Heimwee naar mijn oude ik.

Er zijn van die momenten dat ik onbewust terugdenk aan de dagen zonder kind. Niet dat ik mijn dochter niet graag zie, integendeel. Er bestaat geen sterkere liefde dan die dat ik voel dat ik heb voor haar. Maar God wat is het soms fijn nostalgisch terug te denken aan de dagen dat ik alleen voor mezelf moest zorgen.

Ik kan me niet meer exact herinneren wanneer het moment daar was, maar plots was ik ervan overtuigd dat ik een baby wou. Mijn echtgenoot wou er al veel sneller mee starten, maar ik wou zekerheid. Een eigen huis, een huwelijk, zekerheid was voor mij prioriteit. Ik kan mijn vinger er niet opleggen, maar er was een moment dat ik na een avondje op restaurant met vriendinnen naar huis reed en mijn man vertelde dat ik een afspraak wou bij de gynaecoloog.

Ik nam geen pil maar had een hormonale spiraal als anticonceptiemiddel. Dus die moest er eerst uit voor we aan het echte werk begonnen. Vanaf die avond dat ik thuiskwam en mijn echtgenoot vertelde dat ik er klaar voor was, heb ik geen moment getwijfeld. Ik wilde mama worden en er was niets liever dat ik vanaf toen wou.

Ik geraakte vrij snel zwanger en alhoewel ik me niet bepaald op een roze zwangerschapswolk bevond, telde ik af naar het moment dat ik mijn dochter in mijn armen zou nemen. Ik had de ene verwachting na de anderen en in mijn ogen had ik alles onder controle. Ik had een bepaald beeld van mezelf gevormd over wat voor een mama ik zou worden.

Nieuwe rol

Er was niets liever dat ik wou zijn dan mama en toen mijn dochter geboren was, was ik een dankbare vrouw. Klaar voor mijn nieuwe leven als mama. Vanaf de eerste seconde was zij mijn nieuwe levensdoel, hoe groot dat cliché ook mag klinken. De eerste weken heb ik gestreden tegen het beeld dat ik voor mezelf had gevormd. Ik kon niet voldoen aan de eisen die ik voor mezelf had opgesteld. Toegeven dat iets niet lukt is zwaar, maar toegeven dat je aan je eigen verwachtingen niet voldoet nog zwaarder.

Dus ik deed harder mijn best maar ik gaf mezelf ook wat meer credit. Ik vond voor mezelf begrip en dat heeft eerlijk gezegd wel een tijdje geduurd. In de eerste weken van mijn moederschap heb ik met veel zaken het moeilijk gehad. Het chronische slaaptekort, mijn lichaam dat veranderd was en dat ik terug moest aanvaarden en mijn nieuwe rol als partner van. Want een relatie krijgt nu eenmaal een hele nieuwe dimensie als je een kind krijgt. Dus doorheen al die veranderingen wende ik aan mijn nieuwe ik. En al snel realiseerde ik me dat ik moest toegeven dat ik mijn oude leven mistte.

Heimwee

Ik kreeg heimwee naar de dagen zonder kind. De dagen waarin ik me geen zorgen hoefde te maken over een ander. Dat de moeilijkste beslissing was wat ik die dag zou eten. Niet of ik al dan niet mijn pasgeborenen moest wakker maken om borstvoeding te geven. Ik had heimwee naar de dagen waarin kon doen wat ik wou, zonder rekening te houden met dutjes of te overwegen dat de bar wel kindvriendelijk is of niet.

De lange avonden met vriendinnen op mijn terras met een goede cocktail, of meerderen. Zonder dat ik hierbij vijf keren naar boven moet. Want zo lijkt het wel, als ik dan al eens iets plan, mijn dochter op dat moment moeilijk in slaap valt. Dat ik op restaurant kan en kan genieten van mijn maaltijd, zonder dat ik stress hoef te hebben dat mijn dochter haar verveelt en een uitbarsting krijgt.

Ja ik mis mijn oude ik, mijn oude leven. De momenten zonder stress, zonder enige verantwoordelijkheid.

Maar ik zou mijn leven voor geen geld van de wereld willen veranderen. Vandaag de dag ben ik mama en – sorry jongens – maar wat voor één.

Ik ben dan nog niet de persoon die ik ooit hoopte te zijn en ik heb zo een mini vermoeden dat ik dat ook nooit zal worden. Maar ik ben blij met de mama die ik vandaag ben. Al zullen er nog momenten plaatsvinden waarin ik heimwee heb, naar de oude ik. Maar daar heb ik vrede mee, want eerlijk gezegd wat het leven toen fijn.

Alleen is mijn leven nu een pak fijner met een mini – me naast mij.