Het perfecte plaatje

Wij gingen vanmorgen naar de markt in Mechelen. Dit is één van de foto’s die ik daar nam. Wat zegt de foto jou? Wat zie je? Hoe interpreteer je deze? Want bij het maken van mijn instagram – story bedacht ik mezelf: ik probeer hier het perfecte plaatje aan elkaar te plakken voor mijn volgers, terwijl dit zeker niet het geval was bij ons uitstapje. Als je deze foto bekijkt zou je kunnen denken dat we een fijne voormiddag hadden, dat Annabel genoot van een ijsje. Maar deze foto is een momentopname. Deze foto vertelt je niets over al het geen wat er rond gebeurd is.

Deze foto zegt niets over het ongeduld dat Annabel vertoonde toen ze in de fiets wou gaan zitten maar ik mijn schoenen nog moest aantrekken.

Deze foto vertelt je niets over het moment waarop we aankwamen aan de fietsenstalling en Annabel weigerde om mee te stappen naar de markt, zij wou blijven zitten op één of andere stoepsteen.

Deze foto toont geen huilbui in het midden van het centrum omdat ze een ijsje wou, maar wij dit weigerde omdat ze net één op had.

Sterker nog: deze foto toont niet het gevoel van falen dat wij als ouders hadden, daar rondlopend met een schreeuwende peuter. Hij toont niet het gevoel dat ik probeerde te negeren als andere omstaanders ons aankeken. Deze foto toont allesbehalve mijn onzekerheid en het gevoel van falen.

De instagram – mom

We kennen de filmsterren die mama worden en een week later al strak in het pak terug op de set staan. Maar we realiseren ons dat dit een onrealistisch beeld is. Ergens weten we dat dit niet echt is en proberen we ons – buiten de kleine jaloezie – hier ons niet te veel van aan te trekken. Maar met de komst van social media is dit een ander verhaal.

Want iedere keer dat ik mijn Facebook of instagram open worden de perfecte foto’s naar me gesmeten. Het enige verschil is dat ik deze mama’s ken. Mijn beste vriendin, mijn collega’s of kennissen van vroeger. Deze mama’s zijn geen actrices, deze mama’s zijn ‘gewone’ mensen zoals jij en ik. Mensen die ik ken uit mijn persoonlijke kring en plots de betere mama te blijken zijn dan ik.

Ik zie hun foto’s van leuke familie – uitjes of hun heerlijke gerechten. Ik zie hun mooie interieurs of planten die in bloei staan. Wanneer ik me afmeld van mijn Facebook realiseer ik mij dat een dagje naar de markt bij ons niet zo perfect liep, mijn huis een nest is en ik niet eens in staat ben om een cactus in leven te houden. En het enige besluit dat ik hieruit kan trekken is dat ik suck in dit hele moederschap – gedoe.

Het gebeurt vaak dat ik me dan depri voel of slecht. Te min. Misschien zelfs een loser. Maar ik probeer me ook steeds voor te nemen dat het leven zo niet in elkaar zit. Dat elke foto die ik net had bewonderd een momentopname is. Een illusie.

Ik zag ze

Ik zag de mama die ’s morgens vroeg een foto online gooide in de sportzaal met daaronder één of andere motiverende quote. Zij voelde ergens de drang om tussen al het zorgen voor haar kroost haar sportkledij aan te trekken en te gaan sporten. Die selfie toonde haar overwinning. Dat zij ’s morgens de moeite deed om die trip naar de gym te maken.

Ik zag de mama die één of ander diy – project had afgewerkt en nu één of andere leuke vaas in huis had staan. Die mama die de hele dag door had doorgewerkt om op het einde van de dag een perfecte foto te kunnen uploaden. Die dag besloot zij dat zij haar huis gezelliger wou maken en vond ze de moed om dit effectief te doen. Tussen het spelen door met de kinderen flikte ze het gewoon. Die foto toont haar doorzettingsvermogen.

Ik zag de foto van de mama die pronkte met haar prachtige bloemen. Die foto toont niet dat ze deze gekregen had van haar echtgenoot omdat ze de avond voordien een gigantische ruzie hadden gehad. Deze foto toont niet haar tranen en haar woede van toen. Je ziet alleen de prachtig mooie bloemen.

Welke foto’s ik niet zie? Die dat het echte leven tonen. De miljoenen tranen die mama’s hebben gehad wanneer ze zich verloren voelde of hopeloos. Ik zie geen gevechten omtrent huiswerk of het aankrijgen van een pamper wanneer je kind veranderd in een karate – kampioen. Geen foto’s van discussies met de echtgenoot omdat het niet loopt zoals we willen. Iedereen deelt zijn gouden momenten, maar niemand deelt de waarheid. Ook ik niet.

De mooiste momenten

Dus de volgende keer dat jij je aanmeldt op social media, is dit wat je ziet lieve mama.

De rommel in huis is magisch. Het betekent dat je kind zich geamuseerd heeft, dat het speelde en plezier beleefde. Het betekent dat er in je huis geleefd wordt. Want welk plezier levert je een perfect proper huis je op? Dat er niet aan vinger verven gedaan mag worden omdat je bang bent dat er verf op de zetel beland? Dit zij tekenen van leven en niet van falen.

De keuken die overhoop ligt is een teken dat jij je uiterste best deed om een lekker gerecht op tafel te zetten. Om je kind te zien smullen van datgene wat jij gekookt hebt. De uitpuilende afwas toont dat je kind eten had, de uitpuilende wasmand dat je kind veel te veel kledij heeft en de chaos betekent alleen maar dat jij dit toeliet.

De volgende keer hoef jij alleen maar te onthouden dat de mooiste momenten gecreëerd worden in rommelige momenten.

Het perfecte plaatje

Ik geef eerlijk toe dat deze rommelige momenten niet altijd even makkelijk aanvoelen. Soms maken ze mij ook boos of gefrustreerd. Maar wanneer ik de magie inzie van deze momenten weet ik dat ik een blije en goede mama ben. Ik glimlach tijdens het opruimen en me terug voorneem hoeveel plezier mijn dochter had in haar fantasiespel. En als jij een mama bent die belang hecht aan een perfect proper huisje dan is daar niets mis mee. Ik weet ook dat jij niet diegene bent die geen plezier toelaat bij je kinderen omdat jij sneller begint met opruimen, neen.

Het is normaal dat we allemaal het perfecte plaatje op beeld zetten en dit online posten. Het is doodnormaal dat we het perfecte plaatje willen maken omdat dit momenten zijn dat ons nu eenmaal gelukkig maken. Waarom nam ik anders de foto met het ijsje? Omdat dit een momentopname was waarin ik me realiseerde dat mijn peuter blij was met wat ze kreeg en dit me dan ook gelukkig maakte.

De perfecte mama

Ik doe het veel te vaak, mijn kind vergelijken met die perfecte kids op instagram. Het is soms sterker dan mezelf. Maar ik moet me blijven realiseren dat ook deze foto’s momentopnames zijn. Het leven van onze kinderen bestaat niet uit een reeks aan perfecte momentopnames. Maar dat betekent niet dat ze niet gezien mogen worden. En dit telt ook voor ons, mama’s.

Door onszelf te vergelijken met de perfecte mama’s op social media voelen we ons niet alleen minderwaardig, we vergeten al datgene wat we wel goed doen. Waarin we wel slagen en zien we niet langer onze eigen perfecte skills. Want die zijn er wel effectief.

Misschien wordt het tijd dat we meer doen dan alleen maar scrollen op de profielen van anderen. Misschien wordt het tijd dat we uiten hoe we ons voelen. Misschien moeten we die perfecte mama maar eens opbellen en haar vragen hoe zij zich echt voelt?

Want achter elke perfecte foto schuilt een echte mama die ook haar problemen heeft.

Niemand van ons is perfect, maar elk van ons is wel goed genoeg.