Mijn geboortecadeau? Een stoma. - Bijzondere mama met een bijzonder verhaal (11)

“Negen maanden lang zat ik met een peri anale fistel. Negen maanden lang verloor ik ongecontroleerd wind en verloor ik stoelgang. Negen maanden lang had ik pijn en negen maanden lang kon ik niet intiem zijn met mijn man. Ik mocht niet in bad, geen sauna, en het ergste van al? Ik heb negen maanden lang niet kunnen zorgen voor mijn zoontje zoals een kersverse mama verdient. Ik kreeg een stoma in de plaats. “

Herinneren jullie Lana nog? Zij nam ons mee tijdens haar laatste maand van de zwangerschap. Op 4 mei beviel zij van een prachtige zoon, Senne. Het was de mooiste dag uit haar leven, maar ook één van de zwaarste. En die dag heeft tot vandaag nog steeds gevolgen voor mama Lana.

Anderhalf uur. Zolang duurde mijn bevalling. De gynaecoloog gebruikte de zuignap omdat mijn zoontje in paniek geraakte. Op dat moment perstte ik door, waardoor ik gescheurd ben. Pompaf was ik. Toen mijn zoontje effectief ter wereld kwam liet ik geen traan. Ik had amper aandacht voor mijn baby. Ik was uitgeput. Nadien kom ik amper mijn bed uit en ook dan kon ik weinig voor mijn zoontje zorgen.

Ik gaf Senne de borst en voor de rest zorgde mijn man voor ons kindje. Alhoewel het me emotioneel veel pijn deed, en ik het liefst van al zelf voor ons kindje had willen zorgen, ik kon niet. Ik was op, fysiek en mentaal. Ik mocht me dan ook weer eens gelukkig prijzen met mijn partner.

Na de bevalling verloor ik dikke bloedproppen, in het begin was dit normaal. Maar na drie dagen had ik dit nog steeds. Iedere keer dat de vroedvrouw op mijn buik duwde, verloor ik de bloedproppen. Dit was zo verontrustend dat de vroedvrouw de gynaecoloog opbelde van wacht. Ze gaf aan dat ik eventueel geopereerd zou moeten worden. Helemaal onder de indruk, niet wetende wat er zou gebeuren, nam ze mij mee met de rolstoel.

Postnatale depressie?

"Wanneer mijn partner moest gaan werken stond ik er alleen voor. Dit was verdomd zwaar, maar het was ook eveneens mijn redding. "

Mijn trauma van de best wel hevige bevalling was net een beetje gaan liggen of ik stond al voor het volgende avontuur. Ik was nog maar net genaaid of ik kreeg een inwendige echo, en geloof me, dat is allesbehalve een pretje. Toen zeiden ze niets terug te vinden en moest ik het tijd geven. Na een weekje in het ziekenhuis mocht ik dan – eindelijk – naar huis.

Ook thuis merkte ik dat ik geen energie had. Het feit dat mijn partner voor ons zoontje moest zorgen, omdat ik te moe was, deed me veel pijn. Ik heb hier lang mee geworsteld. Emotioneel was ik op. Fysiek kon ik niet verder. Het voelde alsof ik in een postnatale depressie zou belanden en dat ik er niets tegen kon doen.

Wanneer mijn partner moest gaan werken stond ik er alleen voor. Dit was verdomd zwaar, maar het was ook eveneens mijn redding. Het voelde alsof ik uit mijn depressie geraakte omdat ik moest. Ik kon niet anders. Maar terwijl ik iedere dag mijn uiterste best deed voor ons zoontje voelde ik dat mijn lichaam nog steeds pijn deed. Seks hebben was een hel. Het leek wel alsof alles daar onderaan weer open zou scheuren. Vaginaal verloor ik veel lucht. Er was iets aan de hand, dat voelde ik gewoon.

Eindelijk serieus genomen.

Na zeven weken ging ik op controle bij de gynaecoloog. Ik vertelde over mijn pijn en deelde mijn vermoeden over een fistel. Maar de gynaecoloog luisterde niet echt, waardoor ik dacht dat ik weer eens overdreef. Een half jaar liep ik rond met de blijvende pijn en kwaaltjes. Dus besloot ik om weer hulp te zoeken, want ik voelde dat het gewoon niet juist was.

Eindelijk werd ik serieus genomen, mijn vermoedens van een half jaar geleden waren correct; ik had een fistel. Ik zou zo snel mogelijk geopeerd moeten worden. De operatie leek gelukt te zijn, tot ik een week later op controle moest. Na die controle voelde ik dat ik weer meer lucht verloor. In eerste instantie dacht ik dat dit normaal was, maar de volgende dag was dit nog steeds. Ik belde de arts op en men zag dat de fistel terug was en hij deze keer groter was.

Slag in mijn gezicht.

Maar toen kreeg ik te horen dat door corona enkel belangrijke operaties zouden plaatsvinden. Mijn pijn was dus niet belangrijk genoeg.

Ik werd doorverwezen naar Leuven. Ik was helemaal in paniek, wetende dat men mij weer zou onderzoeken. Maar toen het aan mij was kreeg ik een assistente die geen Nederlands sprak en me amper onderzocht. Ik eistte de prof te zien, maar ook die onderzocht me niet zoals het zou moeten. Een kijkoperatie en nadien een tweede operatie. Ze zouden ons laten weten wanneer, en de kous was af. Omdat het zo lang duurde voordat ik iets hoorde, nam ik zelf contact op met Leuven. Maar toen kreeg ik te horen dat door corona enkel belangrijke operaties zouden plaatsvinden. Mijn pijn was dus niet belangrijk genoeg.

Dit voelde als een slag in mijn gezicht. Al maandenlang liep ik rond met constante pijn, was ik fysiek en mentaal helemaal op. En niemand leek me serieus te nemen. Ik wilde alleen maar genieten van het kersverse moederschap, maar bij elke stap die ik zette kreeg ik krampen. Ging ik wandelen met mijn zoontje, bekocht ik het nadien met pijn. Het was soms zo erg dat ik als een vrouw van dertig in mijn broek stoelgang had. Daar stond ik dan; stoelgang in mijn broek en een baby die zijn mama nodig had. Dertig jaar en incontinent, dat was voor mij de druppel.

Negen maanden lang.

Ik belde naar de arts van Mechelen en deze keer werd ik doorverwezen naar Antwerpen, waar ik meteen geholpen werd. Ik kreeg een duidelijke uitleg, een degelijk onderzoek, en ik voelde me eindelijk serieus genomen. Ik kreeg ook een datum voor een nieuwe operatie.

Negen maanden lang zat ik met een peri anale fistel. Negen maanden lang verloor ik ongecontroleerd wind en verloor ik stoelgang. Negen maanden lang had ik pijn en negen maanden lang kon ik niet intiem zijn met mijn man. Ik mocht niet in bad, geen sauna, en het ergste van al? Ik heb negen maanden lang niet kunnen zorgen voor mijn zoontje zoals een kersverse mama verdient.

In februari werd ik geopereerd. Ze sneden de wand tussen mijn vagina en perineum open. De weken nadien mocht ik mijn kind niet oppakken. Maar na die operatie volgde nog twee operaties. De laatste operatie, in mei, was het zwaarst. Want toen kreeg in een stoma. Deze ingreep was ook weer een zware domper. Ook voor mijn man was dit even wennen. Het blijft een vreemd gegeven, zo een stoma. Met wat geluk zou ik eind augustus terug geopereerd worden en mag de stoma eruit. Maar dan is mijn ‘avontuur’ nog niet voorbij. Er wacht mij nog een lange weg voor de herstelling. Denk maar aan kiné en veel meer. Maar ook mentaal.

Het afgelopen jaar besef ik nog maar eens hoe een fantastische man ik heb. Hij doet het maar, de zorg voor onze zoon, het huishouden, mij. Hij steunt me constant, en dat is niet vanzelfsprekend. Hij ging werken, deed het huishouden, en ik was niet altijd de meest aangename persoon…

Geen baby meer.

Een tweede zwangerschap is mogelijk, bevallen zou via keizersnede moeten. Maar eerlijk? We willen geen tweede kindje. Ik wil het risico niet lopen en ik wil zeker niet meemaken wat we nu hebben meegemaakt. Ik heb nooit echt mama mogen zijn, omwille van mijn pijn en klachten. Ik heb nooit een eerlijke kans gekregen.

Het liefst van al wil ik me laten sterliseren. Maar er zijn maar weinig artsen die dit doen, op mijn leeftijd. Een tweede zwangerschap zie ik echt niet zitten. Als mijn stoma eind augustus uit is wil ik vooral mijn lichaam alle rust gunnen dat het – eindelijk ! – verdient.

Bijzondere mama Lana keek zo uit naar haar bevalling en het mama worden. Helaas was dit niet de meest fijne ervaring. Zoals je kan lezen, heeft deze mama ontzettend veel pijn gehad. Heb jij ook zoiets meegemaakt? Of heb je zelf een bijzonder verhaal dat je als mama wil delen? Klik dan hier.