Mijn beste vriendin & ik verschillen in opvoedingsstijl – en daar ben ik dankbaar voor.

In een wereld waarin moeders elkaar als tegenstrijders zien, als concurrente, is het soms ontzettend moeilijk om vriendschappen te sluiten en te behouden. Want vaak voelen we ons genoodzaakt afstand te nemen van mama’s die anders denken als wij zelf. Maar klopt dit? Is het echt onmogelijk om geen goeie vriendschap te hebben met een mama die het anders doet dan jij?

Gepromoveerd tot tantes

Alhoewel we naar dezelfde middelbare school gingen, werden we pas bevriend rond de leeftijd dat ik 23 was. Zij was al mama van een mooie dochter en ik genoot – in mijn ogen – van het leven als jongvolwassene waaronder veel feesten en het pas samenwonen met mijn vriendje.

Ondanks onze verschillende levensstijl klikte het. Ik en mijn partner omarmde haar, haar vriendje en hun dochter in onze vriendenkring en het duurde niet lang voordat haar oh – zo – schattige kleuter onze harten veroverde. We kregen de bijnaam van “tante” en “nonkel” en werden al snel getuigen van de mijlpalen in het leven van hun dochtertje.

Ik trouwde met de man van mijn leven en hun dochtertje was ons bruidskindje. Ik werd zwanger en mijn vriendin en haar partner kregen ook voor onze dochter de rol van tante en nonkel erbij. De vriendschap tussen mij en mijn beste vriendin verwaterde niet, integendeel, ze werd alleen maar sterker. Want ik kon altijd op haar rekenen, dag en nacht. Had ik een probleem of had ik totaal geen idee wat te doen dan kon ik altijd bij haar terecht. Met vragen en vooral met mijn tranen en onzekerheden.

Een half jaar na de geboorte van mijn dochter beviel ook zij van een prachtige baby die ik vanaf toen mijn petekind mocht noemen. En dat voelde als een extra verrijking in mijn leven. Ik was meter van dit kleine glibberige wezentje met een dikke, zwarte haardos. En wat het extra fijn maakte was dat we het moederschap samen konden beleven.

Zichtbare verschillen

We hingen geregeld aan de telefoon, zaten vaak bij elkaar voor de koffie – aangezien wijn uit de boze was tijdens onze zwangerschappen - en hebben uren gepraat met elkaar. En alhoewel ik en mijn beste vriendin steeds voor elkaar klaarstaan, we samen de fases doorstonden van baby en peuter, verschillen we ontzettend in onze manier van opvoeden. En daar is niets mis mee. Helemaal niet.

Haar dochter is gedrild op de beleefdheidsvormen en zegt automatisch mooi “dank je” en “alstublieft”, terwijl ik hier op dit moment nog niet veel waarde aan hecht. Ik ben ervan overtuigd dat mijn dochter haar dankbaarheid uit zonder dat ik hiervoor op moet trainen. Wij hebben een zeer gestructureerd avondritueel waarbij onze dochter elke avond – of toch meestal – netjes op hetzelfde uur in bed ligt, terwijl mijn petekind later gaat slapen. Haar dochter moet aan tafel blijven zitten tot iedereen gedaan heeft met eten, terwijl het bij ons de gewoonte is als Annabel klaar is, ze van tafel mag. De keren dat ik Annabel in de hoek zou gezet hebben kan je op één hand tellen terwijl dit bij hen wel gebeurt als mijn petekind herhaaldelijk iets doet wat niet mag. En zo zijn er een tal van verschillen binnen onze opvoedingsstijlen. Zij werkt de beste beloningssystemen uit en ik zie er het nut niet van in.

Je kan mij vergelijken met de nonchalante, zoekende moeder die vaak niet eens een éénzijdige manier van opvoeden hanteert. Die bij elk “probleem” opnieuw opzoek gaat naar een andere manier van reageren, terwijl mijn beste vriendin het altijd netjes lijkt onder controle te hebben. Alsof ze voor elke struggling perfect weet wat te doen.

En dat is oké. Meer dan oké. Daar is niets mis mee.

De sleutel van onze vriendschap

Want ik ben ervan overtuigd dat we elk, op onze eigen, unieke manier het beste willen voor onze kinderen. Dat alhoewel we het anders aanpakken we beide streven voor gelukkige kleintjes die opgroeien tot zelfstandige vrouwen die met respect naar de wereld en naar zichzelf kijken.

We hebben zonder twijfel bij elkaar onze wenkbrauwen gefronst als de één iets doet wat de andere nooit zou toepassen in haar manier van opvoeden. Het ding is, dat het geen geheim is dat we soms vragen hebben bij de manier van werken bij elkaar, maar dat we elkaar hier niet om beoordelen. En dat is de sleutel van onze vriendschap als mama’s.

We doen ons bij elkaar niet anders voor dan dat we zijn. We gaan ons niet aanpassen aan elkaar of elkanders opvoedingsstijlen. Ik doe ook niet alsof mijn petekind aan tafel moet blijven zitten hier bij ons, omdat zij dat thuis doen. En ik verwacht anderzijds ook niet dat Annabel van tafel laat gaan bij hen als zij dit niet willen. In eerste instantie kan het lijken alsof zij het mij kwalijk kan nemen dat haar dochter zich niet aan hun regeltjes houdt hier bij ons, of andersom, maar niets is minder waar.

Want in de wereld van moeders, de cultuur van het moederschap, wordt er al te vaak tegen elkaar gestreden. En die houding laten wij niet toe binnen in onze vriendschap als mama zijnde.

Luisterend oor zonder oordeel

Sterker nog, ik voel mij niet genoodzaakt om niet bij mijn problemen te komen bij haar en zij ook niet bij mij, als er in onze opvoedingskilss iets lijkt mis te gaan. Wanneer haar dochter een terugslag kreeg tijdens het zindelijkheidsproces, of wanneer mijn dochter het huilende kind aan de schoolpoort was, zei géén één van ons: “je had het beter zo gedaan”. Neen, zo werkt onze vriendschap niet.

De andere luistert zonder oordeel en zoekt mee naar oplossingen. Vaak uiten we wel dat we het misschien zo zouden doen, maar als de andere dan weer tegenargumenten geeft of zegt het liever anders aan te pakken, dan blijven we elkaar steunen met andere suggesties. Het meeste van de tijd leven we ons in, in elkaars manier van opvoeden en komen we zo tot nieuwe suggesties. Zelfs als dat een suggestie is waarin we ons als persoon totaal niet kunnen vinden.

Uiteindelijk is er één ding waarover we het beide eens zijn; er is geen enkele éénzijdige manier waarop je een goede moeder kunt zijn. Niemand prijst een moeder omdat zij één manier van opvoeden uitvoert.

Dus is het mogelijk om een beste vriendin te hebben die een totaal andere opvoedingsstijl heeft dan jij? Absoluut. Zij mag dan een totaal andere manier van werken hebben dan ik, het werkt. En daar ben ik ontzettend dankbaar voor.

Vond je dit artikel interessant? Lees dan ook zeker deze: