'Ik ben meer dan mijn gewicht', Mama na een eetstoornis. - Bijzondere mama met bijzonder verhaal

Mama worden is één van de meest intense ervaringen. Of die nu positief of negatief ervaren wordt, intens is ze zeker. Zowel op mentaal, emotioneel en fysiek vlak, ervaren wij, mama’s, een rollercoaster aan gevoelens. Ik als ‘doodnormale’ vrouw, had het moeilijk om mijn lichaam, na de zwangerschap en bevalling, terug graag te zien. Shari had het een pak moeilijker. Want wat als je als puber in contact kwam met eetstoornissen of problemen? Als je heel je pubertijd lang je zorgen maakt over je gewicht, wat dan als je zwanger wil geraken? Welk effect heeft het postnatale lichaam dan op jou als vrouw?

Een samenwerking tussen smotherhoods en Shari,

Een bijzondere mama met een bijzonder verhaal:

‘Een mama na een eetstoornis’.

Een NAO

Bij een eetstoornis denkt men vaak aan anorexia of boulimia. Ik had geen van beide. Ik zat midden in een ‘NAO’, een niet nader omschreven probleem, waar dus nog weinig behandeling voor was. Mijn symptomen waren een mengelmoes van braken na de maaltijd en periodes van vasten. Op sommige momenten bewoog ik extreem.

Rond de leeftijd van twaalf begon ik te worstelen met problemen omtrent eten. In eerste instantie niets abnormaal voor een puber van die leeftijd. Maar mijn problemen ontwikkelde zich al snel in een echte stoornis.

Ik werd 25 en hing weer eens over de WC – pot, dat ik het bloed tussen mijn braaksel opmerkte. Pas op dat moment besefte ik dat ik niet goed bezig was. Het was tijd om hulp in te schakelen. Want het probleem dat zich de afgelopen jaren had verwikkeld in mijn leven, kon ik niet alleen oplossen. Zoveel was duidelijk.

Toch stond ik niet te springen om hulp te vragen. Want hulp vragen betekende ook meteen mijn probleem bekend maken. Al die jaren had ik dit netjes kunnen verstoppen, wist niemand hier iets van. Hulp vragen zou ervoor zorgen dat mijn gekende wereld in elkaar zou storten.

Ik geef toe, het bloed bij het braken was een duidelijk signaal. Maar ergens waren de periodes van vasten, extreem bewegen, braken,… een routine voor mij geworden. Behoorde ze tot mijn veilige wereld. Toegeven aan hulp, mijn probleem bekend maken, onder woorden brengen, zou die gekende wereld stuk maken. Was ik daar klaar voor?

Na lang twijfelen besloot ik om op te komen voor mijn gezondheid. Ik kon niet genezen als ik in mijn routine zou blijven steken. Dus liet ik me opnemen in een psychiatrische afdeling, gespecialiseerd in eetstoornissen. Ik doorliep een zorgtraject van enkele maanden. Ik kwam sterker uit dit traject. En na een lange periode van herstel was ik weer gelukkig.

Zwanger worden was een issue

Toen ik mijn huidige partner leerde kennen, wist ik meteen dat zwanger worden een issue zou zijn voor mij. In het begin spraken we nog niet van kinderen, maar ik wist dat dit er ooit van zou komen. Zwanger worden associeerde ik toen nog met kilo’s bijkomen. Ik wist dat ik ook die issue zou moeten kunnen overwinnen.

Ik had geen aan- en uitknop. Helaas. Wanneer we uiteindelijk begonnen te spreken over het krijgen van kinderen was ik bang. Zou ik dit wel aankunnen? Zou ik hervallen? Dat ik met hem kinderen wou, een gezin wou starten, daar bestond geen twijfel over. Maar hoe ging ik dit aanpakken? Hoe ging ik omgaan met het dikker worden en het toenemen van kilo's?

Ergens was ik gerustgesteld door het feit dat ik al een hele tijd symptoomvrij was. Dus besloot ik onze dromen niet opzij te zetten of on hold. We begonnen ons baby – avontuur.

Toen ik effectief zwanger bleek te zijn, had ik rust gevonden. Alsof ik alles onder controle had. Tot week zeven…

'Geen paaseitjes meer voor u dit jaar'

Vanaf die week had ik veel braakneigingen en had ik enorme last van misselijkheid. Het idee dat ik weer over de WC – pot moest hangen bracht me meteen terug naar mijn pubertijd. Het was alsof ik terug twaalf jaar was. Wetende dat braken niet goed was en welke effecten het heeft gehad op de rest van mijn jongere jaren. Braken was not done. Maar ik kon niet anders. En daar had ik het verdomd moeilijk mee.

Ik was zo bang dat ik niet meer zou kunnen stoppen, dat ik heel mijn zorgtraject opnieuw zou moeten overdoen. Dit terwijl ik zwanger was. Ik was bang dat ik expres zou beginnen braken, of dat ik me voor het minste misselijk zou voelen en dit als excuus zou kunnen gebruiken om te braken.

Gelukkig had ik hier de steun van mijn partner en was ik sterk genoeg om mezelf te kalmeren.

De periode van misselijkheid gingen voorbij en had ik dus overwonnen. Mijn zwangerschap verliep vlot en ik stond nooit op de weegschaal. Maar zoals elke mama wel weet, kan je op een bepaald moment je gewichtstoename niet langer negeren. Ik probeerde mezelf te sussen dat alle vrouwen het moeilijk hebben met het toenemende gewicht. . Ik probeerde de weegschaal te vermijden en probeerde me zo te beschermen.

Tot ik op consultatie moest bij de gynaecoloog en ik zoals elke controle, op de weegschaal moest gaan staan. Ik was tien kilo bij gekomen! Ik flipte. Alsof dat nog niet genoeg was sprak de gynaecoloog mij hierop aan:

‘Oei, je hebt nog maar twee kilogram op overschot, dat zijn geen paaseitjes voor jou dit jaar.’

Twaalf kilogram bijkomen behoorde tot de ‘normale kilogram toename bij een zwangere vrouw, volgens mijn gynaecoloog. Alle extra’s waren duidelijk mijn eigen fout. Die waren mijn verantwoordelijkheid. Zij bedoelde het waarschijnlijk niet zo hard, maar voor mij kwam het eens zo hard aan.

Dus toen ik thuis kwam voelde ik me een wrak. Een hoopje brol. Ik voelde me letterlijk wegzakken en mijn zenuwbanen maakte een circulatie van negatieve gedachten. Eetgestoorde gedachten. Ik overliep alle dingen die ik de afgelopen weken had gegeten. Had ik dat wel moeten nemen? Ik wist dat ik beter van die chocolade was afgebleven? Had ik die keer beter het restaurantbezoek gecanceld?

Het stemmetje

We kennen allemaal het stemmetje in ons hoofd:

‘zou je dit wel eten?’,

'Het moet er nadien terug af',

‘Hoe meer ik bijkom, hoe meer ik moet verliezen na de zwangerschap’. ,

‘Hoe ga ik zo snel mogelijk trachten mijn gewicht terug te krijgen na een zwangerschap?’

De maatschappij maakt het voor ons vrouwen niet makkelijk. Terwijl ik moest genieten van mijn zwangerschap was mijn gewicht een gigantische issue. Ik zag de fitmoms verschijnen op instagram, ik zag het ene dieet na het andere op mijn tijdlijn passeren… Ik ben oprecht blij voor die mama’s. Die mama’s die na negen maanden even lekker tijd hadden om de gym te bezoeken of na twee weken al terug konden pronken met hun lichaam. Maar mij gaf het alleen maar meer stress. Mij gaf het, tijdens mijn zwangerschap, meer het gevoel dat dik zijn niet oké is.

Zwanger worden was voor mij geen pretje. Het spijtige aan heel de zaak was dat dit niets te maken had met mijn kindje. Alles omtrent gewicht zorgde ervoor dat ik me slechter en slechter voelde. Ik hield van mijn bolle buik. Ik hield van het proces dat zich daarbinnen afspeelden. Maar de toenemende kilo's, de vragen 'ben je al veel bijgekomen?', ik vond ze verschrikkelijk.

Ik ben meer dan mijn gewicht

Mijn zwangerschap verliep verder goed. Ik vond alles wat te maken had met gewicht de hel. Maar ik ben bevallen van een geweldig kind. Na mijn bevalling moest ik zeven kilo kwijt en ik voelde dat ik alle hulp kon gebruiken. Deze keer niet van een diëtiste of een psycholoog. Ik koos voor mijn partner, mijn familie, mijn vrienden. Ik koos ervoor om open en eerlijk te spreken over mijn zorgen en angsten. Ik gaf eerlijk aan dat ik bang had om, ook nu nog, te hervallen. Om weer het slechte pad op te geraken. Dat ik een zwak persoon was die uit zichzelf nooit die zeven kilo zou kunnen kwijt geraken. Ik gaf eerlijk aan hoe onzeker ik was en dat ik nood had aan bevestiging.

Dankzij deze open houding en mijn geweldige omgeving, raapte ik mezelf weer bij elkaar. Stukje per stukje. Beetje bij beetje probeerde ik mezelf weer graag te zien, probeerde ik mindere dingen zoals de striemen te aanvaarden. Leerde ik trots te zijn op wie ik was en hoe ik eruit zag. Er waren bepaalde momenten dat ik dacht nooit meer naar mezelf te willen kijken. Dat ik nooit meer naar mezelf wou zien in een spiegel. Maar vooral door mijn zoontje leerde ik een belangrijke levensles: ik ben meer dan mijn gewicht. Ik ben een mama, en niet zomaar één.

Van de ene bijzondere mama naar de andere ...

Dus mijn raad aan andere vrouwen die net als mij problemen hebben gehad met eetstoornissen en die bang zijn om aan kinderen te starten:

We zijn meer dan ons gewicht, ons lichaam. We zijn bijzondere vrouwen, fantastische mama's en we zijn verplicht om naar ons lichaam te kijken met een soort van bewondering. Want hemeltje, wat een fantastische taak heeft mijn lichaam erop zitten: het baren van een fantastische zoon.

We moeten meer oog leren hebben op ons lichaam en waartoe het in staat is. We verdienen het om van onszelf te houden, ongeacht wat die stemmetjes in ons hoofd ons proberen wijsmaken.

Het is normaal dat je de bewondering soms verliest, dat de focus wazig wordt en de stemmetjes luider klinken. Als je merkt dat je je teveel focust op de kilo's of de drang van op de weegschaal te gaan staan, laat iemand de weegschaal verstoppen. Zet hem aan de kant. Geef jezelf wat ruimte. Geef jezelf tijd. Zoek jezelf hulp, in je omgeving op professioneel. Ook daar is niets mis mee.

Ik heb het gekunnen, dus ook voor jou ligt er een toekomst met kinderen. Misschien eentje waar je je niet langer druk in maakt omtrent je gewicht. Wie weet. Weet wel dat er mensen zijn die je graag zien, hoe je bent. Vooral dat kleine mini wezen dat jij draagt. Voor hem/haar ben je de wereld. En het gewicht op de weegschaal maakt geen f*ck uit.

Dat Shani een bijzondere mama is, daar bestaat geen twijfel over. Heb jij ook een bijzonder verhaal dat je graag wilt delen op smotherhoods? Klik dan hier & wie weet verschijnt ook jouw verhaal in onze 'bijzondere mama, bijzonder verhaal' - column.