Hey nieuwe mama, je hoeft je aan niemand te bewijzen.

Lieve kersverse mama,

Welkom in de wereld van het moederschap. Een rollercoaster aan gevoelens, emoties, mijlpalen, diepe putten en hoge bergen. Van onwetendheid en tot het creëren van een echt mama - buikgevoel. Mama zijn dat word je niet zomaar. Dat leer je. De tijd leert je hoe of wat. En ook jouw kindje daar, zal je leren hem of haar te begrijpen. Je hebt nu nog geen idee wat het verschil is tussen een krijsje voor honger of nood aan slaap. Dat is oké, mama. Je zult je nog vergissen en dingen doen die niet de gewenste reactie veroorzaken. Daar is niets mis mee. Je zult fouten maken, en dat is normaal.

Nieuwe mama, je hoeft je voor niets of iemand te bewijzen.

Fouten maken is menselijk, inclusief wij mama's horen daarbij. Daar is niets mis mee. Integendeel, uit fouten leer je.

Zo vertrokken wij één maand na de geboorte van Annabel, een dagje naar zee. We waren volledig voorbereid, hadden met een checklist gewerkt en waren klaar om een dagje uit te waaien aan zee. Hubby had tientallen keren alles nog eens extra gecontroleerd. We waren er klaar voor.

Als twee nerveuze, kersverse ouders, kwamen we aan. We parkeerde ons en toen ik Annabel uit haar maxi cosy wou halen hoorde ik mijn man vloeken. Zonder enige extra uitleg wist ik wat er aan de hand was. We waren de adapters vergeten.

We hadden een Mutsy en om te wisselen van maxi cosy naar reiswieg had je andere adapters nodig. Die waren we vergeten. Die twee mini stomme dingen lagen nog thuis. Daar stonden we op de ondergrondse parking aan zee. Wat nu?!

We konden de maxi cosy op de buggy zetten, maar ik had gelezen dat baby's niet langer dan een bepaalde tijd hierin mochten zitten. Terugkeren was ook geen optie omdat we dan twee uur in de auto moesten. En Annabel dus ook nog twee uren in de maxi cosy zou zitten. Een draagzak kenden we toen (helaas!) nog niet. Dus daar stonden we.

We besloten te blijven en haar te dragen in onze armen. We zouden waken over de tijd en voldoende afwisselen tussen arm en maxi cosy. Hoe stom dat we die twee adapters vergeten waren!

Ons dagje zee was geweldig. Maar in het begin voelde ik me een loser. Een slechte moeder. Want die durft er nu haar kind een hele dag in de maxi cosy leggen? Maar dit voorval heeft er wel voor gezorgd dat ik ze nooit nog ben vergeten. Want dat is nu eenmaal het toffe aan fouten maken. Je leert hieruit. En terwijl ik deze blog schrijf moet ik met mezelf lachen. Met de mama die ik twee jaar geleden was. Zo onwetend, zo onzeker en op dit moment zo hilarisch.

Ik weet nog perfect hoe ik me voelde, daar lopend op de dijk van Blankenberge. Ik had het gevoel dat iedereen naar ons keek met een veroordeelde blik:

'slechte ouders, wie rijdt er nu rond met een maxi cosy, die mensen hebben geen reiswieg voor hun kind'.

Gelukkig weet ik nu beter. Mijn fout die dag was niet het vergeten van de adapters. Mijn fout was dat ik me aantrok wat omstaanders van mij zouden kunnen vinden. Ik was daar voor wat quality time met mijn nieuwe gezin. Genieten van mijn hubby en onze prachtige dochter. Mijn fout was dat ik me slecht voelde omdat ik dacht dat andere mensen me nu een slechte moeder zouden vinden. Mensen die ik niet eens ken.

Dus daarom lieve, kersverse mama, deze is voor jou. Ik hoop dat ik je die 'fouten' kan ontnemen. Dat je na het lezen van dit blogbericht beseft dat je nooit de nood moet hebben je te bewijzen tegenover omstaanders. Of je die mensen kent of net niet. Er is geen enkele reden toe.

Probeer je niet te bewijzen tegenover je goeie vriendinnen of dichte omgeving dat je nog steeds dezelfde persoon bent, als die je was voor de bevalling. Geef jezelf wat rust, wat credits please. Je hoeft niet na dag één al de even enthousiaste persoon als daarvoor te zijn. Of de actieveling die graag gaat sporten. De vrouw die er steeds piekfijn bij loopt en plots kan genieten van een legging en een oversized trui. Op dit moment ben je niet dezelfde persoon als daarvoor. Of je die persoon ooit nog wordt?! Kan. Maar geef jezelf hier wat tijd voor. Verspil je tijd niet met je te bewijzen tegenover alles en iedereen dat je je leven na week één al terug op orde hebt. Probeer je niet te bewijzen dat jij de mama bent die na dag drie weer aan het werk gaat. Geniet van het hier en nu. Want of het nu je eerste, tweede of derde kind is, die prille dagen komen niet meer terug.

Ik wou oprecht dat ik me minder had druk gemaakt in wat andere van me zouden kunnen denken en meer aandacht had gehad voor het 'hier en nu'- verhaal. Want achteraf bekeken had ik me inderdaad geen hol moeten aantrekken van anderen.

Ik wou aan de wereld bewijzen dat ik de mama was die haar huis op orde had met een pasgeborenen, dat ik genoot van sociale uitjes met een baby, dat ik de mama was die alles aankon. Misschien heb jij die nood ook? Ik kon het, ik deed het. En jij kan dit ook, maar ik vraag je het niet te proberen. Want het is verloren energie. Het is energie die ik liever had gestoken in de intieme momenten met mijn kleine baby.

Ik wou dat ik meer had genoten. Van het samen uitslapen en enkel hoeven op te staan om voeding te geven. Aanleggen en weer verder slapen met ons drietjes. Haar ademhaling bestuderen en hierdoor rustig worden. Mijn echtgenoot die zijn arm rond ons legt. De momenten met drie in het veel te grote bed, waarin we zeurde dat onze dochter zoveel plaats in nam.

Ik wou dat ik meer tijd had genomen om haar gewoon bij mij te nemen, en haar gezichtje te bestuderen. Haar gekke uitdrukkingen en expressie. De beweging die ze maakte als ze haar nekje wou draaien of het kreuntje dat ze maakte als ze wou eten. Haar kleine mini vingertjes die zicht vastklampte aan mijn vinger. Haar grote, stralende ogen die me aanstaarde en groter werden als ik een geluidje maakte met mijn mond.

Ik wou dat ik meer momenten had gedeeld waarbij niets moest. Waarbij we konden genieten van elkaar, zonder de tijd in het oog te houden. Zonder een wekker te hoeven zetten of rekening te houden met één of andere afspraak.

Ik heb die momenten gehad, maar achteraf bekeken heb ik ze toen niet hard genoeg gewaardeerd. Ik heb veel te weinig genoten en me veel te veel aangetrokken van de verwachtingen van anderen. Althans de verwachtingen, die ik dacht dat de omgeving van mij, als kersverse mama, hadden.

Ik heb die fouten gemaakt, veel te vaak. Maar zoals ik eerder zei; het leuke aan fouten maken is dat je ervan kunt leren. Dus nu is het al bijna een jaar geleden dat ik mijn keuken nog eens deftig onder handen heb genomen. Mijn kasten langs binnen hebben al een hele poos geen stofdoek meer gezien. Maar ik geniet nu meer van de tijd met mijn dochter. Kuisen houdt voor mij: stofzuigen en dweilen in. Niet langer het stof afdoen of de ramen wekelijks poetsen. En daar heb ik vrede mee.

Want ik realiseer me dat ik de tijd met Annabel niet meer terug zal krijgen. De tijd van dat ze een pasgeborene was ben ik al lang kwijt, dus ik ga die fout niet nog een keer maken. Ik geniet nu van mijn dochter die in haar peuterpubertijd zit. Die de wereld als één grote ontdekkingstocht ziet en die woordjes sneller opneemt dan dat ik soms zelf besef. Van een meisje die haar eigen karakter heeft gecreëerd en duidelijk laat merken wat ze wilt, en wat net niet. Dus ja, soms stapelt mijn vuile was zich wel eens op, en duurt het een tijdje voor het afwasmachine leeg gehaald wordt. Maar mijn dochter is mijn prioriteit. De rest van de wereld kan wachten.