Mijn echtgenoot is papa, geen babysitter.

Ik ben iemand die met honderden dingen bezig is. Liefst allemaal op één moment. Ik werk voltijds, geef per week acht uur danstrainingen, ik zit hier en daar in één of ander organisatie en ik geniet graag van het leven. Mijn omgeving zegt vaak genoeg dat ik eens op de rem moet duwen en even een break moet nemen van bepaalde zaken, maar zo ben ik nu eenmaal. De komst van mijn dochter heeft daar ook niets aan veranderd. Ik werk nog steeds voltijds, ik geef nog evenveel uren les en ik sta steeds paraat voor één of ander evenement.

Dat betekend niet dat ik niet omkijk naar mijn dochter of dat ik daarom een slechte ouder ben. Absoluut niet. Ik probeer zoveel mogelijk te regelen tijdens de slaapuren van Annabel, of nodig vriendinnen thuis uit. Ik probeer het even gezellig te maken als op café, alleen met het enige verschil dat er een babyfoon mee op tafel staat. Wanneer Annabel wakker is, richt ik ook mijn aandacht op haar. Een uitstapje hier, een uitgebreid verzorgingsmomentje daar. Dan richt ik ook al mijn aandacht alleen op haar.

Ik geef toe dat mijn sociaal geëngageerd leventje enkel zo kan lopen dankzij mijn (geweldige) echtgenoot. Als ik op zondag les ga geven overlapt dit met Annabels middagdut. Annabel slaapt dan wel, maar ik verwacht wel van hem dat hij thuisblijft. Mijn echtgenoot weet ook gewoon dat ik een duizendpoot ben die niet lang kan stilzitten. Hij durft er soms wel eens op zagen, maar hij zou me ook niets afpakken.

Neen, ik besef ook wel dat ik met zo een echtgenoot mijn twee pollekes mag kussen.

Maar er is één ding waar ik mij ontzettend aan stoor. Er zijn er zovele die het doen, al bedoelen ze het zo niet. Er zijn zoveel die de vraag durven stellen. Die de woordkeuzen maken. Die mensen die vragen, als ze mij alleen zien; 'Ah, waar is Annabel? Is de papa aan het babysitten?'

Die opmerking, ik haat ze. Ik antwoord hier dan ook altijd meteen op; neen mijn man is niet aan het babysitten, hij zorgt voor zijn kind. Dat kind dat wij met tweeën hebben gemaakt, waar wij met tweeën voor zorgen. Mijn man krijgt hier geen financiële vergoeding voor. Mijn man neemt zijn verantwoordelijkheid op. Mijn man is papa, geen babysitter.

Dus laat ons stoppen met die stereotype rolverdeling. Ik durf eerlijk toegeven dat mijn echtgenoot in zovele zaken een veel betere ouder is dan ik.

Heeft Annabel een wondje, is hij de redder in nood. Met alle geduld en kalmte ontsmet hij de wond en zorgt voor het juiste verband. Hij is diegene die de beste pampers aandoet, want die van mij hangen vaak schots en scheef. Hij is diegene die ervoor zorgt dat onze luiertas altijd up to date is. Mijn man is een papa, geen babysitter.

Ik weet dat er in vele maatschappijen nog steeds een stereotype rolverdeling heerst; moeder aan het fornuis met de kinderen, vader gaan werken. I get it. Bij ons anno 2019 is dat klassieke beeld toch al geëvolueerd. Maar toch kom ik nog steeds te vaak in contact met de gekende rolverdeling. Vrouwen mogen al opklimmen op professioneel vlak maar een man die voor zijn kinderen zorgt, lijk soms nog een vreemd ding.

Dus misschien schrijf ik daarom wel deze blog. Zodat ik mensen - hopelijk - bewust kan maken dat we afstand moeten nemen van het traditionele rolpatroon. Dat we onze partners credits mogen geven voor al datgene wat papa's doen. Dat mama het niet alleen het beste weet. Want mijn man is een papa, geen babysitter.

We leven constant in shiften. Op maandag en dinsdag brengt mijn man Annabel naar de onthaalmoeder, de rest van de weekdagen doe ik dit. Op zaterdag mag ik 'uitslapen', op zondag is het zijn beurt. Als ik Annabel in bad steek, zorgt hij voor het avondeten. Ons huishouden draait op taakverdeling. En we durven elkaar in een ruzie wel eens verwijten dat de andere nooit iets doet (herkenbaar?!), toch weten we dat we perfect op elkaar zijn ingespeeld. We weten wat we van elkaar kunnen verwachten. Ook met betrekking tot Annabel. Zo verwacht ik van hem dat hij zorgt dat ze haar dagelijkse D - kuur binnenkrijgt omdat ik te vergeetachtig bent. En hij op zijn beurt, verwacht van mij dat ik kledingsetjes klaar leg, voor op dagen dat hij Annabel moet aankleden. We are a good team.

En ik apprecieer echt wat hij allemaal doet, net zoals hij apprecieert wat ik doe, maar we hoeven geen standbeelden voor elkaar te bouwen. We zijn ouders. Wij doen wat moet.

Je zou ervan verschieten hoeveel keer ik effectief hoor dat ik me gelukkig mag prijzen met zo een echtgenoot, een papa die zo met zijn kind bezig is. Uiteraard ben ik super trots op mijn man en de manier waarop hij het vaderschap invult. Zeker. Maar me gelukkig prijzen? Hem om blote knieën aanbidden? Mijn man is een papa, geen babysitter. Mijn man doet wat er van een vader verwacht wordt.

Ik heb toch niet op mijn eentje beslist om te starten aan kinderen? Die gesprekken hebben we samen gehad. We besloten samen de rollercoaster van het ouderschap in te gaan. En als ik ook maar één andere verwachting had gehad van mijn echtgenoot als papa, was ik er nooit aan begonnen.

Mijn echtgenoot weet wat hij aan mij heeft. Hij weet dat ik een goede mama ben en hij weet dat hij en Annabel mijn nummers één zijn. Hij weet dat als zij mij nodig hebben ik alles laat vallen. En hij weet als hij het ooit moeilijk moest hebben ik er ben voor hem. Op welk moment van de dag, met wat ik ook dan weer bezig mag zijn. Hij en zij, zijn mijn alles.

Dus wanneer ik druk bezig ben met schrijven, lesgeven of als ik een girlsnight gepland heb met de vriendinnen is mijn man niet aan het babysitten. Als ik wat langer uitslaap op een zaterdag is hij mij niet gewoon maar een beetje aan het helpen. Hij is aan het doen wat een papa hoort te doen. Hij is tijd aan het spenderen met onze dochter. Hij is haar dingen aan het aanleren, of oefent met haar de gekste danspassen (zonder iets of wat ritme in ...)

Dus ik hoop echt lieve lezers, dat jullie na mijn blog begrijpen hoe verschrikkelijk ik het vind wat voor beeld jullie hebben van mijn echtgenoot. En ik hoop echt dat jullie beseffen dat papa's geen babysitters zijn. Mama e papa's zijn kleine teams. Die elkaar ondersteunen en die vooral samen het avontuur aanpakken. Lang leven de mama's, maar ook zeker; lang leven de papa's.

Liefs,

Stephanie