Mama worden na seksueel misbruik - bijzondere mama met een bijzonder verhaal (8)

Ik wist al heel jong dat ik later mama zou worden. Op welke manier dan ook, met of zonder partner, natuurlijk of met hulp van de wetenschap. Maar mama worden na seksueel misbruik was allesbehalve evident.

Door mijn verleden hebben mijn echtgenoot en ik nooit veel seks. Maximum één keer per maand en zelfs dan moet ik mij ervoor forceren. Ik gun het hem en ik vind het gewoon ook erg voor hem, dat hij dit - dankzij mijn verleden - zo moet gebeuren. Elke keer seks hebben is voor mij een gigantische drempel. Ik moet er me op voorhand op voorbereiden, mentaal. Hoewel ik het anderzijds ook niet te veel op voorhand zou willen plannen, is dit de enige werkbare manier voor mij. Op zich hebben we beide vrede met de manier waarop ons seksleven 'geregeld' is.

Zwanger worden zonder al te veel seks

Mijn echtgenoot heeft ontzettend veel begrip voor mij, waarvoor ik hem extreem dankbaar ben. Maar omdat we alle twee klaar waren voor de volgende stap, een kindje, wist ik dat één keer per maand seks te weinig zou zijn. Ik wou snel zwanger worden. Niet alleen omdat ik heel graag een kindje wou maar omdat ik er tegen op keek om zoveel seks te moeten hebben. Dus na twee maand begon ik met ovulatietesten.

Ik was bang voor die ovulatietesten. Want dan lag de beslissing om al dan niet seks te hebben, niet langer bij mij. Gaf de test een smiley moest ik seks hebben voor zwanger te worden. Maar ik en mijn echtgenoot spraken af dat we de testen als een soort van richtlijn zouden gebruiken. We kozen bewust voor een ovulatietest die de vier vruchtbaarste dagen aangaf. Zo hadden we vier kansen. Voelde ik mij bij de ene 'smiley' niet klaar, dan hadden we nog drie kansen. Maar bij elke smiley realiseerde ik me dat het belangrijk was deze kansen te grijpen en pushtte ik mezelf.

Niet in staat om contact te maken met mijn bekkenbodemspieren

Tot mijn grote geluk was ik na één maand zwanger. Ik kon mijn geluk niet op. Ik had me maar één maand moeten pushen om seks te hebben en dus dacht ik het wel gehad te hebben. Mijn verleden zou niet langer meespelen in mijn wens om mama te worden. Negen maanden later nam ik mijn zoontje in de armen en was al die 'moeite' het meer dan waard. Ik dacht dat ik het moeilijkste deel achter de rug had, maar niets was minder waar.

Mijn zoontje kwam ter wereld met een keizersnede. Toen ik twee maand later naar de kinesist moest voor mijn bekkenbodemspieren bleek ik geen controle te hebben hierover en bleek het zelfs dat ik niet in staat was om contact te maken met mijn spieren, om deze in ontspanning te brengen. Ik dacht dat ik er was, dat ik het geregeld had. Ik en mijn echtgenoot hebben - ondanks ons povere seksleven - een ontzettend goed huwelijk en we zijn beloond met een prachtige zoon. Oké, ik ben een getraumatiseerd persoon, maar ook dit had ik ergens een plaatsje gegeven.

De kinesist vertelde mij dat het probleem met mij bekkenbodemspieren te wijten was aan mijn verleden. Dit was een slag in mijn gezicht en hier heb ik het nog steeds heel moeilijk mee.

Het verleden blijft mij volgen

Mijn verleden heeft me niet alleen getraumatiseerd. Het heeft me gevormd tot de persoon die ik vandaag ben, figuurlijk en letterlijk. Het heeft me mentaal en fysiek geraakt. Ik dacht dat ik het een plaats had gegeven maar dit bleek dus niet het geval. Want zelfs nu komt het nog steeds boven, draag ik er de gevolgen van. Daarom had ik ook direct een afspraak gemaakt bij een therapeute.

Vandaag ben ik verder in mijn verwerkingsproces, misschien wel verder dan dat ik ooit zelf had kunnen voorspellen. Ik heb vrede met het feit dat mijn verleden niet afgesloten kan worden, dat het steeds op bepaalde momenten zal bovenkomen.

Observeren met een vergrootglas

Mijn grootste wens is ondertussen in vervulling gekomen; mijn zoontje. Want hier was ik toch bang voor. Ging ik vlot zwanger worden? Zou ik lang seks moeten hebben? Maar het is me toch maar gelukt, als ik hier nu lig met mijn zoontje te knuffelen. Ondanks alles is het me toch maar gelukt. En daar mag ik me gelukkig om prijzen.

Mijn verleden kan niet afgesloten worden. Al dacht ik het een plek te hebben gegeven. Mijn verleden vormt meer dan mezelf, de persoon die ik vandaag ben. Mijn verleden vormt ook de manier waarop ik mama ben, hoe ik kijk naar mijn zoontje.

Ik vermoed dat ik ergens meer angsten heb dan een mama die het nooit heeft meegemaakt, zo heb ik het bijvoorbeeld extreem moeilijk met mijn zoontje bij iemand alleen te laten. Niet omdat ik bang zou zijn omdat ze niet voor mijn zoontje zouden kunnen zorgen, neen. Ergens heb ik - zonder dat ik hier zelf vat op heb - bang dat het mijn zoontje ook overkomt, het misbruik. Ik lijk ook constant met een vergrootglas te observeren hoe familie en vrienden omgaan met hem.

Wanneer iemand bijvoorbeeld knuffelt met mijn zoontje, stel ik mezelf al snel de vraag: is dit contact niet te extreem?! Ongewild starten de alarmbellen in mijn hoofd. En ik wil extra benadrukken: ik wil niemand uit mijn omgeving beschuldigen van seksueel misbruik, maar door datgene wat ik heb meegemaakt neem ik liever het zekere voor het onzekere.

Ook wanneer er mensen uit mijn omgeving me doen denken aan die persoon die mij seksueel heeft misbruikt, ben ik extra op mijn hoede. Het zit in kleine trekken, opmerkingen, ... Maar voor mij zijn ze meteen alarmerend. En ook hier beschuldig ik niemand, echt waar. Maar ik kan aan mijn gevoelens niets veranderen.

Nooit in twijfel

Door mijn verleden zal ik ook steeds mijn zoon bewust maken van zijn omgang met meisjes of jongens. Ik ga hem van in het begin benadrukken hoe belangrijk het is om respect te hebben voor zijn toekomstig liefje. Misschien ga ik hier extra hard op hameren, de kans is groot.

Ik werd vroeger nooit geloofd door mijn ouders. Toen ik vertelde wat er gebeurd was werd ik niet serieus genomen en dat kwetst me vandaag de dag nog steeds.Als mijn zoon later thuiskomt met een verhaal als dit zal ik hem nooit in twijfel trekken, maakt me niet uit over wie het gaat. Is dit iemand waarmee ik close ben, dan nog zal ik hem geloven en hem serieus nemen.

Mijn verleden wens ik niemand toe, geen enkel persoon. Of dit nu een volwassenen is of een kind. Ik kan alleen maar hopen dat ik het ergens onderweg ga kunnen plaatsen.

Deze mama deelt haar verhaal anoniem. Maar daarom is het niet minder bijzonder dat ze dit op smotherhoods wilt delen. Seksueel misbruik is iets wat nooit toegelaten mag worden en waarover gesproken zou moeten worden. Zonder schaamte. Feiten als deze drukken een stempel op de persoon wie we zijn, ook als mama. Daarom extra bedankt aan deze topper van een vrouw. Omdat zij de kracht vond dit in woorden te beschrijven én te willen delen met ons.

Wil jij ook een bijzonder verhaal kwijt op smotherhoods, al dan niet anoniem? Klik dan hier en wie weet verschijnt jouw verhaal in één van onze reeksen 'bijzondere mama met bijzonder verhaal'.