Max - ons bevallingsverhaal.

Stipt om zes uur springt de wekker op. Ik verbaas me over het feit dat ik afgelopen nacht best goed geslapen heb. Ik had gedacht dat ik veel slechter zou slapen door de zenuwen. Twee weken geleden ging ik op controle bij de gynaecoloog. Omwille van mijn zwangerschapsdiabetes en insuline - gebruik, werd er toen besloten dat ik niet over de 39 weken zou mogen gaan. Maar aangezien de baby binnenin mij nog geen enkele aanstalten maakte om ter wereld te willen komen, wilde de gynaecoloog ook niet te vroeg. Daarom selecteerde hij de datum, 24 februari 2022.

De afgelopen twee weken waren als het ware als een rollercoaster voor mij. Het ene moment keek ik kei hard uit naar onze bevalling, het andere moment overvielen twijfels en angsten me; want hoe verkeerd was het om een baby ter wereld te brengen die hier eigenlijk nog niet klaar voor was?! Maar ik vertrouwde op de expertise van mijn gynaecoloog en ik wist dat hij alleen maar deed wat het beste scenario zou zijn.

Dus donderdag, 24 februari 2022, stond ik op om zes uur. Klaarwakker. Klaar om die dag mama te worden van een tweede dochter.

Ik nam een lange douche, verwende mezelf met een laatste scrub op mijn zwangere buik en droogde mijn haren. Ik kleedde me aan en ging mijn echtgenoot wakker maken. Fysiek en mentaal was ik klaar om te vertrekken. Onderweg naar het ziekenhuis deden we een korte tussenstop bij de bakker voor - veel te veel - verse koffiekoeken en enkele minuten later parkeerden we ons al aan het ziekenhuis van Mechelen.

Terwijl het buiten nog donker en grijs was overliep ik met mijn echtgenoot welke bagage er mee naar binnen mocht en welke bagage er nog even in de koffer mocht blijven. We liepen de inkomhal binnen en schreven ons in. We werden doorverwezen naar de juiste route en aangekomen op verloskunde werden we begeleidt naar de kamer waar het zou gebeuren. In de kamer was een bevallingsbad aanwezig, fantastisch. Want dat was mijn grootste wens; bevallen in bad.

De vroedvrouw stelde zich voor, ik kreeg een monitor opgezet en ik installeerde mij in de kamer. Even later kwam de gynaecoloog assistent binnen, een vriendelijke jongeman die zichzelf voorstelde, maar waarvan ik de naam - uiteraard - al lang vergeten ben. Om de inleiding te starten werden er twee pilletjes vaginaal gestoken. En toen was het wachten ... En vooral dat wachten maakte het wat minder natuurlijk. Bij mijn eerste bevalling had ik onbewust wat weeën opgevangen. Nu zou ik alles vanaf seconden één bewuster voelen en dus ook moeten opvangen.

Twee uur later kwam de assistent terug om opnieuw twee pilletjes in te brengen. Tot nu toe was er weinig effect. De baby daalde niet echt in en qua opening was er nog weinig verandering. Gelukkig was ondertussen onze geboortefotograaf en doula aangekomen, die mij en mijn echtgenoot ondersteunde met tips and tricks. Tussen de beginnende weeën door werd ik door mijn beste vriendin verrast met een grote cadeaumand vol lekkers en zoete dingen (aangezien ik na gisteren van mijn diabetes zou af zijn!).

Ondertussen werden de weeën heviger. En alhoewel er qua centimeters en indaling weinig gebeurde daar onderaan, moest ik de gesprekken met mijn echtgenoot en doula onderbreken iedere keer dat er een wee opkwam. Maar na elke wee ademde ik ook een diep keer in en uit, klaar om mezelf te herpakken en de klaar voor de volgende wee. Dankzij mijn doula was ik voorzien van tips and tricks om mezelf af te leiden van de 'pijn' die zich in mijn lichaam afspeelden. Bovendien was mijn echtgenoot er die bij elke wee klaarstond om mij te begeleiden en te ondersteunen.

Mijn geboortewens was vanaf het begin al dat ik wilde bevallen in bad. Een voorwaarde hiervoor was dat je geen epidurale verdoving mocht nemen. Bij Annabel had ik het ook zonder gedaan. Het enige grote verschil was dat deze bevalling ingeleid werd en dus een stuk pittiger zou zijn. Maar toen ze mijn water kwamen doorprikken werd ook ineens mijn geboortewens doorprikt, want in het vruchtwater was meconium (de eerste ontlasting v/d baby) terug te vinden. Normaal gezien komt deze pas na de eerste voeding als de baby geboren is. Maar soms gebeurt het, bijvoorbeeld bij stress, dat de eerste stoelgang terecht komt in het vruchtwater. Wanneer de baby tijdens de weeën en de geboorte naar adem hapt of inademt, kan het meconiumhoudende vruchtwater in de longen terecht komen (meconiumaspiratie). Dit kan ademnood veroorzaken en kan ook tot ernstige ademhalingsproblemen leiden. Hierdoor werd de bevalling in bad geschrapt.

Alhoewel ik negen maanden lang had uitgekeken naar mijn bevalling in bad, vond ik het niet moeilijk om dat voornemen te schrappen op het moment dat ze mij kwamen vertellen dat een bevalling in water niet meer mogelijk was. Enerzijds was ik te druk bezig met mijn weeën op te vangen en anderzijds dacht ik; zolang mijn baby maar gezond is.

Ondanks dat een badbevalling geen optie meer was bleef ik doorbijten. Ik zou liegen als ik de optie 'epidurale' niet in me was opgekomen, maar naar mijn gevoel was ik al zolang bezig dat ik nog even koppig kon blijven verder doen. Gelukkig mocht ik wel in bad om weeën op te vangen en ook onder de douche gaan staan hielp de pijn te verzachten. Bij elke wee hield ik ook Annabel in mijn gedachten. Zij die later haar zusje zou ontmoeten. Dat beeld, dat zorgde ervoor dat ik elke pijn kon verslaan. En toen was het zover. Ik voelde aan alles in mijn lijf dat ik moest persen.

Bevallen in het water was geen optie meer. Doordat ik de hele dag door mijn weeën het best had opgevangen op handen en knieën wilde ik graag in dezelfde positie bevallen. Maar op een bepaald moment ging het zo snel dat ik uiteindelijk toch op mijn rug lag. Bevallen in beugels zag ik niet zitten. Vraag me niet waarom, maar om de één of andere reden trok ik mijn knieën zelf op. Na enkele reeksen persen mocht ik dan ook onze dochter zelf ter wereld brengen. Zalig!

Max kwam ter wereld om 16:54 uur. Stil en rustig, terwijl ik al in volle paniek sloeg; moet die niet wenen?! Maar vanaf dat de vroedvrouw haar meenam om te wegen en meten, huilde ze; oef!

Gelukkig, zo voelde ik me. Compleet. Ik keek er naar uit om me te mogen douchen en mijn tweede dochter vast te houden. En naar die tiramisu's in de ijskast van ons Rani, daar keek ik ook naar uit. Van zodra die placenta uit mijn lijf was zou ik weer (tijdelijk) in de suikers vliegen!

Maar uiteraard moest het bij mij weer niet zo vanzelfsprekend verlopen. Blijkbaar had mijn placenta geen zin om te vertrekken. Hierdoor moest ik onder narcose gedaan worden. Eerst vond ik het idee een beetje eng; ik was nog maar net mama geworden? Hoelang zou ik slapen? Wat met die eerste momentjes? ... Maar hoe harder de vroedvrouwen hun best deden om de placenta eruit te duwen, hoe meer pijn ik had. Uiteindelijk had ik zoveel pijn dat ik zo snel mogelijk in slaap gedaan wilde worden.

Toen ik wakker werd moest ik tot de volgende dag in bed blijven liggen. Ik had een plassonde én bovendien ontzettend veel bloed verloren.

Mijn bevalling kon niet groter verschillen dan die van Annabel. En toch heb ik dit keer meer 'genoten' van het hele proces. Deze bevalling heb ik bewuster meegemaakt, mede dankzij de ondersteuning van onze doula. Alhoewel ik de uren letterlijk heb afgeteld, ik zou het zo weer overdoen. En ik kijk met heel veel liefde terug naar 24 februari.

Het feit dat ik van deze geweldig mooie dag ook een hele reportage aan foto's heb, maakt deze ervaring nog meer bijzonder. Want ik kan elk moment van de dag terugblikken naar dit moment. Hoe ik een geboortefotograaf heb ervaren, daar vertel ik jullie binnenkort meer over. Maar tot dan vertel ik alvast met veel dankbaarheid dat bovenstaande foto's gemaakt zijn door Doulagraaf.be .

En jij lieve mama, hoe verliep jouw bevalling? Ook ervaring met een inleiding of een placenta die er niet uit wilde komen? Deel gerust jouw verhaal hieronder in de comments.