Ik ben alleen, maar daarom niet een 'bom' - bijzondere mama met een bijzonder verhaal (6)

Mijn naam is Stef, 39, kleuterjuf en sinds januari 2018 fiere mama van Mil. Er is geen papa. Men noemt mij wel eens een ‘BOM’, of een bewust ongehuwde moeder. Vreselijk woord. Want ik ben alles behalve een bewust alleenstaande mama.Hierin had ik weinig inspraak.

Mijn man en ik waren al drie jaar bezig om zwanger te geraken. Testresultaten bewezen dat er niets mis was met ons. Het enige wat we moesten hebben was geduld.

En toen pleegde mijn echtgenoot zelfmoord.

Ik sta hier mee op en ik ga er mee slapen. Ik heb het hier nog steeds verschrikkelijk moeilijk mee. Met het verlies van mijn man, spatte ook ineens mijn kinderwens uit elkaar.

Maar ook hierna wenste ik nog steeds vurig op een kindje. Maar mij aan een andere – nieuwe – man binden, dat was voor mij nog niet aan de orde. Ik besloot dan ook om voor een kindje te gaan. Maar dan solo. Zonder man of partner

.

Toelating om mama te mogen worden

Na heel wat opzoekwerk vond mijn eerste afspraak met de fertiliteitsarts plaats. Ik had totaal geen idee wat ik kon verwachten. Tijdens die eerste afspraak moest ik mijn verhaal doen en stelde de arts enkele vragen. Toen ik buiten ging lag de beslissing in zijn handen. Deze arts zou beslissen of ik al dan niet mama mocht worden.

Een maand later was het verdict daar: ik mocht mama worden. Elke consultatie, controle, afspraak, … Ik deed ze in mijn eentje. Tegenover de buitenwereld deed ik me stoer over. Maar vanbinnen had ik het moeilijk. Want niet elke keer was het even makkelijk, zo alleen.

De vijfde inseminatie vond plaats op de verjaardag van mijn echtgenoot. Het was ook die poging die slaagden. Dit was een voorteken: zwanger geraakt op zijn verjaardag. Zo moest het zijn. Maar nadien bleek er geen vruchtje in de vruchtzak te zitten

7 kanshebbers

Daar lag ik dan, helemaal alleen. Niemand die me vasthield, me suste of me verzekerde dat het wel goed zou komen. Niemand die me kon troosten. Mijn wereld storten in, maar nog steeds toonde ik hier niets van aan de buitenwereld.

Een week later moest ik naar het ziekenhuis voor een curettage. En pas als ik hiervan hersteld zou zijn, kon ik weer opnieuw beginnen. Alleen had ik ervaren dat de afgelopen periode zwaar voor me was. Op de juiste tijdstippen spuitjes zetten, om de zoveel dagen bloed laten trekken,…

Daarom koos ik na mijn herstel voor IVF. Ondertussen was ik 37 en dus niet zeker dat er genoeg eitjes zouden te vinden zijn. Maar het geluk stond aan mijn kant: Tien eitjes waarvan zeven kanshebbers.

Nummer twee was mijn ‘lucky shot’. Met een bang hartje probeerde ik gelukkig te zijn. Want uiteraard was de angst er, om weer het gekende verdriet te moeten ervaren. Maar alles liep goed. Althans…

Een misselijke zwangerschapswolk

Mijn zwangerschap was geen pretje. Ik had al snel last van misselijkheid en andere kwaaltjes. Deze konden zo escaleren dat ik hierdoor drie weken bijna fulltime in mijn zetel te vinden was. Zo ziek was ik. Het schooljaar was nog maar drie weken verwijderd van de vakantie en toch moest ik me ziek melden. Sommige mensen hadden totaal geen begrip voor mijn situatie, maar ze kenden mijn situatie ook niet. Ze hadden geen idee wat ik allemaal heb moeten doorstaan. Daar heb ik het soms nog moeilijk mee. Maar gelukkig kon ik rekenen op de steun van vrienden en familie.

Tot acht maanden zwangerschap ben ik ziek geweest. De roze zwangerschapswolk heb ik dus gemist. En dat vond ik jammer. Jarenlang had ik uitgekeken naar het zwanger zijn en als het dan eindelijk zover was, kon ik mijn zetel niet uit. Hierdoor voelde ik me soms ook schuldig. Want wat lag ik nu te zeuren over de misselijkheid?! Ik was eindelijk zwanger!

Het ontbreken van mijn man

Vanaf de geboorte van Mil voelde ik alle ‘ellende’ uit mijn lichaam verdwijnen. Alsof al die zwangerschapskwaaltjes verdwenen toen hij ter wereld kwam. Ik voelde me geweldig.

Tijdens de bevalling kon ik rekenen op twee vriendinnen. Hier wou ik niet alleen zijn. Het was een verschrikkelijk lange nacht, of zo leek het toch voor mij. Maar dankzij de aanwezigheid van mijn vriendinnen voelde het alsof ik alles aankon. We hebben heel wat gelachen en grapjes gemaakt.

Toen ze op de middag eventjes weg waren begon ik te huilen. Binnen enkele uurtjes zou mijn kleine mannetje ter wereld komen en het gemis naar mijn echtgenoot werd hier alleen maar erger door. Hij had er bij moeten geweest zijn. Hij had naast me moeten staan.

De geboorte van Mil was magisch. Het beeld dat de vroedvrouwen hem wasten, mijn vriendinnen er rond… Ik ga het nooit meer vergeten. Ik was de gelukkigste persoon op aarde. Maar toen de avond viel en ik weer alleen lag op de kamer, al het bezoek verdwenen was, vloeide de tranen. Hoe geluk en verdriet zo dicht bij elkaar liggen.

We zijn nu veertien maanden later. Ik heb een pracht van een kind. Een vrolijk en gelukkig ventje. Het gaat goed met ons. Kind blij, mama blij, maar nog steeds het gemis en de vraag ‘wat als’?

Ik ben Stef en ik ben geen bewust ongehuwde mama.

Ik ben Stef en ik ben mama.

Wil jij net zoals Stef een bijzonder verhaal delen met de lezers van smotherhoods? Stuur ons dan een mailtje en wie weet verschijnt jouw verhaal binnenkort op onze website!