Meer dan alleen die mama met borderline - Bijzondere mama met een bijzonder verhaal (13)

Ik ben 21, gelukkig samen met mijn partner en mama van twee prachtige kindjes. Alhoewel mijn

eerste zwangerschap erg ongepland was, ben ik vandaag de dag een gelukkige mama. Met één kleine kantlijntekening; ik ben een zogezegde ‘borderliner’.

“Wanneer mensen horen dat ik borderline heb, gaan ze er vaak vanuit dat ik één of andere gevaarlijke gek ben. Hoe kan zo iemand moeder zijn?”

Een borderline persoonlijkheidsstoornis (BPS) is een psychiatrische aandoening die het dagelijks functioneren erg beperkt. Mensen met BPS lijden vaak aan emotionele instabiliteit, gedragsstroonissen of zijn vele vatbaarder voor problemen in sociale relaties. Vooral doordat mensen met borderline zich vaak afgewezen en bang voelen om in de steek gelaten te worden. Ovoorspelbaar reageren is een vaak gekend fenoneem.

Zo beschrijft men een borderline persoonlijkheidsstoornis in de dikke theoretische boeken. Het

hebben, ermee leven, het aanvaarden, dat is een ander paar mouwen. De reactie van mensen als je hen vertelt dat je BPS hebt; men kijkt je meteen aan alsof je een gevaarlijke gek bent. Vooral als ze dan weten dat ik al mama ben. Want BPS hebben zou ervoor zorgen dat je een minder goede moeder bent?

Diagnose

Ik was zestien toen ik in een psychiatrie verbleef na een hevige woedeaanval tegenover mijn

toenmalige stiefvader. Mijn moeder belde de politie en ik werd gedwongen opgenomen. Tijdens die maand werden er testen gedaan, maar hiervan heb ik nooit een resultaat gekregen. Tot ik op mijn negentien voor de eerste keer zwanger was, en mijn nieuwe huisdokter mijn gegevens overliep voor mijn dossier. Het was die huisarts die mij vertelde dat ik borderline had.

Dit nieuws sloeg in als een bom. Want ik was dus niet alleen zwanger, zou niet alleen voor de eerste keer mama worden, ik moest ook leren leven met een zogezegde psychische stoornis die voor mezelf veel verklaarde. Ik besloot om hiervoor geen medicatie te nemen, omdat ik het al zolang deed zonder en leerde mezelf doorheen de zwangerschap beheersen.

‘Mijn partner ziet mij niet als een borderliner, maar als een mens. En dat doet deugd’.

Mijn sociale relaties

Eén van de meest gekende kenmerken van borderline is dat je mensen op afstand houdt omwille van wantrouwen. Een relatie opbouwen is ontzettend moeilijk. Maar ik heb geluk met mijn partner. Hij weet van mijn borderline en samenleven met mij is niet altijd een pretje. Mijn humeur wisselt heel snel af en soms zoek ik ruzie zonder een degelijke aanleiding. Maar hij ziet me onvoorwaardelijk graag. Hij ziet me niet als ‘borderliner’, maar als mens.

Ook mijn oudste zoontje weet dat mama het soms moeilijk heeft en dat hier een reden voor is. Hij begrijpt nog niet echt wat borderline inhoudt, maar ik vind het belangrijk dat ik hem een uitleg geef voor bepaalde gedragingen.

Als borderline mama

Dankzij de borderline ontplof ik als mama heel snel. Ik schreeuw en roep. Ik werk mijn slechte

humeur vaak uit op mijn kinderen.

Ik kan genieten van samen knuffelen en het dan plots ook heel erg ongemakkelijk vinden. Dan heb ik er genoeg van, zomaar, plots.

Ik ben heel chaotisch en krijg regelmatig mentale breakdowns.

Als borderline mama heb ik littekens die ik zelf heb aangebracht en heb ik vaak geen idee hoe om te gaan met bepaalde gevoelens.

Als borderline mama kan ik plots uit het niets beginnen huilen.

Maar als borderline mama ben ik ook heel erg lief, behulpzaam, bezorgd, liefdevol open enverzorgend. Ik ben te vertrouwen, verantwoordelijk en ik zorg ervoor dat mijn kinderen niets tekort komen. Ik loop liever met versleten schoenen rond, zolang mijn kinderen er maar perfect

uitzien.

Ja, mijn borderline zorgt ervoor dat ik soms impulsief reageer, beslissingen neem van de ene op de andere dag. Ik koop speelgoed voor kinderen dat ik zelf leuk vind. Maar als borderline mama doe ik alles voor mijn kinderen. Zij zijn mijn grootste helden en zonder hen stond ik niet waar ik vandaag de dag sta. Mijn kinderen halen het beste uit mij.

Na de bevalling van mijn zoontje heb ik lange tijd begeleiding gehad. En om de zoveel tijd

komt er een psychotherapeut en verpleegster met me praten. Voor deze mensen ben ik

ontzettend dankbaar.

Bang dat ik zogezegd mijn kinderen ‘opzadel’ met dezelfde aandoen heb ik niet langer.Omdat we weten dat mijn vorm niet erfelijk is. Wel zijn we extra waakzaam naar bepaalde symptomen. Moesten er bepaalde symptomen zijn die er toch op zouden wijzen dat één van de kinderen borderline zou kunnen hebben, dan zoeken we meteen contact met professionele hulpverlening.

Maar zelfs dan gaan we evenhard ons best doen om een warme thuis te

creeëren voor hen. Want ik weet goed genoeg hoe men kijkt naar mensen met deze

aandoening, helaas.