Liefde voor mijn postnatale lichaam

Negentien maanden geleden bracht ik mijn dochter ter wereld. Dat die dag de mooiste ever was, daar valt niet over te discussiëren. Zoals jullie (hopelijk) al gelezen hebben in mijn vorige blogs, heb ik ervaren dat het 'moederschap' soms wordt geminimaliseerd. Ik heb het vaak over de mentale gevolgen. Maar ook fysiek en emotioneel kan het soms f*ckt up zijn.

Mijn postnataal lichaam. Een issue waarin wij vrouwen, ons vaak genoeg druk in maken. Misschien niet altijd even luid, misschien niet altijd even duidelijk en misschien niet altijd 24/24. Maar wij als kersverse mama staan allemaal wel eens voor de spiegel en denken:

'wat is dit?'

Ik herinner mij het moment vlak achter de na - geboorte. Wanneer de placenta er met man en macht uit gehaald is en mijn baby even van me werd weg gehaald. Ik heb even aandacht voor mezelf. Voor mijn naakte lichaam dat daar nog ligt na te beven van extase.

Mijn buik. Mijn bolle, aanspannende, buik. Waar tot voor kort mijn dochter had ingezeten is leeg. Hij voelt leeg, maar ziet er ook zo uit. De aangespannen huid is verdwenen. Mijn buik is niet langer bol. Mijn buik is één en al geflubberd vel. Overschot. Ik voel me leeg.

Ik voel me vuil. Ik heb geen idee wat er de afgelopen 40 minuten daar beneden allemaal gebeurd is, maar ik weet wel dat ik het niet wil zien. Neen, ik hoef geen spiegeltje, bedankt. Ik wil me douchen. Ik wil eens goed schrobben, dat ik terug proper ben.

Die optie kan ik vergeten. Ik zal de komende dagen voorzichtig moeten ‘spoelen’, want ik ben genaaid.

De volgende dagen ben ik een wrak. Mentaal, fysiek, emotioneel. Als ik mijn dochter in mijn armen heb of zie hoe ze omringt wordt door een geweldige familie, kan ik mijn geluk niet op. Maar wanneer ik mij ga douchen, of ik mezelf in de spiegel zie, voel ik de grond onder mijn voeten verdwijnen. Ik herken mezelf niet meer. Ik weet niet hoe mijn vertrouwde lichaam eruit ziet. Ik schommel van mijn roze wolk naar een zwart dal, en die combinatie wissel ik af. Zonder dat iemand het ziet. Dit gevecht beleef ik in mijn hoofd. Zonder erover te spreken. Want ik weet wat mensen zouden zeggen;

‘je hebt net een kind ter wereld gezet, geef jezelf een beetje credit’.

Hoe hard ik ook probeerde mezelf te sussen met die gedachten, lukte het voor mij niet. Ik kon tijdens die eerste weken geen vrede vinden met mijn lichaam. Of in de staat waarin het zich bevond. Ik schaamde me en probeerde me steeds te verstoppen onder extra wijde kleding.

Het was zomer, maar ik droeg nog steeds mijn zwangerschapskledij. Ik vermeed de weegschaal. Ik vermeed mijn leuke zomerkleedjes. Ik vermeed elke situatie waarin het duidelijk zou zijn, hoe ‘slecht’ mijn lichaam er aan toe was.

Het feit dat ik daar een prachtige baby had liggen, hielp. Er waren veel momenten dat ik mijn postnatale lichaam even kon vergeten. Want ik was tot over mijn oren verliefd op mijn dochter. Tot op een moment ik het niet langer kon negeren. Ik was mezelf beu, ik moest er iets aan doen. Praatjes vullen geen gaatjes…

Mijn fitmom – avontuur lees je hier.

Ik heb mezelf hard aan het werk gezet om kilootjes te verliezen. Maar geen enkel dieet of geen enkele sport geeft je een handleiding om jezelf graag te zien. Dat zijn dingen die je moet leren. Uit jezelf. Ook ik moest dit terug leren. Mezelf graag zien als mens, maar nu ook als mama. Inclusief mijn postnatale lichaam. Want ik ben dankzij het fitmom – avontuur wel kilo’s verloren, ik zal nooit een Victoria Secret lichaam hebben. En dat ik oké.

Ik ben een mama. Ik heb niet de luxe aan tijd om ’s avonds nog uren in de gym te zitten. En ik heb al zeker niet de goesting om, als mijn dochter dan eindelijk in bed ligt, nog één of andere home workshop te doen voor mijn TV. Geef me dan maar een wijntje en een extra aflevering op Netflix.

Maar het is wel belangrijk te leren een harmonie te vinden tussen beide. Je postnatale lichaam heeft inderdaad negen maanden lang gezorgd voor dat prachtige kind dat nu rond huppelt in huis. En in het begin lijkt het allemaal zwaar. Maar ook dit gedeelte gaat voorbij, al moet je er iets ‘harder’ je best voor doen. Op een bepaald moment leer je te houden van je postnatale lichaam. Het vergemakkelijkt wel als je vrede neemt met bepaalde dingen.

Je aanspannende jurkjes zijn nu misschien niet meer zo ‘sexy’ als daarvoor, maar wist je dat shoppen therapeutisch kan werken? Mama worden kan ook een update betekenen voor je kledingstijl…

In de winter is het Kerst, in de zomer dan weer BBQ – weer. Dan is het ook fijner om die momenten optimaal met mijn dochter te spenderen dan te moeten letten op wat ik eet. Dus op dat moment heb ik vrede met mezelf en ben ik misschien niet de aller fitte aan tafel. Maar das oké.

Ik heb er vrede mee, dat mijn dochter in mijn buik knijpt, zonder dat ze weet dat dit voor mij het moeilijkste lichaamsdeel is. Dat elke knijp mij duidelijk maakt dat daar nog wat overblijfsels zitten.

Ik heb er vrede mee dat ik op het strand mijn striemen liever bedek met een badpak in plaats van een bikini. Terwijl mijn dochter emmertjes vult met zand, of lachend springt over de golven.

Ik heb vrede met mijn postnataal lichaam. Ik ben trots op mijn lichaam. Ik zie mezelf weer graag. Misschien niet elke dag even veel, en ik heb zeker ook ‘moeilijkere’ dagen. Maar das oké. Ik doe er alles aan om een goeie mama te zijn, en die start – hoe cliché dan ook – vanuit het punt:

Zie jezelf graag mama, in elk facet.

Negentien maanden geleden bracht ik mijn dochter ter wereld. Dat die dag de mooiste ever was, daar valt niet over te discussiëren. En dat mijn lichaam daar die dag, een fantastische job gedaan heeft, daar valt ook niet over te discussiëren. Dus op sommige momenten ga ik het gewoon wat rust gunnen. En daar heb ik absoluut vrede mee.