Mijn laatste dag als mama van "één".

Hier zit ik dan, aan het keukeneiland, een theetje bij de hand en de zon die door de koepel schijnt. Genietend van de rust en stilte die in ons huis heerst. Het enige geluid, mijn knorrende mopshond en de wasmachine die aangeeft klaar te zijn. Terwijl ik een slok neem van mijn nieuwe favoriete thee, check ik de klok. Binnen een half uurtje spring ik de fiets op om Annabel van school te halen. Wetende dat dit onze laatste namiddag zal zijn, onder ons drietjes.

Ik neem nog even de stilte in me op. Nog geen huilende baby. Nog geen lekkende borsten of gesukkel met reflux. Niets.

Op de tafel liggen nog enkele spulletjes voor Annabel klaar die in haar valiesje moeten. Vanaf vanavond gaat zij voor de komende dagen logeren bij grootmoeke en grootvake, want morgenvroeg om 7:30 uur moet ik al in het ziekenhuis zijn. Ondanks dat ik ze liever nog een avond en nacht extra bij me heb, ben ik ook verstandig genoeg om te weten dat een 'laatste' goede (als dat mogelijk is) nachtrust me goed zal doen en het bespaart ons extra stress morgenvroeg.

Vanmorgen heb ik genoten van de ochtendspits. Annabel die weer veel te lang treuzelde om te eten, haar aan te kleden terwijl ze me tientallen knuffels geeft, haar haartjes in een staartje te doen terwijl ze me beschuldigt van - bij wijze van spreken - kindermishandeling. Niets kon me uit mijn goede vibes halen. Zelfs de Mechelse ring die vastzat niet. In alle rust parkeerde ik me aan de school en nam haar handje vast terwijl ze stoer naar de klas liep. Wetende dat dit de laatste keer was dat ik dit kon doen, me enkel gefocust op haar.

Enerzijds heb ik nu al heimwee naar deze momenten van één op één, de harmonie, de rust die in ons gezin heerst. De manier waarop we met drie op elkaar zijn afgespeeld. Anderzijds voel ik het in mijn buik kriebelen. Want vanaf morgen zijn we niet langer een gezin van drie, maar een gezin van vier.

Vanaf morgen bestaat de familie Meul uit een extra gezinslid en ben ik zo benieuwd hoe ze eruit zal zien. Gaat ze weer het neusje hebben van mijn echtgenoot, of lijken op mijn zus? In hoeverre gaat ze lijken op haar grote zus? Hoe gaat alles verlopen? Zal ze gezond zijn? ...

Maar het meest kijk ik uit naar het moment dat Annabel de ziekenhuiskamer zal binnenlopen, wetende dat ze nu - voor echt - grote zus geworden is. Naar haar reactie. Haar fierheid en liefde. Het meest van al kijk ik uit naar het moment dat mijn twee meisjes bij elkaar zijn. En wij als gezin herenigd. In plaats van met drie, met vier.

Ik had nog graag mijn hele huis een keer extra gepoetst. Mijn ramen had ik vorige week al gedaan, maar daar zie je al niets meer van. Dus ik heb even getwijfeld het opnieuw te doen. Maar in plaats van me daar mee bezig te houden besluit ik nog even te zitten, en van mijn thee te drinken. Genietend van mijn laatste momenten als mama van één.