Het blijft niet zo moeilijk, mama.

Eindelijk is het zover. Na negen maanden zwanger zijn heb je eindelijk je kindje in je armen. Het glibberige, kleine, schattige wezentje. Het kleine neusje. De mini - vingertjes die zich vastklampen aan jou. Door het kleine borstje zie je de hartslag. Voor jou ligt het mooiste wezen dat je ooit gezien hebt.

Je bent volledig onderste boven van dat kleine prachtige wezentje. Jouw wezentje. Datgene dat jij negen maanden lang hebt gebaard. Diegene die rust vond, groeide, ontwikkelde binnenin jou. Proficiat mama, je hebt het geflikt. Je mag trots zijn.

Geniet ervan, want de tijd vliegt. 'Geniet', een woord dat ik miljoenen keren als raad heb gekregen. Verlang niet teveel, want de tijd vliegt. Ze groeien zo snel, ze worden zo snel groot. En misschien heb je er op dat moment niet veel aan. Want je bent zelf nog opzoek naar het hoe en wat. Plots is je leven zo veranderd. Zorgde dat prachtige wezen ervoor dat jij als mens volledig ontregeld was.

Maar aan de kersverse mama die het dat niet ziet zitten, die geen besef meer heeft van het hoe of wat. Aan de mama die het allemaal zwaar vindt. Die denkt dat ze faalt. De tijd vliegt écht. Dus het miserabele gevoel dat je op dit moment hebt, blijft niet duren. De chaos verdwijnt, de vermoeidheid betert (of toch niet helemaal...), de frustraties gaan liggen en er komt verandering. Echt waar.

Zoals we wisselend aftellen van zomer naar Kerst, zo snel vliegt ook de tijd met je kindje. Zo snel vliegt de tijd die jij hebt als lerende mama. Voor we het beseffen is het lente, en dan weer zomer. Dan weer herfst en tot slot weer winter. Zo snel gaat ook het leven met een kind. Kijk naar mij, ik herinner me mijn bevalling nog alsof het gisteren was. Annabel is ondertussen twee jaar. En ik kan ondertussen zeggen dat we met ons drietjes, in ons gezin een soort van structuur hebben gevonden.

Ik ben ervan overtuigd dat er nog een heleboel uitdagingen gepland staan tijdens de volgende jaren. Maar op dit moment voel ik me gelukkig. Ik heb een soort van evenwicht tussen werk en privé. Tussen hobby's en gezin. Ook tussen mijn echtgenoot en ik loopt alles goed. We vervullen onze rol als 'ouders', maar hebben elkaar ook terug gevonden als koppel.

Ik ga niet zeggen dat ik een balans heb gevonden. Dat ik vanaf vandaag weet hoe de volgende vijftien jaar er gaan uitzien. Ik schrap het woord 'balans'. Want volgens mij ben ik dat voor eventjes kwijt. Balans in mijn leven. En daar heb ik vrede mee.

Mijn zelfzekerheid als mama is gegroeid. Tijdens de eerste dagen voelde ik me een loser. Ik had geen idee wat mijn dochter van mij verwachten. Er waren momenten dat ik zelfs geen manier vond om haar te troosten. Maar ik ken nu de verschillende deuntjes van huilen. Ik zie wanneer mijn kind blij is of ongelukkig. Ik kan haar blik lezen. Iets wat ik nooit had gedacht te kunnen.

Ik zie me daar nog zitten in een brasserie. Mijn dochter had honger dus gaf ik haar borstvoeding. Ik had een sjaal rond mij dus was er niets te zien. Je zag vanonder de sjaal enkel twee mini beentjes schoppen van voldoening. En ik hoor nog steeds (en ik zie nog steeds, want zou hem zo herkennen uit de duizend): 'Amai nu is mijn honger over...'

Ik zie me daar nog zitten janken op de keukenvloer, niet wetend hoe ik het moest aanpakken. Hoe het werkte; mama zijn.

Ik zie me daar nog op het vliegtuig zitten, de allereerste keer met een baby die begon te huilen. Ik schaamde me dood.

Ik zie me de eerste keer op restaurant nog zitten. Gestresseerd en hopen dat mijn baby zou slapen. Dat ze niet zou beginnen huilen en iedereen dan gefrustreerd naar ons zou zitten kijken.

Ik weet hoe het was, ik herinner me alsof het gisteren was. Maar tijd leert. Vandaag de dag sta ik tien keer sterker in mijn schoenen dan toen. Ik leer uit situaties, ik doe ervaringen op. En ik zal nog geregeld met mijn neus tegen de muur lopen. Maar hey, dat is dan ook maar zo. Ik moet blijven onthouden dat ik alleen maar kan bijleren. Hoe het moet, hoe het lukt, het moederschap.

Lieve mama, ik weet dat het nu lijkt alsof alles mislukt. Dat de chaos overheerst en dat je uitkijkt naar het moment dat je alles weer onder controle zult hebben. Dat moment lijkt, in jouw perspectief, nog ver weg.

Maar zoals ik al zei: de tijd vliegt. In het geval van jouw baby'tje, maar ook in jouw geval als mama. Zo snel dat de bomen hun blaadjes verliezen in de herfst, zo snel leer jij bij. Dus zit je momenteel in een zwaar seizoen van het mama zijn, weet dan dat de seizoenswissel daar snel zal zijn.

Je zal weer rust vinden,

de tijd loopt door,

de frustraties zullen gaan liggen en plaats maken voor begrip.

De drukte zal minderen,

De kennis komt.

De slaap zal beteren.

Het huilen zal plaats maken voor kirren en giechels.

Je zult dit onder controle krijgen, dit nieuwe leven als mama.

Je faalt niet.

Dit blijft niet voor eeuwig.