Mijn borstvoedingsverhaal

Voordat mijn dochter geboren was, had ik nog geen uitgesproken mening over borstvoeding. Laat staan een idee over hoe wij het zouden aanpakken. Ik had gelezen dat het zou zorgen voor een intensere band tussen moeder en kind en dat borstvoeding het beste soort voeding was. Maar op dat moment had ik nog geen flauw benul. Alhoewel die vijf maanden extra borstvoedingsverlof mij wel aanspraken...

Mijn bekrompenheid

Overal zei men dat borstvoeding iets is van onschatbare waarde. Het gezondste. Toch was ik er nog lang niet uit over het hoe en wat. Het enige wat ik wist was dat borstvoeding mij vijf maanden extra tijd thuis zou geven. Vijf maanden extra verlof.

En toch bleef ik het vreemd vinden, zo een baby aan de borst. Of in dit geval, aan mijn borst. Noem me gerust kinderachtig, bekrompen of kleingeestig maar op dat moment vond ik het allemaal een beetje raar. In mijn hoofd waren mijn borsten ook iets van mij als persoon, als vrouw. Daar dan plots voeding mee geven leek mij heel raar.

Mijn moeder bracht mij groot met borstvoeding. Of ze heeft het toch geprobeerd. Want toen ik opzoek ging naar ervaringen was dat één van de meest voorkomende: 'ik heb het even geprobeerd'. Was het dan zo moeilijk?, dacht ik vaak bij mezelf. Een kind aan de borst leggen kon toch niet zoveel kennis vragen?! En als het dan effectief zo moeilijk was, was het dan wel de moeite om het te proberen?

Je kind voeden als moeder zorgt voor zo een unieke ervaring, maar wat met de papa? Ik wou hem die kans ook niet ontnemen. Was het niet verstandiger om te starten met flesjesvoeding zodat ook mijn man die kon geven? Tussen mij en mijn echtgenoot werd er genoeg over gepraat. Hij was duidelijk: die keuze lag volledig bij mij. En wat ik ook zou kiezen, hij stond 100% achter. Dus vele vragen, weinig antwoorden en nog maar een paar weken voor ik beslissing zou moeten nemen.

Roomeke

Een paar maanden voor mijn uitgerekende bevallingsdatum konden we op info avond in het ziekenhuis. We zagen de monitor, de arbeids- en verloskamer, allemaal heel spannend dus. We ontmoeten Kind en Gezin, spraken met kinesisten en kraamzorg. Maar ook daar hadden we de kans om een sessie over borstvoeding te volgen.Het is na die infosessie dat ik mijn beslissing gemaakt heb. Ik zou het een kans geven. Een serieuze kans. Daarom besloten we ook een lactatiekundige onder de arm te nemen die ons zou bijstaan bij dit proces. Die lactatiekundige werkte ook als verpleegster in het ziekenhuis waar ik zou bevallen. Dus met een beetje geluk zou ze werken als ik daar lag en kon ze vanaf dag één mij op de goeie weg zetten.

Na mijn bevalling werd Annabel meteen aan mijn borst gelegd. En ik heb dit geen enkele seconden een vreemd fenoneem gevonden. Magisch, dat wel. Bijzonder en onbeschrijfbaar. De eerste borstvoeding was een succes, dus met een gerust hart kon ik van start gaan. De eerste dagen in het ziekenhuis leefde ik op automatische piloot. En voor de voedingen moest ik maar bellen of de verpleegsters stonden daar om mij te helpen. Zolang zij zeiden dat alles oké verliep had ik er alle vertrouwen in.

Thuis moest ik het ‘alleen’ doen en was het soms zoeken. Maar het dagelijkse bezoek van de lactatiekundige zorgde ervoor dat ik elke dag zelfzekerder werd. Al waren er momenten dat ik soms aan opgeven dacht. Zeker toen er spraken was van reflux bij Annabel. Mijn dochter kwam goed bij. Dus stelde de lactatiekundige voor om maar één borst per maaltijd te geven. Ik deed braaf wat er mij gezegd werd. Wat was ik trots dat een deskundige me zei dat mijn melk perfect was, een echt ‘roomeke’.

Gefaald

Het voeden met één borst liep naar mijn gevoel goed. Mensen vroegen me vaak of het niet moeilijk was, zo borstvoeding geven. Want je wist toch niet hoeveel je kindje gegeten had. Maar ik was wel gerust, met mijn roomeke. En toch liep het mis. Want van de ene dag op de andere leek ik gefaald te hebben als moeder. Zonder dat ik het zelf wist.

Annabel werd ziek. Zoals gewoonlijk besloten wij meteen een afspraak te maken bij de kinderarts. Ze werd grondig gecontroleerd en de diagnose was geruststellend. Een virale infectie, niet zo abnormaal. We gingen aan het bureau zitten en mijn man kleedde Annabel weer aan. De kinderarts keek op haar scherm en dan weer naar mij.

'Welke voeding geeft u?'

'Borstvoeding'.

Een korte stilte. Een frons op haar voorhoofd. Mijn man zette zich naast mij met Annabel op zijn schoot.

'Uw dochter is veel te weinig bij gekomen', zei ze terwijl ze haar scherm naar ons toe draaide.

'Op een maand tijd is Annabel nog geen kilogram bijgekomen'. Meer hoorde ik niet. Het leek alsof de grond vanonder mijn voeten verdween. Ik probeerde mij sterk te houden. De tranen on hold te zetten en deed me voor alsof ik aandachtig luisterde. Maar niets was minder waar. Ik heb geen woord verstaan van wat de dokter zei. Het enige wat ik hoorde waren mijn eigen gedachten.

Mijn dochter was te weinig bijgekomen, en dat was mijn schuld. Ik had mijn dochter doen verhongeren. Ik had gefaald als moeder.

Annabel kreeg op 4 maanden al groentepap, ik had liever de eerste zes maanden fulltime borstvoeding willen geven.

Melkkoe

Thuisgekomen kon ik aan niets anders meer denken. Mijn echtgenoot probeerde mij te troosten dat dit niet mijn schuld was. Dat we begeleiding hadden en dat dit niet had mogen gebeuren. En toch kon ik de gedachten niet negeren dat ik mijn dochter te weinig had gegeven. Misschien had ze bij elke huil wel honger gehad?! Terwijl ik dacht dat ze last had van krampen?!

Na ons doktersbezoek kwam ook Rani langs, één van mijn beste vriendinnen. Mama van een prachtige dochter en zwanger van een nog prachtiger kind (mijn petekind, vandaar mijn subjectieve verwoording). Toen Rani naar ons doktersbezoek vroeg kon ik het niet droog houden. Letterlijk dan. Ik begon te huilen als een klein kind. En hoe goed ze hun best deden, hun goedbedoelde woorden kwamen niet aan. Maar ik kon ook niet blijven stil staan. Ik moest verder. Ik moest me herpakken. Ik had een dochter en die moest bijkomen.

We namen contact op met de lactatiekundige die toch wel schrok van de plotse omkeer. Samen stelden we een nieuw plan op. Ik zou terug beide borsten aanbieden en dan nakolven. Ik had nog geen ervaring met kolven dus ook dit was even wennen. De afgekolfde melk moest ik dan nog aanbieden als bijvoeding. En zo was ik een hele dag bezig. Live voeden, kolven en bij voeden. Vermoeiend. Uitputtend. Ik was kapot. Ik voelde mij geen mens meer maar een melkkoe. Het leek alsof ik nog maar met één ding bezig was en dat was met melk. Gelukkig had ik ook op deze momenten Rani en Wesley die mij steunde en stimuleerde.

Daarnaast heb ik ook heel veel steun gehad van 'La Leche League', een naam die ik nooit zou kunnen uitspreken maar waar ik ontzettend veel aan gehad heb. La Leche League of LLL is een Vlaamse VZW die bestaat uit een heleboel vrijwillige fantastische vrouwen voor steun en ondersteuning met betrekking tot borstvoeding. Bedankt ook aan alle van hen die mij door deze moeilijk moment hebben doorgeholpen.

De dagen liepen voorbij en zoals bij elke 'nieuwe' moeder hoort was ik kapot. Maar ik zette door. De afgekolfde flesjes werden steeds meer en groter in hoeveelheid. De diepvries kreeg steeds een grotere voorraad. En mijn dochter, die at nog net hetzelfde als daarvoor. Een borst was genoeg, de tweede wou ze niet meer.

Iedere keer dat Annabel op de weegschaal moest was het even stressen. Iedere keer was ik voorbereid op het ergste. Om te horen dat ik weer gefaald had als moeder. Maar Annabel werd iedere keer zwaarder en groeide mooi mee met de curve.

Opgeven

We zijn vroeger dan normaal moeten starten met groentenpap. Ik had liever zes maanden fulltime willen borstvoeding geven. Maar wat ik wou was niet belangrijk, wat mijn dochter nodig had, dat was de prioriteit.

Ik heb vaak aan opgeven gedacht. Tijdens de lange clustermomenten of de groeispurten waarbij het leek alsof ik niets anders deed dan borstvoeding geven. Ik heb willen opgeven wanneer ik alle moeite van de wereld deed om een beetje melk te kunnen afkolven en Annabel dan koppig weigerde te eten.

Maar ik had het nooit anders willen doen. Ik zou het zo overdoen. Die borstvoeding het blijft iets magisch. Iets wat je niet kan omschrijven. En wat je ook zo vergeten bent als je effectief gestopt bent. Moesten er geen foto's zijn van mij en Annabel tijdens de borstvoeding zou ik mezelf nooit geloven dat ik het ooit gedaan had. Ik kan het me niet meer herinneren hoe het voelde.

Ik heb uiteindelijk zes maanden en een beetje borstvoeding gegeven. Met veel zuchten, met veel gemor, met soms wel afgunst. Maar volgens mij is dat ook menselijk aan het hele gebeuren. Borstvoeding geven is vermoeiend. Maar het is ook geweldig.

Fantastisch. Het was best emotioneel om op een avond te zeggen, ik stop er mee. Om afstand te nemen van dat intieme moment met twee. Maar ik zou het zo overdoen.

Geef je borstvoeding en heb ook jij nood aan ondersteuning, hulp of gewoon een luisterend oor? Ga dan naar www.lalecheleague.be of wordt lid van hun Facebookgroep.