Mama duwt op de pauze - knop

Toen ik deze week het artikel; 'Mama's werken gemiddeld 98 uur per week', las op Mama baas, stond ik vooral versteld van het volgende. Onderzoek wees uit dat mama's gemiddeld één uur en zeven minuten tijd voor zichzelf hebben. Ik herhaal: één uur en zeven minuten.

Ik beken, sinds ik mama ben, zou ik overal en altijd kunnen slapen. Een talent dat ik in mijn leven voor Annabel, niet bezat. Ik was altijd een vroege vogel en lag altijd redelijk vroeg in mijn bed. Maar wakker is wakker, was in mijn pré - mamaleven een feit.

Sinds de geboorte van Annabel heb ik leren dutjes doen. Heb ik mezelf leren verplichten te blijven liggen in bed, als ik dacht wakker te worden. Een mama met een slaaptekort, die vind je hier zo. (Hoe moe deze mama is, kan je hier lezen!)

Maar over tijd voor mezelf nemen, mag ik zeker niet klagen. Ik ga maandelijks naar de nagelstyliste (een goeike trouwens: Arianne Valgaerts) waar ik mijn me - time heb. Zonder dochter in de omgeving en gewoon; lekker bijpraten en naar huis gaan na een geweldige manicure.

Maar ook mijn hobby's of passies houden mij bezig. Zo geef ik drie keer per week 's avonds danslessen. Ik moet wel toegeven dat ik dit alles ook te danken heb aan een fantastische echtgenoot die mij hier mee in ondersteunt. Zonder hem zou dit ook niet mogelijk zijn.

Toch zou ik graag eens het vliegtuig nemen en met niemand rekening willen houden. Gewoon me, myself and i. Slapen zoveel en zolang ik zelf wil, aan tafel zitten zonder een peuter die signaal geeft dat het tijd is om te gaan, 's avonds op een terrasje zitten zonder rekening te houden met het feit dat ik er de dag nadien vroeg uit moet. God, dat klinkt toch allemaal goed, vind je niet?!

Maar niemand zal voor mij een ticketje kopen of een fancy hotel boeken. Niemand zal mijn hand vastnemen en me verplichten een weekendje weg te gaan. Neen, zo zit het leven niet in elkaar. Als ik iets wil, zal ik het zelf moeten doen. Een weekje alleen weg is voor mij persoonlijk - op dit moment - een mooie (verre!) droom, maar af en toe moeten wij, mama's, onszelf verplichten rust te nemen. Ons leven eventjes on hold te zetten. Moeten wij onszelf verplichten om op de pauze - knop te drukken.

Dus duw ik op de pauze - knop als mama

Ik duw voor mezelf op de pauze - knop, van mijn eigen verwachting, om altijd alles perfect te willen doen. Eventjes niet meer de wil om alles perfect te moeten doen. Gewoon goed doen is ook oké. Mijn dochter is gezond, veilig en wel. Ze lacht, is vrolijk, ze is gelukkig. Ze is oké. En dat is meer dan voldoende.

Ik duw voor mezelf op de pauze - knop om de massa's hooi die ik soms op mijn vork neem. Ik stop er even mee om op alles 'ja' te antwoorden. Om voor iedereen goed te willen doen, of om alles af te krijgen. Ik geef mezelf eventjes een pauze om tot 's avonds laat nog door te werken aan dit of dat project. Krijg ik een blog niet af, dan is dat maar zo. Heb ik die choreografie niet afgekregen, dan los ik dat in de danszaal wel op. Ik geef mezelf te toelating om gewoon in de zetel te kruipen als Annabel slapen is. Liefst van al nog dicht bij mijn ventje.

Ik duw voor mezelf op de pauze - knop om me altijd netjes te houden aan de regels der opvoeding. Oké mijn dochter mag geen hele zak chips op eten, maar moet ik daarom altijd streng willen zijn? Ik stop even met het gevecht om alles te willen doen, hoe het zou 'moeten' gebeuren. Wilt Annabel geen fruitpap maar yoghurt, dan is dat maar zo. Wilt ze liever haar tanden zelf poetsen en merk ik dat het zo niet hoort, dan laat ik haar even doen. Want ik zie dat ze geniet van de zelfstandigheid die ik haar geef.

Ik duw voor mezelf op de pauze - knop op mijn huis er steeds proper te laten uitzien. Stofzuigen en dweilen is meer dan genoeg. Opruimen doe ik nog maar één keer per dag; als Annabel effectief slaapt. Doorheen de dag ben ik er mee gestopt, en het levert me een veel ontspannender gevoel. Ik stop er eventjes mee om altijd alles opgeruimd te hebben als er bezoek komt. Wij leven hier, wij zijn een drukke familie die liever weg is dan thuis blijft. Mijn bezoek zal wel begrijpen dat hier geleefd wordt.

Ik duw ook op de pauze - knop bij het denken: ' hoe fantastisch zou ik eruit zien als ik die kilo's nog verlies?'. Ja, waarschijnlijk zou ik me dan extra mooi voelen. Maar het is oké. Ik mag, naar mijn mening, wel vrede hebben met het gewicht op de weegschaal. Het feit dat mensen me nu al vragen

'Ben jij niet kei veel afgevallen?',

moet ik beter gaan opnemen, zodat ik de rest van die kilo's kan pauzeren.

En tot slot wil ik mezelf ook even een break geven, dat ik denk dat ik soms niet goed genoeg ben. In elke rol die ik speel in de maatschappij. Soms doe ik te weinig als mama, als echtgenote, op mijn job, of andere verplichting in mijn leven. Ik moet mezelf niet heel de tijd gaan afbreken omdat iets niet lukt, of toch niet zo snel dan dat ik zou willen. Ik moet me meer focussen op datgene wat ik wel bereikt heb, de baby - stapjes.

Dus ik duw op de pauze - knop als mama. Ik duw op de knop waarbij ik me even afzonder van al dat gene waar ik stress van krijg. Ik neem even tijd voor mezelf. En daar is niets mis mee als het onderzoek uitwijst dat een moeder 98 uren per week werkt, toch?!