet dat we het goed doen. Zo een kleine boodschap, van zo een grote waarde. Het ouderschap is een groot avontuur met vallen en opstaan. Het kan niet elke dag perfect gaan (ps: zo verloopt geen enkele dag...) en dat is ook oké.

Hé het is oké,

dat ik een mama ben die streng toekijkt op de schermtijden van mijn zestien maanden oude dochter. Die erop probeert te letten dat de TV afstaat 40 minuten voor bedtijd. Maar ik ben ook een mama die soms de TV gebruikt als handig middeltje om zonder problemen het avondeten te maken, of om nog snel de was in te steken.

Hé, het is oké,

dat je soms de tijd met je partner mist. De romantische avonden op restaurant of de uitstapjes met twee. Maar wanneer de kans zich dan eindelijk voordoet je toch een avondje Netflix en een zetel verkiest. Comfy en allesbehalve sexy of romantisch. Op dat moment heb je er de fut niet meer voor. Je bent te moe en absoluut niet in de mood.

Hé, het is oké,

dat je boos bent op alles en iedereen. Na een hele voormiddag poetsen in huis kan je eindelijk het weekend relaxend ingaan. Maar de dochter beslist met haar koek het hele huis rond te lopen en het enige wat jij ziet zijn kruimels. De hond loopt er nog eens achter met zijn modderpoten.

Hé, het is oké,

dat je ook gewoon soms liever in de zetel ligt met je kind en het huis er ontploft bij ligt. Het stof op de grond schreeuwt om een stofzuiger. Het afwasmachine piept om leeg gemaakt te worden en de ramen staan vol handjes. Er moet hier dringend gepoetst worden. Maar jij laat het voor wat het is. Want dat knuffelen op de zetel is veel leuker.

Hé, het is oké,

dat je de mama wilt zijn die gezonde voeding belangrijk vindt. Die kieskeurig het beste fruit uit de rekken zoekt en experimenteert met avocado's, want had je niet ergens gelezen dat daar zoveel vitamine inzitten?! En toch zijn er dagen dat je het kant en klare potje uit de kast haalt omdat je gewoon geen zin hebt om te koken.

Of het voornemen dat ook jij en je echtgenoot nu netjes aan tafel moeten eten aangezien jullie nu een voorbeeldfunctie hebben?! En dan toch maar beslissen om te wachten met eten tot de kleine in bed ligt. Lang leven de zetel, bordje op de schoot en een aflevering Gossip Girl.

Hé, het is oké,

om te zeuren en te zagen op je kind. Waarom kan ze nu eens niet wat langer slapen?! Vloekend kom je je eigen bed uit, veel te vroeg. En als je dan dat kleine kopje ziet ben je de pijn van veel te vroeg opstaan vergeten. Beter nog; gaat je kind op logement, denk je uit te slapen en lig je daar om 7 's morgens klaarwakker....

Hé, het is oké,

om je kindje af te zetten bij de onthaalmoeder/créche en dan te genieten van wat me - time. Een moeilijke om aan toe te geven, maar soms écht de moeite waard!

Hé, het is oké,

Om telkens te verlangen naar de volgende mijlpaal. Kon ze al maar kruipen, wat kijk ik er naar uit dat ze kan praten, konden we samen maar al eens dit of dat doen. En dan is het moment daar en kijk je met heimwee terug. Want waar is mijn platte baby? Die een hele dag alleen maar op mijn borst wou liggen?! KAN IEMAND DE TIJD STOPPEN?!!!

Het is allemaal oké. Het mama zijn. De manier waarop je het doet. Ieder heeft zijn dingetje, zijn tips and tricks, zijn manier van handelen. En dat is oké.

En het is al helemaal oké dat we geen perfecte mama zijn, neen. We zijn mama's die - dag in dag uit - ons uiterste best doen om het elke dag zo goed mogelijk te doen. En dan is MEER dan oké.

#smotherhoods #momblog #motherhood #itsokay #okaynottobeokay #momlife #momissues

PS: Hé het is oké, is mede mogelijk gemaakt door de fantastische mama's uit onze groep 'ik werd mama in 2017'. Aangezien we 'hetzelfde' avontuur beleven, bedankt voor jullie inspiraties.