Hou me vast, neem mijn hand en laat niet los.

Mijn lief,

Hou me vast. Neem mijn hand en laat me niet los. Alsjeblieft.

Ik weet dat deze dagen moeilijk gaan. Dat de moeilijke dagen moeilijke weken lijken te worden. Ik voel ook alsof we stilaan uit elkaar groeien. Dat wat ik net niet wil. Elke dag opnieuw doen we ons uiterste stinkende best, om ons kindje alles te geven wat het verdient. We zijn op dit moment in een stadium beland waarbij ik het gevoel heb, dat hoe hard ik het ook probeer, hoe goed ik ervoor zorg dat alles in orde geraakt, op het einde van de dag ik me een wrak voel.

Ik weet dat ik er niet uitzie, dat je beter verdiend. Mijn haar heeft dringend een verzorging nodig en mijn wallen lijken een nieuwe standaard te zijn. Ik weet dat ons huis een dringende poetsbeurt nodig heeft en dat de binnenkant van de kasten al een jaar geen spons hebben gezien. Ik weet dat ik soms mijn kousen aantrek om niet te moeten voelen hoe dringend het huis gestofzuigd zou moeten worden.

Ik weet dat ik soms humeurig rondloop en jij geen flauw benul hebt wat de exacte reden van mijn houding is. Ik heb er zelf geen oorzaak voor. Ik ben gewoon soms zo moe, zo op. Het lijkt langs de buitenkant alsof ik lui ben, ik weet dat het soms zo overkomt. Maar ergens doorheen de dag ben ik mijn energie verloren. Sommige dagen lijkt het alsof ik een hekel aan je heb, het spijt me. Ik heb dit gevoel bij alles en iedereen.

En toch kan ik toegeven dat ik je nodig heb. Ik heb je meer nodig dan ik ooit zal nodig hebben.

Mijn uitbarstingen of verwijten zijn geen aanleiding tot ruzie, ze zijn een schreeuw voor hulp. Ik ben zo bang dat ik mezelf in heel deze nieuwe rol als moeder verlies en dat ik mezelf nooit meer ga terugvinden. Laat staan dat ik ooit vrede zal hebben met mijn buik vol overschot van huid. Ik zie mezelf op dit moment niet graag. Ik voer constant interne conflicten in mijn hoofd met mezelf. Ik voer een voortdurende strijd tegen mijn hormonen die uit balans zijn, en het ene moment kunnen huilen van geluk en dan weer van verdriet.

Ik weet dat ik uitkijk naar het moment dat ik weer mijn volledige aandacht op jou kan richten. Dat ik mezelf weer ‘mooi’ kan maken voor een avondje op restaurant. Ik verbeeld me al wel kleedje ik zal dragen en welke schoenen, hoe ik mijn haar ga doen en welke tint lippenstift ik kies. Ik kijk er naar uit om weer een setje ondergoed te dragen dat sexy is en borstvoedinggevend onvriendelijk. Maar op dit moment verlies ik melk zonder er moeite voor te doen en vervang ik de watten in mijn BH. Op dit moment voel ik me allesbehalve sexy.

Ik weet dat ik op dit moment liever mijn bed inkruip samen met de baby, in plaats van nog een filmpje met jou te kijken op Netflix. Ik weet dat ik niet meega met de vrienden op café. Ik ben die saaie die sinds ze een kind heeft niet meer leuk is. Diegene die zich focust op voedingsschema’s en constant elke zorg uitzoekt op Google.

Ik mis mijn oude ‘ik’ ook en ben tegelijkertijd ook gelukkig met de nieuwe dimensie die ik in mijn leven heb gekregen. Maar ik zoek nog steeds de juiste balans, geef me tijd.

Ik voel me niet langer wie ik was en dat maakt me soms bang, onzeker, misschien wel kwaad. Maar ik weet dat ik mezelf en beetje tijd en credits moet geven. Ik ga nooit meer die persoon zijn die ik was voor de komst van ons kindje. Maar ik weet wel dat ik ooit mezelf weer ga hervormen. En dat ik tevreden zal zijn met wie ik dan ben. Ik weet dat ik ooit terug de moed vind om zelfzeker te zijn en dat ik de kracht ga hebben om afstand te nemen van ons kindje. Dat ik weer zin ga hebben in een avondje uit onder de vrienden. Ik weet dat het weer anders wordt. Voor mij en jou. Samen creëerde we het mooiste mensje op aarde, en nu is het onze taak om samen weer een hee nieuw leven op te bouwen.

Daarom vraag ik je: hou me vast. Neem mijn hand en laat me niet los. Alsjeblieft.

Probeer je voor te houden dat deze veranderingen niet permanent blijven. Dat de late avonden met onze pasgeborene zullen verdwijnen. Dat mijn hormonen weer rust zullen vinden. En dat ik niet diegene ben die voor het minste kwaad wordt.

Op een bepaald moment zal ik moeten stoppen met borstvoeding geven. Op een moment hoef ik hier geen rekening mee te houden als ik nieuwe BH’s shop. Weet dat onze baby binnen enkele weken haar babylook verdwijnt.

Ik weet dat ik me op een bepaald moment weer als een volwaardig persoon zal voelen. De zoektocht zal even doorbijten zijn, maar laat me alsjeblieft niet los. Hou me vast als ik zonder reden huil. Blijf herhalen dat je me mooi vindt ook al geloof ik er op dat moment de ballen van.

Hou van mijn postnatale lichaam en mijn postnatale depressieve gevoelens of onzekerheden. Hou van me door dit alles. Want er is niemand anders waarmee ik dit avontuur zou willen aangaan.

Daarom vraag ik je: hou me vast. Neem mijn hand en laat me niet los.