Mijn bevallingsverhaal

Ik had nog echt een idee waarom mama's het doen, het schrijven van een bevallingsverhaal. Maar nu mijn dochter twee is geworden (hip, hip hoera aan deze mama!), begin ik het besef te krijgen dat ik het ook maar eens moet doen, mijn bevallingsverhaal. Want hoe intens je het ook mag meemaken, sommige details verdwijnen nu eenmaal iets sneller dan anderen en het liefst van al wil je alles toch gewoon onthouden?!

Dus daarom, omdat het nu - na twee jaar echt wel - tijd wordt dat ik me erachter zet, althans achter mijn laptop, pen ik mijn bevallingsverhaal neer.

Lach je rijk

We naderen het einde van juli, eindelijk. Aangezien ik meteen ben moeten stoppen met werken heb ik echt het gevoel alsof ik al heel lang thuis zit. En het enige wat ik wil is mij dochter ontmoeten, face - to - face. Ik wil haar nu eindelijk vastnemen, knuffelen, zoenen. Dus ik ben blij dat ik de laatste week van juli zie verschijnen op de kalender.

Op 27 juli ben ik uitgerekend. Vandaag zijn we 23 juli. Nog vier dagen te gaan, tenzij het uitloopt. God, daar heb ik zo geen zin in. De laatste weken situeert zich een hittegolf in België. Ik mag niet in de zon komen en een dagje zee zit er ook niet in, aangezien geen één van ons twee durft ver weg te gaan. Het zou maar eens zover moeten zijn.

Het zou typisch zijn toch? Een terrasje in Blankenberge en dan breekt je water? Neen bedankt. Dan sluit ik me liever nog een paar dagen op.

Dus besluit ik maar mijn huis te poetsen. Want daar heb ik nu zin in. Ik start boven, op het bovenste verdiep. Dertig trappen om precies te zijn. En om die zwangerschap wat op te wekken laat ik de emmer met water beneden staan, zodat ik alle trappen op en af moet doen als ik de vloer dweil. Te gek voor woorden, ik weet het. Maar ondertussen heb ik wel heel mijn huis gepoetst en val ik vermoeid in slaap.

Na een paar dagen word je Netflix ook al snel beu en beslis ik dat we de dag nadien, 24 juli, erop uit gaan. Genoeg met hier binnen te zitten. Maar we nemen geen risico's. Een uitje naar het centrum is ver genoeg. Een terrasje doen, meer moet ik niet hebben. Tot we aangekleed zijn en de hittegolf plaats maakt voor een regenbui, uiteraard, moet ons weer lukken! Maar een beetje regen houdt deze mama niet tegen. We vertrekken richting het centrum en besluiten om langs te gaan bij mijn broer, de peter van ons (bijna!) kindje.

De regen zorgt ervoor dat we binnen blijven en gaan voor een spelletje Lach je rijk. Goed voor mij, zolang mijn gedachten maar afgeleid zijn van 27 juli en de dagen ertussen die zo lang lijken te duren.

Bloedingen

Wanneer ik naar de WC ga, voor de honderdste keer uiteraard, schrik ik . In mijn slip merk ik een spoor van bloed. Niet veel. Ook op het toilet papier zie ik een rode kleur. Ik probeer niet te panikeren want ik kan me al inbeelden hoe mijn echtgenoot gaat reageren. Dus als ik hem roep, gebeurt dat gene wat ik had verwacht: zowel hij als mijn broer in alle paniek. Ik contacteer mijn gynaecoloog. Die gaat wel weten wat ik moet doen en is ondertussen mijn - waarschijnlijk - nutteloze telefoontjes al gewoon.

Dus wanneer ik hem bel maakt hij duidelijk dat ik me niet al te veel zorgen moet maken. Moest ik tegen het einde van de avond nog bloed verliezen verwijst hij me door naar het ziekenhuis om een bezoekje te brengen aan de monitor. Maar al snel heb ik geen bloed meer, dus maak ik iedereen af tijdens een spelletje Lach je rijk.

Het was een hele dag kl*te weer, maar we hebben toch plezier gehad met een stom bordspel. Blij dat we een dagje weg waren, keren we richting huis. Mijn schoonvader komt nog langs en het is dan dat ik op de WC weer bloed merk. Ik wacht tot mijn schoonvader verdwijnt en vertel mijn echtgenoot over het bloed. We beslissen om toch maar langs het ziekenhuis te gaan, gewoon voor de zekerheid.

Was het begonnen?

Aangekomen in het ziekenhuis werden wij ontvangen door vroedvrouw Jeanne. Ik ga haar naam nooit meer vergeten. Niet alleen omdat mijn kat dezelfde naam heeft, maar ze was zo vriendelijk en zorgde ervoor dat ik echt op mijn gemak was. Ik moest aan de monitor ter controle. De monitor gaf al serieuze pieken aan maar zelf had ik nog geen pijn. Een andere vroedvrouw controleerde me ook inwendig en zei dat ze zo mijn water kon breken. Maar we besloten te wachten. Want de dag nadien had ik sowieso een afspraak met mijn gynaecoloog. Dus die avond keerde ik terug naar huis.

's Nachts kon ik de slaap niet vatten. Ik vond mezelf geen houding en keek een hele nacht 'Pretty Little Liars' op de iPad. Rond een uur of drie ging ik naar beneden. Het was buiten warm dus keek ik daar verder wat afleveringen. Mijn beste vriendin was op dat moment online, bleek dat ze onderweg was van Brussel. Ik kon haar wel iets aandoen. Ik ben van nature al een erg ongerust persoon, zeker bij de mensen die ik graag zie. Anderzijds was het wel handig want zo kon ik toch aan iemand kwijt dat ik vermoedde dat mijn weeën begonnen waren. De rugpijn kon ik niet langer steken op mijn intensief poetsen van zondag. Ik had ergens gelezen dat je voorweeën kon onderscheiden als je in de douche zou gaan staan en de pijn wegtrok. Maar dit was bij mij niet langer het geval.

Ze vroeg me waarom ik niet naar het ziekenhuis ging. Maar ik wou niet gaan als er geen rede toe was. Misschien overdreef ik? Neen, zolang ik niet huilde van de pijn bleef ik thuis. Uiteindelijk zou ik die dag op controle moeten bij de gynaecoloog dus ik hield me nog wel even sterk.

Rond een uur of acht moest ik tegen de muur gaan staan. De houding deed me denken aan een mama die verteld had dat ze toen wist dat het zover was. Misschien moest ik toegeven dat het tijd werd om te vertrekken? Zou het zijn? Zou ik vandaag bevallen? Twee dagen voor de uitgerekende datum? Of beeldde ik me dingen in?! Sophie, mijn beste vriendin, verzekerde me dat ik moest gaan. Dus voor één keer luisterde ik braafjes naar haar en ging ik mijn echtgenoot wakker maken.

Kennismaking op toilet

Ik wist toen ik de trappen naar onze kamer opliep dat ik het goed moest aanpakken. Mijn man sliep, dus ik wou niet dat hij in alle paniek zou opstaan. Dus toen ik boven kwam zei ik voorzichtig:

'Liefje, niet stressen, maar ik denk dat we best naar het ziekenhuis gaan'.

En uiteraard sprong hij uit het bed, zoekend naar zijn kleren. Ik probeerde hem te overtuigen rustig te blijven, dat het wel ging, maar dat nam hij - natuurlijk - niet aan. We zouden eerst ons hondje naar mijn schoonouders brengen. En alhoewel ze maar tien minuutjes rijden van ons woonden, merkte ik dat de 'pijn' intenser werd. Toen we aankwamen bij het ziekenhuis wist ik helemaal niet meer hoe te zitten of te bewegen. Jeanne, de vroedvrouw van de avond daarvoor ontving ons weer.

'Dat ziet er al helemaal anders uit dan gisterenavond', merkte ze op. En zo voelde ik me ook.

Na de monitor besloten we in het ziekenhuis te blijven. Er werd ons een vroedvrouw toegewezen, Kris. Een hele lieve vrouw en erg rustig, dat zag ik meteen. Ergens vond ik het spijtig dat Jeanne niet onze vroedvrouw werd, want ergens was ik al wat vertrouwd geraakt aan haar. De arbeidskamer was licht en groot. Ik zag meteen het bad waar ik blij om was. In het verleden deed een bad me altijd goed bij pijn, dus hoopte ik dat ik nog zou kunnen genieten van een warm bad.

Kris vertelde me wat er zou gebeuren. Ik ging in arbeid en bij tien centimeter ontsluiting zou ik naar de verloskamer gebracht worden. Over een tijdspannen kon ze niets zeggen. Op dit moment had ik drie centimeter ontsluiting. Ook mijn gynaecoloog die toen op toer was in het ziekenhuis kwam hallo zeggen. Hij vermoedde dat ik tegen de avond zou bevallen.

Ik koos voor een laxeermiddel omdat ik bang was dat ik anders de bevallingstafel zou onder sch**ten, en daar had ik een panische angst voor. Zo gebeurde het ook dat ik op het moment dat de assistent gynaecoloog haar kwam voorstellen, ik gegeneerd op de pot zat.

'Ik kom misschien beter later even terug',

ja, zo dacht ik er ook over!

Van vier naar negen!

De ontsluiting van drie centimeter leek lang te duren. Vrienden en familie wisten van niets. Dus toen mijn nichtje een berichtje stuurde hoe het met mij zat, deed ik alsof alles nog hetzelfde was.

Ze moest eens weten dat ik daar in een ziekenhuisbed lag.

Rond een uur of twaalf kwam Kris nog eens een inwendige controle doen. Ik lag neer toen ze zei:

'Niet verschieten maar ik tikte ergens tegen en je water is gebroken.'

Toen ze haar arm uit mij haalde vloog het water letterlijk tussen mijn benen. Het voelde warm en veel. Wat was ik blij dat dit niet thuis gebeurd was!

Ik had vier centimeter toen ik in bad ging. Maar al snel had ik het gevoel alsof ik uit elkaar gescheurd werd. Ik wist me geen houding meer te geven en wou alleen maar de muur uit stampen. Het water deed me geen deugd. Toen ik terug op bed lag wist Kris wat er aan de hand was. Op nog geen twintig minuten had ik een ontsluiting gekregen van negen centimeter!

Ik had geen idee of ik dit wel zou aankunnen dus twijfelde of ik geen epidurale zou nemen. Maar zelfs daar was geen tijd meer voor. Ik moest het nog even volhouden. De negen centimeter voelde verschrikkelijk. Alsof je tegen iets vecht wat niet te winnen valt, je moet het ondergaan. Ik had geen idee hoe het verder moest, ging ik uberhaupt weten hoe je moest persen?! Oh my God, waar was ik aan begonnen?!

En dan mocht ik eindelijk naar de verloskamer, en dat mag je letterlijk nemen!

14:40

De verloskamer zag er iets minder gezellig uit, maar lang wou ik hier niet blijven. Over het bevallen zelf kan ik weinig kwijt. Ik heb dit als een waas ervaren. Alsof ik er bij was en tegelijkertijd ook niet. Ik weet dat de gynaecoloog zei dat ik niet moest roepen of dergelijke, zoals je in de films ziet, want dat vraagt alleen maar meer energie. Gewoon persen in drie keer en dan rust. Dus ik deed wat men van mij vroeg.

Iedere keer leek het alsof de gynaecoloog en de vroedvrouwen zeiden dat ze haar al zagen, maar ik geloofde er weinig van.En toen ik mijn man er naar vroeg zag die ook niet veel...

Maar op één of andere manier sloeg ik er in een kind op de wereld te zetten én wat voor één. In eerste instantie was ik ervan overtuigd dat ik binnen in mij het kind zou voelen dalen. Maar in realiteit voelde ik niets. Alsof ik aan het persen was op lucht. En plots ging alles zo snel. Een knip én daar was ze. Ik had nog nooit zoiets intens gevoeld voor iemand. Om 14u40 werd ze geboren, Annabel Julie. Het uur dat ik normaal bij de gynaecoloog moest zijn.

De uren nadien leek ik verdoofd te zijn, al was ik bevallen zonder epidurale. Ik was verliefd, tot over mijn oren. Op dat kleine, glibberige wezentje. De borstvoeding liep meteen vlotjes. En iets daarna werd ze gewogen en gecontroleerd. Daarna werden we terug naar de arbeidskamer gebracht. Klaar voor onze eerste momenten alleen als kersvers gezin. Klaar voor de rest van ons leven.

Schade

Mijn bevalling verliep vlekkeloos. Er waren geen complicaties en zowel ik als Annabel waren dit gezond en wel doorgekomen. We waren compleet. Die knip daar beneden nam ik er met plezier bij. Zoveel last had ik er niet van.

Maar bij thuiskomst bleek dat mijn knip opengescheurd was en moest ik twee keer opnieuw worden genaaid daar beneden. Tot men de derde keer zei dat ik het gewoon zo moest laten dichtgroeien. Dit was natuurlijk iets minder aangenaam, maar hey, twee jaar later kan ik eerlijk zeggen dat alles daar beneden terug in orde is hoor.

Dus zoals alle clichés het beamen: de pijn vergeet je zo.

Twee jaar later schrijf ik mijn bevallingsverhaal hier neer. Het blijft gek, de gebeurtenis. Om nog maar te zwijgen van alle bijhorende gevoelens. Geen enkele bevalling is identiek, daar ben ik van overtuigd. Daarom nodig ik jullie uit, wil jij je bevallingsverhaal delen? Stuur ons dan een mailtje en wie weet verschijnt jouw bevallingsverhaal op smotherhoods!