Mama is moe.
Bijgewerkt op: 16 jan. 2019
Ik hou van het mama - zijn. Ik hou van mijn dochter met heel mijn hart. Maar vooral overdag. Want 's nachts ervaar ik dat mijn geduld soms op is. Dat ik verlang na een nachtje doorslapen zonder gepiep door de babyfoon. Zonder een schreeuw of huil. Een nacht waarbij ik niet hoef wakker te worden om te controleren waarvan dat geluid komt. Een goeie nachtrust. Want zoals men mij op voorhand al beloofd had, die nachtrust is verdwenen. Rest in peace, mijn nachtrust, mijn geliefde.
Ik ben een buikslaper. Dus tot een maand of zeven in de zwangerschap kon ik best goed slapen. Het is pas tijdens het laatste trimester dat ik problemen begon te ervaren. Die dikke buik lag in de weg. Ik probeerde zo een borstvoedingskussen maar ook hiermee vond ik geen comfortabele lig houding.
Ik keek zo hard uit naar het moment dat ik af zou zijn van die veel te dikke buik. Eindelijk mijn nachtrust terug. Yeah right...
Slapen wanneer de baby slaapt
Op de nacht van 24 op 25 juli heb ik geen oog dicht gedaan. Dus van slaap was er geen spraken. Ik ben bevallen op de 25ste. Een fantastische maar vermoeiende dag. Dus ik keek stiekem al uit naar mijn nachtrust. Maar daar dacht mijn dochter anders over. Die besliste dat ze niet in de wieg wou slapen. De enige manier waarop zij wou slapen was dichtbij mij. Op dat moment leek me dit allemaal fout. Ik wou haar vanaf dag één al niet "verwennen". Maar vanaf ze in de wieg gelegd werd begon ze te huilen. Dus nam ik haar gewoon lekker dicht bij mij. En sliep ze. Ik daarentegen... De eerste dagen in het ziekenhuis waren een hel Ik vond geen rust en al zeker geen slaap. Zelfs als mijn echtgenoot er was bleef ik wakker. Ik leefde op automatische piloot, of beter gezegd: als zombie. Achteraf bekeken zijn de wallen op de kraamfoto's duidelijk zichtbaar.
.
"Je moet slapen als de baby slaapt",
was een raad die ik veel te horen kreeg. Toch vond ik dat allemaal maar dikke vette zever. Wanneer moest je het huishouden dan doen?! Wanneer kon je het eten dan voorbereiden?! Of nog eens genieten van een aflevering van je favoriete show?! Dus wanneer mijn baby sliep besloot ik die dingen te doen. Resultaat: tegen dat mijn dochter wakker werd was ik stik kapot. Maar hey, ik had wel eventjes alles netjes gepoetst gekregen. Dus applausje voor mezelf. De zorg die ik dan moest geven vond ik uiterst vermoeiend en die extra huilbui kon ik er niet meer bij nemen.
Automatische piloot
Welkom baby en ook welkom mama op automatische piloot! Want zoals men voorspelde is mijn nachtrust flink aangetast. Ik was nooit iemand die veel nachtrust nodig had. Lekker vroeg opstaan, ik vond dat geweldig. Nu, sinds ik mama ben geworden, iets minder. En toch lijkt het alsof ik de slaap niet meer vindt. Er zijn nachten dat ik amper een uur of drie slaap. Zeker als er één of andere buikgriep op bezoek is bij de dochter. Dan lig ik als een waakhond op de wacht en bij het minste geluid spring ik recht. De morgen daarop overleef ik gewoon op automatische piloot. Vraag me niet hoe ik mijn make - up heb opgesmeerd of hoe ik op het werk ben geraakt. Niet echt verantwoord, maar wel de realiteit.
En toch ook op die dagen beslis ik 's avonds niet vroeger naar mijn bed te gaan. Een hele dag vecht ik tegen de vermoeidheid en wanneer Annabel dan in bed ligt verkies ik nog een aflevering Gossip Girl in plaats van mijn bed. Eigen schuld dikke bult?
Het leven blijft stressvol en op het werk verwachten ze nog steeds dezelfde energie als op een andere gewone werkdag. Het is niet omdat je kind een slechte nacht heeft gehad, dat jij het een dagje rustiger aan kan doen. Zeker niet in de zorgsector, waar ik in werk. Het leven gaat gewoon lekker door. Willen of niet. Kunnen of niet. Moe of wakker. Daarom dat ik na zo een dagje vechten, ook gewoon nog mijn aflevering wil zien of mijn goed boek wil uitlezen.
Mama is moe
Maar het wordt tijd dat ik toegeef, dat ik mezelf 'over geef', dat ik mezelf gewonnen geef: mama is moe. Zo, het is eruit. Ik ben kapot. Fysiek en mentaal.
Mijn oren zijn moe van het constante geluid. Een huilende baby, een echtgenoot die vraagt waar de pampers liggen, van het alarm dat aangeeft dat de droogkast klaar is. Ik zou me soms willen afzonderen van alle geluiden. Kon het maar. Mijn oren zijn moe van het constant waken 's nachts. Elk miniem geluid uit de babyfoon heb ik gehoord.
Ik ben moe van 'mama' te horen. Voor elk miniem ding lijkt het alsof men maar één persoon kent:mama. Terwijl ik met 100% overtuiging kan zeggen dat papa het evengoed doet. En toch. Ben ik even in de douche komt mijn man daar aan met onze dochter in de arm.
'We willen even bij mama komen zitten'.
Allemaal ontzettend lief bedoelt. Maar daar gaat mijn korte me - time.
Mijn stem is moe. Ik wil niet meer babbelen, ik weet zelfs niet meer hoe. Ik ben er te moe om. Overdag denk ik vaak dat ik dingen wil vertellen thuis, 's avonds aan de echtgenoot. Maar als ik dan effectief thuis kom ben ik op. Wil ik mijn tas koffie en genieten van de stilte. Wil ik zwijgen. En wanneer mijn echtgenoot dan vraagt hoe mijn werkdag was, antwoord ik enkel: 'goed'. Niet meer, niet minder. Als ik afspreek met vriendinnen wil ik hen zoveel vertellen, wil ik mee roddelen, mee babbelen. Maar ik ben moe, net zoals mijn stem. Dus ben ik diegene die luistert.
Ik ben het poetsen moe. De huishoudelijke taken, ze doen me niets meer. Overdag denk ik aan wat ik 's avonds nog allemaal zou kunnen doen. Dat nieuwe koekjesrecept uitproberen? Of de kleerkast eens opruimen? Nog snel even dweilen? En dan kom ik thuis en doe ik niets. Zitten en TV kijken. Terwijl mijn echtgenoot alles doet wil ik mezelf verplichten uit de zetel op te staan en te gaan helpen. Maar ik doe niets. Zelfs mijn vuil bord wegzetten in het afwasmachine is me een hele opdracht. Wanneer mensen op bezoek komen moet ik mezelf op gang helpen, moet ik mezelf verplichten te starten. Anders wordt er niets gekuist. Dus vandaag de dag ben ik blij dat er mensen langs komen. Uiteindelijk is mijn huis proper.
Mijn hersenen zijn moe. Ik kan niet meer nadenken. Mijn hoofd is één grote warboel. Lang leven de kalender, dat ik nog iets of wat structuur heb in mijn leven. Maar zelfs dan nog kan ik me niet ontdoen aan dubbele afspraken of gemaakte afspraken die ik gewoonweg vergeet. Sorry daarvoor al op voorhand. Spijtig dat het moederschap in vele gevallen een slecht excuus is.
Mijn huid is moe. Ik kan me niet meer herinneren wanneer ik nog eens tijd had voor een spa - moment in de douche. Een bodyscrub of mijn benen ontharen, het is een lang verleden tijd. Ik betrap mezelf soms op de haargroei onder mijn oksels en schaam ik me. Heb ik dit zolang laten staan?! Epileren of mijn teennagels lakken?! Weet ik nog wel hoe het moet?
Kop op
Ik weet dat het soms lijkt alsof ik rondloop met een kater, of alsof ik weken geen bed meer gezien heb.Zombie modus on. En ik heb dat geaccepteerd. Mijn vermoeide look en het beenhaar. Ik ben moe, mama is moe. Moe van de sleur, moe van het leven soms. Mijn dochter maakt me soms heel moe.
Maar haar ben ik nooit moe. Nooit. En wanneer ik moe ben van een hele dag werken, na een slechte nacht, ben ik nooit te moe om haar te knuffelen en graag te zien. Om die blokkentoren met haar te bouwen of mee te doen met haar theekransje.
Want wat maakt het uit dat ik te moe ben om over mijn dag te praten, of dat mijn teennagels niet gelakt zijn? Wat maakt het uit dat ik doe alsof ik soms luister naar mijn echtgenoot en stiekem denk aan mijn warm bed? Dat blonde koppeke doet me mijn vermoeidheid zo vergeten.
's Morgens vroeg hoop ik vaak dat ze nog in slaap valt en vloek ik wanneer dit niet het geval is. Maar als ik dan in haar kamer binnenkom en haar zie lachen vergeet ik dat vermoeide gevoel.
PS: Grote dank aan mijn geweldige echtgenoot, voor de sterke koffie en omdat hij ervoor zorgt dat het huishouden blijft draaien.
#momblog #smotherhoods #motherhood #momlife #sleep #teamnosleep #sleepissues