In mijne glazen bol

Al vanaf dat ik kon spelen met de poppen had ik een beeld gevormd van hoe een mama ik later zou worden. Ik zou de zelfzekere, stoere, jonge mama zijn. De mama die alles netjes zou georganiseerd krijgen, inclusief een proper huis. Een pinterestwaardige moeder, zo één uit de boekjes. Daarom, als u opzoek bent naar de ultieme tip

over hoe je zo een moeder zou kunnen worden, sluit dan dit venster. Het was schoon zo, dat beeld dat ik van mezelf had in mijne glazen bol. Maar daar bleef het dan ook bij...

Zoals ik dus al zei, vanaf dat ik met de poppen kon spelen had ik een beeld van mezelf als toekomstige mama. Ik had twee poppen: een jongen en een meisje. Ik bracht ze zogezegd naar school op mijn fietsje en ging uren wandelen met de poppenwagen. Ik zat met hen op de speeltuin en maakte de lekkerste gerechten voor hen klaar in mijn speelgoedkeukentje. Alles onder controle daar zo in die tijd.

“Er bestaat niet zoiets als de perfecte ouder. Je hoeft zeker niet perfect te zijn om het geweldig te doen. ”

De perfecte mama - leeftijd

Als het van mijn hubby had afgehangen waren we al veel vroeger gestart aan kinderen. Op zich niet zo abnormaal aangezien hij na het middelbaar meteen het werkveld inging. Zijn huisje - tuintje - kindje - schema liep iets meer voorop dan het mijne. Maar ik ben altijd eerlijk geweest tijdens deze gesprekken: ik zou moeder worden rond mijn 28 ste. Een mooie leeftijd vond ik dat. Tijd genoeg om nog te genieten van het jong zijn, ons leven met twee en tijd om carrière te maken. Niet dat ik mezelf als één of andere hoge piet in een fancy bedrijf zag, maar een vast contract van onbepaalde duur was toch een must. Van die voorwaarde zou ik niet afwijken. Ja, 28 zou de perfecte mama - leeftijd zijn.

Laat dit de eerste grap in mijn toekomstvisie geweest zijn. Ik was 25 toen ik zwanger werd en 26 bij de geboorte van onze dochter. (Maar wel met mijn vast contract in de sjakos!)

Mama's night outTwee maanden nadat ik zou bevallen was er een festival in de Nekkerhal. Mijn echtgenoot had goedkope tickets kunnen fixen en ik zou na negen maanden nuchter zijn, wel goesting hebben in een feestje. Onze baby was nog niet geboren of ik had al babysit gepland voor het eerste logeerpartijtje. Ze zou naar mijn moeder gaan slapen. Ik zou zeker geen moedertje worden die haar leven 'on hold' zet met een kindje. Bovendien had ik gelezen dat je als koppel ook plezier moest maken zonder kindje. Zo soms je kindje op logement sturen (bij mensen die je vertrouwt) is geen misdaad. Dus die zaterdag in oktober zouden we ons nog eens goed smijten met twee op de dansvloer.

Vanaf de dag dat mijn dochter geboren was stond het voor mij al vast: hubby mocht de tickets doorverkopen. Geen haar op mijn hoofd dat er aan dacht Annabel op logement te sturen! VEEL TE VROEG ! Ik liet mijn partyoutfit netjes in de kast hangen en gaf de voorkeur aan mijn borstvoedingpyjama.

Adieu mijn jagerbombs

Een stapavondje met de vrienden begon standaard met een 'voordrink'. We spraken bij iemand thuis af en brachten drank mee. De heren vlogen in het bier en de vrouwen in de wijn. Maar het echte feest starten pas als de jagerbombs uit de kast werden gehaald.

Alhoewel een virgin cocktail wel smaakte tijdens de zwangerschap 'mistte' ik wel een goeie cocktail op een zonnig terras. Niet dat ik alchoholverslaafd ben/was, maar ik was ervan overtuigd dat wanneer ik mijn baby eruit had geploft (je ziet dat ik toen nog geen flauw benul had wat een bevalling inhield...) mijn beste vriendin me mocht trakteren op een jagerbombke.

Mijn beste vriendin lacht me nog steeds uit met mijn redenatie van toen. Zolang ik borstvoeding heb gegeven heb ik weinig tot niets gedronken van alcohol. De flessen jagermeïster zijn pas gekraakt acht maanden na Annabels geboorte.

Fuck die toekomstvisie

Mijn dochter zou direct in haar eigen kamer slapen, en veertien maanden later ligt ze nog bij ons...

Ik en mijn echtgenoot zouden een koppel zijn dat één keer per maand zou daten. In die veertien maanden kunnen we onze dates op één hand tellen (het zijn er twee!)...

Ik zou mezelf ook iets gunnen en niet zo een moeder worden die alles uitgeeft aan de kinderen. Mijn zalando - account lacht me op dit moment vierkant uit met al die schattige pakjes met maatje 74 in mijn winkelwagentje....

Maar eerlijk, wat maakt het ook allemaal uit?! Of je nu dacht dit of dat te doen. De praktijk heeft me anders geleerd en daar ben ik blij om. Mensen zijn niet verlegen om al snel te oordelen en te zeggen; 'als mijn kind.. dan zou ik..'. Of van die mensen dat het altijd beter (?!) weten. Ik moet toegeven dat ik vroeger ook zo was. Maar ik heb mogen voelen dat je pas kunt oordelen als je het zelf meemaakt. Je kan nog veel ideetjes hebben over hoe jij het zou doen, maar als de dag daar is dan verdwijnt die toekomstvisie als sneeuw voor de zon. Net zoals dat beeld dat je van jezelf zag in die glazen toekomstbol. Maar hey kijk, ik doe het best goed vind ik zelf. Ik verras mezelf nog iedere dag hoe ik het doe als mama. Dus fuck die toekomstvisie maar.